PAJOT
12 mei 2006, 20:15
Ja, ik wel. Ik vertel ook eens gaarne iets over mezelf. Het verhaal gaat als volgt :
Ik ben steeds bijzonder "introvert" geweest maar dat heeft mij niet weerhouden van grootse dingen.
Op de lagere school was ik bijzonder rebels, een gesel voor het gezag.
Ik heb er samen met een vriendin een paar barakken in de as gelegd en dat was wel het hoogtepunt.
Ik werd formeel nooit van school gesmeten, maar na onderling overleg tussen de ouders en
direktie verplaatst. Ik had geen verleden in die nieuwe school dus ik bouwde iets nieuw op.
Ik kreeg er talrijke onderscheidingen voor uitmuntendheid, voor wellevendheid etc ...
Daar legde ik de basis van mijn levensvisie : uitblinken door een tomeloze drang naar ORDE.
Ik speelde niet langer, ging niet meer om met leeftijsgenoten, was steeds afgezonderd en verdiept
in literaire werken. Daar heb ik veel vruchten van geplukt en zij vormen de basis van mijn kennis.
Ik leerde gevoelens beheersen en was helemaal ontastbaar geworden, ik heb mensen zien
lijden dat mijn ouders er geshoqueerd waren dat ik niet de minste emotie had getoond.
In heel dat verhaal, zowat middenin, besloten mijn ouders een psychiater te raadplegen. Die kregen na
een gesprek botweg te horen, in mijn eigen bijzijn, dat het kind "te hoogbegaafd" was om zich in
de maatschappij te integreren. Ik kan de letterlijke woorden niet meer herinneren maar zij
hebben mij van trots vervuld en naar mijn inzien de situatie alleen nog erger gemaakt voor mijn
ouders. Ik moest aan sport gaan doen om het gemeenschapsgevoel te beleven, maar dat is
er nooit van gekomen want hoe had men mij daartoe en tegen mijn wil kunnen verplichten ?
En zo bleef mijn geest zich verder ontwikkelen in de meest zwarte zin die bestaat, waar zaken in
sluimeren, onuitgesproken voor mijn omgeving, die grenzen aan de waanzin en mij vervullen
van trots opdat ze voor jullie zo weerzinwekkend zijn. Zo gaat deze minzame en stille
jongen door het leven - het fascisme luid maar beheerst verkondigend. Ik ben blij dat ik deze
gedachten eens met iemand kan delen (hoewel daar kanttekeningen bij staan waar ik hier niet
kan over uitwijden), ook al vermoed ik dat velen onder jullie te achterlijk zijn om ze te vatten.
Wees blij dat ik mijn gevoelens niet hoef op te kroppen, want dat kan nare gevolgen hebben zoals
jullie nu wel geleerd zullen hebben. Maar mijn afscheid aan deze wereld zal in ieder geval niet minder
onopgemerkt voorbijgaan, jullie zullen het geweten hebben, dat is een belofte die ik maak.
Diep in mezelf ben ik een anarchist maar eentje die jullie tot het uiterste zal brengen.
Ik ben steeds bijzonder "introvert" geweest maar dat heeft mij niet weerhouden van grootse dingen.
Op de lagere school was ik bijzonder rebels, een gesel voor het gezag.
Ik heb er samen met een vriendin een paar barakken in de as gelegd en dat was wel het hoogtepunt.
Ik werd formeel nooit van school gesmeten, maar na onderling overleg tussen de ouders en
direktie verplaatst. Ik had geen verleden in die nieuwe school dus ik bouwde iets nieuw op.
Ik kreeg er talrijke onderscheidingen voor uitmuntendheid, voor wellevendheid etc ...
Daar legde ik de basis van mijn levensvisie : uitblinken door een tomeloze drang naar ORDE.
Ik speelde niet langer, ging niet meer om met leeftijsgenoten, was steeds afgezonderd en verdiept
in literaire werken. Daar heb ik veel vruchten van geplukt en zij vormen de basis van mijn kennis.
Ik leerde gevoelens beheersen en was helemaal ontastbaar geworden, ik heb mensen zien
lijden dat mijn ouders er geshoqueerd waren dat ik niet de minste emotie had getoond.
In heel dat verhaal, zowat middenin, besloten mijn ouders een psychiater te raadplegen. Die kregen na
een gesprek botweg te horen, in mijn eigen bijzijn, dat het kind "te hoogbegaafd" was om zich in
de maatschappij te integreren. Ik kan de letterlijke woorden niet meer herinneren maar zij
hebben mij van trots vervuld en naar mijn inzien de situatie alleen nog erger gemaakt voor mijn
ouders. Ik moest aan sport gaan doen om het gemeenschapsgevoel te beleven, maar dat is
er nooit van gekomen want hoe had men mij daartoe en tegen mijn wil kunnen verplichten ?
En zo bleef mijn geest zich verder ontwikkelen in de meest zwarte zin die bestaat, waar zaken in
sluimeren, onuitgesproken voor mijn omgeving, die grenzen aan de waanzin en mij vervullen
van trots opdat ze voor jullie zo weerzinwekkend zijn. Zo gaat deze minzame en stille
jongen door het leven - het fascisme luid maar beheerst verkondigend. Ik ben blij dat ik deze
gedachten eens met iemand kan delen (hoewel daar kanttekeningen bij staan waar ik hier niet
kan over uitwijden), ook al vermoed ik dat velen onder jullie te achterlijk zijn om ze te vatten.
Wees blij dat ik mijn gevoelens niet hoef op te kroppen, want dat kan nare gevolgen hebben zoals
jullie nu wel geleerd zullen hebben. Maar mijn afscheid aan deze wereld zal in ieder geval niet minder
onopgemerkt voorbijgaan, jullie zullen het geweten hebben, dat is een belofte die ik maak.
Diep in mezelf ben ik een anarchist maar eentje die jullie tot het uiterste zal brengen.