Tantist
11 januari 2004, 01:01
Hoewel de militaire collaboratie in Vlaanderen en Wallonië mooi volgens de 60/40 sleutel verloopt (23.000/15.000) was de totale collaboratie in Vlaanderen groter dan in Wallonië.
Dat had alles te maken met het ideologische karakter van de collaboratie in Vlaanderen, het streven naar meer autonomie (een naïeve utopie binnen het Nazi-rijk, ma bon). In Wallonië speelde nationaal-socialistische nieuwe orde aanhangers een grotere rol in de collaboratie. Zij wilden België omvormen tot een strenge corporatieve staat, die autoritair en antidemocratisch was van natuur (genre Degrelle), of de collabo's konden een graantje meepikken. Daarom ging hun medewerking met de moffen verder, en was hun steun bij het volk geringer. Vandaar de lagere collaboratiegraad, samen met de tevredenheid over België (dat de Walen als hun natiestaat beschouwen)
De Waalse collaboratie kende ook meer excessen en was in de regel bloediger. In Vlaanderen stelde men meer eisen en hield men het meer op vlagjes zwaaien. Hendrik Elias waagde het zelfs om radicaal tegen de SS in te gaan, en de kant van de gematigde Militärverwaltung te kiezen, dat bestond uit aristocratische militairen, geen nazi's.
Dit uitgebreide, maar gematigde en ideologische karakter van de Vlaamse collaboratie strak schril af tegen het beperkte, maar bloedige en vaak ook apolitieke (voor de centen) collaboreren van de Walen.
Dat verklaart ook de visie van de Vlamingen en Walen na de oorlog. De Walen schakelen de collaboratie gelijk met profitariaat ten koste van de gewone man, of met zware misdaden en zwaar nazisme. In Vlaanderen zag men het als een naïeve poging tot het komen tot zelfbestuur, en de repressie werd geïnterpreteerd als een politieke afrekening.
Beide visies zijn onverzoenbaar, en zullen nog lang een spanningsveld blijven tussen Vlamingen en Walen, ook nu de hele amnestiekwestie (die vanuit Vlaams oogpunt niet onredelijk is, maar vanuit Waals oogpunt compleet te verwerpen is) bijna nutteloos is geworden omdat de collabo's van toen allemaal ouwe seniele peekes zijn of dood.
Dat had alles te maken met het ideologische karakter van de collaboratie in Vlaanderen, het streven naar meer autonomie (een naïeve utopie binnen het Nazi-rijk, ma bon). In Wallonië speelde nationaal-socialistische nieuwe orde aanhangers een grotere rol in de collaboratie. Zij wilden België omvormen tot een strenge corporatieve staat, die autoritair en antidemocratisch was van natuur (genre Degrelle), of de collabo's konden een graantje meepikken. Daarom ging hun medewerking met de moffen verder, en was hun steun bij het volk geringer. Vandaar de lagere collaboratiegraad, samen met de tevredenheid over België (dat de Walen als hun natiestaat beschouwen)
De Waalse collaboratie kende ook meer excessen en was in de regel bloediger. In Vlaanderen stelde men meer eisen en hield men het meer op vlagjes zwaaien. Hendrik Elias waagde het zelfs om radicaal tegen de SS in te gaan, en de kant van de gematigde Militärverwaltung te kiezen, dat bestond uit aristocratische militairen, geen nazi's.
Dit uitgebreide, maar gematigde en ideologische karakter van de Vlaamse collaboratie strak schril af tegen het beperkte, maar bloedige en vaak ook apolitieke (voor de centen) collaboreren van de Walen.
Dat verklaart ook de visie van de Vlamingen en Walen na de oorlog. De Walen schakelen de collaboratie gelijk met profitariaat ten koste van de gewone man, of met zware misdaden en zwaar nazisme. In Vlaanderen zag men het als een naïeve poging tot het komen tot zelfbestuur, en de repressie werd geïnterpreteerd als een politieke afrekening.
Beide visies zijn onverzoenbaar, en zullen nog lang een spanningsveld blijven tussen Vlamingen en Walen, ook nu de hele amnestiekwestie (die vanuit Vlaams oogpunt niet onredelijk is, maar vanuit Waals oogpunt compleet te verwerpen is) bijna nutteloos is geworden omdat de collabo's van toen allemaal ouwe seniele peekes zijn of dood.