Tantist
12 mei 2003, 14:55
Soms vergeten we dat er in het zuiden van deze staat ook een Waalse beweging is. Alleen vormen de Waalse secessionisten een minderheid, zoals het Luikse Agir. Hoe komt het dat de Waalse beweging nooit een onafhankelijkheidsidee heeft gelanceerd?
Het antwoord lijkt me vrij logisch: het wallingantisme heeft haar kar altijd achter een Belgisch paard gespannen. Hendrik Conscience schreef al: "Er zyn tweemael zoo veel Vlamingen als Walen; wy betalen in de lasten meer dan tweemael zoo veel als zy! En men zou ons Walen maken? (...) Indien het staetsbestuur eene smelting wil poogen, dat men dan de meerderheid der Natie ten grondslag neme of dat men elk het zyne late, en dat is billyk en rechtveerdig."
Conscience had het goed gezien. Vanaf het prilste begin was België de natiestaat van de minderheid in het land: de Franstaligen. Dat ligt ook aan zijn oorsprong: een mislukte poging van enkele Frans-Luikse revolutionairen om België te laten aansluiten bij Frankrijk (wat de grootmachten niet toelieten). België werd dan maar een onafhankelijke staat die neutraal moest blijven. Dat was bedoeld om de Britten tevreden te stellen met dat België geen vazal van Frankrijk zou worden, en op de koop toe kregen ze een Britse vorst (Leopold was wel een Duitser, maar was verwant met het Britse koningshuis en was de oom van o.a. de latere koningin Victoria). Het werd een maat voor niets, want België raakte in de invloedssfeer van Frankrijk.
Niet alleen politiek gezien, maar ook cultureel werd er volop de Franse kaart getrokken. Zoals gezegd werd de jonge staat de natiestaat van de Franstalige minderheid. Rogier en Lebeau wilden alles wat Vlaams was, uitroeien. Frans was de enige officiële taal, taalwetten werden afgeschaft, enkel Walen en Luxemburgers kregen bestuursposten etc etc... België moest een kloon worden van Frankrijk, en werd dat ook. In Wallonië zijn monumenten die een bezettingsmacht, de Fransen, herdenken met de grootste eer. Bij een herdenking van de nederlaag van Napoleon in Waterloo, liepen belgicisten naar de herdenkers: "A bas les faux Belges! Vive la France." La France heeft het neutrale België overigens moeten redden door een bevrijdingsmacht van de Nederlanders in 1832. "De ene helft van mijn leger slaat op de vlucht, de andere helft verraadt mij" zei Leopold I. Tot de Fransen hem tegemoet kwamen toen de Nederlanders aan de poorten van Brussel stonden.
Maar intussen was de droom van de Vlamingen om terug te keren naar het Verenigd Koninkrijk der Nederlanden volledig gesmoord in de straatterreur gepredikt door Lebeau en het opgeven van Nederland van het zuiden in 1839. Ook de Walen moesten hun hoop opgeven op een vereniging met hun Frankrijk. De Walen zouden dus maar van hun machtspositie gebruik maken om België tot hun natiestaat te maken. En dat deden ze ook. Het Belgisch belang viel samen met het Waals belang, tot het flamingantisme uit de startblokken kwam. Geleidelijk aan moesten de Walen inbinden. Vlaanderen werd eerst tweetalig, vervolgens eentalig. Al in 1912 werden de Walen zo bang van de demografisch sterkere Vlamingen dat ze pleitten voor federalisme.
De moeite niet, want de Vlamingen maakten de fout om aan het activisme deel te nemen, wat hun positie na de oorlog in discrediet bracht, en de Belgische (lees: Waalse)recuperatie op gang bracht. Een tweede maal maakten ze die fout in de Tweede Wereldoorlog. Ook nu werden Waalse plannen tot federalisme opgeborgen. Maar er was toch iets fundamenteels veranderd. Het democratiseringsproces had, samen met de demografische meerderheid, Vlaanderen sterk gemaakt. Maar het waren de Vlamingen die ditmaal het hardst om federalisme riepen. En ze kregen het nog ook, mits toegevingen aan de Walen. De Walen lachten in hun vuistje, want niet alleen wilden zij ook federalisme om hun te beschermen tegen de macht van de meerderheid, maar nu hadden de Vlamingen ook nog eens betaald ervoor. Wallonië recupereerde het federalisme goed. Betalen mochten de Vlamingen nog altijd doen, maar elk baas in eigen huis. Tenminste, in Wallonië. Dit federalisme versterkte het wallingantisme nog meer. Niet alleen zouden zij onevenredig vertegenwoordigd zijn in de regering (en binnenkort ook Senaat), ook hun invloed zou verder reiken door een keiharde, maar eensgezinde politiek.
Velen denken in het buitenland dat men in België enkel Frans spreekt. Als ik hen dan zeg dat dat misschien binnenkort zo is (omdat Vlaanderen zich zal afscheuren), maar nu 60% Nederlandstalig is, schrikken ze zich een bult. Ook hier heeft België zich goed geprofileerd als natiestaat van de Walen. Ook in de hedendaagse politiek zijn het de Walen die de buitenlandse politiek van België dicteren en die laten aansluiten bij die van Frankrijk.
De Walen hebben altijd de dominante minderheidsgroep gevormd in België, terwijl Vlaanderen de geminoriseerde meerderheidsgroep was. Een beetje zoals het apartheidsregime in Zuid-Afrika.
Wallingantisme heeft dus altijd voordeel gehad bij de Belgische eenheid, ten koste van de flaminganten. Daarom heeft ze zich nooit tegen het belgicisme verzet, maar er zich schijnbaar mee verweven. Daarom dat de belgicisten nog geen 2000 man bijeenkregen om een echt belgicisme te verdedigen, dat uitgaat van een echte tweeledigheid, en niet de dominantie van een groep bepleit (wallingantisme en VVP-isme).
Een Waal zal dus zonder problemen met de Waalse Haan als met de Belgische Driekleur zwaaien, maar als het er echt op aan komt, kiest ie voor zijn belang, en de Haan. Of hoe corruptie zich doorgrond heeft in een heel deel van de staat.
Het antwoord lijkt me vrij logisch: het wallingantisme heeft haar kar altijd achter een Belgisch paard gespannen. Hendrik Conscience schreef al: "Er zyn tweemael zoo veel Vlamingen als Walen; wy betalen in de lasten meer dan tweemael zoo veel als zy! En men zou ons Walen maken? (...) Indien het staetsbestuur eene smelting wil poogen, dat men dan de meerderheid der Natie ten grondslag neme of dat men elk het zyne late, en dat is billyk en rechtveerdig."
Conscience had het goed gezien. Vanaf het prilste begin was België de natiestaat van de minderheid in het land: de Franstaligen. Dat ligt ook aan zijn oorsprong: een mislukte poging van enkele Frans-Luikse revolutionairen om België te laten aansluiten bij Frankrijk (wat de grootmachten niet toelieten). België werd dan maar een onafhankelijke staat die neutraal moest blijven. Dat was bedoeld om de Britten tevreden te stellen met dat België geen vazal van Frankrijk zou worden, en op de koop toe kregen ze een Britse vorst (Leopold was wel een Duitser, maar was verwant met het Britse koningshuis en was de oom van o.a. de latere koningin Victoria). Het werd een maat voor niets, want België raakte in de invloedssfeer van Frankrijk.
Niet alleen politiek gezien, maar ook cultureel werd er volop de Franse kaart getrokken. Zoals gezegd werd de jonge staat de natiestaat van de Franstalige minderheid. Rogier en Lebeau wilden alles wat Vlaams was, uitroeien. Frans was de enige officiële taal, taalwetten werden afgeschaft, enkel Walen en Luxemburgers kregen bestuursposten etc etc... België moest een kloon worden van Frankrijk, en werd dat ook. In Wallonië zijn monumenten die een bezettingsmacht, de Fransen, herdenken met de grootste eer. Bij een herdenking van de nederlaag van Napoleon in Waterloo, liepen belgicisten naar de herdenkers: "A bas les faux Belges! Vive la France." La France heeft het neutrale België overigens moeten redden door een bevrijdingsmacht van de Nederlanders in 1832. "De ene helft van mijn leger slaat op de vlucht, de andere helft verraadt mij" zei Leopold I. Tot de Fransen hem tegemoet kwamen toen de Nederlanders aan de poorten van Brussel stonden.
Maar intussen was de droom van de Vlamingen om terug te keren naar het Verenigd Koninkrijk der Nederlanden volledig gesmoord in de straatterreur gepredikt door Lebeau en het opgeven van Nederland van het zuiden in 1839. Ook de Walen moesten hun hoop opgeven op een vereniging met hun Frankrijk. De Walen zouden dus maar van hun machtspositie gebruik maken om België tot hun natiestaat te maken. En dat deden ze ook. Het Belgisch belang viel samen met het Waals belang, tot het flamingantisme uit de startblokken kwam. Geleidelijk aan moesten de Walen inbinden. Vlaanderen werd eerst tweetalig, vervolgens eentalig. Al in 1912 werden de Walen zo bang van de demografisch sterkere Vlamingen dat ze pleitten voor federalisme.
De moeite niet, want de Vlamingen maakten de fout om aan het activisme deel te nemen, wat hun positie na de oorlog in discrediet bracht, en de Belgische (lees: Waalse)recuperatie op gang bracht. Een tweede maal maakten ze die fout in de Tweede Wereldoorlog. Ook nu werden Waalse plannen tot federalisme opgeborgen. Maar er was toch iets fundamenteels veranderd. Het democratiseringsproces had, samen met de demografische meerderheid, Vlaanderen sterk gemaakt. Maar het waren de Vlamingen die ditmaal het hardst om federalisme riepen. En ze kregen het nog ook, mits toegevingen aan de Walen. De Walen lachten in hun vuistje, want niet alleen wilden zij ook federalisme om hun te beschermen tegen de macht van de meerderheid, maar nu hadden de Vlamingen ook nog eens betaald ervoor. Wallonië recupereerde het federalisme goed. Betalen mochten de Vlamingen nog altijd doen, maar elk baas in eigen huis. Tenminste, in Wallonië. Dit federalisme versterkte het wallingantisme nog meer. Niet alleen zouden zij onevenredig vertegenwoordigd zijn in de regering (en binnenkort ook Senaat), ook hun invloed zou verder reiken door een keiharde, maar eensgezinde politiek.
Velen denken in het buitenland dat men in België enkel Frans spreekt. Als ik hen dan zeg dat dat misschien binnenkort zo is (omdat Vlaanderen zich zal afscheuren), maar nu 60% Nederlandstalig is, schrikken ze zich een bult. Ook hier heeft België zich goed geprofileerd als natiestaat van de Walen. Ook in de hedendaagse politiek zijn het de Walen die de buitenlandse politiek van België dicteren en die laten aansluiten bij die van Frankrijk.
De Walen hebben altijd de dominante minderheidsgroep gevormd in België, terwijl Vlaanderen de geminoriseerde meerderheidsgroep was. Een beetje zoals het apartheidsregime in Zuid-Afrika.
Wallingantisme heeft dus altijd voordeel gehad bij de Belgische eenheid, ten koste van de flaminganten. Daarom heeft ze zich nooit tegen het belgicisme verzet, maar er zich schijnbaar mee verweven. Daarom dat de belgicisten nog geen 2000 man bijeenkregen om een echt belgicisme te verdedigen, dat uitgaat van een echte tweeledigheid, en niet de dominantie van een groep bepleit (wallingantisme en VVP-isme).
Een Waal zal dus zonder problemen met de Waalse Haan als met de Belgische Driekleur zwaaien, maar als het er echt op aan komt, kiest ie voor zijn belang, en de Haan. Of hoe corruptie zich doorgrond heeft in een heel deel van de staat.