Chirac wakkert conflict met VS aan

[Pascal L.]

Why the French Act Isn't Funny Anymore

By Charles Krauthammer | © 2004 Time Magazine
July 06, 2004

Their resistance to helping in Afghanistan and Iraq is now downright dangerous


It is easy to make fun of the French and their pompous pretense to the grandeur they shed a half-century ago when their loss of honor under Vichy, and then their loss of empire, relegated them to the rank of second-class power. But the fun is over. Before Sept. 11, France's Gaullist anti-Americanism as a form of ostentatious self-aggrandizement was an irritant. With a war on - three, in fact: Afghanistan, Iraq and the larger war on terrorism - France's willful obstructionism becomes dangerous and deadly.




That obstructionism was on amazing display at the recent NATO summit in Istanbul. The supremely courageous President of Afghanistan, Hamid Karzai, flies there to beg for our troops to protect his country in the run-up to September elections. Two female election workers had already been murdered and some 16 men had been shot to death by insurgents for registering to vote.




NATO responds with an offer of a small number of troops to be sent around September. Karzai pleads for a more immediate deployment. Britain and the U.S. request deployment of NATO's new rapid-reaction force created precisely for such contingencies. France's President Jacques Chirac vetoes it, saying the force should not be used "in any old way."




Any old way? As if the NATO troops were off to visit the Kabul Disneyland. Afghanistan is the good war, remember. The war of undeniable necessity. The war everyone supported. It is hard to imagine a more important mission for NATO, or for the civilized world for that matter, than assuring free elections in Afghanistan, crucible for the worst terrorist attack in history. Yet with a flick of a hand, Chirac dismisses Karzai - and, of course, the U.S.




On Iraq, Chirac was similarly destructive of any realistic NATO help in democratic nation building. He spearheaded the vetoing of any NATO troops going to Iraq. The most that President Bush could get was an agreement to train Iraqi troops, but Chirac insisted the training be undertaken not by NATO as an organization (only by NATO countries individually) and not in Iraq itself. He suggested Rome. Nice for sightseeing, but hardly the most efficient and cost-effective way to train the Iraqi police and army.




Chirac knows America's stake in both Afghanistan and Iraq. It is so great, and so obvious, that even in the midst of a bitterly fought election campaign, the opposition presidential candidate embraces the current Administration's objective of democratic reconstruction in both countries. Why then is Chirac making things as difficult as he can for the U.S.?




It is not just pique. It is not just antipathy to George Bush. And it is not just France's traditional and reflexive policy of trying to rein in, cut down and domesticate the world's greatest superpower so that ultimately secondary powers like France could emerge as leaders of a multipolar world.




There is something far deeper going on here. Beyond the anti-Americanism is an attempt to court the Muslim and Arab world. For its own safety and strategic gain, France is seeking a "third way" between America and its enemies. Chirac's ultimate vision is a France that is mediator and bridge between America and Islam. During the cold war, Charles de Gaulle invented this idea of a third force, withdrawing France from the NATO military structure and courting Moscow as a counterweight to Washington. Chirac, declaring in Istanbul that "we are not servants" of America, has transposed this Gaullist policy to the struggle with radical Islam.




Explosive population growth in the Arab world coupled with Europe's unprecedented baby bust presages a radical change in the balance of powe r in the Mediterranean world. Chirac perhaps sees a coming Muslim future or, at least, a coming Muslim resurgence. And he does not want to be on the wrong side of that history. The result is a classic policy of appeasement: stand up to the American presumption of dictating democratic futures to Afghanistan and Iraq; ingratiate yourself with the Arab world. Thus, for example, precisely at a time when the U.S. and many Western countries are shunning Yasser Arafat for supporting terrorism and obstructing peace, Chirac sends his Foreign Minister to the ruins of Arafat's compound to shake Arafat's hand for world cameras.




This is pure pandering but with an agenda. Chirac wants not only to make France the champion of the oppressed in general against the great American hegemon but also to make it in particular the champion of Arab aspirations against American imperialism. Even the left-leaning French newspaper Le Monde criticized Chirac for acting the "killjoy" in Istanbul. But Chirac's behavior was no mere outburst. It is a strategy for a French future. Chirac is charting a course - a collision course with America. Istanbul was just one accident scene. There are many more to come.


Charles Krauthammer writes a syndicated column for the Washington Post that appears in more than 125 newspapers worldwide. He writes an essay each month for TIME.

http://www.europolitica.org/7,article,rp200407,08,0000x0000p0009.htm

[Funghus]

Why the French Act Isn't Funny Anymore

By Charles Krauthammer | © 2004 Time Magazine
July 06, 2004

Their resistance to helping in Afghanistan and Iraq is now downright dangerous


It is easy to make fun of the French and their pompous pretense to the grandeur they shed a half-century ago when their loss of honor under Vichy, and then their loss of empire, relegated them to the rank of second-class power. But the fun is over. Before Sept. 11, France's Gaullist anti-Americanism as a form of ostentatious self-aggrandizement was an irritant. With a war on - three, in fact: Afghanistan, Iraq and the larger war on terrorism - France's willful obstructionism becomes dangerous and deadly.




That obstructionism was on amazing display at the recent NATO summit in Istanbul. The supremely courageous President of Afghanistan, Hamid Karzai, flies there to beg for our troops to protect his country in the run-up to September elections. Two female election workers had already been murdered and some 16 men had been shot to death by insurgents for registering to vote.




NATO responds with an offer of a small number of troops to be sent around September. Karzai pleads for a more immediate deployment. Britain and the U.S. request deployment of NATO's new rapid-reaction force created precisely for such contingencies. France's President Jacques Chirac vetoes it, saying the force should not be used "in any old way."




Any old way? As if the NATO troops were off to visit the Kabul Disneyland. Afghanistan is the good war, remember. The war of undeniable necessity. The war everyone supported. It is hard to imagine a more important mission for NATO, or for the civilized world for that matter, than assuring free elections in Afghanistan, crucible for the worst terrorist attack in history. Yet with a flick of a hand, Chirac dismisses Karzai - and, of course, the U.S.




On Iraq, Chirac was similarly destructive of any realistic NATO help in democratic nation building. He spearheaded the vetoing of any NATO troops going to Iraq. The most that President Bush could get was an agreement to train Iraqi troops, but Chirac insisted the training be undertaken not by NATO as an organization (only by NATO countries individually) and not in Iraq itself. He suggested Rome. Nice for sightseeing, but hardly the most efficient and cost-effective way to train the Iraqi police and army.




Chirac knows America's stake in both Afghanistan and Iraq. It is so great, and so obvious, that even in the midst of a bitterly fought election campaign, the opposition presidential candidate embraces the current Administration's objective of democratic reconstruction in both countries. Why then is Chirac making things as difficult as he can for the U.S.?




It is not just pique. It is not just antipathy to George Bush. And it is not just France's traditional and reflexive policy of trying to rein in, cut down and domesticate the world's greatest superpower so that ultimately secondary powers like France could emerge as leaders of a multipolar world.




There is something far deeper going on here. Beyond the anti-Americanism is an attempt to court the Muslim and Arab world. For its own safety and strategic gain, France is seeking a "third way" between America and its enemies. Chirac's ultimate vision is a France that is mediator and bridge between America and Islam. During the cold war, Charles de Gaulle invented this idea of a third force, withdrawing France from the NATO military structure and courting Moscow as a counterweight to Washington. Chirac, declaring in Istanbul that "we are not servants" of America, has transposed this Gaullist policy to the struggle with radical Islam.




Explosive population growth in the Arab world coupled with Europe's unprecedented baby bust presages a radical change in the balance of powe r in the Mediterranean world. Chirac perhaps sees a coming Muslim future or, at least, a coming Muslim resurgence. And he does not want to be on the wrong side of that history. The result is a classic policy of appeasement: stand up to the American presumption of dictating democratic futures to Afghanistan and Iraq; ingratiate yourself with the Arab world. Thus, for example, precisely at a time when the U.S. and many Western countries are shunning Yasser Arafat for supporting terrorism and obstructing peace, Chirac sends his Foreign Minister to the ruins of Arafat's compound to shake Arafat's hand for world cameras.




This is pure pandering but with an agenda. Chirac wants not only to make France the champion of the oppressed in general against the great American hegemon but also to make it in particular the champion of Arab aspirations against American imperialism. Even the left-leaning French newspaper Le Monde criticized Chirac for acting the "killjoy" in Istanbul. But Chirac's behavior was no mere outburst. It is a strategy for a French future. Chirac is charting a course - a collision course with America. Istanbul was just one accident scene. There are many more to come.


Charles Krauthammer writes a syndicated column for the Washington Post that appears in more than 125 newspapers worldwide. He writes an essay each month for TIME.

http://www.europolitica.org/7,article,rp200407,08,0000x0000p0009.htm Waarom draaien die gasten toch zo rond de pot?

In Irak en Afghanistan ging het heel hard om olie. De Fransen kochten olie van Saddam tegen Euros en dat was blijkbaar een doodzonde, want iedereen weet dat olie in Dollars moet worden gekocht om de dollar sterk te houden. Iedereen weet ook hoe democratisch de VS tewerk gaat in het dicteren van de democratie. (het staat daar letterlijk)

Deze tekst is typisch voor een Amerikaanse media whore of andere snul die eens wat introspectie aan de dag moet leggen. In zo'n opiniestuk staat de VS gewoon aan de kop en mag het doen wat het wil. Het is nu eenmaal normaal dat de sterkeren zich bedienen en degenen die zich daartegen verzetten, moeten gebroken botten oplopen. Het is gewoon puur imperialisme in de hand gewerkt door tamme goedpraters en mensen die vanuit hun luie zetel de wereld overschouwen met een halfdicht oog. Mensen die menen dat ze rijk zijn en dus de facto gelijk hebben. Er worden veel zogenaamde intellectuelen betaald om dergelijke haatdragende praat te verkopen om de publieke opienie extra op te hitsen tegen degenen die durven hun nek uit te steken.

Er zijn machtige groepen aan het werk die het heel heel hard aan de stok willen krijgen met de Islam. Frankrijk wil de Islam niet steunen, maar wel op een subtiele manier laten integreren in het Westerse model. De Arabieren in Frankrijk kunnen langzaam maar zeker hun Franse identiteit aannemen, terwijl de Amerikanen manu militari de hele wereld onder de voet willen lopen. De VS is een politiestaat geworden die niemand de les moet lezen inzake mensenrechten en democratie. De FBI en het FEMA zouden er geen problemen mee hebben om alle Arabieren in de VS op te sluiten. Dat is niet zo in Frankrijk. De Fransen kunnen dergelijke culturele conflicten missen als kiespijn. De Belgen, Denen, Duitsers, Italianen, Oostenrijkers, Nederlanders en Spanjaarden ook.

Volgens de VS agenda moet al de rest in de pas lopen. Een ferm staaltje democratie als je het mij vraagt.

[bruut geweld]

Waarom draaien die gasten toch zo rond de pot?

In Irak en Afghanistan ging het heel hard om olie. De Fransen kochten olie van Saddam tegen Euros en dat was blijkbaar een doodzonde, want iedereen weet dat olie in Dollars moet worden gekocht om de dollar sterk te houden. Iedereen weet ook hoe democratisch de VS tewerk gaat in het dicteren van de democratie. (het staat daar letterlijk)

Deze tekst is typisch voor een Amerikaanse media whore of andere snul die eens wat introspectie aan de dag moet leggen. In zo'n opiniestuk staat de VS gewoon aan de kop en mag het doen wat het wil. Het is nu eenmaal normaal dat de sterkeren zich bedienen en degenen die zich daartegen verzetten, moeten gebroken botten oplopen. Het is gewoon puur imperialisme in de hand gewerkt door tamme goedpraters en mensen die vanuit hun luie zetel de wereld overschouwen met een halfdicht oog. Mensen die menen dat ze rijk zijn en dus de facto gelijk hebben. Er worden veel zogenaamde intellectuelen betaald om dergelijke haatdragende praat te verkopen om de publieke opienie extra op te hitsen tegen degenen die durven hun nek uit te steken.

Er zijn machtige groepen aan het werk die het heel heel hard aan de stok willen krijgen met de Islam. Frankrijk wil de Islam niet steunen, maar wel op een subtiele manier laten integreren in het Westerse model. De Arabieren in Frankrijk kunnen langzaam maar zeker hun Franse identiteit aannemen, terwijl de Amerikanen manu militari de hele wereld onder de voet willen lopen. De VS is een politiestaat geworden die niemand de les moet lezen inzake mensenrechten en democratie. De FBI en het FEMA zouden er geen problemen mee hebben om alle Arabieren in de VS op te sluiten. Dat is niet zo in Frankrijk. De Fransen kunnen dergelijke culturele conflicten missen als kiespijn. De Belgen, Denen, Duitsers, Italianen, Oostenrijkers, Nederlanders en Spanjaarden ook.

Volgens de VS agenda moet al de rest in de pas lopen. Een ferm staaltje democratie als je het mij vraagt.
en rarara wie zou dat zijn....;-)
maar idd de VS moeten niemand de les spellen ....

[Pascal L.]

en rarara wie zou dat zijn....;-)


Ja, wie zou dat dan zijn ?

[tabufferkwa]

Ja, wie zou dat dan zijn ? Opletten pascal l. Iemand zou dat als provocatie durven beschouwen dat je hem in een val wilt doen trappen.

[PollyCorrect]

Ja, en de moderators erbij zeker, :? die worden ook altijd in vallen gelokt
http://sep800.mine.nu/files/background/Art/LoL.jpg

[bruut geweld]

Ja, en de moderators erbij zeker, :? die worden ook altijd in vallen gelokt
DAT IS IDD BESCHAMEND van je he pollytje he :oops:


johanvdw][/b]



Ik bedoelde negationisme. Persoonlijk zou ik er niks op tegen hebben dat mensen dat hier posten, en al zeker als het geargumenteerd is. Er zijn echter wetten die dat verbieden, en Politics.be is medeaansprakelijk als zoiets hier gepost wordt.
En, de ban had niks met de post in kwestie te maken.
.






Johan, kun je wat duidelijker zijn wat je met negationisme wilt zeggen?
En wat bedoel je met argumentatie van negationisme?

Dat klinkt nogal vaag, want geschiedenis is toch geschiedenis?.... .

mijn antwoord toen :

Ps ./ niet aan mij gericht ,doch ik adviseer hier NIET op te antwoorden.
je bent vrij snel in troebele juridische wateren.
de genocide wet laat bijna geen ruimte.
als niet negationist heb ik daar persoonlijk geen problemen mee , maar men kan iemand zo makkelijk in de val lokken om een strafbare uitspraak te laten doen

tja, als je na iemand (een moderator) te waarschuwen om geen strafbare uitspraak te doen (CENSUUR !!) maar voor de rest genegeerd wordt door de die gefrusteerde tweekoppige gedachtenpolizei hier op het forum , is dat eveneens voor mij een goede zaak.

betekent alleen dat ik hun plannetje danig verstoord heb. 8)
en zeker iemand heeft mij zelfs zoveel "genegeerd" met persoonlijke aanvallen dat hij geband werd... en kwam bleiten om terug te mogen komen.
maar sommige lessen moeten blijkbaar meerdere keren herhaald worden.

VRIJE MENINGSUITING !!!!!!!!!! VOOR IEDER
__________________

[tabufferkwa]

Ja, en de moderators erbij zeker, :? die worden ook altijd in vallen gelokt
http://sep800.mine.nu/files/background/Art/LoL.jpg De zaak met de mods wordt wel uitgeklaard. Dat zit in goede handen en ZIJ hoeven niets te vrezen.

[bruut geweld]

De zaak met de mods wordt wel uitgeklaard. Dat zit in goede handen en ZIJ hoeven niets te vrezen.
daarom DAT ZE JE GEBAND HEBBEN :roll:
brrrrr ;-)
verwacht je dagvaarding !

[tabufferkwa]

Even terug naar topic, want er schijnt hier ook veel geruis te zijn... maar dat stoort nu niet meer

Pascal dat is een zeer goed artikel. Krauthammer is ook een top journalist.
En als men dan realiseerd dat Frankrijk, Chirac en zijn vroegere minister van buitenlandse zaken (naam ontgaat mij nu) medeverantwoordelijk zijn voor de genocide van 1 miljoen rwandezen en nu de les gaan geven aan de anderen.

Why the French Act Isn't Funny Anymore

By Charles Krauthammer | © 2004 Time Magazine
July 06, 2004

Their resistance to helping in Afghanistan and Iraq is now downright dangerous


It is easy to make fun of the French and their pompous pretense to the grandeur they shed a half-century ago when their loss of honor under Vichy, and then their loss of empire, relegated them to the rank of second-class power. But the fun is over. Before Sept. 11, France's Gaullist anti-Americanism as a form of ostentatious self-aggrandizement was an irritant. With a war on - three, in fact: Afghanistan, Iraq and the larger war on terrorism - France's willful obstructionism becomes dangerous and deadly.

That obstructionism was on amazing display at the recent NATO summit in Istanbul. The supremely courageous President of Afghanistan, Hamid Karzai, flies there to beg for our troops to protect his country in the run-up to September elections. Two female election workers had already been murdered and some 16 men had been shot to death by insurgents for registering to vote.

NATO responds with an offer of a small number of troops to be sent around September. Karzai pleads for a more immediate deployment. Britain and the U.S. request deployment of NATO's new rapid-reaction force created precisely for such contingencies. France's President Jacques Chirac vetoes it, saying the force should not be used "in any old way."

Any old way? As if the NATO troops were off to visit the Kabul Disneyland. Afghanistan is the good war, remember. The war of undeniable necessity. The war everyone supported. It is hard to imagine a more important mission for NATO, or for the civilized world for that matter, than assuring free elections in Afghanistan, crucible for the worst terrorist attack in history. Yet with a flick of a hand, Chirac dismisses Karzai - and, of course, the U.S.

On Iraq, Chirac was similarly destructive of any realistic NATO help in democratic nation building. He spearheaded the vetoing of any NATO troops going to Iraq. The most that President Bush could get was an agreement to train Iraqi troops, but Chirac insisted the training be undertaken not by NATO as an organization (only by NATO countries individually) and not in Iraq itself. He suggested Rome. Nice for sightseeing, but hardly the most efficient and cost-effective way to train the Iraqi police and army.

Chirac knows America's stake in both Afghanistan and Iraq. It is so great, and so obvious, that even in the midst of a bitterly fought election campaign, the opposition presidential candidate embraces the current Administration's objective of democratic reconstruction in both countries. Why then is Chirac making things as difficult as he can for the U.S.?

It is not just pique. It is not just antipathy to George Bush. And it is not just France's traditional and reflexive policy of trying to rein in, cut down and domesticate the world's greatest superpower so that ultimately secondary powers like France could emerge as leaders of a multipolar world.

There is something far deeper going on here. Beyond the anti-Americanism is an attempt to court the Muslim and Arab world. For its own safety and strategic gain, France is seeking a "third way" between America and its enemies. Chirac's ultimate vision is a France that is mediator and bridge between America and Islam. During the cold war, Charles de Gaulle invented this idea of a third force, withdrawing France from the NATO military structure and courting Moscow as a counterweight to Washington. Chirac, declaring in Istanbul that "we are not servants" of America, has transposed this Gaullist policy to the struggle with radical Islam.

Explosive population growth in the Arab world coupled with Europe's unprecedented baby bust presages a radical change in the balance of powe r in the Mediterranean world. Chirac perhaps sees a coming Muslim future or, at least, a coming Muslim resurgence. And he does not want to be on the wrong side of that history. The result is a classic policy of appeasement: stand up to the American presumption of dictating democratic futures to Afghanistan and Iraq; ingratiate yourself with the Arab world. Thus, for example, precisely at a time when the U.S. and many Western countries are shunning Yasser Arafat for supporting terrorism and obstructing peace, Chirac sends his Foreign Minister to the ruins of Arafat's compound to shake Arafat's hand for world cameras.

This is pure pandering but with an agenda. Chirac wants not only to make France the champion of the oppressed in general against the great American hegemon but also to make it in particular the champion of Arab aspirations against American imperialism. Even the left-leaning French newspaper Le Monde criticized Chirac for acting the "killjoy" in Istanbul. But Chirac's behavior was no mere outburst. It is a strategy for a French future. Chirac is charting a course - a collision course with America. Istanbul was just one accident scene. There are many more to come.

Charles Krauthammer writes a syndicated column for the Washington Post that appears in more than 125 newspapers worldwide. He writes an essay each month for TIME.

http://www.europolitica.org/7,article,rp200407,08,0000x0000p0009.htm

[bruut geweld]

[QUOTE=bruut geweld]DAT IS IDD BESCHAMEND van je he pollytje he :oops:


.
mijn antwoord toen :

Ps ./ niet aan mij gericht ,doch ik adviseer hier NIET op te antwoorden.
je bent vrij snel in troebele juridische wateren.
de genocide wet laat bijna geen ruimte.
als niet negationist heb ik daar persoonlijk geen problemen mee , maar men kan iemand zo makkelijk in de val lokken om een strafbare uitspraak te laten doen

tja, als je na iemand (een moderator) te waarschuwen om geen strafbare uitspraak te doen (CENSUUR !!) maar voor de rest genegeerd wordt door de die gefrusteerde tweekoppige gedachtenpolizei hier op het forum , is dat eveneens voor mij een goede zaak.

betekent alleen dat ik hun plannetje danig verstoord heb. 8)
en zeker iemand heeft mij zelfs zoveel "genegeerd" met persoonlijke aanvallen dat hij geband werd... en kwam bleiten om terug te mogen komen.
maar sommige lessen moeten blijkbaar meerdere keren herhaald worden.

VRIJE MENINGSUITING !!!!!!!!!! VOOR IEDER
__________________

[bruut geweld]

dreigen en zelfs de juiste strafmaat niet weten...


BLAF BLAF BLAF :oops:

ga je nog eens bijten of blijft het bij wat van uwen tak maken ? desnoods zal ik het voor je doen....met je eigen racistische, anti islamitische posts , bedreigingen en zelfs één keer aanzet tot daden.

[tabufferkwa]

Even terug naar topic, want er schijnt hier ook veel geruis te zijn... maar dat stoort nu niet meer; maar wel overbruggen voor de anderen. (gekend spreekwoord : "de honden blaffen maar de karavaan trekt voort", misschien nu ook hier toepasselijk)

Pascal dat is een zeer goed artikel. Krauthammer is ook een top journalist.
En als men dan realiseerd dat Frankrijk, Chirac en zijn vroegere minister van buitenlandse zaken (naam ontgaat mij nog altijd) medeverantwoordelijk zijn voor de genocide van 1 miljoen rwandezen en nu de les gaan spellen aan de anderen.
Why the French Act Isn't Funny Anymore

By Charles Krauthammer | © 2004 Time Magazine
July 06, 2004

Their resistance to helping in Afghanistan and Iraq is now downright dangerous


It is easy to make fun of the French and their pompous pretense to the grandeur they shed a half-century ago when their loss of honor under Vichy, and then their loss of empire, relegated them to the rank of second-class power. But the fun is over. Before Sept. 11, France's Gaullist anti-Americanism as a form of ostentatious self-aggrandizement was an irritant. With a war on - three, in fact: Afghanistan, Iraq and the larger war on terrorism - France's willful obstructionism becomes dangerous and deadly.




That obstructionism was on amazing display at the recent NATO summit in Istanbul. The supremely courageous President of Afghanistan, Hamid Karzai, flies there to beg for our troops to protect his country in the run-up to September elections. Two female election workers had already been murdered and some 16 men had been shot to death by insurgents for registering to vote.




NATO responds with an offer of a small number of troops to be sent around September. Karzai pleads for a more immediate deployment. Britain and the U.S. request deployment of NATO's new rapid-reaction force created precisely for such contingencies. France's President Jacques Chirac vetoes it, saying the force should not be used "in any old way."




Any old way? As if the NATO troops were off to visit the Kabul Disneyland. Afghanistan is the good war, remember. The war of undeniable necessity. The war everyone supported. It is hard to imagine a more important mission for NATO, or for the civilized world for that matter, than assuring free elections in Afghanistan, crucible for the worst terrorist attack in history. Yet with a flick of a hand, Chirac dismisses Karzai - and, of course, the U.S.




On Iraq, Chirac was similarly destructive of any realistic NATO help in democratic nation building. He spearheaded the vetoing of any NATO troops going to Iraq. The most that President Bush could get was an agreement to train Iraqi troops, but Chirac insisted the training be undertaken not by NATO as an organization (only by NATO countries individually) and not in Iraq itself. He suggested Rome. Nice for sightseeing, but hardly the most efficient and cost-effective way to train the Iraqi police and army.




Chirac knows America's stake in both Afghanistan and Iraq. It is so great, and so obvious, that even in the midst of a bitterly fought election campaign, the opposition presidential candidate embraces the current Administration's objective of democratic reconstruction in both countries. Why then is Chirac making things as difficult as he can for the U.S.?




It is not just pique. It is not just antipathy to George Bush. And it is not just France's traditional and reflexive policy of trying to rein in, cut down and domesticate the world's greatest superpower so that ultimately secondary powers like France could emerge as leaders of a multipolar world.




There is something far deeper going on here. Beyond the anti-Americanism is an attempt to court the Muslim and Arab world. For its own safety and strategic gain, France is seeking a "third way" between America and its enemies. Chirac's ultimate vision is a France that is mediator and bridge between America and Islam. During the cold war, Charles de Gaulle invented this idea of a third force, withdrawing France from the NATO military structure and courting Moscow as a counterweight to Washington. Chirac, declaring in Istanbul that "we are not servants" of America, has transposed this Gaullist policy to the struggle with radical Islam.




Explosive population growth in the Arab world coupled with Europe's unprecedented baby bust presages a radical change in the balance of powe r in the Mediterranean world. Chirac perhaps sees a coming Muslim future or, at least, a coming Muslim resurgence. And he does not want to be on the wrong side of that history. The result is a classic policy of appeasement: stand up to the American presumption of dictating democratic futures to Afghanistan and Iraq; ingratiate yourself with the Arab world. Thus, for example, precisely at a time when the U.S. and many Western countries are shunning Yasser Arafat for supporting terrorism and obstructing peace, Chirac sends his Foreign Minister to the ruins of Arafat's compound to shake Arafat's hand for world cameras.




This is pure pandering but with an agenda. Chirac wants not only to make France the champion of the oppressed in general against the great American hegemon but also to make it in particular the champion of Arab aspirations against American imperialism. Even the left-leaning French newspaper Le Monde criticized Chirac for acting the "killjoy" in Istanbul. But Chirac's behavior was no mere outburst. It is a strategy for a French future. Chirac is charting a course - a collision course with America. Istanbul was just one accident scene. There are many more to come.


Charles Krauthammer writes a syndicated column for the Washington Post that appears in more than 125 newspapers worldwide. He writes an essay each month for TIME.

http://www.europolitica.org/7,article,rp200407,08,0000x0000p0009.htm

[eniotna]

Even terug naar topic, want er schijnt hier ook veel geruis te zijn... maar dat stoort nu niet meer

Pascal dat is een zeer goed artikel. Krauthammer is ook een top journalist.
En als men dan realiseerd dat Frankrijk, Chirac en zijn vroegere minister van buitenlandse zaken (naam ontgaat mij nu) medeverantwoordelijk zijn voor de genocide van 1 miljoen rwandezen en nu de les gaan geven aan de anderen.
Ik zie ook niet waarom de VS les moet gaan geven aan de anderen. Zij hebben Irak aangevallen, zij moeten toch niet op Franse, Duitse of Belgische soldaten rekenen die slechte reklame hebben gekregen in de VS. Daarom wil Chirac niet dat de NAVO troepen gaat sturen.

En waarom mag er geen derde weg komen? Waarom moet iedereen de "goede" bondgenoot hebben of de "slechte"? Denken de Amerikanen dat de enige oplossing van het terrorisme-probleem gewoon elk Arabisch land binnenvallen en iedereen die verdacht is een terrorist te zijn opsluiten in een gevangenis?

[tabufferkwa]

Ik zie ook niet waarom de VS les moet gaan geven aan de anderen. Zij hebben Irak aangevallen, zij moeten toch niet op Franse, Duitse of Belgische soldaten rekenen die slechte reklame hebben gekregen in de VS. Daarom wil Chirac niet dat de NAVO troepen gaat sturen.

En waarom mag er geen derde weg komen? Waarom moet iedereen de "goede" bondgenoot hebben of de "slechte"? Denken de Amerikanen dat de enige oplossing van het terrorisme-probleem gewoon elk Arabisch land binnenvallen en iedereen die verdacht is een terrorist te zijn opsluiten in een gevangenis? Het probleem met de derde weg, zou zeer goed zijn trouwens, is dat degene die dat zogezegd opgaan het evengoed voor eigen politieke en econimsche drogredenen. Onze Heer zei toch "die zonder zonde is werpe de eerste steen", en op dat gebied zie ik maar een derde weg opgegaan worden door de kleinere landen van de EU. Zelfs België, nu dat de clown van Geldenaken uit ons cirkus verdwijnt.

Wat Irak betreft heeft Bush de juiste oorlog gevoerd. Met de aanslagen tegen de lokale bevolking uitgevoerd door Al Qaida en andere terroristen van vreemde origine (Syrie, Iran, enz..) zal het regime veel strenger worden en daartegen op zijn irakees gaan optreden. Al de politiek correcten zullen wel blaffen (wat ze niet deden tegen Saddam, sommigen zoals Stop USA vonden Saddam nog goed op de kop toe; maar ja dergelijke stalinisten zijn van geen volkerenmoord bang als het in hun kraam past) maar de normalisatie zal verdergaan en andere Arabische landen zullen verplicht worden om meer de democratische weg op te gaan dan vroeger.

[eniotna]

Het probleem met de derde weg, zou zeer goed zijn trouwens, is dat degene die dat zogezegd opgaan het evengoed voor eigen politieke en econimsche drogredenen. Onze Heer zei toch "die zonder zonde is werpe de eerste steen", en op dat gebied zie ik maar een derde weg opgegaan worden door de kleinere landen van de EU. Zelfs België, nu dat de clown van Geldenaken uit ons cirkus verdwijnt.

Wat Irak betreft heeft Bush de juiste oorlog gevoerd. Met de aanslagen tegen de lokale bevolking uitgevoerd door Al Qaida en andere terroristen van vreemde origine (Syrie, Iran, enz..) zal het regime veel strenger worden en daartegen op zijn irakees gaan optreden. Al de politiek correcten zullen wel blaffen (wat ze niet deden tegen Saddam, sommigen zoals Stop USA vonden Saddam nog goed op de kop toe; maar ja dergelijke stalinisten zijn van geen volkerenmoord bang als het in hun kraam past) maar de normalisatie zal verdergaan en andere Arabische landen zullen verplicht worden om meer de democratische weg op te gaan dan vroeger.
Saddam Hussein is altijd al door de islamisten gehaat. Hij heeft nooit voor de islam gestreden maar alleen voor hemzelf . Als je een land moet aanvallen waar er terroristen worden verbergd, dan moeten ze Pakistan aanvallen.

Als de VS nu in alle landen van de wereld de democratie "dicteren" is er nog werk aan de winkel.

Ik weet wel dat Frankrijk voor haar eigen belangen optreed tegen de VS. Maar als de VS het toch al doet moeten ze begrijpen dat andere landen het ook doen

[senator]

Als de VS nu in alle landen van de wereld de democratie "dicteren" is er nog werk aan de winkel.
Tja eigenlijk doen de amerikanen dat al lang. Ze hebben het facisme in europa weggezwierd en daarna ook een democratie (her)ingesteld. Zoveel problemen heb ik daar niet mee, ik zie niet echt een andere staatsvorm die dit soort forums zou toelaten.
Nu de islamitische wereld is iets anders. Onlangs zag ik een interview met twee 16jarigen uit irak op canvas.
beiden bewapend met een kalasjnikov.
ze zeiden letterlijk: "de amerikanen zijn hier tegen de wil van het volk, want onze imman heeft dat gezegd"
Volgens mij is dit kenmerkend voor die landen.
Deze jongeren hebben nooit geleerd van zelf een vrije wil te hebben.
Dit zie je heel anders in landen als China, ook geen echte democratie, maar daar waren de jongeren wel bereid om te sterven voor meer democratie (Tiananmen, 1989). Zoiets zie ik in Irak en Afghanistan niet gebeuren.
Zij zijn niet klaar voor een democratie, dat is iets dat moet evolueren.

Het is zeer onwaarschijnlijk dat de Amerikanen dit proces zullen versnellen, hoewel ze dit wel denken(eerder hopen).
Integendeel.

En ondertussen is de man in de straat het slachtoffer.

[eniotna]

Tja eigenlijk doen de amerikanen dat al lang. Ze hebben het facisme in europa weggezwierd en daarna ook een democratie (her)ingesteld. Zoveel problemen heb ik daar niet mee, ik zie niet echt een andere staatsvorm die dit soort forums zou toelaten.
Nu de islamitische wereld is iets anders. Onlangs zag ik een interview met twee 16jarigen uit irak op canvas.
beiden bewapend met een kalasjnikov.
ze zeiden letterlijk: "de amerikanen zijn hier tegen de wil van het volk, want onze imman heeft dat gezegd"
Volgens mij is dit kenmerkend voor die landen.
Deze jongeren hebben nooit geleerd van zelf een vrije wil te hebben.
Dit zie je heel anders in landen als China, ook geen echte democratie, maar daar waren de jongeren wel bereid om te sterven voor meer democratie (Tiananmen, 1989). Zoiets zie ik in Irak en Afghanistan niet gebeuren.
Zij zijn niet klaar voor een democratie, dat is iets dat moet evolueren.

Het is zeer onwaarschijnlijk dat de Amerikanen dit proces zullen versnellen, hoewel ze dit wel denken(eerder hopen).
Integendeel.

En ondertussen is de man in de straat het slachtoffer.Ik denk niet dat ze dat na de Tweede Wereldoorlog nog hebben gedaan. Ze hebben wel geprobeerd om communistische regime te veranderen in soms ergere politieke regimes (bvb: Pinochet)

[senator]

Ik denk niet dat ze dat na de Tweede Wereldoorlog nog hebben gedaan. Ze hebben wel geprobeerd om communistische regime te veranderen in soms ergere politieke regimes (bvb: Pinochet)
U heeft gelijk, korea en vietnam schoten mij direct te binnen. Maar ze hebben vaak "ongunstige" regimes een beetje geholpen te verdwijnen zonder lange termijn visie en zonder democratie op te leggen.

[tabufferkwa]

U heeft gelijk, korea en vietnam schoten mij direct te binnen. Maar ze hebben vaak "ongunstige" regimes een beetje geholpen te verdwijnen zonder lange termijn visie en zonder democratie op te leggen. De lange termijn is er door Reagan gekomen: de echte schandalige MUUR van Berlijn doen vallen, want langs beide zijden van de muur wouden ze die weg.

En nu zit er niet veel meer over van dat communisme, behalve in N-Korea.

Vietnam wordt ook democratischer, het heeft wel het leven gekost aan 1 miljoen boat-people... maar so what... het waren geen pallies, dus vanwege de linkies was er geen vuiltje aan de lucht.