Fonske
25 juli 2006, 11:05
Dit Weekend in de Standaard: Mia Doornaert stelt waarom sommige dingen meer in het nieuws komen en andere niet.
Voor één keer in haar columns geeft ze links niet de schuld. Nu hoort ge het is zelf van een rechtse hardliner en notior 'links basher'.
<H2 id=_parts_midContainer_articleDetail_articleDetail _articleTitle>Nieuws is er waar journalisten zijn
images = new Array(); images[0] = new Picture( "81854", "/Assets/Images_Upload/tsunami.MM.jpg", "©*EPA", "", "", "" );images[1] = new Picture( "167167", "/Assets/Images_Upload/tsunami.MM.jpg", "© EPA", "", "", "" ); http://www.standaard.be/Assets/Images_Upload/tsunami.MM.jpg
NIEUWS is een relatief begrip en dat bleek ook deze week. Een tsunami maakte meer dan vijfhonderd doden in Indonesië. Elders in Azië eiste noodweer honderden slachtoffers en zette grote gebieden blank.
Naar die doden ging in onze pers en media betrekkelijk weinig aandacht. Er is immers het conflict in Libanon, dat veel dichter bij ons ligt, en waarover veel dramatischer beelden komen. Er vallen daar niet meer doden dan in andere crisisgebieden, maar er staan grotere belangen op het spel want een groot deel van de olie die onze economieën helpt draaiende houden komt uit het Midden-Oosten.
De oorlog in Libanon brengt de situatie in het Midden-Oosten bovendien in een gevaarlijke nieuwe fase.
De hoofdredacteur van de Israëlische krant Maariv spreekt van de eerste Iraans-Israëlische oorlog en dat is niet geheel overdreven.
De aanval van de Hezbollah op Israël, die de crisis uitlokte, kwam niet uit de lucht vallen. De beschermheren van de Hezbollah, Iran en Syrië, hebben er een concreet belang bij.
Dat is niet alleen de analyse van Israël en de Verenigde Staten maar ook van veel Europese landen. Opvallend was deze week de reactie van Frankrijk, dat zich opwerpt als de grote verdediger van Libanon en zijn soevereiniteit.
President Jacques Chirac, een traditionele bondgenoot van de Arabische landen, heeft krachtig de ,,buitensporige reactie'' van Israël veroordeeld. Maar hij heeft even scherp de actie veroordeeld van de Hezbollah en haar beschermheren. En gezegd dat werk moet gemaakt worden van de ontwapening van de Hezbollah, die in Libanon een staat in de staat vormt.
Hij weet dat de Hezbollah en haar bondgenoten noch het belang van Libanon, noch vrede in het Nabije Oosten op het oog hebben.
Zijn vriendschappelijke houding ten aanzien van de Syrische president Bashir Al-Assad is omgeslagen na de moord op een van Chiracs beste vrienden in de Arabische wereld, de Libanese ex-premier Rafik Al-Hariri. Parijs twijfelt er niet aan dat de bomaanslag het werk was van Syrische en Libanese pro-Syrische agenten.
Net zoals die moord is in de ogen van Parijs ook het optreden van de Hezbollah erop gericht de heropbouw van Libanon te ondermijnen.
De agressie van de ,,Partij van Allah'' tegen Israël is evenmin op een rechtvaardige vrede tussen Israël en de Palestijnen gericht. De Hezbollah wil geen vrede met, maar de verdwijning van Israël. Daar komt ze rond voor uit, zoals ook Iran dat doet.
President Ahmadinejad meent wat hij zegt wanneer hij verklaart dat Israël een kanker is die van de aardbodem moet worden weggeveegd.
Het conflict in Libanon heeft voor Iran nog het voordeel dat het de aandacht afleidt van Irans nucleaire programma.
Dat dat de bedoeling is, bleek uit de brief die Ahmadinejad deze week aan de Duitse kanselier Angela Merkel stuurde. Daarin repte hij met geen woord over zijn nucleaire programma, maar ontkende eens te meer het bestaansrecht van Israël. Het gaat hem niet om toegevingen van Israël aan de Palestijnen voor een rechtvaardige vrede, maar om de verdwijning van de joodse staat. De Hezbollah is in zijn ogen een instrument daarvoor.
Niet alleen het strategische belang van de regio maakt dat de doden in Libanon zoveel meer aandacht krijgen dan doden elders in de wereld.
Nu er binnenkort verkiezingen plaatsvinden in Congo wordt eraan herinnerd dat de oorlog in dat land (1996-2002) vier miljoen doden heeft gemaakt, en dat elke dag nog twaalfhonderd Congolezen omkomen door ontbering of geweld (DS Weekend bladzijde 14-15) . Wanneer haalden of halen die Afrikaanse doden de media?
In de Hoorn van Afrika dreigt een nieuwe oorlog tussen Ethiopië en Somalië. Wie maalt erom?
Het verschil in behandeling ligt onder meer in het verwachtingspatroon. Van Israël, een democratie, verwacht het Westen dat het zich behoorlijk gedraagt, en daarom barst de kritiek onmiddellijk los.
Van Afrikaanse regimes en groeperingen verwacht men blijkbaar niets beters dan wreedheid en geweld. Vandaar de onverschilligheid.
Hetzelfde geldt voor regimes in de moslimwereld. De gevangenis van Abu Ghraib in Bagdad was, zoals andere Iraakse gevangenissen, een oord van verschrikking onder het regime van Saddam Hoessein. Wie heeft toen ooit die naam gehoord?
De naam werd pas berucht toen Amerikaanse militairen er Iraakse gevangenen vernederden. Van Amerika is zo'n gedrag onaanvaardbaar, van een Saddam verwachtte men niets anders dan wreedheid.
Er is nog een andere reden die verklaart waarom de ene dode zoveel meer aandacht krijgt dan de andere.
Landen als de Verenigde Staten en Israël kennen systemen van persvrijheid. Er is toegang tot het nieuws, over de daden en wandaden kan verslag worden uitgebracht zonder gevaar voor lijf en leden. Vandaar de overvloed van beelden uit Irak en Libanon.
In veel andere gebieden van de wereld is verslaggeving gevaarlijk en/of bijzonder moeilijk. De Tsjetsjeen of Tibetanen, Somali's of Ugandezen krijgen daarom veel minder journalisten te zien dan bijvoorbeeld de Palestijnen.
Zo werkt het nu eenmaal. De journalisten zijn niet altijd waar het nieuws is. Heel vaak is het nieuws waar de journalisten zijn.
In Grenspost blikt de redactie terug op de buitenlandse politieke actualiteit van de voorbije week.
Mia Doornaert
De Standaard zaterdag 22 juli 2006
Makes sense to me.
</H2>
Voor één keer in haar columns geeft ze links niet de schuld. Nu hoort ge het is zelf van een rechtse hardliner en notior 'links basher'.
<H2 id=_parts_midContainer_articleDetail_articleDetail _articleTitle>Nieuws is er waar journalisten zijn
images = new Array(); images[0] = new Picture( "81854", "/Assets/Images_Upload/tsunami.MM.jpg", "©*EPA", "", "", "" );images[1] = new Picture( "167167", "/Assets/Images_Upload/tsunami.MM.jpg", "© EPA", "", "", "" ); http://www.standaard.be/Assets/Images_Upload/tsunami.MM.jpg
NIEUWS is een relatief begrip en dat bleek ook deze week. Een tsunami maakte meer dan vijfhonderd doden in Indonesië. Elders in Azië eiste noodweer honderden slachtoffers en zette grote gebieden blank.
Naar die doden ging in onze pers en media betrekkelijk weinig aandacht. Er is immers het conflict in Libanon, dat veel dichter bij ons ligt, en waarover veel dramatischer beelden komen. Er vallen daar niet meer doden dan in andere crisisgebieden, maar er staan grotere belangen op het spel want een groot deel van de olie die onze economieën helpt draaiende houden komt uit het Midden-Oosten.
De oorlog in Libanon brengt de situatie in het Midden-Oosten bovendien in een gevaarlijke nieuwe fase.
De hoofdredacteur van de Israëlische krant Maariv spreekt van de eerste Iraans-Israëlische oorlog en dat is niet geheel overdreven.
De aanval van de Hezbollah op Israël, die de crisis uitlokte, kwam niet uit de lucht vallen. De beschermheren van de Hezbollah, Iran en Syrië, hebben er een concreet belang bij.
Dat is niet alleen de analyse van Israël en de Verenigde Staten maar ook van veel Europese landen. Opvallend was deze week de reactie van Frankrijk, dat zich opwerpt als de grote verdediger van Libanon en zijn soevereiniteit.
President Jacques Chirac, een traditionele bondgenoot van de Arabische landen, heeft krachtig de ,,buitensporige reactie'' van Israël veroordeeld. Maar hij heeft even scherp de actie veroordeeld van de Hezbollah en haar beschermheren. En gezegd dat werk moet gemaakt worden van de ontwapening van de Hezbollah, die in Libanon een staat in de staat vormt.
Hij weet dat de Hezbollah en haar bondgenoten noch het belang van Libanon, noch vrede in het Nabije Oosten op het oog hebben.
Zijn vriendschappelijke houding ten aanzien van de Syrische president Bashir Al-Assad is omgeslagen na de moord op een van Chiracs beste vrienden in de Arabische wereld, de Libanese ex-premier Rafik Al-Hariri. Parijs twijfelt er niet aan dat de bomaanslag het werk was van Syrische en Libanese pro-Syrische agenten.
Net zoals die moord is in de ogen van Parijs ook het optreden van de Hezbollah erop gericht de heropbouw van Libanon te ondermijnen.
De agressie van de ,,Partij van Allah'' tegen Israël is evenmin op een rechtvaardige vrede tussen Israël en de Palestijnen gericht. De Hezbollah wil geen vrede met, maar de verdwijning van Israël. Daar komt ze rond voor uit, zoals ook Iran dat doet.
President Ahmadinejad meent wat hij zegt wanneer hij verklaart dat Israël een kanker is die van de aardbodem moet worden weggeveegd.
Het conflict in Libanon heeft voor Iran nog het voordeel dat het de aandacht afleidt van Irans nucleaire programma.
Dat dat de bedoeling is, bleek uit de brief die Ahmadinejad deze week aan de Duitse kanselier Angela Merkel stuurde. Daarin repte hij met geen woord over zijn nucleaire programma, maar ontkende eens te meer het bestaansrecht van Israël. Het gaat hem niet om toegevingen van Israël aan de Palestijnen voor een rechtvaardige vrede, maar om de verdwijning van de joodse staat. De Hezbollah is in zijn ogen een instrument daarvoor.
Niet alleen het strategische belang van de regio maakt dat de doden in Libanon zoveel meer aandacht krijgen dan doden elders in de wereld.
Nu er binnenkort verkiezingen plaatsvinden in Congo wordt eraan herinnerd dat de oorlog in dat land (1996-2002) vier miljoen doden heeft gemaakt, en dat elke dag nog twaalfhonderd Congolezen omkomen door ontbering of geweld (DS Weekend bladzijde 14-15) . Wanneer haalden of halen die Afrikaanse doden de media?
In de Hoorn van Afrika dreigt een nieuwe oorlog tussen Ethiopië en Somalië. Wie maalt erom?
Het verschil in behandeling ligt onder meer in het verwachtingspatroon. Van Israël, een democratie, verwacht het Westen dat het zich behoorlijk gedraagt, en daarom barst de kritiek onmiddellijk los.
Van Afrikaanse regimes en groeperingen verwacht men blijkbaar niets beters dan wreedheid en geweld. Vandaar de onverschilligheid.
Hetzelfde geldt voor regimes in de moslimwereld. De gevangenis van Abu Ghraib in Bagdad was, zoals andere Iraakse gevangenissen, een oord van verschrikking onder het regime van Saddam Hoessein. Wie heeft toen ooit die naam gehoord?
De naam werd pas berucht toen Amerikaanse militairen er Iraakse gevangenen vernederden. Van Amerika is zo'n gedrag onaanvaardbaar, van een Saddam verwachtte men niets anders dan wreedheid.
Er is nog een andere reden die verklaart waarom de ene dode zoveel meer aandacht krijgt dan de andere.
Landen als de Verenigde Staten en Israël kennen systemen van persvrijheid. Er is toegang tot het nieuws, over de daden en wandaden kan verslag worden uitgebracht zonder gevaar voor lijf en leden. Vandaar de overvloed van beelden uit Irak en Libanon.
In veel andere gebieden van de wereld is verslaggeving gevaarlijk en/of bijzonder moeilijk. De Tsjetsjeen of Tibetanen, Somali's of Ugandezen krijgen daarom veel minder journalisten te zien dan bijvoorbeeld de Palestijnen.
Zo werkt het nu eenmaal. De journalisten zijn niet altijd waar het nieuws is. Heel vaak is het nieuws waar de journalisten zijn.
In Grenspost blikt de redactie terug op de buitenlandse politieke actualiteit van de voorbije week.
Mia Doornaert
De Standaard zaterdag 22 juli 2006
Makes sense to me.
</H2>