GC
6 juni 2003, 19:50
Geniet mee van onderstaande briljante analyse! Ik vrees wel dat de licht-ironische toon die ik meende op te merken in het artikel (vooral bij de haakjes die in de titel gebruikt werden) niet echt zo bedoeld was ;-)
GC
http://www.ptb.be/scripts/article.phtml?obid=19959&lang=2&bNoStat=1
Stalin, de grootste militaire strateeg van Wereldoorlog II (en alle tijden)
Bijdrage op het 12de Internationale Communistische Seminarie "De Marxistisch-Leninistische Partij en het anti-imperialistische front tegen de oorlog " Brussel, 2-4 mei 2003
Toespraak van Hysni Milloshi Eerste secretaris van het Centraal Comité van de Communistische Partij van Albanië
02-05-2003
De rol die Joseph V. Stalin had in het redden van het Sovjet-moederland en de gehele mensheid van het fascisme was niet alleen enorm en onvervangbaar, maar ook doorslaggevend. De woorden ‘overwinning op het fascisme’ en Stalin zijn synoniem. Als Albaniër ben ik zeer vereerd om tijdens deze internationale bijeenkomst de grote Stalin te mogen eren, die niet alleen de grootste politieke en militaire strateeg was van de Tweede Wereldoorlog, maar de grootste militaire strateeg aller tijden.
Door Stalin aan te duiden als doorslaggevende factor in de overwinning van het fascisme wens ik geenszins de rol van het Rode Leger te ontkennen, of de legendarische moed van het Sovjet-volk, de bijdrage van de commandanten en de staf enz.
Het probleem is dat het Rode Leger, het Sovjet-volk en Stalins Bolsjewistische Communistische partij als één en ondeelbaar zouden moeten beschouwd worden, waarvan Stalin het nimmer falende brein is, de enige roerganger, van wie de nederlaag of de overwinning afhing. Niet alleen het lot van het Sovjetvolk, maar dat van alle volkeren ter wereld, die bedreigd werden door het fascisme, was verbonden met en hing af van Stalins houding en zijn bekwaamheid om het fascisme te verslaan.
Tijdens de grote patriottische oorlog had de massa van het Rode Leger en het Sovjetvolk nood aan het geniale leiderschap van Stalin, zonder wie ze verloren waren en een nederlaag zouden kunnen lijden. De geschiedenis heeft aangetoond dat met Stalin, de Sovjet-Unie onoverwinnelijk en was en triomfeerde in de grootste oorlog uit de geschiedenis van de mensheid. De geschiedenis heeft later ook geleerd dat zonder Stalin het Sovjetvolk en het socialisme zouden lijden. Het is een feit dat het Rode Leger bestond, als een heleboel geüniformeerde soldaten en generaals, ook na Stalins dood, net als het Sovjet-volk, maar het is evenzeer een feit dat er vandaag geen Sovjet-Unie meer is, en ook het Rode Leger bestaat niet meer.
Waarom is deze vernietiging en ontbinding er gekomen?
Omdat Stalin niet meer aan het hoofd van de Sovjet-Unie stond. Omdat zijn ideaal verraden werd. Omdat de vlag met zijn naam weggegooid werd.
Net als de legers van Mussolini en Hitler vroeger, hebben de Amerikaans-Engelse troepen tegen de internationale rechtsprincipes in op fascistische wijze Irak aangevallen, volgens hun strategie om de wereld gedeelte per gedeelte te bezetten. Hierbij begingen zij vreselijke terroristische misdaden volgens alle volkeren ter wereld, die tegen deze onrechtvaardige en onwettelijke oorlog op alle continenten geprotesteerd hebben. Toch werd de oorlog verder gezet, en de mensheid leeft in angst voor het dreigende gevaar.
De Verenigde Naties en hun zo goed als dode Veiligheidsraad bieden de volkeren geen enkele bescherming of veiligheid. De oorlog om olie in Irak vandaag is de oorlog tegen andere volkeren en tegen Rusland van morgen. Vandaag beschikt de wereld niet over een socialistische Sovjet-Unie met een Stalin aan het hoofd om de hedendaagse fascistische oorlogsmachine het hoofd te bieden.
Tijdens Wereldoorlog II verliepen de zaken anders. Alle antifascistische volkeren ter wereld hadden de ogen vol hoop gericht op Stalin en de Sovjet-Unie. De revolutionairen vertrouwen Stalin volkomen. Op 22 juni 1941 zeiden de Duitse nazi’s tegen de gevangene Ernest Telman: "Hitler heeft de Sovjet-Unie aangevallen. Dit is het einde van je Stalin". De Duitse Ernest Telman antwoordde trots en beslist: "Dit is het einde van jullie Hitler; Stalin zal winnen".
50 jaar na Stalins tijd zijn er meer dan 50 keer zoveel communistische partijen in de wereld, maar ze zijn veel zwakker omdat veel van deze partijen zijn weg niet volgen; ze zijn te bang voor de burgerij om zijn naam te vernoemen.
Enver Hodja, de grootste verdediger van Stalin en zijn persoonlijkheid van de voorbije eeuw, verklaarde luid en duidelijk in november 1980, tijdens de bijeenkomst van de 81 communistische- en arbeiderspartijen van de wereld in Moskou: "Het goede werk van Stalin zou door ons allen verdedigd moeten worden. Wie dit niet verdedigt is een opportunistische lafaard". Communistische- en arbeiderspartijen sloegen deze waarschuwing in de wind en verdronken in angst, opportunisme en revisionisme. Enver Hodja waarschuwde dat Stalin verraden ook Lenin verraden was, wat onvermijdelijk zou leiden tot de afkalving van het socialistische kamp en zelfs de ontbinding van de grote Sovjet-Unie. Deze waarschuwing werd niet ernstig genomen en de voorspelde tragedie gebeurde. Het socialistische kamp en de Sovjet-Unie smolten als sneeuw voor de zon.
In Albanië zeggen we ‘beter laat dan nooit’. Wie zichzelf als communist en revolutionair beschouwt, moet Stalin herbekijken met marxistisch-leninistische objectiviteit, in alles wat hij gedaan heeft. Indien communistische partijen over de hele wereld niet met de vlag van Stalin in de hand als echte marxist-leninisten naar de proletarische slagvelden gaan, zullen zij zeker één voor één ten onder gaan in hun clubjes en bijeenkomsten.
De verdiensten van Stalin tijdens de Tweede Wereldoorlog zijn legio. In dit kort verslag zal ik er slechts enkele vermelden.
Het ‘Barbarossa’-plan van Hitler om de Sovjet-Unie te bezetten op 22 juni 1941 faalde omdat de Duitse leiding, die slechts gebaseerd was op de fascistische ideologie van rassensuperioriteit en militaire industrie, niet echt rekening had gehouden met de macht die zou uitgaan van de Sovjet-Unie bij een oorlogsconfrontatie aan het front met het Rode Leger en met het partizanenleger achteraan, met de suprematie van het socialistisch systeem als het meest vitale en georganiseerde systeem, en met de suprematie van Stalin zelf als volksleider en militair strateeg. Joseph V. Stalin had voorbeeldig gewerkt aan de uitbouw van de verdediging van zijn land, en vertoonde hierbij vooruitziendheid en waakzaamheid voor het gevaar dat het Sovjetvolk en de hele mensheid bedreigde.
Het is een historisch feit dat de Communistische Internationale waar Stalin een geweldige bijdrage had geleverd in zijn dertig minuten het alarm heeft geblazen voor de fascistische dreiging voor de hele wereld. Stalin had deze dreiging duidelijk geanalyseerd tijdens het 18de congres van de Communistische Partij van de Sovjet-Unie in 1938.
In tegenspraak met deze feiten hebben de vijanden en de verraders Stalin ervan beschuldigd dat hij deze fascistische dreiging niet had voorzien, dat hij de grens met Duitsland niet had versterkt, dat hij niet veel inspanningen had gedaan om het Rode Leger te versterken met tanks, artillerie en vliegtuigen, en daarenboven dat de aanval de Sovjet-Unie verrast had op 22 juni 1941. Over welke verrassing en gebrek aan vooruitziendheid spreken deze vijanden, verraders en speculatoren van de geschiedenis?
Het is wereldwijd bekend dat Stalin sinds 1939 een Engels-Franse blokkade had voorgesteld omdat hij de fascistische dreiging voorzien had, om een anti-Hilteriaans blok te vormen, maar de Engelsen en Fransen hebben dit geweigerd, omdat zij erop uit waren Hitler in een oorlog tegen de Sovjet-Unie te sturen, zodat Daladier en Chamberlain hun handen zouden kunnen warmen aan dit vuur. Nee, Stalin heeft de oorlog voorzien, en hij werd er niet door verrast. Stalins verdiensten in de Tweede Wereldoorlog ontkennen is al even moeilijk als een kameel door het oog van een naald jagen. De valse beschuldigingen tegen hem zijn volstrekt ongefundeerd.
Voor het dode lichaam van Lenin, op 26 januari 1924, zwoor hij dat hij het Rode Leger zou uitbouwen en versterken. Stalin was ervan overtuigd dat de vrede in het land slechts tijdelijk was, een oorlogspauze. Stalin bleef zijn eed trouw, en versterkte het Rode Leger. Maar hij had nog meer gezworen op deze pijnlijke dag, wat neerkwam op de opbouw van het socialisme in de Sovjet-Unie. Als een grote architect en strijder van het socialisme bestond zijn historische missie erin om de wereld de sterkte en de vitaliteit te tonen van dit nieuwe, socialistische economisch systeem, en om het socialisme uit te bouwen tot een onafhankelijk wereldsysteem.
Stalin heeft zijn wereldbelangrijk doel bereikt. Was dit niet tegelijkertijd een groots en geïnspireerd resultaat op vlak van socialistische opbouw en als verdedigingskracht?
Het is waar dat het technisch peil van het Rode Leger in het begin van de oorlog niet zo hoog was als dat van het Duitse leger. Dit kwam omdat Hitler zijn volledig economisch potentieel inzette voor de oorlog en de bezetting van volkeren.
Stalin beoogde niet de wereldheerschappij, en kon niet net hetzelfde als Hitler doen. Als hij zijn land naar een wapenwedloop met Duitsland had gevoerd, zou hij de opbouw van het socialisme hebben gesaboteerd. Natuurlijk had de Sovjet-Unie meer tanks, wapens en vliegtuigen nodig, maar ook wagens, tractoren, fabrieken, elektriciteitscentrales om het socialisme uit te bouwen. Stalin had in die tijd het wapen dat alle andere wapens overtrof veilig gesteld, het wapen van de superioriteit van het socialistisch systeem, dat het graf zou delven van de Duitse nazistische superioriteit. Stalin kon toen niet handelen zoals zijn verraders deden na zijn dood, die de wapenwedloop aangingen met de Amerikanen, en de economische sterkte van het land naar de tweede plaats verschoven.
De militaire sterkte die resulteerde uit deze wapenwedloop bleek ontoereikend tegenover het imperialisme dat met de hulp van revisionisten in het land de grote Sovjet-Unie vernietigde. Toen de oorlog op 22 juni 1941 uitbrak, veranderde de grote Stalin de burgerlijke industrie onmiddellijk in een militaire industrie, waarmee hij de juiste wapens produceerde om de perfide Hitleriaanse aanval met succes tegemoet te treden, en om later met zijn glorieuze Rode Leger een tegenaanval te doen en de agressor uit het land te jagen en de andere volkeren van Europa te bevrijden.
Ik denk niet dat het zinvol is in te gaan op die andere kinderachtige beschuldiging dat Stalin zogezegd de grens met Duitsland niet had versterkt. Stalin kon niet alle krachten in één richting concentreren, omdat aan de andere kant van de grens het militaristische Japan dreigde, terwijl een onaangekondigde oorlog plaatsvond in Hallhin-Goll, waar er een Turkse dreiging bestond.
Het tijdelijke voordeel van de Duitse legers op Sovjet-grond kan Stalin niet in de schoenen geschoven worden. Oorlogen gaan steeds gepaard met verrassingen. De Duitsers vielen de Sovjetgrenzen in het diepste geheim aan met bijna 6 miljoen soldaten, enorm veel vliegtuigen en andere militaire technieken. Zo’n goed voorbereid offensief met inzet van alle land- en luchtkrachten van de vijand het hoofd bieden kon niet zonder zich even terug te trekken zonder bijvoorbeeld Leningrad, Moskou, Stalingrad of Kancas op te geven. Stalin heeft vooral belang gehecht aan de verdediging van Leningrad, omdat het verlies daarvan als groot industrieel- en scheeps-centrum de Duitsers later vrije doorgang zouden geven naar Moskou, wat de zaken niet zou vergemakkelijken. Het legendarische Leningrad werd 900 dagen omsingeld en 800.000 mensen stierven er, maar het werd niet verslagen.
Het epos van de heroïsche soldaten en burgers van Leningrad en van de Baltische vloot was een mooi staaltje van Stalins werk als opperbevelhebber. De politiek-militaire betekenis ervan ligt in het feit dat het ook een grote hulp was voor het lot van Moskou. Wie ook maar iets afweet van krijgskunde, weet dat een nederlaag voor de Duitsers niet mogelijk was geweest aan de Russische grens. De terugtrekking was noodzakelijk. Het is belangrijk te noteren dat deze tijdelijke terugtrekking niet door paniek was ingegeven, maar dat het een georganiseerde tactische terugtrekking was van het Russische leger met een duidelijk strategisch doel, om de vijand voortdurend frontaal en in de rug te bestoken, en tegelijkertijd een ondoordringbare verdediging op te bouwen voor de strategische zones van het land.
Joseh V. Stalin gaf een doorslaggevende bijdrage als opperbevelhebber van de Sovjet-Unie tijdens de Tweede Wereldoorlog, een bijdrage die door geen enkele andere sovjetgeneraal gegeven had kunnen worden, noch door het even welke andere generaal ter wereld. Geen enkele andere politiek-militaire leider had de test die de Tweede Wereldoorlog voor Stalin was kunnen doorstaan.
Tijdens de grote patriottische oorlog oefende Stalin met vlag en wimpel grote en belangrijke taken uit in functies als Eerste secretaris van de Communistische Partij van de Sovjet-Unie, Voorzitter van de Volkscommissarissen, Voorzitter van het Staatscomité van Defensie, Opperbevelhebber van het Generale Staf en ongetwijfeld als Voorzitter van Internationale Relaties. Deze hoge functies konden tegelijkertijd uitgeoefend worden door één buitengewone man, door een nooit geëvenaard fenomeen, die niet vergeleken kon worden met enig ander individu in de geschiedenis van de mensheid. Een multidimensionaal genie als Stalin kon slechts één keer in deze wereld geboren worden.
Stalin heeft deze functies met competentie, verbazingwekkende intelligentie en wilskracht uitgeoefend. Hij stond in deze beslissende functies als een onvermoeibare Prometheus, die zijn volk uit de aarde boetseerde, vanuit het doel waarvoor hij vocht, vanuit Marx en Lenin. Door deze functies eervol en glorierijk uit te oefenen won Joseph V. Stalin verdiend het respect van de gehele mensheid, zelfs het respect van zijn grootste politieke en ideologische tegenstanders. Hij was een uitdaging voor alle grote militaire strategen die de geschiedenis tot dan kende, en maakte door zijn daden naam als grootste strateeg aller tijden.
J.V. Stalin heeft onbetwistbaar de verdienste dat hij de oorlog van zijn volk oriënteerde en leidde naar het verdedigen van het Sovjet-moederland, als een grote patriottische oorlog, als voortzetting van de eerdere oorlogen geleid door grote leiders, van Alexander Nevski over Kutsuzov en Suvorov. Het was niet toevallig dat hij tijdens de jaren van de Grote Patriottische Oorlog de portretten van Kutsuzov en Suvorov in zijn werkkamer had, naast die van Marx, Engels en Lenin. Hij liet zich kennen als briljant inspirator van patriottisme voor het Sovjetvolk. Zijn briljante geest kende de enorme waarde van het patriottisme voor een volk dat vocht op leven en dood tegen het grootste monster van die tijd, het Hitleriaanse monster.
De eenheid van het hele Sovjetvolk, met de verschillende nationaliteiten, talen en culturen, was er niet spontaan en toevallig gekomen, maar was lange tijd een door meester Stalin gevormde eenheid. Stalin had voor Lenin gezworen dat hij de eenheid van de arbeiders en boeren van verschillende nationaliteiten in de Sovjetrepubliek zou versterken, en hij heeft woord gehouden. Russen, Witrussen, Oekraïners, Kirgiezen, Oezbeken, Armeniërs, Azerbeidjanen, Tataren en Georgiërs, zij hadden allemaal één vaderland, dat van de Sovjets, één vlag, die van de Sovjets, en zij gingen samen als broeders de dood tegemoet onder dezelfde strijdkreet: "Voor het vaderland, voor Stalin, voorwaarts!". Als iemand vandaag ongegeneerd Stalins verdienste in het smeden van deze stevige band tussen volkeren van verschillende nationaliteit durft te ontkennen, rijst volgende vraag op: waarom zijn ze vandaag gescheiden, en wie is daarvoor verantwoordelijk?
J.V. Stalin, die de situatie vlak na de aanval van de Duitse nazi’s in handen nam, bleef in Moskou en leidde zijn land van daar uit gedurende de hele oorlog. Hij trok zich niet terug in afgelegen bunkers om zijn vel te redden. Hij bleef in Moskou omdat hij Lenin niet kon achterlaten. De aanwezigheid van Stalin in Moskou was de inspiratie voor een legendarische mobilisering van Moskovieten om Moskou te verdedigen, waar de grote weerstand koste wat het kost de eerste strategische overwinning diende te behalen.
Als onnavolgbare militair strateeg leidde Stalin de strijd in Moskou met ijzeren hand en ijzeren wil, zoals hij ook elke andere strijd leidde. Hij gaf het heldhaftige Rode Leger de kans om van verdedigingsstrijd en tactische terugtrekking over te gaan tot snelle tegenaanvallen en tegenoffensieven, waardoor het strategisch initiatief eindelijk in zijn handen en aan de zijde van het Rode Leger kwam. In elke oorlog is de winnaar degene die het strategisch initiatief neemt. Zelfs de grootste generaal verliest de oorlog wanneer hij het initiatief verliest.
Dichtbij Brussel ligt Waterloo. De grootste generaal van zijn tijd, Napoleon, werd daar verslagen net omdat hij het initiatief verloren had en genomen werd door de Engelse Wellington. Moskou heeft geen Waterloo gekend. Nooit.
Het was overduidelijk dat in Moskou de nederlaag Hitler toebehoorde en niet Stalin. Het is niet belangrijk dat de Duitsers 500.000 soldaten en officieren, duizenden stuks artillerie en tanks heeft verloren aan het front van het rode Moskou, maar wel dat daar de mythe van de Duitse onoverwinnelijkheid werd doorprikt, omdat Stalin het strategisch initiatief nam en op die manier de eerste grote strategische overwinning behaalde, want de strijd om Moskou legde de basis van de grote ommekeer, omdat daar de basis werd gelegd van de vernietiging van het Duitse leger. Het vuur van de overwinning was niet alleen aan de sovjethemel te zien, maar aan de hemel van alle volkeren die streden tegen het fascisme. De historische slag om Moskou had internationaal belang.
J.V. Stalin werd noch extatisch door overwinningen, noch ontgoocheld door verliezen. De overwinning in Moskou legde de fundamenten van een grote strategische ommezwaai, maar het was niet zelf die ommezwaai. Stalingrad volgde nog, daar zou de grootste strijd in de geschiedenis van de mensheid plaatsvinden, daar zou de uiteindelijke ommekeer gebeuren. Stalin had reeds nieuwe ervaringen opgedaan en zou de juiste veranderingen aanbrengen in de militaire concepten, in overeenstemming met de nieuwe omstandigheden, hij was als strateeg vernieuwd en had de nodige berekeningen gemaakt om de nodige strategische reserves aan te leggen en andere technische middelen in te zetten om grotere en bredere tegenoffensieven te kunnen verzekeren dan die in Moskou.
In alle oorlogsarchieven ter wereld kunnen geen gegevens gevonden worden over andere strategen die zo bekwaam waren om alle operatief-strategische omstandigheden over zo’n breed veld zo goed te kennen en in te schatten, om te discussiëren over alle belangrijke operatieplannen, om alle activiteiten van de leiding en de staf op het front te volgen en zo snel de noodzakelijke wijzigingen aan te brengen, om contact te houden met alle belangrijkste generaals en zelfs met gewone ingenieurs en technici, om hoge kaders van de ene post naar de andere te transfereren, afhankelijk van hun capaciteiten en niet volgens hun onderscheidingen.
Stalin maakte het onmogelijke mogelijk. Zijn roem als opperbevelhebber komt niet voort uit verhalen over een magische man, maar doordat hij een man was die de problemen met zijn medestrijders oplost, die de belangrijkste verantwoordelijkheden opneemt en van de anderen vraagt dat zij hun taken gedisciplineerd en correct uitvoeren, die geduldig luistert en de belangrijke aanbevelingen van specialisten overweegt alvorens hij voorzichtige en collectieve besluiten neemt. Het is absoluut niet zo dat Stalin alleen het bevel voerde en alleen de strategische beslissingen maakte.
Geen enkele van zijn strategische beslissingen werd arbitrair genomen. Zijn genie sprong er binnen het geheel van denken en handelen op natuurlijke wijze uit. Tijdens de oorlog werd een grote ommekeer gemaakt op alle vlakken van strategische verdediging, en dan vooral op het vlak van luchtverdediging, waar de Duitsers in het begin sterker waren. Stalin volgde persoonlijk de noodzakelijke maatregelen op en zorgde ervoor dat binnen korte tijd de grote Sovjetluchtverdediging de Duitse aanvallen lamlegde. Stalin stond aan het hoofd van alle belangrijke oorlogsorganen en hij beschikte over de macht, maar hij baseerde zich steeds op progressief denken en was er de inspiratiebron van. Op die manier verzekerde hij de kans op een essentiële ommekeer op de slagvelden.
De historische grote ommekeer in Stalingrad staat ontegensprekelijk op naam van Stalin. Hij werkte onvermoeibaar met de capaciteiten van een genie 16 tot 18 uur per dag, op briljante wijze, met legendarisch doorzettingsvermogen. Hij slaagde er zonder twijfel in het strategisch initiatief bij het Rode Leger te leggen. Dit gebeurde tijdens de slag om Stalingrad, die enorm groot was en van internationaal belang. Zonder de andere fronten te verwaarlozen, volgde Stalin elke stap en iedere seconde de oorlog, samen met zijn generaals (en dan vooral Vasilievsky en Zhukov) om de toepassing van plannen voor tegenaanvallen te onderzoeken.
Operatief-strategische verrassingen die de Sovjettroepen verwezenlijkten volgens de plannen van Stalin en het legendarische heroïsme van het volk van Stalingrad maakten de overwinning van de Sovjettroepen mogelijk, en vormden het begin van de essentiële ommekeer van de oorlog in het voordeel van de Sovjet-Unie. De slag om Stalingrad, de grootste strijd in de geschiedenis, geleid door de grote Stalin, markeerde niet alleen het begin van de ommekeer ten voordele van de Sovjet-Unie, maar luidde ook het onvermijdelijke einde van de fascistische machine in over het gehele antifascistische front. Er zouden nog grote gevechten volgen in de streek van Kursk, Orillov en Bjelgorod, en die werden allemaal zegevierend beslecht.
De geschiedenis werd met bloed geschreven, en met de opofferingen van het Sovjetvolk. Het lot bepaalde dat de oorlog beslecht werd in Stalingrad en in Kursk, en niet in Normandië. Stalin wenste een tweede front te starten met de Ango-Amerikaanse bondgenoten, maar dit werd te laat geopend, in 1944 pas. De publiciteit die de burgerij geeft aan de Strijd in Normandië heeft tot doel de geschiedenis te vervalsen, om het Amerikaanse leger op de eerste plaats te zetten, vóór het Rode Leger. De Amerikanen verloren ongeveer 10.000 soldaten in Normandië, wat niets is in vergelijking met de 500.000 soldaten die het Rode Leger verloor enkel tot aan Berlijn, of met de 22 miljoen sovjetsoldaten die hun bloed vergoten tijdens de vijf oorlogsjaren om het fascisme omver te werpen. De rol van de twee grote Anglo-Amerikaanse bondgenoten moet niet ontkend worden, maar ook niet overdreven. Roosevelt hield woord en opende het tweede front in Normandië, zoals hij Stalin beloofd had, maar uiteindelijk zou de Tweede Wereldoorlog ook gewonnen geweest zijn indien de slag bij Normandië er nooit was geweest, dankzij de inzet van het Sovjetvolk en het Rode leger, die de zwaarste last gedragen hebben.
J.V. Stalin is van internationaal belang omdat hij oordeelde dat het juiste moment daar was voor het Sovjetleger om het algemeen offensief te verbreden door grote, doorslaggevende verrassingsaanvallen te doen in de streek van het strategisch front, die te boek gesteld werden als de ‘tien Stalinistische slagen’. Stalin heeft zijn grote ideeën voorgelegd aan zijn naaste medewerkers in zijn werkkamer. Deze beschouwden zijn plannen die de campagne van 1944 zou veranderen in een kolossaal front als juist, en er werd besloten om maatregelen te treffen voor deze operaties. Zo begon de keten van de beroemde Stalinistische slagen.
De eerste slag leidde tot de bevrijding van Leningrad en een deel van Kalinin. De tweede zorgde voor de bevrijding van Oekraïne en schiep de mogelijkheden voor het offensief in Zuidoostelijk Europa, de Balkan en Roemenië. De derde bevrijdde Krimea, Odesssa en Sebastopol. De vierde slag in de streek van het meer van Ladoga leidde ertoe dat Finland de alliantie met Duitsland verbrak. De vijfde zorgde voor de bevrijding van Wit-Rusland, een gedeelte van Litouwen en oostelijk Polen. De zesde, in Kishinjev-Jasi, leidde tot de bevrijding van Moldavië, de troependoortocht in midden-Roemenië, de oorlogsverklaring aan Duitsland van Roemenië en de bevrijding van Bulgarije. De achtste slag, in Priballtic, verzekerde de bevrijding van Estland en Letland. De negende in Hongarije maakte dat dit land loskwam van de alliantie met Duitsland en de zorgde voor debevrijding van het Joegoslavische Belgrado. De tiende slag in het noordelijk deel van het Sovjet-Duitse front zorgde ervoor dat de fascisten verjaagd werden van de Sovjet-Unie en het noordoostelijke deel van Duitsland.
Deze beroemde slagen die zo goed gepland en geleid werden door Stalin vormen samen een gouden hoofdstuk in het geschiedenisboek van de krijgskunde. De tien Stalinistische slagen zorgden ervoor dat de Sovjet-Unie en bijna geheel Europa bevrijd konden worden, op Albanië na, dat onder leiding van Enver Hodja door de eigen troepen volledig bevrijd werd, waarna diens heroïsche en legendarische divisies hielpen in de internationale strijd om Joegoslavië te bevrijden.
De ‘tien Stalinistische slagen’ openden de oorlog zodanig dat kon overgegaan worden tot de laatste operatie, de operatie Berlijn, die ook van uur tot uur door Stalin geleid werd. Tijdens deze operatie sneuvelden duizenden Sovjetsoldaten en officieren, maar hun bloed zorgde voor de eindzege. Om 21.50 uur, 30 april 1945 ontvouwde soldaat Jegorov de vlag met hamer en sikkel op de Reichstag. De beroemde generaal Vasilev Ivanovich Kutsuietsov viel de eer te beurt dit nieuws te verkondigen aan de mensheid. Diezelfde dag nog pleegde Hitler zelfmoord.
In mei 1945 werd de onvoorwaardelijke overgave van het fascistische Duitsland aangekondigd. Als de historici tijdens de volgende decennia op zoek gaan naar de feitelijke opperbevelhebber van de Tweede Wereldoorlog gebaseerd op diens waarde en verdiensten, kunnen ze niemand anders kiezen dan generaal J.V. Stalin.
Ook wat betreft internationale betrekkingen tijdens de Tweede Wereldoorlog speelde Stalin een beslissende rol. Ook op dit gebied was hij een uitmuntend politicus en diplomaat. De coalitie met de Anglo-Amerikanen was zeer belangrijk. Dit was een coalitie tussen legers van tegengestelde systemen, tussen vrienden en vijanden, wat maakte dat verstand en voorzichtigheid geboden waren. Stalin stond aan het hoofd van de Sovjet bij de zeer belangrijke meetings met Roosevelt en Churchill. Zijn grote capaciteiten tijdens deze meetings werden warm en realistisch beschreven door de bekende Sovjetdiplomaat en ooggetuige Andrew Gromico, maar ook analisten en diplomaten van het andere kamp zoals Henry Kissinger, wisten zijn internationale capaciteiten later naar waarde te schatten.
Hij werd goed en realistisch ingeschat door onder meer één van zijn vurigste tegenstanders, de Engelse Churchill, die zei: " Het grote geluk van Rusland was dat het tijdens de jaren van zware beproevingen geleid werd door een sterke strateeg als J.V. Stalin. Hij was een grote, prachtige persoonlijkheid.
Stalin zat vol uitzonderlijke energie, was erudiet, beschikte over een sterke wil, en kende geen genade tijdens het werk of in discussies. Zelfs ik kon hem nooit tegenspreken, terwijl ik toch veel ervaring had in het Engels parlement. Zijn werkkracht was zo groot dat hij nooit zou kunnen geëvenaard worden, enig als staatsman aller tijden en volken. Stalin maakte een diepe indruk op ons. Zijn invloed op het volk was niet te ontkennen. Als hij de zaal van de Jalta-conferentie binnenkwam, gingen we allen als op bevel rechtstaan, en vreemd genoeg hielden we onze armen strak langs onze benen. Hij beschikte over een scherp verstand. Hij was niet te overtreffen in het vinden van uitwegen uit de moeilijkste situaties en in schijnbaar uitzichtloze zaken. Hij heeft een enorme staat gemaakt en geleid. Hij kon zijn vijand verslaan met de hulp van zijn vijanden; zelfs wij, die hij openlijk als imperialisten beschouwde, kon hij verplichten de imperialisten te bekampen. Stalin was zo groot dat hij met niets te vergelijken is. Hij is met niets begonnen, en heeft een Rusland achtergelaten dat over kernwapens beschikt." Aan het einde voegt Churchill nog toe: "Neen! Wat er ook over hem kan gezegd worden, de geschiedenis en de volkeren zullen hem nooit vergeten."
J.V. Stalin is verantwoordelijk voor de historische rol die de Bolsjewistische Communistische Partij had in de Tweede Wereldoorlog. Stalin had voor Lenin gezworen dat de Sovjetcommunisten de grote titel van partijlid hoog en zuiver zouden houden. Hij hield woord. Onder hem werd de Communistische Partij van de Sovjet-Unie gezuiverd van gemene Trotskisten en gehard als staal.
Tijdens de grote patriottische oorlog stonden miljoenen sovjetcommunisten, studenten en soldaten van Stalin in de frontlinie van de gevechten, en waren zo een inspiratiebron voor tientallen en honderden miljoenen sovjetsoldaten en -burgers. Als we ons de namen van grote generaals zoals Shaposhnikov, Vasilievsky, Rocosovsky, Govorov, Koniev, Socolovsky, Gollovanov, Voronov, Isakov, Riballko, Zhukov, Antonov, Voroshillov, Lelushenko, Budion, Valutin, Kuzniccov, Efremov enz. in herinnering brengen, mogen we niet vergeten dat zij niet alleen hoge militaire officieren waren, maar op de eerste plaats ook leden van de Bolsjewistische Communistische Partij. De Communistische Partij was alomtegenwoordig, wat betekent dat de kracht van de organisatie, de heldhaftigheid ervan alomtegenwoordig was, en dus ook de immense deelname ervan aan de oorlog.
Communisten hebben op twee vlakken grote verdiensten: zowel aan het front van het Rode Leger als aan het front van de georganiseerde partizanen, die de schrik van nazi-Duitsland bleken te zijn. Deze grote clandestiene krachten, verdeeld over meer dan 600 regionale comités, die de vijand in de rug enorme verliezen toebrachten, stonden onder de directe leiding van het Centraal Comité van de partij en van de Basispartijorganisaties. De Oleg Koshevoys vochten in de achterlinie net zo heldhaftig als de Alexander Matrazous in de frontlinie.
De partij en Stalin waren alomtegenwoordig, waren als de lucht die door de soldaten en het sovjetvolk ingeademd werd. Het was een titanenpartij, wiens geschiedenis gekoesterd werd door de Albanese partizanen en communisten. Een nazi-kogel doorboorde het boek waarin deze opgeschreven stond, en daarmee ook hun hart. Voor, tijdens en na de oorlog, zolang Stalin nog leefde, was de Communistische Partij van de Sovjet-Unie de vlag van het sovjetvolk en de vlag van elke echte communistische partij in de wereld.
Kameraden,
Molotov, één der beste vrienden van Stalin, zei: "Gelukkig voor ons werden tijdens de moeilijke oorlogsjaren het Rode Leger en het Sovjetvolk geleid door de breeddenkende en beproefde leider van de Sovjet-Unie, de grote Stalin. Met generaal Stalin zullen de glorieuze overwinningen van ons leger in de geschiedenis van ons land en van de hele wereld genoteerd worden."
De woorden van Molotov zijn juist. Maar net na de Tweede Wereldoorlog, en zeker na de dood van Stalin, begon een ‘derde wereldoorlog’, ditmaal tegen Stalin, in feite een antistalinistische, antisocialistische, antileninistische, anticommunistische oorlog. De Albanese communisten en Enver Hodja hebben deze gemene oorlog als eersten aan de kaak gesteld.
Het kleine Albanië heeft Stalin verdedigd in een tijd waarin grote machten en staten zijn werk verwierpen en het kleine Albanië veroordeelden tot een economische en militaire blokkade, en zelfs bedreigden met de ‘kernramp’ van de honger.
De grootste verrader van het socialistische kamp, de grootste vijand van het sovjetvolk en van hen die vochten voor socialisme, vrijheid en onafhankelijkheid, Nikita Sergejeviç Chroetsjov, betitelde Stalin hypocriet als ‘het grootste genie en de grootste leider aller tijden". Hij verklaarde dat "we alle vijanden zullen vernietigen… en hun as in de wind verstrooien." Maar hij verbrande het lichaam van Stalin en liet zijn as door de wind verstrooien, en toen gooide hij het bloed van de Matrazovs en de Kosmodemjanskajvs in de lucht, het zweet van de Stakhanovists en de triomf van de Oktoberrevolutie.
Renegaat Chroestjov heeft gezegd: "Wie zijn hand opheft tegen Stalin, heft zijn hand op tegen ons allen, tegen de werkende klasse, tegen de arbeiders. Wie zijn hand opheft tegen Stalin, heft zijn hand op tegen de leer van Marx en Lenin."
Judas Chroestjov heeft net als Judas Trotsky zelf de hand opgeheven tegen Stalin, en hij leidde de grote Sovjet-Unie naar de vriendschap met het imperialisme, naar de overgang tot het kapitalisme, naar de vernietiging en de tragische uiteenvalling, die gerealiseerd werd tijdens de regeringsperiode van Michael Gorbatsjov. De tijd is gekomen om, net zoals we het fascisme verwerpen dat leidde tot de Tweede Wereldoorlog, dit als antistalinistisch fascisme te bestempelen, of zoals ik het noem, ‘de derde wereldoorlog tegen Stalin’.
Er kan niet tegen het imperialisme gevochten worden zonder te vechten tegen hen die de oorlog tegen Stalin, deze grote anti-imperialist, begonnen zijn.
De revolutie kan niet verdedigd worden zonder de grote revolutionair Stalin te verdedigen. Het Marxisme-leninisme kan niet verdedigd worden zonder de grote Marxist-leninist Stalin te verdedigen. Het proletarisch internationalisme kan niet verdedigd worden zonder de grote internationalist Stalin te verdedigen.
Volkeren kunnen niet verdedigd worden zonder hun grote vriend Stalin te verdedigen.
Mei 2003
GC
http://www.ptb.be/scripts/article.phtml?obid=19959&lang=2&bNoStat=1
Stalin, de grootste militaire strateeg van Wereldoorlog II (en alle tijden)
Bijdrage op het 12de Internationale Communistische Seminarie "De Marxistisch-Leninistische Partij en het anti-imperialistische front tegen de oorlog " Brussel, 2-4 mei 2003
Toespraak van Hysni Milloshi Eerste secretaris van het Centraal Comité van de Communistische Partij van Albanië
02-05-2003
De rol die Joseph V. Stalin had in het redden van het Sovjet-moederland en de gehele mensheid van het fascisme was niet alleen enorm en onvervangbaar, maar ook doorslaggevend. De woorden ‘overwinning op het fascisme’ en Stalin zijn synoniem. Als Albaniër ben ik zeer vereerd om tijdens deze internationale bijeenkomst de grote Stalin te mogen eren, die niet alleen de grootste politieke en militaire strateeg was van de Tweede Wereldoorlog, maar de grootste militaire strateeg aller tijden.
Door Stalin aan te duiden als doorslaggevende factor in de overwinning van het fascisme wens ik geenszins de rol van het Rode Leger te ontkennen, of de legendarische moed van het Sovjet-volk, de bijdrage van de commandanten en de staf enz.
Het probleem is dat het Rode Leger, het Sovjet-volk en Stalins Bolsjewistische Communistische partij als één en ondeelbaar zouden moeten beschouwd worden, waarvan Stalin het nimmer falende brein is, de enige roerganger, van wie de nederlaag of de overwinning afhing. Niet alleen het lot van het Sovjetvolk, maar dat van alle volkeren ter wereld, die bedreigd werden door het fascisme, was verbonden met en hing af van Stalins houding en zijn bekwaamheid om het fascisme te verslaan.
Tijdens de grote patriottische oorlog had de massa van het Rode Leger en het Sovjetvolk nood aan het geniale leiderschap van Stalin, zonder wie ze verloren waren en een nederlaag zouden kunnen lijden. De geschiedenis heeft aangetoond dat met Stalin, de Sovjet-Unie onoverwinnelijk en was en triomfeerde in de grootste oorlog uit de geschiedenis van de mensheid. De geschiedenis heeft later ook geleerd dat zonder Stalin het Sovjetvolk en het socialisme zouden lijden. Het is een feit dat het Rode Leger bestond, als een heleboel geüniformeerde soldaten en generaals, ook na Stalins dood, net als het Sovjet-volk, maar het is evenzeer een feit dat er vandaag geen Sovjet-Unie meer is, en ook het Rode Leger bestaat niet meer.
Waarom is deze vernietiging en ontbinding er gekomen?
Omdat Stalin niet meer aan het hoofd van de Sovjet-Unie stond. Omdat zijn ideaal verraden werd. Omdat de vlag met zijn naam weggegooid werd.
Net als de legers van Mussolini en Hitler vroeger, hebben de Amerikaans-Engelse troepen tegen de internationale rechtsprincipes in op fascistische wijze Irak aangevallen, volgens hun strategie om de wereld gedeelte per gedeelte te bezetten. Hierbij begingen zij vreselijke terroristische misdaden volgens alle volkeren ter wereld, die tegen deze onrechtvaardige en onwettelijke oorlog op alle continenten geprotesteerd hebben. Toch werd de oorlog verder gezet, en de mensheid leeft in angst voor het dreigende gevaar.
De Verenigde Naties en hun zo goed als dode Veiligheidsraad bieden de volkeren geen enkele bescherming of veiligheid. De oorlog om olie in Irak vandaag is de oorlog tegen andere volkeren en tegen Rusland van morgen. Vandaag beschikt de wereld niet over een socialistische Sovjet-Unie met een Stalin aan het hoofd om de hedendaagse fascistische oorlogsmachine het hoofd te bieden.
Tijdens Wereldoorlog II verliepen de zaken anders. Alle antifascistische volkeren ter wereld hadden de ogen vol hoop gericht op Stalin en de Sovjet-Unie. De revolutionairen vertrouwen Stalin volkomen. Op 22 juni 1941 zeiden de Duitse nazi’s tegen de gevangene Ernest Telman: "Hitler heeft de Sovjet-Unie aangevallen. Dit is het einde van je Stalin". De Duitse Ernest Telman antwoordde trots en beslist: "Dit is het einde van jullie Hitler; Stalin zal winnen".
50 jaar na Stalins tijd zijn er meer dan 50 keer zoveel communistische partijen in de wereld, maar ze zijn veel zwakker omdat veel van deze partijen zijn weg niet volgen; ze zijn te bang voor de burgerij om zijn naam te vernoemen.
Enver Hodja, de grootste verdediger van Stalin en zijn persoonlijkheid van de voorbije eeuw, verklaarde luid en duidelijk in november 1980, tijdens de bijeenkomst van de 81 communistische- en arbeiderspartijen van de wereld in Moskou: "Het goede werk van Stalin zou door ons allen verdedigd moeten worden. Wie dit niet verdedigt is een opportunistische lafaard". Communistische- en arbeiderspartijen sloegen deze waarschuwing in de wind en verdronken in angst, opportunisme en revisionisme. Enver Hodja waarschuwde dat Stalin verraden ook Lenin verraden was, wat onvermijdelijk zou leiden tot de afkalving van het socialistische kamp en zelfs de ontbinding van de grote Sovjet-Unie. Deze waarschuwing werd niet ernstig genomen en de voorspelde tragedie gebeurde. Het socialistische kamp en de Sovjet-Unie smolten als sneeuw voor de zon.
In Albanië zeggen we ‘beter laat dan nooit’. Wie zichzelf als communist en revolutionair beschouwt, moet Stalin herbekijken met marxistisch-leninistische objectiviteit, in alles wat hij gedaan heeft. Indien communistische partijen over de hele wereld niet met de vlag van Stalin in de hand als echte marxist-leninisten naar de proletarische slagvelden gaan, zullen zij zeker één voor één ten onder gaan in hun clubjes en bijeenkomsten.
De verdiensten van Stalin tijdens de Tweede Wereldoorlog zijn legio. In dit kort verslag zal ik er slechts enkele vermelden.
Het ‘Barbarossa’-plan van Hitler om de Sovjet-Unie te bezetten op 22 juni 1941 faalde omdat de Duitse leiding, die slechts gebaseerd was op de fascistische ideologie van rassensuperioriteit en militaire industrie, niet echt rekening had gehouden met de macht die zou uitgaan van de Sovjet-Unie bij een oorlogsconfrontatie aan het front met het Rode Leger en met het partizanenleger achteraan, met de suprematie van het socialistisch systeem als het meest vitale en georganiseerde systeem, en met de suprematie van Stalin zelf als volksleider en militair strateeg. Joseph V. Stalin had voorbeeldig gewerkt aan de uitbouw van de verdediging van zijn land, en vertoonde hierbij vooruitziendheid en waakzaamheid voor het gevaar dat het Sovjetvolk en de hele mensheid bedreigde.
Het is een historisch feit dat de Communistische Internationale waar Stalin een geweldige bijdrage had geleverd in zijn dertig minuten het alarm heeft geblazen voor de fascistische dreiging voor de hele wereld. Stalin had deze dreiging duidelijk geanalyseerd tijdens het 18de congres van de Communistische Partij van de Sovjet-Unie in 1938.
In tegenspraak met deze feiten hebben de vijanden en de verraders Stalin ervan beschuldigd dat hij deze fascistische dreiging niet had voorzien, dat hij de grens met Duitsland niet had versterkt, dat hij niet veel inspanningen had gedaan om het Rode Leger te versterken met tanks, artillerie en vliegtuigen, en daarenboven dat de aanval de Sovjet-Unie verrast had op 22 juni 1941. Over welke verrassing en gebrek aan vooruitziendheid spreken deze vijanden, verraders en speculatoren van de geschiedenis?
Het is wereldwijd bekend dat Stalin sinds 1939 een Engels-Franse blokkade had voorgesteld omdat hij de fascistische dreiging voorzien had, om een anti-Hilteriaans blok te vormen, maar de Engelsen en Fransen hebben dit geweigerd, omdat zij erop uit waren Hitler in een oorlog tegen de Sovjet-Unie te sturen, zodat Daladier en Chamberlain hun handen zouden kunnen warmen aan dit vuur. Nee, Stalin heeft de oorlog voorzien, en hij werd er niet door verrast. Stalins verdiensten in de Tweede Wereldoorlog ontkennen is al even moeilijk als een kameel door het oog van een naald jagen. De valse beschuldigingen tegen hem zijn volstrekt ongefundeerd.
Voor het dode lichaam van Lenin, op 26 januari 1924, zwoor hij dat hij het Rode Leger zou uitbouwen en versterken. Stalin was ervan overtuigd dat de vrede in het land slechts tijdelijk was, een oorlogspauze. Stalin bleef zijn eed trouw, en versterkte het Rode Leger. Maar hij had nog meer gezworen op deze pijnlijke dag, wat neerkwam op de opbouw van het socialisme in de Sovjet-Unie. Als een grote architect en strijder van het socialisme bestond zijn historische missie erin om de wereld de sterkte en de vitaliteit te tonen van dit nieuwe, socialistische economisch systeem, en om het socialisme uit te bouwen tot een onafhankelijk wereldsysteem.
Stalin heeft zijn wereldbelangrijk doel bereikt. Was dit niet tegelijkertijd een groots en geïnspireerd resultaat op vlak van socialistische opbouw en als verdedigingskracht?
Het is waar dat het technisch peil van het Rode Leger in het begin van de oorlog niet zo hoog was als dat van het Duitse leger. Dit kwam omdat Hitler zijn volledig economisch potentieel inzette voor de oorlog en de bezetting van volkeren.
Stalin beoogde niet de wereldheerschappij, en kon niet net hetzelfde als Hitler doen. Als hij zijn land naar een wapenwedloop met Duitsland had gevoerd, zou hij de opbouw van het socialisme hebben gesaboteerd. Natuurlijk had de Sovjet-Unie meer tanks, wapens en vliegtuigen nodig, maar ook wagens, tractoren, fabrieken, elektriciteitscentrales om het socialisme uit te bouwen. Stalin had in die tijd het wapen dat alle andere wapens overtrof veilig gesteld, het wapen van de superioriteit van het socialistisch systeem, dat het graf zou delven van de Duitse nazistische superioriteit. Stalin kon toen niet handelen zoals zijn verraders deden na zijn dood, die de wapenwedloop aangingen met de Amerikanen, en de economische sterkte van het land naar de tweede plaats verschoven.
De militaire sterkte die resulteerde uit deze wapenwedloop bleek ontoereikend tegenover het imperialisme dat met de hulp van revisionisten in het land de grote Sovjet-Unie vernietigde. Toen de oorlog op 22 juni 1941 uitbrak, veranderde de grote Stalin de burgerlijke industrie onmiddellijk in een militaire industrie, waarmee hij de juiste wapens produceerde om de perfide Hitleriaanse aanval met succes tegemoet te treden, en om later met zijn glorieuze Rode Leger een tegenaanval te doen en de agressor uit het land te jagen en de andere volkeren van Europa te bevrijden.
Ik denk niet dat het zinvol is in te gaan op die andere kinderachtige beschuldiging dat Stalin zogezegd de grens met Duitsland niet had versterkt. Stalin kon niet alle krachten in één richting concentreren, omdat aan de andere kant van de grens het militaristische Japan dreigde, terwijl een onaangekondigde oorlog plaatsvond in Hallhin-Goll, waar er een Turkse dreiging bestond.
Het tijdelijke voordeel van de Duitse legers op Sovjet-grond kan Stalin niet in de schoenen geschoven worden. Oorlogen gaan steeds gepaard met verrassingen. De Duitsers vielen de Sovjetgrenzen in het diepste geheim aan met bijna 6 miljoen soldaten, enorm veel vliegtuigen en andere militaire technieken. Zo’n goed voorbereid offensief met inzet van alle land- en luchtkrachten van de vijand het hoofd bieden kon niet zonder zich even terug te trekken zonder bijvoorbeeld Leningrad, Moskou, Stalingrad of Kancas op te geven. Stalin heeft vooral belang gehecht aan de verdediging van Leningrad, omdat het verlies daarvan als groot industrieel- en scheeps-centrum de Duitsers later vrije doorgang zouden geven naar Moskou, wat de zaken niet zou vergemakkelijken. Het legendarische Leningrad werd 900 dagen omsingeld en 800.000 mensen stierven er, maar het werd niet verslagen.
Het epos van de heroïsche soldaten en burgers van Leningrad en van de Baltische vloot was een mooi staaltje van Stalins werk als opperbevelhebber. De politiek-militaire betekenis ervan ligt in het feit dat het ook een grote hulp was voor het lot van Moskou. Wie ook maar iets afweet van krijgskunde, weet dat een nederlaag voor de Duitsers niet mogelijk was geweest aan de Russische grens. De terugtrekking was noodzakelijk. Het is belangrijk te noteren dat deze tijdelijke terugtrekking niet door paniek was ingegeven, maar dat het een georganiseerde tactische terugtrekking was van het Russische leger met een duidelijk strategisch doel, om de vijand voortdurend frontaal en in de rug te bestoken, en tegelijkertijd een ondoordringbare verdediging op te bouwen voor de strategische zones van het land.
Joseh V. Stalin gaf een doorslaggevende bijdrage als opperbevelhebber van de Sovjet-Unie tijdens de Tweede Wereldoorlog, een bijdrage die door geen enkele andere sovjetgeneraal gegeven had kunnen worden, noch door het even welke andere generaal ter wereld. Geen enkele andere politiek-militaire leider had de test die de Tweede Wereldoorlog voor Stalin was kunnen doorstaan.
Tijdens de grote patriottische oorlog oefende Stalin met vlag en wimpel grote en belangrijke taken uit in functies als Eerste secretaris van de Communistische Partij van de Sovjet-Unie, Voorzitter van de Volkscommissarissen, Voorzitter van het Staatscomité van Defensie, Opperbevelhebber van het Generale Staf en ongetwijfeld als Voorzitter van Internationale Relaties. Deze hoge functies konden tegelijkertijd uitgeoefend worden door één buitengewone man, door een nooit geëvenaard fenomeen, die niet vergeleken kon worden met enig ander individu in de geschiedenis van de mensheid. Een multidimensionaal genie als Stalin kon slechts één keer in deze wereld geboren worden.
Stalin heeft deze functies met competentie, verbazingwekkende intelligentie en wilskracht uitgeoefend. Hij stond in deze beslissende functies als een onvermoeibare Prometheus, die zijn volk uit de aarde boetseerde, vanuit het doel waarvoor hij vocht, vanuit Marx en Lenin. Door deze functies eervol en glorierijk uit te oefenen won Joseph V. Stalin verdiend het respect van de gehele mensheid, zelfs het respect van zijn grootste politieke en ideologische tegenstanders. Hij was een uitdaging voor alle grote militaire strategen die de geschiedenis tot dan kende, en maakte door zijn daden naam als grootste strateeg aller tijden.
J.V. Stalin heeft onbetwistbaar de verdienste dat hij de oorlog van zijn volk oriënteerde en leidde naar het verdedigen van het Sovjet-moederland, als een grote patriottische oorlog, als voortzetting van de eerdere oorlogen geleid door grote leiders, van Alexander Nevski over Kutsuzov en Suvorov. Het was niet toevallig dat hij tijdens de jaren van de Grote Patriottische Oorlog de portretten van Kutsuzov en Suvorov in zijn werkkamer had, naast die van Marx, Engels en Lenin. Hij liet zich kennen als briljant inspirator van patriottisme voor het Sovjetvolk. Zijn briljante geest kende de enorme waarde van het patriottisme voor een volk dat vocht op leven en dood tegen het grootste monster van die tijd, het Hitleriaanse monster.
De eenheid van het hele Sovjetvolk, met de verschillende nationaliteiten, talen en culturen, was er niet spontaan en toevallig gekomen, maar was lange tijd een door meester Stalin gevormde eenheid. Stalin had voor Lenin gezworen dat hij de eenheid van de arbeiders en boeren van verschillende nationaliteiten in de Sovjetrepubliek zou versterken, en hij heeft woord gehouden. Russen, Witrussen, Oekraïners, Kirgiezen, Oezbeken, Armeniërs, Azerbeidjanen, Tataren en Georgiërs, zij hadden allemaal één vaderland, dat van de Sovjets, één vlag, die van de Sovjets, en zij gingen samen als broeders de dood tegemoet onder dezelfde strijdkreet: "Voor het vaderland, voor Stalin, voorwaarts!". Als iemand vandaag ongegeneerd Stalins verdienste in het smeden van deze stevige band tussen volkeren van verschillende nationaliteit durft te ontkennen, rijst volgende vraag op: waarom zijn ze vandaag gescheiden, en wie is daarvoor verantwoordelijk?
J.V. Stalin, die de situatie vlak na de aanval van de Duitse nazi’s in handen nam, bleef in Moskou en leidde zijn land van daar uit gedurende de hele oorlog. Hij trok zich niet terug in afgelegen bunkers om zijn vel te redden. Hij bleef in Moskou omdat hij Lenin niet kon achterlaten. De aanwezigheid van Stalin in Moskou was de inspiratie voor een legendarische mobilisering van Moskovieten om Moskou te verdedigen, waar de grote weerstand koste wat het kost de eerste strategische overwinning diende te behalen.
Als onnavolgbare militair strateeg leidde Stalin de strijd in Moskou met ijzeren hand en ijzeren wil, zoals hij ook elke andere strijd leidde. Hij gaf het heldhaftige Rode Leger de kans om van verdedigingsstrijd en tactische terugtrekking over te gaan tot snelle tegenaanvallen en tegenoffensieven, waardoor het strategisch initiatief eindelijk in zijn handen en aan de zijde van het Rode Leger kwam. In elke oorlog is de winnaar degene die het strategisch initiatief neemt. Zelfs de grootste generaal verliest de oorlog wanneer hij het initiatief verliest.
Dichtbij Brussel ligt Waterloo. De grootste generaal van zijn tijd, Napoleon, werd daar verslagen net omdat hij het initiatief verloren had en genomen werd door de Engelse Wellington. Moskou heeft geen Waterloo gekend. Nooit.
Het was overduidelijk dat in Moskou de nederlaag Hitler toebehoorde en niet Stalin. Het is niet belangrijk dat de Duitsers 500.000 soldaten en officieren, duizenden stuks artillerie en tanks heeft verloren aan het front van het rode Moskou, maar wel dat daar de mythe van de Duitse onoverwinnelijkheid werd doorprikt, omdat Stalin het strategisch initiatief nam en op die manier de eerste grote strategische overwinning behaalde, want de strijd om Moskou legde de basis van de grote ommekeer, omdat daar de basis werd gelegd van de vernietiging van het Duitse leger. Het vuur van de overwinning was niet alleen aan de sovjethemel te zien, maar aan de hemel van alle volkeren die streden tegen het fascisme. De historische slag om Moskou had internationaal belang.
J.V. Stalin werd noch extatisch door overwinningen, noch ontgoocheld door verliezen. De overwinning in Moskou legde de fundamenten van een grote strategische ommezwaai, maar het was niet zelf die ommezwaai. Stalingrad volgde nog, daar zou de grootste strijd in de geschiedenis van de mensheid plaatsvinden, daar zou de uiteindelijke ommekeer gebeuren. Stalin had reeds nieuwe ervaringen opgedaan en zou de juiste veranderingen aanbrengen in de militaire concepten, in overeenstemming met de nieuwe omstandigheden, hij was als strateeg vernieuwd en had de nodige berekeningen gemaakt om de nodige strategische reserves aan te leggen en andere technische middelen in te zetten om grotere en bredere tegenoffensieven te kunnen verzekeren dan die in Moskou.
In alle oorlogsarchieven ter wereld kunnen geen gegevens gevonden worden over andere strategen die zo bekwaam waren om alle operatief-strategische omstandigheden over zo’n breed veld zo goed te kennen en in te schatten, om te discussiëren over alle belangrijke operatieplannen, om alle activiteiten van de leiding en de staf op het front te volgen en zo snel de noodzakelijke wijzigingen aan te brengen, om contact te houden met alle belangrijkste generaals en zelfs met gewone ingenieurs en technici, om hoge kaders van de ene post naar de andere te transfereren, afhankelijk van hun capaciteiten en niet volgens hun onderscheidingen.
Stalin maakte het onmogelijke mogelijk. Zijn roem als opperbevelhebber komt niet voort uit verhalen over een magische man, maar doordat hij een man was die de problemen met zijn medestrijders oplost, die de belangrijkste verantwoordelijkheden opneemt en van de anderen vraagt dat zij hun taken gedisciplineerd en correct uitvoeren, die geduldig luistert en de belangrijke aanbevelingen van specialisten overweegt alvorens hij voorzichtige en collectieve besluiten neemt. Het is absoluut niet zo dat Stalin alleen het bevel voerde en alleen de strategische beslissingen maakte.
Geen enkele van zijn strategische beslissingen werd arbitrair genomen. Zijn genie sprong er binnen het geheel van denken en handelen op natuurlijke wijze uit. Tijdens de oorlog werd een grote ommekeer gemaakt op alle vlakken van strategische verdediging, en dan vooral op het vlak van luchtverdediging, waar de Duitsers in het begin sterker waren. Stalin volgde persoonlijk de noodzakelijke maatregelen op en zorgde ervoor dat binnen korte tijd de grote Sovjetluchtverdediging de Duitse aanvallen lamlegde. Stalin stond aan het hoofd van alle belangrijke oorlogsorganen en hij beschikte over de macht, maar hij baseerde zich steeds op progressief denken en was er de inspiratiebron van. Op die manier verzekerde hij de kans op een essentiële ommekeer op de slagvelden.
De historische grote ommekeer in Stalingrad staat ontegensprekelijk op naam van Stalin. Hij werkte onvermoeibaar met de capaciteiten van een genie 16 tot 18 uur per dag, op briljante wijze, met legendarisch doorzettingsvermogen. Hij slaagde er zonder twijfel in het strategisch initiatief bij het Rode Leger te leggen. Dit gebeurde tijdens de slag om Stalingrad, die enorm groot was en van internationaal belang. Zonder de andere fronten te verwaarlozen, volgde Stalin elke stap en iedere seconde de oorlog, samen met zijn generaals (en dan vooral Vasilievsky en Zhukov) om de toepassing van plannen voor tegenaanvallen te onderzoeken.
Operatief-strategische verrassingen die de Sovjettroepen verwezenlijkten volgens de plannen van Stalin en het legendarische heroïsme van het volk van Stalingrad maakten de overwinning van de Sovjettroepen mogelijk, en vormden het begin van de essentiële ommekeer van de oorlog in het voordeel van de Sovjet-Unie. De slag om Stalingrad, de grootste strijd in de geschiedenis, geleid door de grote Stalin, markeerde niet alleen het begin van de ommekeer ten voordele van de Sovjet-Unie, maar luidde ook het onvermijdelijke einde van de fascistische machine in over het gehele antifascistische front. Er zouden nog grote gevechten volgen in de streek van Kursk, Orillov en Bjelgorod, en die werden allemaal zegevierend beslecht.
De geschiedenis werd met bloed geschreven, en met de opofferingen van het Sovjetvolk. Het lot bepaalde dat de oorlog beslecht werd in Stalingrad en in Kursk, en niet in Normandië. Stalin wenste een tweede front te starten met de Ango-Amerikaanse bondgenoten, maar dit werd te laat geopend, in 1944 pas. De publiciteit die de burgerij geeft aan de Strijd in Normandië heeft tot doel de geschiedenis te vervalsen, om het Amerikaanse leger op de eerste plaats te zetten, vóór het Rode Leger. De Amerikanen verloren ongeveer 10.000 soldaten in Normandië, wat niets is in vergelijking met de 500.000 soldaten die het Rode Leger verloor enkel tot aan Berlijn, of met de 22 miljoen sovjetsoldaten die hun bloed vergoten tijdens de vijf oorlogsjaren om het fascisme omver te werpen. De rol van de twee grote Anglo-Amerikaanse bondgenoten moet niet ontkend worden, maar ook niet overdreven. Roosevelt hield woord en opende het tweede front in Normandië, zoals hij Stalin beloofd had, maar uiteindelijk zou de Tweede Wereldoorlog ook gewonnen geweest zijn indien de slag bij Normandië er nooit was geweest, dankzij de inzet van het Sovjetvolk en het Rode leger, die de zwaarste last gedragen hebben.
J.V. Stalin is van internationaal belang omdat hij oordeelde dat het juiste moment daar was voor het Sovjetleger om het algemeen offensief te verbreden door grote, doorslaggevende verrassingsaanvallen te doen in de streek van het strategisch front, die te boek gesteld werden als de ‘tien Stalinistische slagen’. Stalin heeft zijn grote ideeën voorgelegd aan zijn naaste medewerkers in zijn werkkamer. Deze beschouwden zijn plannen die de campagne van 1944 zou veranderen in een kolossaal front als juist, en er werd besloten om maatregelen te treffen voor deze operaties. Zo begon de keten van de beroemde Stalinistische slagen.
De eerste slag leidde tot de bevrijding van Leningrad en een deel van Kalinin. De tweede zorgde voor de bevrijding van Oekraïne en schiep de mogelijkheden voor het offensief in Zuidoostelijk Europa, de Balkan en Roemenië. De derde bevrijdde Krimea, Odesssa en Sebastopol. De vierde slag in de streek van het meer van Ladoga leidde ertoe dat Finland de alliantie met Duitsland verbrak. De vijfde zorgde voor de bevrijding van Wit-Rusland, een gedeelte van Litouwen en oostelijk Polen. De zesde, in Kishinjev-Jasi, leidde tot de bevrijding van Moldavië, de troependoortocht in midden-Roemenië, de oorlogsverklaring aan Duitsland van Roemenië en de bevrijding van Bulgarije. De achtste slag, in Priballtic, verzekerde de bevrijding van Estland en Letland. De negende in Hongarije maakte dat dit land loskwam van de alliantie met Duitsland en de zorgde voor debevrijding van het Joegoslavische Belgrado. De tiende slag in het noordelijk deel van het Sovjet-Duitse front zorgde ervoor dat de fascisten verjaagd werden van de Sovjet-Unie en het noordoostelijke deel van Duitsland.
Deze beroemde slagen die zo goed gepland en geleid werden door Stalin vormen samen een gouden hoofdstuk in het geschiedenisboek van de krijgskunde. De tien Stalinistische slagen zorgden ervoor dat de Sovjet-Unie en bijna geheel Europa bevrijd konden worden, op Albanië na, dat onder leiding van Enver Hodja door de eigen troepen volledig bevrijd werd, waarna diens heroïsche en legendarische divisies hielpen in de internationale strijd om Joegoslavië te bevrijden.
De ‘tien Stalinistische slagen’ openden de oorlog zodanig dat kon overgegaan worden tot de laatste operatie, de operatie Berlijn, die ook van uur tot uur door Stalin geleid werd. Tijdens deze operatie sneuvelden duizenden Sovjetsoldaten en officieren, maar hun bloed zorgde voor de eindzege. Om 21.50 uur, 30 april 1945 ontvouwde soldaat Jegorov de vlag met hamer en sikkel op de Reichstag. De beroemde generaal Vasilev Ivanovich Kutsuietsov viel de eer te beurt dit nieuws te verkondigen aan de mensheid. Diezelfde dag nog pleegde Hitler zelfmoord.
In mei 1945 werd de onvoorwaardelijke overgave van het fascistische Duitsland aangekondigd. Als de historici tijdens de volgende decennia op zoek gaan naar de feitelijke opperbevelhebber van de Tweede Wereldoorlog gebaseerd op diens waarde en verdiensten, kunnen ze niemand anders kiezen dan generaal J.V. Stalin.
Ook wat betreft internationale betrekkingen tijdens de Tweede Wereldoorlog speelde Stalin een beslissende rol. Ook op dit gebied was hij een uitmuntend politicus en diplomaat. De coalitie met de Anglo-Amerikanen was zeer belangrijk. Dit was een coalitie tussen legers van tegengestelde systemen, tussen vrienden en vijanden, wat maakte dat verstand en voorzichtigheid geboden waren. Stalin stond aan het hoofd van de Sovjet bij de zeer belangrijke meetings met Roosevelt en Churchill. Zijn grote capaciteiten tijdens deze meetings werden warm en realistisch beschreven door de bekende Sovjetdiplomaat en ooggetuige Andrew Gromico, maar ook analisten en diplomaten van het andere kamp zoals Henry Kissinger, wisten zijn internationale capaciteiten later naar waarde te schatten.
Hij werd goed en realistisch ingeschat door onder meer één van zijn vurigste tegenstanders, de Engelse Churchill, die zei: " Het grote geluk van Rusland was dat het tijdens de jaren van zware beproevingen geleid werd door een sterke strateeg als J.V. Stalin. Hij was een grote, prachtige persoonlijkheid.
Stalin zat vol uitzonderlijke energie, was erudiet, beschikte over een sterke wil, en kende geen genade tijdens het werk of in discussies. Zelfs ik kon hem nooit tegenspreken, terwijl ik toch veel ervaring had in het Engels parlement. Zijn werkkracht was zo groot dat hij nooit zou kunnen geëvenaard worden, enig als staatsman aller tijden en volken. Stalin maakte een diepe indruk op ons. Zijn invloed op het volk was niet te ontkennen. Als hij de zaal van de Jalta-conferentie binnenkwam, gingen we allen als op bevel rechtstaan, en vreemd genoeg hielden we onze armen strak langs onze benen. Hij beschikte over een scherp verstand. Hij was niet te overtreffen in het vinden van uitwegen uit de moeilijkste situaties en in schijnbaar uitzichtloze zaken. Hij heeft een enorme staat gemaakt en geleid. Hij kon zijn vijand verslaan met de hulp van zijn vijanden; zelfs wij, die hij openlijk als imperialisten beschouwde, kon hij verplichten de imperialisten te bekampen. Stalin was zo groot dat hij met niets te vergelijken is. Hij is met niets begonnen, en heeft een Rusland achtergelaten dat over kernwapens beschikt." Aan het einde voegt Churchill nog toe: "Neen! Wat er ook over hem kan gezegd worden, de geschiedenis en de volkeren zullen hem nooit vergeten."
J.V. Stalin is verantwoordelijk voor de historische rol die de Bolsjewistische Communistische Partij had in de Tweede Wereldoorlog. Stalin had voor Lenin gezworen dat de Sovjetcommunisten de grote titel van partijlid hoog en zuiver zouden houden. Hij hield woord. Onder hem werd de Communistische Partij van de Sovjet-Unie gezuiverd van gemene Trotskisten en gehard als staal.
Tijdens de grote patriottische oorlog stonden miljoenen sovjetcommunisten, studenten en soldaten van Stalin in de frontlinie van de gevechten, en waren zo een inspiratiebron voor tientallen en honderden miljoenen sovjetsoldaten en -burgers. Als we ons de namen van grote generaals zoals Shaposhnikov, Vasilievsky, Rocosovsky, Govorov, Koniev, Socolovsky, Gollovanov, Voronov, Isakov, Riballko, Zhukov, Antonov, Voroshillov, Lelushenko, Budion, Valutin, Kuzniccov, Efremov enz. in herinnering brengen, mogen we niet vergeten dat zij niet alleen hoge militaire officieren waren, maar op de eerste plaats ook leden van de Bolsjewistische Communistische Partij. De Communistische Partij was alomtegenwoordig, wat betekent dat de kracht van de organisatie, de heldhaftigheid ervan alomtegenwoordig was, en dus ook de immense deelname ervan aan de oorlog.
Communisten hebben op twee vlakken grote verdiensten: zowel aan het front van het Rode Leger als aan het front van de georganiseerde partizanen, die de schrik van nazi-Duitsland bleken te zijn. Deze grote clandestiene krachten, verdeeld over meer dan 600 regionale comités, die de vijand in de rug enorme verliezen toebrachten, stonden onder de directe leiding van het Centraal Comité van de partij en van de Basispartijorganisaties. De Oleg Koshevoys vochten in de achterlinie net zo heldhaftig als de Alexander Matrazous in de frontlinie.
De partij en Stalin waren alomtegenwoordig, waren als de lucht die door de soldaten en het sovjetvolk ingeademd werd. Het was een titanenpartij, wiens geschiedenis gekoesterd werd door de Albanese partizanen en communisten. Een nazi-kogel doorboorde het boek waarin deze opgeschreven stond, en daarmee ook hun hart. Voor, tijdens en na de oorlog, zolang Stalin nog leefde, was de Communistische Partij van de Sovjet-Unie de vlag van het sovjetvolk en de vlag van elke echte communistische partij in de wereld.
Kameraden,
Molotov, één der beste vrienden van Stalin, zei: "Gelukkig voor ons werden tijdens de moeilijke oorlogsjaren het Rode Leger en het Sovjetvolk geleid door de breeddenkende en beproefde leider van de Sovjet-Unie, de grote Stalin. Met generaal Stalin zullen de glorieuze overwinningen van ons leger in de geschiedenis van ons land en van de hele wereld genoteerd worden."
De woorden van Molotov zijn juist. Maar net na de Tweede Wereldoorlog, en zeker na de dood van Stalin, begon een ‘derde wereldoorlog’, ditmaal tegen Stalin, in feite een antistalinistische, antisocialistische, antileninistische, anticommunistische oorlog. De Albanese communisten en Enver Hodja hebben deze gemene oorlog als eersten aan de kaak gesteld.
Het kleine Albanië heeft Stalin verdedigd in een tijd waarin grote machten en staten zijn werk verwierpen en het kleine Albanië veroordeelden tot een economische en militaire blokkade, en zelfs bedreigden met de ‘kernramp’ van de honger.
De grootste verrader van het socialistische kamp, de grootste vijand van het sovjetvolk en van hen die vochten voor socialisme, vrijheid en onafhankelijkheid, Nikita Sergejeviç Chroetsjov, betitelde Stalin hypocriet als ‘het grootste genie en de grootste leider aller tijden". Hij verklaarde dat "we alle vijanden zullen vernietigen… en hun as in de wind verstrooien." Maar hij verbrande het lichaam van Stalin en liet zijn as door de wind verstrooien, en toen gooide hij het bloed van de Matrazovs en de Kosmodemjanskajvs in de lucht, het zweet van de Stakhanovists en de triomf van de Oktoberrevolutie.
Renegaat Chroestjov heeft gezegd: "Wie zijn hand opheft tegen Stalin, heft zijn hand op tegen ons allen, tegen de werkende klasse, tegen de arbeiders. Wie zijn hand opheft tegen Stalin, heft zijn hand op tegen de leer van Marx en Lenin."
Judas Chroestjov heeft net als Judas Trotsky zelf de hand opgeheven tegen Stalin, en hij leidde de grote Sovjet-Unie naar de vriendschap met het imperialisme, naar de overgang tot het kapitalisme, naar de vernietiging en de tragische uiteenvalling, die gerealiseerd werd tijdens de regeringsperiode van Michael Gorbatsjov. De tijd is gekomen om, net zoals we het fascisme verwerpen dat leidde tot de Tweede Wereldoorlog, dit als antistalinistisch fascisme te bestempelen, of zoals ik het noem, ‘de derde wereldoorlog tegen Stalin’.
Er kan niet tegen het imperialisme gevochten worden zonder te vechten tegen hen die de oorlog tegen Stalin, deze grote anti-imperialist, begonnen zijn.
De revolutie kan niet verdedigd worden zonder de grote revolutionair Stalin te verdedigen. Het Marxisme-leninisme kan niet verdedigd worden zonder de grote Marxist-leninist Stalin te verdedigen. Het proletarisch internationalisme kan niet verdedigd worden zonder de grote internationalist Stalin te verdedigen.
Volkeren kunnen niet verdedigd worden zonder hun grote vriend Stalin te verdedigen.
Mei 2003