Politics.be
3 september 2011, 10:50
Enkele weken geleden veroorzaakte de grootbelegger Warren Buffet internationale commotie met zijn oproep om meer belast te worden. Naast een serie lofbetuigingen in de media, kreeg hij ondertussen ook al navolging van de crème de la crème van het Franse grootkapitaal en "collega's" uit o.a. Duitsland en Italië. Wat moeten we denken van deze plotse zelfopoffering?
Als we de heren en dames zelf mogen geloven, dan hebben ze niets dan goede bedoelingen. Maurice Lévy, Frans mediamagnaat, zei in de Financial Times dat hij "geen masochist" is, maar dat meer belastingen betalen een kwestie van "rechtvaardigheid" is. Bij Luca dio Montezemolo, voorzitter van Ferrari en multimiljardair, klonk het dan weer dat hij meer belastingen wou betalen uit "solidariteit". Solidariteit? Rechtvaardigheid? Meestal horen we uit deze hoek eerder woorden als "concurrentiekracht" en "winstmaximalisatie". Natuurlijk zijn linkse socialisten voorstander van hogere belastingen voor superrijken, ook al zou dat niet volstaan om de crisis van het kapitalisme op te lossen. Maar je kunt toch niet anders dan je afvragen waarom een deel van het grootkapitaal op de proppen komt met spontane voorstellen om zelf meer belastingen te betalen.
Waarschijnlijk beseffen ze zelf ook dat er van een substantiële verhoging waarschijnlijk niet veel in huis zal komen. In Italië, bijvoorbeeld, liet Berlusconi, zelf meer dan bemiddeld, deze week de voorziene belastingverhoging voor rijken schrappen. In de plaats zal hij sleutelen aan de pensioenleeftijd, o.a. door de jaren legerdienst niet meer mee te tellen in de berekening van een pensioen.
Bovendien zijn de voorgestelde verhogingen zelden om over naar huis te schrijven. De crisisbelasting uit de nota Di Rupo bijvoorbeeld, die waarschijnlijk niet in deze vorm zal worden doorgevoerd, is een extra heffing van 0,5% op vermogens boven 1,25 miljoen euro. Aan de notionele intrest aftrek of de (zeer lage) belastingen op dividenden zal intussen niet worden geraakt. Zo worden we natuurlijk met een kluitje het riet ingestuurd en wrijven de Lippens' en Davignons van deze wereld zich in de handen bij de gedachte dat ze er zo goedkoop van af komen.
Dat de heren en dames vandaag plots 'solidariteit' ontdekken, heeft veel te maken met de reacties die ze met hun agressieve besparingspolitiek hebben uitgelokt. Verschillenden onder hen verwijzen zelf naar de protestbewegingen zoals in Griekenland, Israel, Chili... En ze waarschuwen duidelijk dat zonder een charme-offensief, dit soort bewegingen zich vlug kan verspreiden. Langdurige conflicten met hun arbeiders zouden wel eens duurder kunnen uitvallen dan de kosten van de "goodwill" die een belastingverhoging kan opleveren. Daarbij kan de enorme haat ten opzichte van de rijken en hun politici gecombineerd met algemene wanhoop ook aanleiding zijn voor ongecontroleerde uitbarstingen zoals we recent in London zagen.
Zo ziet solidariteit er uit voor de bezittende klasse! Terwijl de werkende klasse gevraagd wordt om in te leveren op hun lonen, voorzieningen, pensioenen,... zullen ze hun eigen bijdrage zo beperkt mogelijk houden. Daarbij zullen ze elke euro die ze betalen gebruiken als argument om onze verworvenheden verder aan te vallen. Dat zullen ze omschrijven als “allemaal een inspanning doen”.
We mogen niet vertrouwen op “solidariteit” van de rijken, de afgelopen jaren hebben we gezien dat de rijken enkel solidair zijn met hun eigen portemonnee. Anderzijds moeten we hun retoriek aangrijpen om toegevingen af te dwingen. Om effectief toegevingen te realiseren, zal strijd nodig zijn. Om de besparingen te breken en de rijken hun eigen crisis te laten betalen, zullen we moeten vechten!
Artikel door Jeroen Demuynck
Bron: politics.be (http://www.politics.be/persmededelingen/30105/)
Als we de heren en dames zelf mogen geloven, dan hebben ze niets dan goede bedoelingen. Maurice Lévy, Frans mediamagnaat, zei in de Financial Times dat hij "geen masochist" is, maar dat meer belastingen betalen een kwestie van "rechtvaardigheid" is. Bij Luca dio Montezemolo, voorzitter van Ferrari en multimiljardair, klonk het dan weer dat hij meer belastingen wou betalen uit "solidariteit". Solidariteit? Rechtvaardigheid? Meestal horen we uit deze hoek eerder woorden als "concurrentiekracht" en "winstmaximalisatie". Natuurlijk zijn linkse socialisten voorstander van hogere belastingen voor superrijken, ook al zou dat niet volstaan om de crisis van het kapitalisme op te lossen. Maar je kunt toch niet anders dan je afvragen waarom een deel van het grootkapitaal op de proppen komt met spontane voorstellen om zelf meer belastingen te betalen.
Waarschijnlijk beseffen ze zelf ook dat er van een substantiële verhoging waarschijnlijk niet veel in huis zal komen. In Italië, bijvoorbeeld, liet Berlusconi, zelf meer dan bemiddeld, deze week de voorziene belastingverhoging voor rijken schrappen. In de plaats zal hij sleutelen aan de pensioenleeftijd, o.a. door de jaren legerdienst niet meer mee te tellen in de berekening van een pensioen.
Bovendien zijn de voorgestelde verhogingen zelden om over naar huis te schrijven. De crisisbelasting uit de nota Di Rupo bijvoorbeeld, die waarschijnlijk niet in deze vorm zal worden doorgevoerd, is een extra heffing van 0,5% op vermogens boven 1,25 miljoen euro. Aan de notionele intrest aftrek of de (zeer lage) belastingen op dividenden zal intussen niet worden geraakt. Zo worden we natuurlijk met een kluitje het riet ingestuurd en wrijven de Lippens' en Davignons van deze wereld zich in de handen bij de gedachte dat ze er zo goedkoop van af komen.
Dat de heren en dames vandaag plots 'solidariteit' ontdekken, heeft veel te maken met de reacties die ze met hun agressieve besparingspolitiek hebben uitgelokt. Verschillenden onder hen verwijzen zelf naar de protestbewegingen zoals in Griekenland, Israel, Chili... En ze waarschuwen duidelijk dat zonder een charme-offensief, dit soort bewegingen zich vlug kan verspreiden. Langdurige conflicten met hun arbeiders zouden wel eens duurder kunnen uitvallen dan de kosten van de "goodwill" die een belastingverhoging kan opleveren. Daarbij kan de enorme haat ten opzichte van de rijken en hun politici gecombineerd met algemene wanhoop ook aanleiding zijn voor ongecontroleerde uitbarstingen zoals we recent in London zagen.
Zo ziet solidariteit er uit voor de bezittende klasse! Terwijl de werkende klasse gevraagd wordt om in te leveren op hun lonen, voorzieningen, pensioenen,... zullen ze hun eigen bijdrage zo beperkt mogelijk houden. Daarbij zullen ze elke euro die ze betalen gebruiken als argument om onze verworvenheden verder aan te vallen. Dat zullen ze omschrijven als “allemaal een inspanning doen”.
We mogen niet vertrouwen op “solidariteit” van de rijken, de afgelopen jaren hebben we gezien dat de rijken enkel solidair zijn met hun eigen portemonnee. Anderzijds moeten we hun retoriek aangrijpen om toegevingen af te dwingen. Om effectief toegevingen te realiseren, zal strijd nodig zijn. Om de besparingen te breken en de rijken hun eigen crisis te laten betalen, zullen we moeten vechten!
Artikel door Jeroen Demuynck
Bron: politics.be (http://www.politics.be/persmededelingen/30105/)