BigF
14 september 2015, 10:04
Hoezeer Roger besefte dat de ideale openingszin alles was wat hij nodig had, hoezeer de jaren desondanks verstreken en hoezeer Roger bleef dromen van de Heuglijke Dag wanneer hij die ene, unieke, ideale, Nobelprijswaardige, openingszin zou vinden, hij vond hem niet. Ze waren altijd veel te lang.
Het vervelende aan de zaak was dat de rest van de roman al klaar was. Of beter gezegd; de romans want Roger had ondertussen al 240 romans geschreven, met helaas veel te veel veel te lange zinnen maar vooral zonder openingzin. Het besef dat een goeie openingszin alles was wat hij nodig had, had Roger al op zijn achtste. Sindsdien schreef hij vier romans per jaar. Het begon bij dus bij Roger ondertussen een wel beetje te wringen. Tel maar uit.
Soms had Roger wel eens een 'goei idee' voor een openingszin. Niet de Alverslindende, maar een in het Vlaams literaire landschap moeiteloos overeind blijvende openingszin. Probleem was, naast het feit dat het bijlange na niet de ideale openingszin was, dat die vaak bij geen enkele van zijn romans paste.
Onlangs bedacht Roger de openingszin: "Fons stond bij de tafel en keek naar buiten." Helaas bleek na lezing van 240 boeken zonder openingszin al snel dat er in geen enkele een Fons voorkwam. Omdat Roger de wanhoop nabij was probeerde hij al eens de zin aan te passen, iets wat Roger als literaire zelfcensuur beschouwde en dus niet lichtelijk deed, maar dat draaide dan weer uit op iets als "Fons stond bij de beenhouwer en keek naar buiten", waarna uit lezing van 240 boeken zonder openingszin dan weer bleek dat er geen enkele was waar de tweede zin zich bij een beenhouwer situeert. Er was er eentje die begon bij een bakkerij maar dan zou Roger al twee keer moeten aanpassen, wat Roger zonder twijfel tot wanhoopsdaden zou drijven en bovendien was het een Marie-Claire die bij de bakker stond in de bewuste roman en geen Fons.
Het schoot dus van geen kanten op.
Maar Eergisteren (voor degenen die dit pas nu lezen, dat was de dag voor gisteren) had Roger een helder moment. Het kwam hem toe toen hij die Ochtend (nvdr. Roger typte sindsdien alle verwijzingen naar Eergisteren in hoofdletters, en uit respect voor Roger volgt de auteur deze schrijfwijze) zijn mes in de pot choco stopte. De Zin. Het Moment. Het was gekomen.
"Roger bakte van een wit en een bruin scharrelei een lekker spiegelei." Dat was het!! Eindelijk. De Zin der Zinnen. Het Moment der Momenten.
Roger was het al snel met zichzelf eens dat hij een dergelijk Kunstwerk nooit zou commercialiseren. De gedachte alleen al zou hem nogmaals tot wanhoopsdaden drijven. Dus brak Roger twee eieren, bakte er een lekker spiegelei mee en leefde nog lang en gelukkig.
Het vervelende aan de zaak was dat de rest van de roman al klaar was. Of beter gezegd; de romans want Roger had ondertussen al 240 romans geschreven, met helaas veel te veel veel te lange zinnen maar vooral zonder openingzin. Het besef dat een goeie openingszin alles was wat hij nodig had, had Roger al op zijn achtste. Sindsdien schreef hij vier romans per jaar. Het begon bij dus bij Roger ondertussen een wel beetje te wringen. Tel maar uit.
Soms had Roger wel eens een 'goei idee' voor een openingszin. Niet de Alverslindende, maar een in het Vlaams literaire landschap moeiteloos overeind blijvende openingszin. Probleem was, naast het feit dat het bijlange na niet de ideale openingszin was, dat die vaak bij geen enkele van zijn romans paste.
Onlangs bedacht Roger de openingszin: "Fons stond bij de tafel en keek naar buiten." Helaas bleek na lezing van 240 boeken zonder openingszin al snel dat er in geen enkele een Fons voorkwam. Omdat Roger de wanhoop nabij was probeerde hij al eens de zin aan te passen, iets wat Roger als literaire zelfcensuur beschouwde en dus niet lichtelijk deed, maar dat draaide dan weer uit op iets als "Fons stond bij de beenhouwer en keek naar buiten", waarna uit lezing van 240 boeken zonder openingszin dan weer bleek dat er geen enkele was waar de tweede zin zich bij een beenhouwer situeert. Er was er eentje die begon bij een bakkerij maar dan zou Roger al twee keer moeten aanpassen, wat Roger zonder twijfel tot wanhoopsdaden zou drijven en bovendien was het een Marie-Claire die bij de bakker stond in de bewuste roman en geen Fons.
Het schoot dus van geen kanten op.
Maar Eergisteren (voor degenen die dit pas nu lezen, dat was de dag voor gisteren) had Roger een helder moment. Het kwam hem toe toen hij die Ochtend (nvdr. Roger typte sindsdien alle verwijzingen naar Eergisteren in hoofdletters, en uit respect voor Roger volgt de auteur deze schrijfwijze) zijn mes in de pot choco stopte. De Zin. Het Moment. Het was gekomen.
"Roger bakte van een wit en een bruin scharrelei een lekker spiegelei." Dat was het!! Eindelijk. De Zin der Zinnen. Het Moment der Momenten.
Roger was het al snel met zichzelf eens dat hij een dergelijk Kunstwerk nooit zou commercialiseren. De gedachte alleen al zou hem nogmaals tot wanhoopsdaden drijven. Dus brak Roger twee eieren, bakte er een lekker spiegelei mee en leefde nog lang en gelukkig.