Chipie
22 september 2004, 19:09
,,We moeten zelf actief voor democratie zorgen. Dat kunnen andere landen niet voor ons doen.'' De Iraaks-Koerdische journaliste Parwa Ali Hama lobbiet deze week in Nederland voor een vrije pers in bevrijd Irak.
De 43-jarige journaliste van het Koerdische weekblad Hawlati ('Burger') laat er geen twijfel over bestaan. De door de Verenigde Staten geleide coalitie heeft haar land bevrijd. ,,We zijn de Amerikanen heel dankbaar. Je kunt je niet voorstellen wat de Koerden onder Saddam Hussein hebben meegemaakt. We hebben alle problemen gehad die je maar kunt bedenken. Ons land heeft geleden, meer dan dertig jaren, en de Koerdische bevolking in het bijzonder. De meeste Irakezen dromen dan ook om vrij te zijn, om meer te mogen zeggen dan alleen maar 'ja'.''
Parwa oogt vermoeid, maar als ze spreekt is ze ongebroken en strijdvaardig. Deze week is zij in het kader van de internationale Vredesweek, op uitnodiging van partnerorganisatie IKV, met een tiental Iraakse, Kosovaarse, Indische en Pakistaanse collega's in Nederland om ondersteuning van organisaties en overheidsinstanties te krijgen. Het IKV en Wilde Ganzen zijn deze week met fondswerving begonnen om voor hen apparatuur - van camera's en bureaus tot drukpersen en computers - te bekostigen. De campagne duurt tot het komende voorjaar.
Het zijn drukke dagen, bevestigt Parwa. ,,Maar wel vruchtbaar, want ik krijg de kans over mijn missie en mijn gevoelens te vertellen'', lacht ze. Parwa, voormalig lerares, maakte kinderprogramma's voor de televisie en gaf met een poppentheater gezondheidslessen op scholen. Sinds een paar jaar werkt ze voor Hawlati, vijf jaar geleden als onafhankelijke krant opgericht in Suleymania in Noord-Irak. Dat was al onder het regime van Saddam, want de instelling van de no-flyzone gaf de Koerden in het noorden wat meer bewegingsvrijheid. Op een klein kamertje schreven enkele gedreven journalisten de kolommen vol. ,,Met de hand, want een drukkerij of computer bezaten we niet'', zegt Parwa, die zelf de vrouwenpagina in Hawlati vult. Met buitenlandse steun - journalistieke scholing en apparatuur - kon de krant zich professionaliseren. Inmiddels houdt Hawlati ook kantoor in Arbil en Sura, en bestaan er vage plannen om in Kirkuk en Bagdad vestigingen te openen.
Als onafhankelijke krant met ongeveer 10.000 lezers heeft Hawlati het niet gemakkelijk. Door gebrek aan middelen verschijnt de krant slechts een keer per week en alleen in het Koerdisch. De website is wel tweetalig: zowel in de Koerdische als in de Arabische taal. Verder is vrije nieuwsgaring een groot probleem. ,,We accepteren geen steun van politieke partijen in Irak'', legt Parwa uit. ,,Voor nieuws moeten we er zelf op uitgaan, zelf bronnen raadplegen en netwerken opbouwen.''
Godsdienst
Nadrukkelijk heeft de redactie een emancipatoire taak op zich genomen. In een patriarchale samenleving als Irak is dat een extra moeilijkheid. Parwa: ,,De rol van de vrouw is sterk gestempeld door tradities en godsdienst. Een vrouw mag niet buitenshuis werken en moet altijd toestemming vragen aan haar echtgenoot. De man beslist, hij bepaalt de regels, en dat leidt binnen families vaak tot misbruik en geweld. Niet alleen fysiek, maar ook psychologisch. Het is voor vrouwen erg lastig invloed uit te oefenen. Zelfs vrouwen op hoge posities worden door mannen in de partij aangestuurd.''
,,Hawlati is hun advocaat. Wij willen opkomen voor de rechten van vrouwen, voorzieningen scheppen zodat zij hun stem kunnen laten horen en zelfstandig besluiten nemen. Maar de weg om dat te bereiken is lang.''
Parwa wijst ook op de grote angst onder de bevolking voor extremistische moslims. ,,Die oefenen een politieke terreur uit, die niemand begrijpt. Zij zijn alleen maar uit op vernietiging en verwoesting.'' De islamitische journaliste spreekt tegen dat christenen meer dan anderen van radicale moslims te vrezen hebben. ,,De gewone moslim is net zo bang voor deze terroristen. Er zijn in Irak veel meer islamieten dan christenen, maar dat betekent niet dat de christenen als kleine minderheid een ondergeschikte positie hebben of een speciaal doelwit vormen. We respecteren hen volledig.''
Ondanks de golf van geweld is zij optimistisch over de verkiezingen volgend jaar. ,,De situatie in Noord-Irak is rustig, al is het geen paradijs . Er bestaat nog veel dreiging en aanslagen blijven elkaar opvolgen. Maar het hoofddoel, loskomen van de dictatuur, moeten we vasthouden. We zijn de Amerikanen erg dankbaar voor hun ingrijpen. Maar het zijn geen engelen, zij hoeven niet voor ons de democratie te regelen. Dat moeten we zelf doen. Andere landen kunnen hooguit ondersteuning geven.''
Parwa is dankbaar voor de Nederlandse inzet in het zuiden van Irak. ,,Iedere bijdrage aan de vrede in Irak is heel waardevol. De buitenlandse troepen beschermen ons tegen burgeroorlog en Turkse inmenging. De geboorte van onze nieuwe staat is als een bevalling. Het kost veel pijn, maar er gloort weer toekomst.''
http://www.nd.nl/newsite/artikel.asp?id=47528
De Belgische regering zal ze waarschijnlijk vergeten te bedanken zijn...
Dergelijke artikels zal men niet lezen in de correcte Vlaamse pers, vanwege niet correct... En vanzelfsprekend wordt daarvan niets op onze TV vermeld... Liever 'softe' reportages over China, het land van de persvrijheid, mensenrechten- en arbeidersparadijs (een dikke 90 uur per week voor 100 dollar per maand)... Maar ja, die arbeiders worden tenminste ook niet uitgebuit door werkgevers en dan is het natuurlijk aardsparadijselijk...
http://www.lib.noaa.gov/docs/wind/images/media.gif
De 43-jarige journaliste van het Koerdische weekblad Hawlati ('Burger') laat er geen twijfel over bestaan. De door de Verenigde Staten geleide coalitie heeft haar land bevrijd. ,,We zijn de Amerikanen heel dankbaar. Je kunt je niet voorstellen wat de Koerden onder Saddam Hussein hebben meegemaakt. We hebben alle problemen gehad die je maar kunt bedenken. Ons land heeft geleden, meer dan dertig jaren, en de Koerdische bevolking in het bijzonder. De meeste Irakezen dromen dan ook om vrij te zijn, om meer te mogen zeggen dan alleen maar 'ja'.''
Parwa oogt vermoeid, maar als ze spreekt is ze ongebroken en strijdvaardig. Deze week is zij in het kader van de internationale Vredesweek, op uitnodiging van partnerorganisatie IKV, met een tiental Iraakse, Kosovaarse, Indische en Pakistaanse collega's in Nederland om ondersteuning van organisaties en overheidsinstanties te krijgen. Het IKV en Wilde Ganzen zijn deze week met fondswerving begonnen om voor hen apparatuur - van camera's en bureaus tot drukpersen en computers - te bekostigen. De campagne duurt tot het komende voorjaar.
Het zijn drukke dagen, bevestigt Parwa. ,,Maar wel vruchtbaar, want ik krijg de kans over mijn missie en mijn gevoelens te vertellen'', lacht ze. Parwa, voormalig lerares, maakte kinderprogramma's voor de televisie en gaf met een poppentheater gezondheidslessen op scholen. Sinds een paar jaar werkt ze voor Hawlati, vijf jaar geleden als onafhankelijke krant opgericht in Suleymania in Noord-Irak. Dat was al onder het regime van Saddam, want de instelling van de no-flyzone gaf de Koerden in het noorden wat meer bewegingsvrijheid. Op een klein kamertje schreven enkele gedreven journalisten de kolommen vol. ,,Met de hand, want een drukkerij of computer bezaten we niet'', zegt Parwa, die zelf de vrouwenpagina in Hawlati vult. Met buitenlandse steun - journalistieke scholing en apparatuur - kon de krant zich professionaliseren. Inmiddels houdt Hawlati ook kantoor in Arbil en Sura, en bestaan er vage plannen om in Kirkuk en Bagdad vestigingen te openen.
Als onafhankelijke krant met ongeveer 10.000 lezers heeft Hawlati het niet gemakkelijk. Door gebrek aan middelen verschijnt de krant slechts een keer per week en alleen in het Koerdisch. De website is wel tweetalig: zowel in de Koerdische als in de Arabische taal. Verder is vrije nieuwsgaring een groot probleem. ,,We accepteren geen steun van politieke partijen in Irak'', legt Parwa uit. ,,Voor nieuws moeten we er zelf op uitgaan, zelf bronnen raadplegen en netwerken opbouwen.''
Godsdienst
Nadrukkelijk heeft de redactie een emancipatoire taak op zich genomen. In een patriarchale samenleving als Irak is dat een extra moeilijkheid. Parwa: ,,De rol van de vrouw is sterk gestempeld door tradities en godsdienst. Een vrouw mag niet buitenshuis werken en moet altijd toestemming vragen aan haar echtgenoot. De man beslist, hij bepaalt de regels, en dat leidt binnen families vaak tot misbruik en geweld. Niet alleen fysiek, maar ook psychologisch. Het is voor vrouwen erg lastig invloed uit te oefenen. Zelfs vrouwen op hoge posities worden door mannen in de partij aangestuurd.''
,,Hawlati is hun advocaat. Wij willen opkomen voor de rechten van vrouwen, voorzieningen scheppen zodat zij hun stem kunnen laten horen en zelfstandig besluiten nemen. Maar de weg om dat te bereiken is lang.''
Parwa wijst ook op de grote angst onder de bevolking voor extremistische moslims. ,,Die oefenen een politieke terreur uit, die niemand begrijpt. Zij zijn alleen maar uit op vernietiging en verwoesting.'' De islamitische journaliste spreekt tegen dat christenen meer dan anderen van radicale moslims te vrezen hebben. ,,De gewone moslim is net zo bang voor deze terroristen. Er zijn in Irak veel meer islamieten dan christenen, maar dat betekent niet dat de christenen als kleine minderheid een ondergeschikte positie hebben of een speciaal doelwit vormen. We respecteren hen volledig.''
Ondanks de golf van geweld is zij optimistisch over de verkiezingen volgend jaar. ,,De situatie in Noord-Irak is rustig, al is het geen paradijs . Er bestaat nog veel dreiging en aanslagen blijven elkaar opvolgen. Maar het hoofddoel, loskomen van de dictatuur, moeten we vasthouden. We zijn de Amerikanen erg dankbaar voor hun ingrijpen. Maar het zijn geen engelen, zij hoeven niet voor ons de democratie te regelen. Dat moeten we zelf doen. Andere landen kunnen hooguit ondersteuning geven.''
Parwa is dankbaar voor de Nederlandse inzet in het zuiden van Irak. ,,Iedere bijdrage aan de vrede in Irak is heel waardevol. De buitenlandse troepen beschermen ons tegen burgeroorlog en Turkse inmenging. De geboorte van onze nieuwe staat is als een bevalling. Het kost veel pijn, maar er gloort weer toekomst.''
http://www.nd.nl/newsite/artikel.asp?id=47528
De Belgische regering zal ze waarschijnlijk vergeten te bedanken zijn...
Dergelijke artikels zal men niet lezen in de correcte Vlaamse pers, vanwege niet correct... En vanzelfsprekend wordt daarvan niets op onze TV vermeld... Liever 'softe' reportages over China, het land van de persvrijheid, mensenrechten- en arbeidersparadijs (een dikke 90 uur per week voor 100 dollar per maand)... Maar ja, die arbeiders worden tenminste ook niet uitgebuit door werkgevers en dan is het natuurlijk aardsparadijselijk...
http://www.lib.noaa.gov/docs/wind/images/media.gif