rom
5 november 2004, 11:19
Scholen keken toe en deden niets; daders nooit aangepakt
Joodse jongen door Marokkaanse kwelgeesten jarenlang geterroriseerd
door JOLANDE VAN DER GRAAF
AMSTERDAM - ’Van Allah moeten we je doden. Alle joden aan het gas. Pauw, pauw, ik schiet je jodenster eraf. Ben je nu nóg niet dood, kankerjood?’
Sinds zijn dertiende kreeg David deze angstaanjagende bedreigingen en antisemitische verwensingen bijna dagelijks naar het hoofd geslingerd. In de klas, de gang, de gymzaal, op de wc’s en het schoolplein, in de tram, de bioscoop; overal en altijd was hij het doelwit voor een groep islamitische medeleerlingen. David werd getreiterd, uitgescholden, bespuugd en later bedreigd met de dood, geschopt en in elkaar geslagen. Tot hij instortte en niet meer naar school durfde. „Steek me maar een mes in mijn ribben, ik ga niet meer”, kregen zijn ouders van de huilende jongen te horen.
David, nu zestien, woont met zijn ouders – zijn vader is ingenieur, zijn moeder therapeut – in het midden des lands. De moderne, Israëlische familie wil haar schokkende verhaal alleen kwijt als naam en woonplaats onvermeld blijven. „De moordaanslag op Theo van Gogh heeft ons angstiger gemaakt. David wordt nu al jaren telefonisch bedreigd en gestalkt.”
Tien jaar geleden keerde het gezin vanuit Israël terug naar ons land. „Omdat we meer vertrouwen hadden in het Nederlandse onderwijssysteem dan in het Israëlische”, kijkt Davids moeder terug. „Nou, dat vertrouwen is inmiddels wel de grond ingeboord.”
Al in de brugklas vormde David een dankbaar mikpunt voor Marokkaanse jongeren. Na de terreuraanslagen in de VS namen de incidenten hand over hand toe. David zelf probeerde zich zo onopvallend mogelijk te gedragen en zijn belagers te ontwijken. Psychisch leed de jongen zwaar. Als peuter maakte hij tijdens de eerste Golfoorlog de raketaanvallen op Israël mee. In zijn nachtmerries beleefde hij opnieuw het luchtalarm, het in paniek opzetten van gasmaskers en het vluchten naar de schuilkelders.
Faalangst
Zijn moeder: „De constante terreur op school veranderde onze zoon in een wrak. Hij sliep slecht, lag nachtenlang te huilen, had nachtmerries, ging slaapwandelen. Uiteraard gingen zijn cijfers hollende achteruit. Hij kreeg last van faalangst en durfde uiteindelijk de straat niet meer op. Een van zijn vriendjes zei me ooit dat het verschrikkelijk was wat David elke dag op school moest doormaken.”
’De constante terreur veranderde onze zoon in een wrak’
De ouders hadden talloze gesprekken op school met een mentor en coördinator. „Die vertelden ons glashard dat ze niets konden doen. Nooit hebben zij David bij zich geroepen om de dingen door te praten. Nooit zijn de Marokkaanse jongens ter verantwoording geroepen, laat staan bestraft. Antisemitisme bestaat niet op onze school, zei de schoolleiding.”
Het vertwijfelde ouderpaar zocht zelf contact met een kinderpsycholoog, antropoloog en stichting tegen pesten. Ook hadden zij vergeefs gesprekken met leerplichtambtenaren. In de tweede klas werd het niet beter voor David. Ook zijn eigendommen werden vernield. Zo vond hij zijn fiets vaak terug met stukgesneden zadel en snelbinders. Zelfs thuis werd hij niet met rust gelaten en in anonieme telefoontjes uitgescholden en bedreigd.
David werd door zijn ouders van school gehaald en na maandenlange psychologische behandelingen op een andere school geplaatst. Daar verzweeg de jongen zijn joodse identiteit en deed alsof hij uit Oost-Europa kwam. Ook daar ging het fout en zetten vriendjes van Davids vroegere Marokkaanse belagers de terreur voort. „Het groepje Marokkanen kwam zelfs toekijken als onze zoon op het schoolplein door anderen werd afgetuigd. Weer stapten we naar de schoolleiding. Ga maar naar de politie, was het antwoord.”
Davids moeder gaf haar baan op, om haar zoon beter te kunnen begeleiden. Maar de situatie zou opnieuw uit de hand lopen. De school zei de jongen niet langer de zorg te kunnen bieden die hij nodig had. Begin dit jaar hielden zijn ouders David in overleg met een leerplichtambtenaar thuis. „We moesten de school onvoorwaardelijk vertrouwen, zei die ambtenaar ons na een tijdje, en David weer naar de lessen laten gaan. We hebben geweigerd. Onze zoon ging kapot, wij gingen kapot, we konden en durfden gewoon niet meer.”
Dit voorjaar werden Davids ouders zonder waarschuwing gedagvaard wegens het ontduiken van de leerplicht. Hun advocaat, mr. Martin Kievits, ontdekte talloze misstanden in de dossiers van de beide scholen en de vier leerplichtambtenaren die zich met de zaak hadden beziggehouden. Zo bleken enkele leraren wel degelijk aan de leiding te hebben gerapporteerd dat David ernstige problemen had, maar niet werd geholpen. Ook bleken leerplichtambtenaren steken te hebben laten vallen en Davids ouders in onderlinge memo’s belachelijk te hebben gemaakt.
Het dossier dat uiteindelijk aan de rechter werd voorgelegd, was onvolledig. Kievits: „Met geen woord repte de leerplichtambtenaar in zijn proces- verbaal over alle racistische voorvallen. Hij heeft mijn cliënten nooit gehoord. Tijdens de rechtszaak, vorige maand, hebben wij ons beroepen op overmacht. De rechter heeft mijn cliënten op grond van procedurefouten vrijgesproken. Helaas gaf hij geen oordeel over het dilemma van deze ouders: kiezen voor leerplicht of voor veiligheid van hun kind.”
Privé-school
Inmiddels gaat David naar een privé-school, waar hij volgens zijn ouders weer op adem komt. Nog steeds wordt de tiener telefonisch onder druk gezet en bang gemaakt. „Soms lijkt het alsof we er nooit van afkomen. Vaak denken we erover om weg te gaan uit Nederland.”
David staat niet alleen, maar de joodse gemeenschap in ons land houdt de problemen veelal stil. In Amsterdam en andere grote steden voelen joodse kinderen zich zo onveilig dat zij op straat geen keppeltjes meer dragen. Het CIDI in Den Haag constateerde dit jaar weliswaar een afname van het aantal antisemitische incidenten, maar ontdekte dat het antisemitisme tegen joodse kinderen op scholen opnieuw is toegenomen. Van de daders is bekend dat zeker veertig procent een Noord- Afrikaanse achtergrond heeft. De organisatie pleit ervoor dat de overheid met spoed verplichte lesprogramma’s tegen discriminatie gaat invoeren en hard tegen daders optreedt. CIDI-medewerkster Hadassa Hirschfeld: „Zo kan het niet langer.”
* De naam ’David’ is gefingeerd
Bron: Telegraaf, 05-11-04.
Om nog maar eens te laten zien hoe verziekt de sfeer in Nederland op dit moment is en hoe het zover had kunnen komen. Een kind wordt geterroriseerd en de schoolleiding staan erbij en kijken ernaar. Nee nog erger ze willen het slachtoffer keihard aanpakken, liegen en manipuleren hiervoor de feiten om dat te bereiken.
Het is zonde voor het kind.
Joodse jongen door Marokkaanse kwelgeesten jarenlang geterroriseerd
door JOLANDE VAN DER GRAAF
AMSTERDAM - ’Van Allah moeten we je doden. Alle joden aan het gas. Pauw, pauw, ik schiet je jodenster eraf. Ben je nu nóg niet dood, kankerjood?’
Sinds zijn dertiende kreeg David deze angstaanjagende bedreigingen en antisemitische verwensingen bijna dagelijks naar het hoofd geslingerd. In de klas, de gang, de gymzaal, op de wc’s en het schoolplein, in de tram, de bioscoop; overal en altijd was hij het doelwit voor een groep islamitische medeleerlingen. David werd getreiterd, uitgescholden, bespuugd en later bedreigd met de dood, geschopt en in elkaar geslagen. Tot hij instortte en niet meer naar school durfde. „Steek me maar een mes in mijn ribben, ik ga niet meer”, kregen zijn ouders van de huilende jongen te horen.
David, nu zestien, woont met zijn ouders – zijn vader is ingenieur, zijn moeder therapeut – in het midden des lands. De moderne, Israëlische familie wil haar schokkende verhaal alleen kwijt als naam en woonplaats onvermeld blijven. „De moordaanslag op Theo van Gogh heeft ons angstiger gemaakt. David wordt nu al jaren telefonisch bedreigd en gestalkt.”
Tien jaar geleden keerde het gezin vanuit Israël terug naar ons land. „Omdat we meer vertrouwen hadden in het Nederlandse onderwijssysteem dan in het Israëlische”, kijkt Davids moeder terug. „Nou, dat vertrouwen is inmiddels wel de grond ingeboord.”
Al in de brugklas vormde David een dankbaar mikpunt voor Marokkaanse jongeren. Na de terreuraanslagen in de VS namen de incidenten hand over hand toe. David zelf probeerde zich zo onopvallend mogelijk te gedragen en zijn belagers te ontwijken. Psychisch leed de jongen zwaar. Als peuter maakte hij tijdens de eerste Golfoorlog de raketaanvallen op Israël mee. In zijn nachtmerries beleefde hij opnieuw het luchtalarm, het in paniek opzetten van gasmaskers en het vluchten naar de schuilkelders.
Faalangst
Zijn moeder: „De constante terreur op school veranderde onze zoon in een wrak. Hij sliep slecht, lag nachtenlang te huilen, had nachtmerries, ging slaapwandelen. Uiteraard gingen zijn cijfers hollende achteruit. Hij kreeg last van faalangst en durfde uiteindelijk de straat niet meer op. Een van zijn vriendjes zei me ooit dat het verschrikkelijk was wat David elke dag op school moest doormaken.”
’De constante terreur veranderde onze zoon in een wrak’
De ouders hadden talloze gesprekken op school met een mentor en coördinator. „Die vertelden ons glashard dat ze niets konden doen. Nooit hebben zij David bij zich geroepen om de dingen door te praten. Nooit zijn de Marokkaanse jongens ter verantwoording geroepen, laat staan bestraft. Antisemitisme bestaat niet op onze school, zei de schoolleiding.”
Het vertwijfelde ouderpaar zocht zelf contact met een kinderpsycholoog, antropoloog en stichting tegen pesten. Ook hadden zij vergeefs gesprekken met leerplichtambtenaren. In de tweede klas werd het niet beter voor David. Ook zijn eigendommen werden vernield. Zo vond hij zijn fiets vaak terug met stukgesneden zadel en snelbinders. Zelfs thuis werd hij niet met rust gelaten en in anonieme telefoontjes uitgescholden en bedreigd.
David werd door zijn ouders van school gehaald en na maandenlange psychologische behandelingen op een andere school geplaatst. Daar verzweeg de jongen zijn joodse identiteit en deed alsof hij uit Oost-Europa kwam. Ook daar ging het fout en zetten vriendjes van Davids vroegere Marokkaanse belagers de terreur voort. „Het groepje Marokkanen kwam zelfs toekijken als onze zoon op het schoolplein door anderen werd afgetuigd. Weer stapten we naar de schoolleiding. Ga maar naar de politie, was het antwoord.”
Davids moeder gaf haar baan op, om haar zoon beter te kunnen begeleiden. Maar de situatie zou opnieuw uit de hand lopen. De school zei de jongen niet langer de zorg te kunnen bieden die hij nodig had. Begin dit jaar hielden zijn ouders David in overleg met een leerplichtambtenaar thuis. „We moesten de school onvoorwaardelijk vertrouwen, zei die ambtenaar ons na een tijdje, en David weer naar de lessen laten gaan. We hebben geweigerd. Onze zoon ging kapot, wij gingen kapot, we konden en durfden gewoon niet meer.”
Dit voorjaar werden Davids ouders zonder waarschuwing gedagvaard wegens het ontduiken van de leerplicht. Hun advocaat, mr. Martin Kievits, ontdekte talloze misstanden in de dossiers van de beide scholen en de vier leerplichtambtenaren die zich met de zaak hadden beziggehouden. Zo bleken enkele leraren wel degelijk aan de leiding te hebben gerapporteerd dat David ernstige problemen had, maar niet werd geholpen. Ook bleken leerplichtambtenaren steken te hebben laten vallen en Davids ouders in onderlinge memo’s belachelijk te hebben gemaakt.
Het dossier dat uiteindelijk aan de rechter werd voorgelegd, was onvolledig. Kievits: „Met geen woord repte de leerplichtambtenaar in zijn proces- verbaal over alle racistische voorvallen. Hij heeft mijn cliënten nooit gehoord. Tijdens de rechtszaak, vorige maand, hebben wij ons beroepen op overmacht. De rechter heeft mijn cliënten op grond van procedurefouten vrijgesproken. Helaas gaf hij geen oordeel over het dilemma van deze ouders: kiezen voor leerplicht of voor veiligheid van hun kind.”
Privé-school
Inmiddels gaat David naar een privé-school, waar hij volgens zijn ouders weer op adem komt. Nog steeds wordt de tiener telefonisch onder druk gezet en bang gemaakt. „Soms lijkt het alsof we er nooit van afkomen. Vaak denken we erover om weg te gaan uit Nederland.”
David staat niet alleen, maar de joodse gemeenschap in ons land houdt de problemen veelal stil. In Amsterdam en andere grote steden voelen joodse kinderen zich zo onveilig dat zij op straat geen keppeltjes meer dragen. Het CIDI in Den Haag constateerde dit jaar weliswaar een afname van het aantal antisemitische incidenten, maar ontdekte dat het antisemitisme tegen joodse kinderen op scholen opnieuw is toegenomen. Van de daders is bekend dat zeker veertig procent een Noord- Afrikaanse achtergrond heeft. De organisatie pleit ervoor dat de overheid met spoed verplichte lesprogramma’s tegen discriminatie gaat invoeren en hard tegen daders optreedt. CIDI-medewerkster Hadassa Hirschfeld: „Zo kan het niet langer.”
* De naam ’David’ is gefingeerd
Bron: Telegraaf, 05-11-04.
Om nog maar eens te laten zien hoe verziekt de sfeer in Nederland op dit moment is en hoe het zover had kunnen komen. Een kind wordt geterroriseerd en de schoolleiding staan erbij en kijken ernaar. Nee nog erger ze willen het slachtoffer keihard aanpakken, liegen en manipuleren hiervoor de feiten om dat te bereiken.
Het is zonde voor het kind.