Esceha
6 augustus 2002, 09:49
Esceha: "Verkrachting is verrijking van onze cultuur"(??)
Inleiding:
Er wordt door zich "politiek correcten" noemenden zeer veel gesproken over het feit dat andere "culturen" een verrijking van de onze zijn. Die verrijking zou onder meer bestaan uit de mogelijkheid om eens iets anders te eten dan boerenkool met wordt of hutspot en een groter variatie in het aanbod van muziek. Ten aanzien van dit laatste moet ik even vertellen dat ik met mijn oude moeder op zaterdagmiddag 3 augustus 2002 ben gaan winkelen in het centrum van haar geboorteplaats Rotterdam. U weet dat ik niet diegenen ben om zaken via onvertogen woorden te omschrijven. In het enkele geval dat dit wel gebeurd roept mijn oude moeder mij wel tot de orde, onder het motto dat ik mij als een heer moet gedragen. Toch moet mij van het hart dat ik nu begrijp waarom de afgelopen week op TV aandacht is gegeven aan vooral horeca ondernemers, die zeggen dat het publiek op hun terrassen enorme overlast ondervinden van straatmuzikanten. Ook ik ervaarde de "verrijking van onze cultuur door straatmuzikanten" als een tering herrie. Om de vijftig meter weer een ander individu of groep. Los van het feit dat het een bezopen idee ik dat niet zij, maar ik schijn te moeten assimileren, zie ik met de beste wil van de wereld niet in hoe ik dit als "verrijking" moet ervaren. Ongetwijfeld zullen er niettemin velen zijn die dit wèl zo ervaren, doch die vallen volgens mij qua intelligentie onder de categorie "geef het gepeupel brood en spelen".
=
Voorwoord tot een door mij in Dagblad Trouw d.d. 6 augustus 2002 gelezen artikel:
Diezelfde zich "politiek correcten" noemenden schotelen mij zelfs voor dat er veel meer facetten zijn die voor die verrijking zorgen. Ik heb al vaker gezegd dat Onze Lieve Heer ons (.....gelukkig....., want ik zou er niet aan moeten denken als het anders was.....) niet allemaal gelijk heeft begiftigd. In tegenstelling tot de "politiek correcten" heeft God mij met een dermate verstand geschapen, dat ik in ieder geval in staat ben de realiteit te zien. Op grond daarvan ben ik in staat terecht te beoordelen dat de door de islam gerechtvaardigde ongelijke behandeling en mishandeling van vrouwen alsmede verminking van hun geslachtsdelen, een voor mij niet acceptabele zaak is. Recent schreef ik al dat ik een autoriteit op het gebied van de islam hoorde zeggen dat er zelfs een islamitisch spreekwoord geldt "dat een vrouw een kind in haar buik behoord te hebben en een stok op haar rug". Met in het achterhoofd de recente hier te lande door allochtonen gepleegde groepsverkrachtingen van onder meer zelfs een zwak begaafd meisje, mag u mij na het lezen van het volgende krantenbericht mag vertellen of u aan de hand van dit voorbeeld van mening bent dat "politiek correcten" met een serieus gezicht nog mogen zeggen dat het assimileren met andere culturen een verrijking van de onze is.....
Cor Schorel.
Integraal citaat uit het Parool, 6 augustus 2002:
Eerwraak / Verkrachting als straf
door Eric Brassem
2002-08-05
Een publiekelijk verordonneerde groepsverkrachting door dorpsoudsten, uithuwelijking van tienerdochters aan bejaarde mannen om aan de strop te ontkomen: recente 'rechtszaken' door dorpstribunalen illustreren de beroerde positie van de vrouw in grote delen van Pakistan. Vrouwenorganisaties pleiten voor afschaffing van de tribunalen. Daar is niet iedereen het mee eens.
Op 22 juni werd Mukhtaran Mai, een 30-jarige vrouw die behoort tot de laag geplaatste Gujar-kaste, in een hut in haar dorp Meerwala (provincie Punjab) verkracht door vier mannen, behorende tot de hoger geplaatste Mastoi-kaste. De verkrachting was een straf. De traditionele rechtbank van lokale notabelen, de panchayat, had bepaald dat de vrouw verkracht moest worden.
Mukhtaran had zelf niets misdaan. Ze moest boeten voor de zonde van haar broertje Abdul (14). Abdul was namelijk gesignaleerd in de nabijheid van een Mastoi-vrouw, zo beweerde de familie van die vrouw. De dorpsraad, bestaande uit Mastois, concludeerde dat de onbetamelijke jongen de eer van de Mastoi-familie inderdaad had geschonden. Ter compensatie moest nu ook de eer van Abduls familie worden geschonden: door Mukhtaran te verkrachten.
Vier mannen, onder wie een lid van de dorpsraad, kweten zich van deze taak. Na de verkrachting zetten de mannen Mukhtaran, die nauwelijks meer kon lopen, halfnaakt de hut uit.
Donderdag bevestigde de jongen Abdul voor de rechtbank een gerucht dat al langer de ronde deed. De hele zaak was begonnen nadat hijzelf door Mastoi-mannen was verkracht. Abdul lag te slapen voor zijn hut, toen hij gedwongen werd om mee te gaan met drie Mastoi-mannen. Nadat ze zich aan hem hadden vergrepen, eisten ze van Abdul dat hij zijn mond over het gebeurde zou houden. Toen de jongen weigerde, verzonnen de daders het verhaal van de aanranding van de Mastoi-vrouw, en riepen ze een panchayat bijeen.
De geruchtmakende zaak illustreert niet alleen de benarde positie van vrouwen, maar ook de sociale ongelijkheid op het Pakistaanse platteland. Dr. Kristoffel Lieten, wetenschappelijk medewerker aan de Universiteit van Amsterdam die onderzoek in Punjab heeft gedaan, bevestigt dat de dorpsraden daar vaak 'een instrument' zijn van machtige families, grootgrondbezitters, die op feodale wijze heersen.
,,Vaak spreekt men van 'kasten', hoewel dat een hindoeïstisch, en geen islamitisch begrip dekt. Maar de term is wel goed toepasbaar op de strikt hiërarchische verhoudingen daar. Rijke families beschikken letterlijk over het leven van hun onderdanen.''
Het was dus geen uitzondering op die regel dat de beslissing van de dorpsraad in het voordeel van de hoger geplaatste familie uitpakte. Wél uitzonderlijk was dat de geterroriseerde familie van Mukhtaran, na aandringen van een islamitische geestelijke, naar een advocaat ging en een klacht indiende bij de politie. Zo kwam de zaak in de openbaarheid. Een Pakistaanse krant, The News, berichtte erover, en daarna stortten ook andere kranten en internationale media zich erop.
Daarop spoedden lokale autoriteiten zich naar Meerwala, gevolgd door de Pakistaanse minister van vrouwenzaken. De laatste bood Mukhtaran, onder het oog van de camera's, omgerekend achtduizend euro smartengeld aan namens de regering. De regering beloofde tevens dat in Meerwala een meisjesschool zal worden gebouwd, die de naam van Mukhtaran zal dragen.
Ook het hooggerechtshof in Lahore bemoeide zich met de zaak. Het hof maande de lokale politie, die tot dan toe weinig tot niets had ondernomen, tot actie. Dat leidde ertoe dat de leden van de dorpsraad werden gearresteerd, en ook de op dat moment voortvluchtige verkrachters.
En zo is vorige week dan het proces begonnen tegen veertien mannen: leden van de dorpsraad, een aantal andere betrokkenen, en de vier verkrachters. De advocaat van de beschuldigden bepleitte vrijspraak. Er heeft geen verkrachting plaatsgevonden, het forensisch onderzoek dat aantoonde dat Mukhtaran verkracht was, deugt niet, stelde de verdediging. Het hele verhaal zou een verzinsel zijn van de Mujar-familie, uit rancune tegen de overheersende Mastois. En de geestelijke die hen tot aangifte 'opstookte', zou dat hebben gedaan om de Mastois geld af te persen.
Maar de openbare aanklager eiste voor alle veertien de doodstraf. De aanklager heeft in ieder geval de wind van de publieke opinie mee. De zaak wekte zoveel beroering omdat nog nooit eerder een vrouw was verkracht op last van een dorpsraad - voorzover bekend dan. In Pakistan blijven verreweg de meeste verkrachtingen onbekend, om heel gegronde redenen. Afgezien van de schaamte en de slechte behandeling door onwillige politieagenten, lopen vrouwen die wel aangifte doen, het risico dat zij zelf aangeklaagd worden wegens overspel.
Een dergelijke zaak haalde in mei de kolommen van deze krant. Zafran Bibi, een 28-jarige Pakistaanse was veroordeeld tot steniging wegens overspel. Zij had bij de familie van haar man geklaagd dat ze zwanger was geworden nadat ze was verkracht door de broer van haar man. Haar eigen man zat in de gevangenis. Maar haar zwager ontkende. Daarop klaagde de familie Zafran aan wegens overspel. De politie en de rechtbank geloofden de familie. De islamitische wetten bepalen nu eenmaal dat een vrouw vier mannelijke getuigen moet produceren om een verkrachting aan te tonen.
Zafran verdween in de cel, waar ze haar baby baarde. Toen het kind zeven maanden was, werd Zafran veroordeeld tot de doodstraf door steniging. Dat lot is haar uiteindelijk bespaard gebleven. In hoger beroep getuigde Zafrans man dat het kind niet van zijn broer was, maar van hemzelf. Onwaarschijnlijk, omdat de man tijdens de verwekking in de cel zat. Maar de rechtbank, die onder druk stond van mensenrechten- en vrouwenorganisaties, ging er graag mee akkoord. Zo werd Zafran gered (en niet te vergeten de zwager die haar vermoedelijk wel degelijk verkracht heeft).
Uiteraard lopen zaken rond overspel, verkrachting en buitenechtelijke zwangerschappen vaak minder goed af. Dat illustreert een recent bericht in de Pakistaanse krant The Nation. In de provincie Sindh werd het zwaar verminkte lichaam van een met hakmessen omgebrachte vrouw gevonden. Geen van de dorpelingen zei de vrouw te kennen, niemand had haar als vermist opgegeven. In het mortuarium deed men een gruwelijke ontdekking onder de kleren van de vrouw: een halfgeboren baby. De vrouw was doodgeslagen terwijl zij haar - kennelijk onechte - kind aan het baren was.
Moord op vrouwen die de familie-eer schenden is een veel voorkomend verschijnsel buiten de Pakistaanse steden. Tot vervolging komt het zelden, ook al niet omdat rechtbanken niet tot vervolging overgaan als er geen aanklacht wordt ingediend. De zogeheten qisas- en diyat-wet bepaalt dat bij moord of mishandeling families van slachtoffer en dader onderling, buiten de rechtbank om, een compensatieregeling mogen treffen- meestal door bemiddeling van de panchayat.
Mensenrechten- en vrouwenorganisaties lopen al jaren te hoop tegen deze islamitische wetten, en tegen de panchayats. ,,Niet iedereen in de vrouwenbeweging is tegen de panchayats, sommigen vinden het een eerbiedwaardig instituut'', vertelt Bilquis Tahira van de vrouwenorganisatie Wada in Islamabad. ,,Ik vind dat ze de seksuele en sociale ongelijkheid weerspiegelen die op het platteland heerst. Ik heb nog nooit gehoord van een panchayat waarin een vrouw zitting had.''
,,De Pakistaanse vrouwenbeweging is zeer uitgesproken'', vervolgt Tahira, ,,maar we hebben weinig middelen om structurele veranderingen af te dwingen. We moeten het vooral hebben van vrijwilligerswerk, en reageren voornamelijk achteraf op incidenten. Dan proberen we schrijnende gevallen als die rond Mukhtaran aan te kaarten.''
Hoe beperkt die doelstelling ook is, zinvol is het werk wel, meent Tahira. Ze verwijst naar een andere recente geruchtmakende zaak waarbij vrouwen het lijdend voorwerp waren. In Mianwali (Punjab) had de dorpsraad een schikking bemiddeld tussen vier moordenaars die ter dood waren veroordeeld wegens moord op twee mannen, en de nabestaanden van de vermoorde mannen. Om in aanmerking te komen voor vergiffenis, en dus vrijlating, moesten de moordenaars en hun familie de nabestaanden een fors geldbedrag betalen (omgerekend 130000 euro) - plus acht jonge vrouwen. Om de vernedering compleet te maken waren de vrouwen (van wie de jongste nog kleuters) niet voorbestemd voor de jonge mannen in de klagende familie, maar juist voor de bejaarde leden.
Vorige week werd die schikking afgeblazen. Een rechtbank door er, onder druk van de (internationale) publieke verontwaardiging, snel bovenop nadat kranten er lucht van hadden gekregen. De bejaarde bruidegommen (over hun leeftijd doen verschillende lezingen de ronde) zagen af van het consumeren van hun huwelijk met de minderjarige meisjes, dat al wel gesloten was. De uitgehuwelijkte meisjes hebben hun ouderlijk huis niet verlaten, en hun eer is gered.
Tahira: ,,Extra schandalig was dat enkele oud-parlementsleden zitting hadden in de dorpsraad die de schikking had bedisseld. Deze zaak was nooit zo snel ongedaan gemaakt als niet net daarvoor zoveel te doen was geweest over die Meerwala-zaak.''
Dochters uithuwen als vorm van compensatie na een misdaad is in bepaalde delen van Pakistan een eeuwenoud gebruik, dat bekendstaat als 'vani'. Vorige week kondigde de minister van justitie van de deelstaat Punjab, Rana Ijaz, aan dat zijn regering een wet voorbereidt waarin deze praktijk strafbaar wordt gesteld. Tot nog toe is 'vani' wel verboden, maar niet strafbaar.
Warm pleitbezorger van zo'n strafwet is ook Ahmad Anwar, commentator bij de gezaghebbende Pakistaanse krant The News. ,,Maar een strafbepaling moet natuurlijk op federaal niveau van kracht worden, en niet alleen in de deelstaat Punjab'', zegt hij. ,,En ik moet nog zien dat zelfs die wet in Punjab er komt, als straks de opwinding weer is gaan liggen.''
Anwar is in zijn commentaren en analyses zeer kritisch over Pakistans rechtssysteem, en over uitwassen als in Meerwala en Mianwali. Maar hij is geen voorstander van afschaffing van de dorpsrechtspraak. ,,In de panchayats worden foute en wrede beslissingen genomen. Maar: op het platteland �*s er geen ander rechtssysteem dan dit. De politie heeft er geen gezag en functioneert niet; daar gaan mensen pas in laatste instantie heen. Het is heel goed dat Pakistan, onder andere van de Aziatische Ontwikkelingsbank, steun krijgt om zijn politie en justitie op poten te zetten. Maar voorlopig zet dat geen zoden aan de dijk.''
Bovendien, betoogt Anwar, moeten rechtbanken volgens de wet toezicht houden op de panchayats. Ze moeten nagaan of compensatieregelingen eerlijk, wettig en op vrijwillige basis zijn getroffen. Gedwongen uithuwelijking mag dus al niet. ,,En verkrachting als strafoplegging is al helemaal buiten de orde. De beslissingen in Meerwala en Mianwali waren uitzonderlijk. Rechtbanken kunnen dergelijke beslissingen terugdraaien als ze werk zouden maken van hun controlerende taak. Maar dat doen ze niet, en daar wringt de schoen.''
Of alle beroering rond Meerwala en Mianwali zal leiden tot hervorming van Pakistans rechtssysteem valt te betwijfelen. Toen president Musharraf vorig jaar opperde de islamitische wetten te zullen intrekken, was de weerstand daartegen zo groot, dat hij zijn voornemen schielijk introk. Musharraf ligt al in de clinch met de machtige fundamentalistische oppositie wegens zijn steun aan de VS in de strijd in Afghanistan, en zijn inperking van koranscholen. En dat botst de president ook nog met van extremisten die strijden voor de 'bevrijding' van Indiaas Kashmir. Het ligt niet voor de hand dat hij hen nu ook nog eens tegen de haren zal instrijken met juridische hervormingen.
Vrouwenactiviste Tahira: ,,Zelfs onder de (vrouwelijke) president Benazir Bhutto is het ons niet gelukt om die wetten afgeschaft te krijgen. Ik bespeur bij deze regering geen enkele wil daartoe.''
Multie Cultural !!!!!!
Verwachtten die linkse boeren dat wij moeten Assimileren/Intergreren???
Gaan de ogen van de Nederlanders dan nooit open voor de Islam?
(Einde citaat)
=
N.B.
De slotzin "Gaan de ogen van de Nederlanders dan nooit open voor de Islam?" dient u uiteraard te zien als geldend voor �*lle gastvrije-immigratie-luilekker-landen.
Inleiding:
Er wordt door zich "politiek correcten" noemenden zeer veel gesproken over het feit dat andere "culturen" een verrijking van de onze zijn. Die verrijking zou onder meer bestaan uit de mogelijkheid om eens iets anders te eten dan boerenkool met wordt of hutspot en een groter variatie in het aanbod van muziek. Ten aanzien van dit laatste moet ik even vertellen dat ik met mijn oude moeder op zaterdagmiddag 3 augustus 2002 ben gaan winkelen in het centrum van haar geboorteplaats Rotterdam. U weet dat ik niet diegenen ben om zaken via onvertogen woorden te omschrijven. In het enkele geval dat dit wel gebeurd roept mijn oude moeder mij wel tot de orde, onder het motto dat ik mij als een heer moet gedragen. Toch moet mij van het hart dat ik nu begrijp waarom de afgelopen week op TV aandacht is gegeven aan vooral horeca ondernemers, die zeggen dat het publiek op hun terrassen enorme overlast ondervinden van straatmuzikanten. Ook ik ervaarde de "verrijking van onze cultuur door straatmuzikanten" als een tering herrie. Om de vijftig meter weer een ander individu of groep. Los van het feit dat het een bezopen idee ik dat niet zij, maar ik schijn te moeten assimileren, zie ik met de beste wil van de wereld niet in hoe ik dit als "verrijking" moet ervaren. Ongetwijfeld zullen er niettemin velen zijn die dit wèl zo ervaren, doch die vallen volgens mij qua intelligentie onder de categorie "geef het gepeupel brood en spelen".
=
Voorwoord tot een door mij in Dagblad Trouw d.d. 6 augustus 2002 gelezen artikel:
Diezelfde zich "politiek correcten" noemenden schotelen mij zelfs voor dat er veel meer facetten zijn die voor die verrijking zorgen. Ik heb al vaker gezegd dat Onze Lieve Heer ons (.....gelukkig....., want ik zou er niet aan moeten denken als het anders was.....) niet allemaal gelijk heeft begiftigd. In tegenstelling tot de "politiek correcten" heeft God mij met een dermate verstand geschapen, dat ik in ieder geval in staat ben de realiteit te zien. Op grond daarvan ben ik in staat terecht te beoordelen dat de door de islam gerechtvaardigde ongelijke behandeling en mishandeling van vrouwen alsmede verminking van hun geslachtsdelen, een voor mij niet acceptabele zaak is. Recent schreef ik al dat ik een autoriteit op het gebied van de islam hoorde zeggen dat er zelfs een islamitisch spreekwoord geldt "dat een vrouw een kind in haar buik behoord te hebben en een stok op haar rug". Met in het achterhoofd de recente hier te lande door allochtonen gepleegde groepsverkrachtingen van onder meer zelfs een zwak begaafd meisje, mag u mij na het lezen van het volgende krantenbericht mag vertellen of u aan de hand van dit voorbeeld van mening bent dat "politiek correcten" met een serieus gezicht nog mogen zeggen dat het assimileren met andere culturen een verrijking van de onze is.....
Cor Schorel.
Integraal citaat uit het Parool, 6 augustus 2002:
Eerwraak / Verkrachting als straf
door Eric Brassem
2002-08-05
Een publiekelijk verordonneerde groepsverkrachting door dorpsoudsten, uithuwelijking van tienerdochters aan bejaarde mannen om aan de strop te ontkomen: recente 'rechtszaken' door dorpstribunalen illustreren de beroerde positie van de vrouw in grote delen van Pakistan. Vrouwenorganisaties pleiten voor afschaffing van de tribunalen. Daar is niet iedereen het mee eens.
Op 22 juni werd Mukhtaran Mai, een 30-jarige vrouw die behoort tot de laag geplaatste Gujar-kaste, in een hut in haar dorp Meerwala (provincie Punjab) verkracht door vier mannen, behorende tot de hoger geplaatste Mastoi-kaste. De verkrachting was een straf. De traditionele rechtbank van lokale notabelen, de panchayat, had bepaald dat de vrouw verkracht moest worden.
Mukhtaran had zelf niets misdaan. Ze moest boeten voor de zonde van haar broertje Abdul (14). Abdul was namelijk gesignaleerd in de nabijheid van een Mastoi-vrouw, zo beweerde de familie van die vrouw. De dorpsraad, bestaande uit Mastois, concludeerde dat de onbetamelijke jongen de eer van de Mastoi-familie inderdaad had geschonden. Ter compensatie moest nu ook de eer van Abduls familie worden geschonden: door Mukhtaran te verkrachten.
Vier mannen, onder wie een lid van de dorpsraad, kweten zich van deze taak. Na de verkrachting zetten de mannen Mukhtaran, die nauwelijks meer kon lopen, halfnaakt de hut uit.
Donderdag bevestigde de jongen Abdul voor de rechtbank een gerucht dat al langer de ronde deed. De hele zaak was begonnen nadat hijzelf door Mastoi-mannen was verkracht. Abdul lag te slapen voor zijn hut, toen hij gedwongen werd om mee te gaan met drie Mastoi-mannen. Nadat ze zich aan hem hadden vergrepen, eisten ze van Abdul dat hij zijn mond over het gebeurde zou houden. Toen de jongen weigerde, verzonnen de daders het verhaal van de aanranding van de Mastoi-vrouw, en riepen ze een panchayat bijeen.
De geruchtmakende zaak illustreert niet alleen de benarde positie van vrouwen, maar ook de sociale ongelijkheid op het Pakistaanse platteland. Dr. Kristoffel Lieten, wetenschappelijk medewerker aan de Universiteit van Amsterdam die onderzoek in Punjab heeft gedaan, bevestigt dat de dorpsraden daar vaak 'een instrument' zijn van machtige families, grootgrondbezitters, die op feodale wijze heersen.
,,Vaak spreekt men van 'kasten', hoewel dat een hindoeïstisch, en geen islamitisch begrip dekt. Maar de term is wel goed toepasbaar op de strikt hiërarchische verhoudingen daar. Rijke families beschikken letterlijk over het leven van hun onderdanen.''
Het was dus geen uitzondering op die regel dat de beslissing van de dorpsraad in het voordeel van de hoger geplaatste familie uitpakte. Wél uitzonderlijk was dat de geterroriseerde familie van Mukhtaran, na aandringen van een islamitische geestelijke, naar een advocaat ging en een klacht indiende bij de politie. Zo kwam de zaak in de openbaarheid. Een Pakistaanse krant, The News, berichtte erover, en daarna stortten ook andere kranten en internationale media zich erop.
Daarop spoedden lokale autoriteiten zich naar Meerwala, gevolgd door de Pakistaanse minister van vrouwenzaken. De laatste bood Mukhtaran, onder het oog van de camera's, omgerekend achtduizend euro smartengeld aan namens de regering. De regering beloofde tevens dat in Meerwala een meisjesschool zal worden gebouwd, die de naam van Mukhtaran zal dragen.
Ook het hooggerechtshof in Lahore bemoeide zich met de zaak. Het hof maande de lokale politie, die tot dan toe weinig tot niets had ondernomen, tot actie. Dat leidde ertoe dat de leden van de dorpsraad werden gearresteerd, en ook de op dat moment voortvluchtige verkrachters.
En zo is vorige week dan het proces begonnen tegen veertien mannen: leden van de dorpsraad, een aantal andere betrokkenen, en de vier verkrachters. De advocaat van de beschuldigden bepleitte vrijspraak. Er heeft geen verkrachting plaatsgevonden, het forensisch onderzoek dat aantoonde dat Mukhtaran verkracht was, deugt niet, stelde de verdediging. Het hele verhaal zou een verzinsel zijn van de Mujar-familie, uit rancune tegen de overheersende Mastois. En de geestelijke die hen tot aangifte 'opstookte', zou dat hebben gedaan om de Mastois geld af te persen.
Maar de openbare aanklager eiste voor alle veertien de doodstraf. De aanklager heeft in ieder geval de wind van de publieke opinie mee. De zaak wekte zoveel beroering omdat nog nooit eerder een vrouw was verkracht op last van een dorpsraad - voorzover bekend dan. In Pakistan blijven verreweg de meeste verkrachtingen onbekend, om heel gegronde redenen. Afgezien van de schaamte en de slechte behandeling door onwillige politieagenten, lopen vrouwen die wel aangifte doen, het risico dat zij zelf aangeklaagd worden wegens overspel.
Een dergelijke zaak haalde in mei de kolommen van deze krant. Zafran Bibi, een 28-jarige Pakistaanse was veroordeeld tot steniging wegens overspel. Zij had bij de familie van haar man geklaagd dat ze zwanger was geworden nadat ze was verkracht door de broer van haar man. Haar eigen man zat in de gevangenis. Maar haar zwager ontkende. Daarop klaagde de familie Zafran aan wegens overspel. De politie en de rechtbank geloofden de familie. De islamitische wetten bepalen nu eenmaal dat een vrouw vier mannelijke getuigen moet produceren om een verkrachting aan te tonen.
Zafran verdween in de cel, waar ze haar baby baarde. Toen het kind zeven maanden was, werd Zafran veroordeeld tot de doodstraf door steniging. Dat lot is haar uiteindelijk bespaard gebleven. In hoger beroep getuigde Zafrans man dat het kind niet van zijn broer was, maar van hemzelf. Onwaarschijnlijk, omdat de man tijdens de verwekking in de cel zat. Maar de rechtbank, die onder druk stond van mensenrechten- en vrouwenorganisaties, ging er graag mee akkoord. Zo werd Zafran gered (en niet te vergeten de zwager die haar vermoedelijk wel degelijk verkracht heeft).
Uiteraard lopen zaken rond overspel, verkrachting en buitenechtelijke zwangerschappen vaak minder goed af. Dat illustreert een recent bericht in de Pakistaanse krant The Nation. In de provincie Sindh werd het zwaar verminkte lichaam van een met hakmessen omgebrachte vrouw gevonden. Geen van de dorpelingen zei de vrouw te kennen, niemand had haar als vermist opgegeven. In het mortuarium deed men een gruwelijke ontdekking onder de kleren van de vrouw: een halfgeboren baby. De vrouw was doodgeslagen terwijl zij haar - kennelijk onechte - kind aan het baren was.
Moord op vrouwen die de familie-eer schenden is een veel voorkomend verschijnsel buiten de Pakistaanse steden. Tot vervolging komt het zelden, ook al niet omdat rechtbanken niet tot vervolging overgaan als er geen aanklacht wordt ingediend. De zogeheten qisas- en diyat-wet bepaalt dat bij moord of mishandeling families van slachtoffer en dader onderling, buiten de rechtbank om, een compensatieregeling mogen treffen- meestal door bemiddeling van de panchayat.
Mensenrechten- en vrouwenorganisaties lopen al jaren te hoop tegen deze islamitische wetten, en tegen de panchayats. ,,Niet iedereen in de vrouwenbeweging is tegen de panchayats, sommigen vinden het een eerbiedwaardig instituut'', vertelt Bilquis Tahira van de vrouwenorganisatie Wada in Islamabad. ,,Ik vind dat ze de seksuele en sociale ongelijkheid weerspiegelen die op het platteland heerst. Ik heb nog nooit gehoord van een panchayat waarin een vrouw zitting had.''
,,De Pakistaanse vrouwenbeweging is zeer uitgesproken'', vervolgt Tahira, ,,maar we hebben weinig middelen om structurele veranderingen af te dwingen. We moeten het vooral hebben van vrijwilligerswerk, en reageren voornamelijk achteraf op incidenten. Dan proberen we schrijnende gevallen als die rond Mukhtaran aan te kaarten.''
Hoe beperkt die doelstelling ook is, zinvol is het werk wel, meent Tahira. Ze verwijst naar een andere recente geruchtmakende zaak waarbij vrouwen het lijdend voorwerp waren. In Mianwali (Punjab) had de dorpsraad een schikking bemiddeld tussen vier moordenaars die ter dood waren veroordeeld wegens moord op twee mannen, en de nabestaanden van de vermoorde mannen. Om in aanmerking te komen voor vergiffenis, en dus vrijlating, moesten de moordenaars en hun familie de nabestaanden een fors geldbedrag betalen (omgerekend 130000 euro) - plus acht jonge vrouwen. Om de vernedering compleet te maken waren de vrouwen (van wie de jongste nog kleuters) niet voorbestemd voor de jonge mannen in de klagende familie, maar juist voor de bejaarde leden.
Vorige week werd die schikking afgeblazen. Een rechtbank door er, onder druk van de (internationale) publieke verontwaardiging, snel bovenop nadat kranten er lucht van hadden gekregen. De bejaarde bruidegommen (over hun leeftijd doen verschillende lezingen de ronde) zagen af van het consumeren van hun huwelijk met de minderjarige meisjes, dat al wel gesloten was. De uitgehuwelijkte meisjes hebben hun ouderlijk huis niet verlaten, en hun eer is gered.
Tahira: ,,Extra schandalig was dat enkele oud-parlementsleden zitting hadden in de dorpsraad die de schikking had bedisseld. Deze zaak was nooit zo snel ongedaan gemaakt als niet net daarvoor zoveel te doen was geweest over die Meerwala-zaak.''
Dochters uithuwen als vorm van compensatie na een misdaad is in bepaalde delen van Pakistan een eeuwenoud gebruik, dat bekendstaat als 'vani'. Vorige week kondigde de minister van justitie van de deelstaat Punjab, Rana Ijaz, aan dat zijn regering een wet voorbereidt waarin deze praktijk strafbaar wordt gesteld. Tot nog toe is 'vani' wel verboden, maar niet strafbaar.
Warm pleitbezorger van zo'n strafwet is ook Ahmad Anwar, commentator bij de gezaghebbende Pakistaanse krant The News. ,,Maar een strafbepaling moet natuurlijk op federaal niveau van kracht worden, en niet alleen in de deelstaat Punjab'', zegt hij. ,,En ik moet nog zien dat zelfs die wet in Punjab er komt, als straks de opwinding weer is gaan liggen.''
Anwar is in zijn commentaren en analyses zeer kritisch over Pakistans rechtssysteem, en over uitwassen als in Meerwala en Mianwali. Maar hij is geen voorstander van afschaffing van de dorpsrechtspraak. ,,In de panchayats worden foute en wrede beslissingen genomen. Maar: op het platteland �*s er geen ander rechtssysteem dan dit. De politie heeft er geen gezag en functioneert niet; daar gaan mensen pas in laatste instantie heen. Het is heel goed dat Pakistan, onder andere van de Aziatische Ontwikkelingsbank, steun krijgt om zijn politie en justitie op poten te zetten. Maar voorlopig zet dat geen zoden aan de dijk.''
Bovendien, betoogt Anwar, moeten rechtbanken volgens de wet toezicht houden op de panchayats. Ze moeten nagaan of compensatieregelingen eerlijk, wettig en op vrijwillige basis zijn getroffen. Gedwongen uithuwelijking mag dus al niet. ,,En verkrachting als strafoplegging is al helemaal buiten de orde. De beslissingen in Meerwala en Mianwali waren uitzonderlijk. Rechtbanken kunnen dergelijke beslissingen terugdraaien als ze werk zouden maken van hun controlerende taak. Maar dat doen ze niet, en daar wringt de schoen.''
Of alle beroering rond Meerwala en Mianwali zal leiden tot hervorming van Pakistans rechtssysteem valt te betwijfelen. Toen president Musharraf vorig jaar opperde de islamitische wetten te zullen intrekken, was de weerstand daartegen zo groot, dat hij zijn voornemen schielijk introk. Musharraf ligt al in de clinch met de machtige fundamentalistische oppositie wegens zijn steun aan de VS in de strijd in Afghanistan, en zijn inperking van koranscholen. En dat botst de president ook nog met van extremisten die strijden voor de 'bevrijding' van Indiaas Kashmir. Het ligt niet voor de hand dat hij hen nu ook nog eens tegen de haren zal instrijken met juridische hervormingen.
Vrouwenactiviste Tahira: ,,Zelfs onder de (vrouwelijke) president Benazir Bhutto is het ons niet gelukt om die wetten afgeschaft te krijgen. Ik bespeur bij deze regering geen enkele wil daartoe.''
Multie Cultural !!!!!!
Verwachtten die linkse boeren dat wij moeten Assimileren/Intergreren???
Gaan de ogen van de Nederlanders dan nooit open voor de Islam?
(Einde citaat)
=
N.B.
De slotzin "Gaan de ogen van de Nederlanders dan nooit open voor de Islam?" dient u uiteraard te zien als geldend voor �*lle gastvrije-immigratie-luilekker-landen.