GC
11 september 2002, 11:03
De Oostenrijkse coalitie van FPÖ en ÖVP (christen-democraten) loopt op zijn laatste benen. Intussen zijn reeds verschillende FPÖ-ministers afgetreden waardoor schijnbaar de verdeeldheid binnen de FPÖ van Jörg Haider een hoogtepunt bereikt.
Haider probeerde de tanende populariteit van de FPÖ op te krikken door zich uit te spreken voor belastingsverlagingen. De besparingspolitiek die de ministers voeren, maakte gezien de kosten voor de overstromingen dat er geen ruimte was voor zo'n belastingsverlagingen.
De discussie over die belastingsverlaging is wellicht slechts het middel dat gebruikt wordt door Haider om ondanks regeringsdeelname zichzelf een anti-establishment imago aan te meten. Daartoe heeft hij zich steeds op de achtergrond gehouden in de regering en trok hij zich formeel zelfs terug uit de nationale politiek. Wat uiteraard een illusie was.
Door zichzelf een 'onafhankelijke' positie aan te meten tegenover de regering waaraan zijn partij deelnam, heeft hij een herhaling van het scenario van 1986 steeds ingecalculeerd. In 1986 nam Haider voor het eerst de verkiezingscampagne van de FPÖ in handen nadat hij op het congres in Insbrück een meerderheid had behaald binnen de partij. De partij had net deelgenomen aan de regering en had na heel wat interne strubbelingen komaf gemaakt met een oude groep van rechtse liberalen. Haider voerde een pure oppositie-campagne, ook al was die oppositie dan gericht tegen een regering waarin zijn eigen partij zat! De harde oppositiecampagne deed de FPÖ dat jaar groeien tot 9,7%.
Nu wil Haider blijbkaar hetzelfde trukje overdoen. Doelbewust hield hij wat afstand van de regering om zich niet te verbranden en nu offert hij zonder problemen zijn ministers en nauwe medestanders op om opnieuw met een anti-establishment populisme naar de kiezer te trekken.
Haider probeerde de tanende populariteit van de FPÖ op te krikken door zich uit te spreken voor belastingsverlagingen. De besparingspolitiek die de ministers voeren, maakte gezien de kosten voor de overstromingen dat er geen ruimte was voor zo'n belastingsverlagingen.
De discussie over die belastingsverlaging is wellicht slechts het middel dat gebruikt wordt door Haider om ondanks regeringsdeelname zichzelf een anti-establishment imago aan te meten. Daartoe heeft hij zich steeds op de achtergrond gehouden in de regering en trok hij zich formeel zelfs terug uit de nationale politiek. Wat uiteraard een illusie was.
Door zichzelf een 'onafhankelijke' positie aan te meten tegenover de regering waaraan zijn partij deelnam, heeft hij een herhaling van het scenario van 1986 steeds ingecalculeerd. In 1986 nam Haider voor het eerst de verkiezingscampagne van de FPÖ in handen nadat hij op het congres in Insbrück een meerderheid had behaald binnen de partij. De partij had net deelgenomen aan de regering en had na heel wat interne strubbelingen komaf gemaakt met een oude groep van rechtse liberalen. Haider voerde een pure oppositie-campagne, ook al was die oppositie dan gericht tegen een regering waarin zijn eigen partij zat! De harde oppositiecampagne deed de FPÖ dat jaar groeien tot 9,7%.
Nu wil Haider blijbkaar hetzelfde trukje overdoen. Doelbewust hield hij wat afstand van de regering om zich niet te verbranden en nu offert hij zonder problemen zijn ministers en nauwe medestanders op om opnieuw met een anti-establishment populisme naar de kiezer te trekken.