Rudi Dierick
2 oktober 2003, 20:46
De vaststelling van minister Rudy Demotte laat géén twijfel over: Vlamingen worden op grote schaal gedicrimineerd in de Brusselse ziekenhuizen. De Vlaamse Beweging (o.a. Lieven Monserrez) schreven een stevig dossier. Dat leverde een vijtal Vlaams-Brusselse politici een vijfsterrendossier voor een aanklacht bij de raad van Europa. Onderzoekers van de VUB en Dr. R. Vermeulen werkten dat verder uit en stoffeerden het met gevalstudies. De verklaringen van de christelijk vakbondsman vulden het aan met een aanklacht van de verregaande discriminatie van Vlaamse personeelsleden in de officieel tweetalige ziekenhuizen.
Dat de minister stelde dat de nooddiensten 4 jaar krijgen om die wantoestanden te verhelpen, en zweeg ovr de gewone diensten, dat is een koude douche. Het lijkt op een politiek handige, maar hypokriete zet. Immers, binnen 4 jaar zijn de volgende nationale verkiezingen achter de rug. Ontslaat Demotte zich hiermee niet van elke verdere actie voor volgende kleine vier jaar, de 'rest van de legislatuur?
Niettemin dat, heeft die verklaring van Demotte voldoende positieve betekenis. De belgicisten van manifesto & Co. beweerden dat de communuatiarre vrede nu –op uitzonderingen na- verworven was. Eéns te meer worden ze op hun plaats gezet worden. De aangeklaagde discriminaties van vlamingen zijn immers géén uitzonderingen, verre van. Op één ziekenhuis na, Bracops, voldoet géén enkel officieel tweetalig ziekenhuis aan de wet! Vlamingen worden er op grote schaal en systematisch gediscrimineerd, én als patienten, én als werknemers.
Demotte's verklaring gaat ook in tegen de goednieuwsschow van paars. Er is dus wel degelijk nog veel mis in Brussel. Die Vlaamse politici die zich verregaand engageerden voor de communautaure pacificatie in Brussel krijgen hierbij een mandaat én plicht tot krachtdadige actie. Omwille van die pacificatie hebben ze jarenlang gezwegen. Discriminaties werden door Chabert, Grijp, Vanhengel, Delathouwer, Byttebier & co. radikaal ontkend of geminimaliseerd. Ze wilden de verstandhouding met de Franstaligen niet bedreigen. Blijkt nu dat ze daarmee zichzelf in een dwangbuis mèt omerta opsloten, én, erger, dat ze daarvoor niets in ruil kregen. Kortom, er zijn géén excuses meer.
Dringend tijd dus dat Vlaanderen zelf, op eigen kracht en oip eigen zelfbeschikkingsrecht, de nodige stappen zet, desnoods éénzijdig. Oprichting van één Vlaams ziekenhuis, onder welke vorm dan ook, is één mogelijkheid. Oprichting van Vlaamse zorginstellingen moet. ook de wetgeving op de zorgverzekering moet ook aangepast worden aan het zo lange uitblijven van Vlaams aanbod in brussel. De Vlamingen mogen daarvoor niet verder gestraft worden door onredelijke uitsluiting.
Ook in het onderwijs dringt een specifiek beleid voor Brussel zich op. Het door VVB en Masereelfonds georgansieerde debat toonde dat weer eens aan. De Vlaamse wetgever moet dus absoluut een administratief-rechtelijk sluietdne regeling uitwerken waarbij de Vlaamse overheid precies weet welke vlaamse leerlingen zij absoluut noodzakelijk zekr goed moet kunnen bedienen met degelijke scholen. Een Vlaamse subnationaliteit onder één of andere vorm dringt zich dus op. Zoniet, is een voorrangsbeleid onmogelijk. Dat is op zijn beurt strikt noodzakelijk om te vermijden dat de Vlaamse-Brusselse leerlingen nog verder zwaar gediskrimineerd worden.
Met dank aan die eerlijker PS'er. dat doet deugd, zo'n verandering.
Dat de minister stelde dat de nooddiensten 4 jaar krijgen om die wantoestanden te verhelpen, en zweeg ovr de gewone diensten, dat is een koude douche. Het lijkt op een politiek handige, maar hypokriete zet. Immers, binnen 4 jaar zijn de volgende nationale verkiezingen achter de rug. Ontslaat Demotte zich hiermee niet van elke verdere actie voor volgende kleine vier jaar, de 'rest van de legislatuur?
Niettemin dat, heeft die verklaring van Demotte voldoende positieve betekenis. De belgicisten van manifesto & Co. beweerden dat de communuatiarre vrede nu –op uitzonderingen na- verworven was. Eéns te meer worden ze op hun plaats gezet worden. De aangeklaagde discriminaties van vlamingen zijn immers géén uitzonderingen, verre van. Op één ziekenhuis na, Bracops, voldoet géén enkel officieel tweetalig ziekenhuis aan de wet! Vlamingen worden er op grote schaal en systematisch gediscrimineerd, én als patienten, én als werknemers.
Demotte's verklaring gaat ook in tegen de goednieuwsschow van paars. Er is dus wel degelijk nog veel mis in Brussel. Die Vlaamse politici die zich verregaand engageerden voor de communautaure pacificatie in Brussel krijgen hierbij een mandaat én plicht tot krachtdadige actie. Omwille van die pacificatie hebben ze jarenlang gezwegen. Discriminaties werden door Chabert, Grijp, Vanhengel, Delathouwer, Byttebier & co. radikaal ontkend of geminimaliseerd. Ze wilden de verstandhouding met de Franstaligen niet bedreigen. Blijkt nu dat ze daarmee zichzelf in een dwangbuis mèt omerta opsloten, én, erger, dat ze daarvoor niets in ruil kregen. Kortom, er zijn géén excuses meer.
Dringend tijd dus dat Vlaanderen zelf, op eigen kracht en oip eigen zelfbeschikkingsrecht, de nodige stappen zet, desnoods éénzijdig. Oprichting van één Vlaams ziekenhuis, onder welke vorm dan ook, is één mogelijkheid. Oprichting van Vlaamse zorginstellingen moet. ook de wetgeving op de zorgverzekering moet ook aangepast worden aan het zo lange uitblijven van Vlaams aanbod in brussel. De Vlamingen mogen daarvoor niet verder gestraft worden door onredelijke uitsluiting.
Ook in het onderwijs dringt een specifiek beleid voor Brussel zich op. Het door VVB en Masereelfonds georgansieerde debat toonde dat weer eens aan. De Vlaamse wetgever moet dus absoluut een administratief-rechtelijk sluietdne regeling uitwerken waarbij de Vlaamse overheid precies weet welke vlaamse leerlingen zij absoluut noodzakelijk zekr goed moet kunnen bedienen met degelijke scholen. Een Vlaamse subnationaliteit onder één of andere vorm dringt zich dus op. Zoniet, is een voorrangsbeleid onmogelijk. Dat is op zijn beurt strikt noodzakelijk om te vermijden dat de Vlaamse-Brusselse leerlingen nog verder zwaar gediskrimineerd worden.
Met dank aan die eerlijker PS'er. dat doet deugd, zo'n verandering.