Tucht en maakbaarheid

[Levertraan]

Wanneer men niet gelooft in de 'maakbaarheid' van de mens, kan men dan eigenlijk nog wel geloven in het nut van tucht en discipline ?

Aangezien tucht toch gebaseerd is op het kneden van iemand naar een bepaalde norm zit daar toch een sterk 'maakbaarheidsaspect' in.

[Volksstormer]

Zijn "le bon sauvage" van Rousseau en het gedetermineerde "klassenbewustzijn" van Marx dan uiterst-rechts? :-o

Uiteraard dient iedere mens gesocialiseerd te worden in zijn natuurlijke, niet in tegennatuurlijke gemeenschappen. Maakbaarheidsdenken zou hier vervangen moeten worden door gelijkheidsdenken.

[StevenNr1]

Wat bedoelt u met 'maakbaarheid' ? Elk mens vertrekt van een bepaalde biologische / genetische achtergrond maar wordt in zijn leven tot wie hij is door allerhande invloeden vanuit zijn omgeving. Als de omgeving nogal op discipline gesteld is, zal dit wel een weerslag hebben op de mens, maar niet per sé in de zin dat hij de discpline van zijn omgeving nauwgezet zal overnemen.

[Levertraan]

Ik zal het wat proberen te verduidelijken.. Verscheidene (nieuw-rechtse) filosofen hekelen de ideologie van de 'maakbaarheid van de mens'. Een ideologie die er van zou uitgaan dat de mens in zekere zin een tabula rasa is die door middel van de juiste opvoeding gekneed kan worden naar wat men wenst. Zo zou iemand die geboren is met als vader een moordlustige crimineel, kunnen uitgroeien tot een vriendelijk, aangenaam persoon. Of zou bijvoorbeeld een mak, verlegen mannetje tot een assertieve man kunnen worden gemaakt. Maw, de invloed van genetische eigenschappen wordt geminimaliseerd of ontkend.

Indien men dus het principe van de maakbaarheid verwerpt, moet men dan niet ook zaken als tucht en discipline verwerpen, aangezien deze toch geen effect hebben op een mens die niet maakbaar is ? Tucht & discipline: twee waarden die tegenstanders van 'de maakbare mens' toch wel redelijk hoog in het vaandel voeren.

Is dit een inconsequentie in de theorie of eerder een interpretatiefout van mij..

[StevenNr1]

Zoals ik zei zal volgens mij de omgeving steeds invloed uitoefenen en zal deze invloed afhankelijk van de biologische achtergrond van het individu een bepaalde weerslag hebben.

Een individu kan zich dan onderwerpen aan de opgelegde discipline, uit opportunisme of omdat hij het als iets 'goed' beschouwt, maar hij kan de discipline even goed verwerpen en zich verzetten. Als de omgeving daarentegen helemaal geen discipline kent, dan zal er weer iets anders gebeuren verschillend van persoon tot persoon. (Ik ben natuurlijk geen psycholoog maar dit lijkt mij wel min of meer mogelijk?)
Elk individu appart is dan wel beïnvloedbaar, maar niet maakbaar, het resultaat (dus de ontwikkeling die het individu onderging die leidt tot zijn persoon) is niet per sé wat de omgeving er van verwachtte.

Naar ik wel heb gezien in bijvoorbeeld de jaren '30 is dat er toen blijkbaar toch een grote roep naar orde was, anders zou niet zo goed als elke Duitser (of onderschat ik de oppositie tegen Hitler?) zo maar in het gelid hebben gelopen. Dus de opgelegde discipline werd doen door de meeste mensen gewoon aangenomen, wat o.a. met hun biologie te maken zal hebben maar ook met de tijdsgeest en hoe de personen tot dan toe al ontwikkeld waren (harde economische tijden, ...) (wat natuurlijk ook al biologie is want deze externe invloeden vormen mee de connecties in de hersenen.)

Btw Dit is natuurlijk gewoon mijn mening, ik weet niet of ik nu lulkoek heb uitgekraamd.

[ossaert]

Zijn "le bon sauvage" van Rousseau en het gedetermineerde "klassenbewustzijn" van Marx dan uiterst-rechts? :-o

Uiteraard dient iedere mens gesocialiseerd te worden in zijn natuurlijke, niet in tegennatuurlijke gemeenschappen. Maakbaarheidsdenken zou hier vervangen moeten worden door gelijkheidsdenken.

Denk je? De term 'socialiseren' op zich al veronderstelt maakbaarheid... Je wil de/een mens kneden naar een 'natuurlijke gemeenschap', die zo 'natuurlijk' is dat enige 'socialisering' noodzakelijk is... Maakbaarheid dus, of de paradox van de conservatieve revolutie...

[C uit W]

Wanneer men niet gelooft in de 'maakbaarheid' van de mens, kan men dan eigenlijk nog wel geloven in het nut van tucht en discipline ?

Aangezien tucht toch gebaseerd is op het kneden van iemand naar een bepaalde norm zit daar toch een sterk 'maakbaarheidsaspect' in.De vraag is hoe onnatuurlijk tucht en discipline is.
Als mensen zich willen schikken naar regels, is dat dan tegen de menselijke natuur? Is het niet eigen aan de mens om de natuur dmv cultuur te overstijgen?
Wat doe je met zelfdiscipline?