PDA

View Full Version : Tijd voor engagement


Clio
31 augustus 2004, 10:55
Tijd voor engagement
De Standaard - 31/08/2004

De recentste editie van de IJzerbedevaart was voor het IJzerbedevaartcomité een belangrijk moment. Meer dan het aantal aanwezigen stond de presentatie van een nieuw maatschappelijk programma centraal.

,,Onze bron is het IJzertestament: Nooit meer oorlog, Zelfbestuur, Godsvrede. Wij werken aan een duurzame vrede door sociale rechtvaardigheid, internationale samenwerking, culturele verscheidenheid en het recht op zelfbeschikking van de volkeren. Wij werken aan een pluralistische en democratische samenleving; zonder armoede, discriminatie, uitbuiting of onverdraagzaamheid. Wij werken aan zelfbestuur, behoedzaam en doordacht, maar vastberaden; voor de erkenning van Vlaanderen als staat in Europa en in de wereld. Dat is onze opdracht. Drievoudig en ondeelbaar. Voor vrede, vrijheid en verdraagzaamheid.''

Met dit ondubbelzinnig 'Vlaams engagement' nam het IJzerbedevaartcomité afgelopen zondag een nieuwe start. Als uitdrukkelijk pluralistische organisatie kiest het voor een constructieve en hedendaagse aanpak met een portie radicaliteit, zonder extremisme. Rond de drie pijlers van haar engagement bouwt de organisatie aan een brede maatschappelijke en educatieve werking.

Het IJzertorenmuseum in Diksmuide werd in 2003 door meer dan 80.000 mensen bezocht. Nooit eerder maakten zoveel Vlamingen op een positieve manier kennis met de geschiedenis en de symbolen van de Vlaamse ontvoogding en de Vlaamse beweging. De meerdaagse muziekmanifestatie Ten Vrede trok in mei 15.000 aanwezigen die via onder meer kunst, poëzie en debatten in contact kwamen met het drievoudige idealisme van de organisatie. Op het feest van de Vlaamse Gemeenschap deelt het IJzerbedevaartcomité in steden en gemeenten zonnebloemen uit en nodigt zo iedereen die in Vlaanderen woont uit mee te bouwen aan een verdraagzame Vlaamse samenleving. Het IJzerbedevaartcomité is ook één van de partners van de Vlaamse Vredesweek.

De IJzerbedevaart is dus niet de enige manier waarop het Comité de Vlamingen wil overtuigen om samen de weg te bewandelen naar een samenleving gebouwd op vrede, vrijheid en verdraagzaamheid. De IJzerbedevaart blijft wel de belangrijkste activiteit, alleen al omdat de organisatie aan deze unieke manifestatie haar ontstaan dankt. Dat de IJzerbedevaart in de voorbije jaren klappen kreeg - ook letterlijk - valt niet te ontkennen. Jarenlang werd op en naast de bedevaart een bitse strijd uitgevochten tussen flaminganten van allerlei strekkingen. Vandaag keerde de rust en de sereniteit in Diksmuide terug. Maar door de gebeurtenissen keerden vele Vlamingen de beweging aan de IJzer de rug toe. Niet zozeer om deze of gene koers, maar vooral uit onvrede met de onvrede. De strijd om de IJzer heeft vooral heel veel 'collateral damage' aangericht.

Het IJzerbedevaartcomité heeft met Bart Cafmeyer een gedreven en professionele regisseur in huis gehaald om de IJzerbedevaart in een nieuw kleedje te steken. Een groep enthousiaste vrijwilligers vormde de manifestatie om tot een sobere, stijlvolle en hedendaagse herdenkingsmanifestatie voor de Vlaamse fronters.

Deze evolutie wordt door sommigen met enige argwaan gevolgd. In sommige kringen was men er van overtuigd dat de Vlaamse beweging zichzelf in de voorbije jaren politiek en maatschappelijk had uitgeschakeld. Nu een organisatie als het IJzerbedevaartcomité een nieuw elan heeft gevonden, worden in Brusselse salons de wenkbrauwen gefronst. Een open, pluralistische en democratische Vlaamse beweging kan immers meer verwezenlijken dan een beweging die zich door haar rechts-radicale en extremistische opstelling totaal irrelevant maakt. Het protest van enkele reactionaire belgicisten op de voorbije IJzerbedevaart was dan ook geen toeval. Wil de Vlaamse beweging succesvol verder timmeren aan de weg, dan moet ze ondubbelzinnig de weg van de democratie volgen.

Vorige week riep De Standaard op uit het IJzerbedevaartgebeuren conclusies te trekken. Onze conclusie is de volgende: dat dit jaar evenveel mensen als vorig jaar de weg naar Diksmuide vonden, geeft moed om verder te werken op de ingeslagen weg. De vele positieve reacties na zondag geven aan dat er in Vlaanderen een basis aanwezig is voor de opbouw van een beweging die resoluut kiest voor een Vlaamse toekomst. De IJzerbedevaart kan en moet voor deze beweging de ontmoetingsplek bij uitstek worden, de verzameling van iedereen die zich door deze beweging aangesproken voelt, voor al wie complexloos Vlaming wil zijn, voor al wie vrank en vrij opkomt voor meer vrede, meer Vlaanderen en meer solidariteit in deze wereld.

Het IJzerbedevaartcomité lanceert vandaag een oproep aan Vlaanderen en aan iedereen die in Vlaanderen woont. Een oproep aan iedereen in Vlaanderen die zich engageert. Een oproep aan organisaties en bewegingen uit de sociale, culturele, academische en politieke wereld om zich mee te engageren voor vrede, vrijheid en verdraagzaamheid. Een oproep ook om eindelijk kleur te bekennen en Vlaanderen en de Vlaamse symbolen te vrijwaren tegen al wie in Vlaanderen staat voor onvrede, onvrijheid en onverdraagzaamheid.

Vlaanderen, maak komaf met die ondraaglijke onverschilligheid die al jaren aan een minderheid van extremisten de kans geeft hun alleenzaligmakende visie op te dringen aan Vlaanderen en aan de Vlaamse Beweging. De tijd voor een Vlaams engagement is aangebroken. Een Vlaams engagement voor een Vlaamse toekomst.

Walter Baeten
Voorzitter van het IJzerbedevaartcomité

De Garde
31 augustus 2004, 14:04
Clio (te zien aan de verschillende reacties op andere fora zou je bijna denken Walter Baeten himself, maar bon),

het verhaaltje klinkt me wat te mooi in de oren. En dat is het hem nu juist: mooie terminologie maar zonder concrete inhoud. Of nog erger: termen die anderen gebruiken met een inhoud waar een identitaire beweging niet kan achter staan.

Neem nu verdraagzaamheid. Wat is die verdraagzaamheid, waar ligt de grens? Is de verdraagzaamheid van het Comité dezelfde als van diegenen die voor open grenzen pleiten? Is die verdraagzaamheid dezelfde die we vanuit bepaalde vrijzinnige hoeken zien ten aanzien van het katholiek onderwijs? Wat is verdraagzaamheid eigenlijk? Want meer en meer krijgt verdraagzaamheid voor mij een libertaire en individualistische invulling: ONverdraagzaamheid ontstaat in dat kader als men bepaalde grenzen wil stellen. In dat opzicht was Godsvrede veel duidelijker. Samen gaan voor dat onafhankelijke Vlaanderen, die Vlaamse Republiek.

Dat laatste vind ik ook niet terug in deze tekst. Er staat 'Staat in Europa'. Als je wil zeggen volwaardig lid van de internationale instellingen is dat niet meer of minder dan een staatkundige onafhankelijkheid.

Tot op vandaag is alleen de rechtsradicale Vlaamse Beweging - of hoe je 't ook wil noemen - volledig duidelijk in dat streven. Die beweging is heel wat minder magrinaal dan je wel wil laten uitschijnen. Alleen in de milieus die men hier oproept om te komen wordt daar niet over gesproken, daar is het in tegendeel bon ton om 'Belgicistisch' te zijn.

Enige bescheidenheid was ook best wenselijk. Niet de Ijzerbedevaart zet de zaken terug in gang, maar wel de vaststelling dat het federaal België eigenlijk een volstrekte mislukking is. Een ernstig gefederaliseerd land kent die problemen niet. Vandaag stellen Vlaamse ministers dingen vast, brengen die in de media en geven zo voeding aan het ongenoegen in Vlaamse kringen. De Vlaamse Beweging bevestigt dat dan in toespraken. Dat is een proces dat nog jaren kan duren, maar de Vlaamse Beweging zelf kan niks meer forceren.

En de zogezegde 'vernieuwing' van de Ijzerbedevaart mag dan misschien leuk overkomen, maar het trekt eenvoudigweg geen volk meer aan.

Nee, ik blijf er bij: de Vlaamse Beweging moet ophouden met in het verleden te blijven hangen en zich omvormen tot een moderne onafhankelijkheidsbeweging.

En voor de rest: wat er verder nog in Diksmuide gebeurt zal voor veel mensen een bloedend hart als resultaat hebben, voor mij is het al sedert een paar jaar afgelopen. Ik doe het wel als gewone militant in mijn eigen streek. Dan ziet men soms eens wat resultaat en dan heeft men toch het gevoel dat het een beetje verbeterd is.