Starkan
3 november 2007, 00:38
Veel mensen zijn er zich niet van bewust, maar in Zuid-Afrika gelden de communisten (SACP (http://www.sacp.org.za/)) als belangrijk deel van de tripartite binnen het ANC.
Het is natuurlijk goed dat het apartheidsregime weg is, maar dat betekent niet dat er geen problemen meer zijn. Eén van die problemen is dat door de invloed van de Wereldbank, het land een erg neoliberale weg aan het opgaan is, wat zoals geweten, niet de belangen van de gewone mensen dient.
Lees hier een verhelderend stukje over het belang van de communisten voor het strijden voor goede arbeidsvoorwaarden en tegen de uitverkoop van de overheidsbedrijven in Zuid-Afrika:
-----
Grootste stakingsbeweging sinds apartheid neemt regering op de korrel
Enkele maanden geleden kende Zuid-Afrika een enorme staking. De communistische partij SACP had hierbij een voortrekkersrol.
De politieke situatie in het huidige Zuid-Afrika draagt een zwaar verleden met zich mee. Het land werd jarenlang beheerst door het apartheidsregime waarbij de zwarte bevolking in een tweederangspositie leefde. De afschaffing van dit regime door het African National Congres (ANC) in 1994 was zo ingrijpend voor de Zuid-Afrikaanse samenleving dat ondanks vele zware interne tegenstellingen, het ANC tot vandaag haar eenheid en de regeringsmacht wist te behouden. Het ANC is echter geen politieke partij zoals wij die kennen in Europa. Het is een Tripartite Alliance, een alliantie die op drie pijlers rust: het ANC zelf, de SACP en de vakbondskoepel COSATU (Congress of South African Trade Unions).
Maar met een programma dat sinds 1998 sterk door de Wereldbank bepaald wordt, is de ANC-regering onder leiding van president Mbeki steeds meer de neo-liberale toer opgegaan zonder enig overleg binnen de ANC. Tussen 1996 en 2000 werden zo bijvoorbeeld de 22 belangrijkste overheidsbedrijven verkocht aan privé-ondernemingen.
Hoewel de communistische SACP verschillende ministers in de regering heeft, voeren ze tegelijk ook een steeds hardere oppositie tegen de regeringspolitiek van het ANC. De kritieken van SACP en COSATU zorgden weliswaar reeds voor kleine aanpassingen, maar het ongenoegen van de bevolking blijft groot. Na de eerste golf van 1994, ziet men dan ook een stijgend ledenaantal van de SACP; van ongeveer 16.000 leden toen tot ruim 50.000 nu. Op haar 12e congres in juli, koos de SACP bovendien duidelijk voor een sterkere rol binnen het ANC, tegen de liberalisering van hun land.
Groeiend sociaal verzet
De drang van het SACP naar nieuwe politieke verhoudingen is ook een gevolg van het groeiend verzet in de bedrijven en in de samenleving. Gedurende zes weken in mei en juni van dit jaar staakten bijna een miljoen werkers van alle openbare sectoren. Het was de grootste en ook meest harde sociale beweging sinds 1994. Stakerskernen werden getroffen met arbitraire ontslagen. Het leger werd ingezet voor vervangingsopdrachten. Toch eindigde de staking met een behoorlijke overwinning. Ontslagen stakers werden opnieuw in het ambt opgenomen, de hele overheidssector kreeg een algemene loonsverhoging van 8 procent en betere woonvoorzieningen.
--------
Bron (http://www.solidaire.org/scripts/article.phtml?section=A2AAABBRBE&obid=35768)
Het is natuurlijk goed dat het apartheidsregime weg is, maar dat betekent niet dat er geen problemen meer zijn. Eén van die problemen is dat door de invloed van de Wereldbank, het land een erg neoliberale weg aan het opgaan is, wat zoals geweten, niet de belangen van de gewone mensen dient.
Lees hier een verhelderend stukje over het belang van de communisten voor het strijden voor goede arbeidsvoorwaarden en tegen de uitverkoop van de overheidsbedrijven in Zuid-Afrika:
-----
Grootste stakingsbeweging sinds apartheid neemt regering op de korrel
Enkele maanden geleden kende Zuid-Afrika een enorme staking. De communistische partij SACP had hierbij een voortrekkersrol.
De politieke situatie in het huidige Zuid-Afrika draagt een zwaar verleden met zich mee. Het land werd jarenlang beheerst door het apartheidsregime waarbij de zwarte bevolking in een tweederangspositie leefde. De afschaffing van dit regime door het African National Congres (ANC) in 1994 was zo ingrijpend voor de Zuid-Afrikaanse samenleving dat ondanks vele zware interne tegenstellingen, het ANC tot vandaag haar eenheid en de regeringsmacht wist te behouden. Het ANC is echter geen politieke partij zoals wij die kennen in Europa. Het is een Tripartite Alliance, een alliantie die op drie pijlers rust: het ANC zelf, de SACP en de vakbondskoepel COSATU (Congress of South African Trade Unions).
Maar met een programma dat sinds 1998 sterk door de Wereldbank bepaald wordt, is de ANC-regering onder leiding van president Mbeki steeds meer de neo-liberale toer opgegaan zonder enig overleg binnen de ANC. Tussen 1996 en 2000 werden zo bijvoorbeeld de 22 belangrijkste overheidsbedrijven verkocht aan privé-ondernemingen.
Hoewel de communistische SACP verschillende ministers in de regering heeft, voeren ze tegelijk ook een steeds hardere oppositie tegen de regeringspolitiek van het ANC. De kritieken van SACP en COSATU zorgden weliswaar reeds voor kleine aanpassingen, maar het ongenoegen van de bevolking blijft groot. Na de eerste golf van 1994, ziet men dan ook een stijgend ledenaantal van de SACP; van ongeveer 16.000 leden toen tot ruim 50.000 nu. Op haar 12e congres in juli, koos de SACP bovendien duidelijk voor een sterkere rol binnen het ANC, tegen de liberalisering van hun land.
Groeiend sociaal verzet
De drang van het SACP naar nieuwe politieke verhoudingen is ook een gevolg van het groeiend verzet in de bedrijven en in de samenleving. Gedurende zes weken in mei en juni van dit jaar staakten bijna een miljoen werkers van alle openbare sectoren. Het was de grootste en ook meest harde sociale beweging sinds 1994. Stakerskernen werden getroffen met arbitraire ontslagen. Het leger werd ingezet voor vervangingsopdrachten. Toch eindigde de staking met een behoorlijke overwinning. Ontslagen stakers werden opnieuw in het ambt opgenomen, de hele overheidssector kreeg een algemene loonsverhoging van 8 procent en betere woonvoorzieningen.
--------
Bron (http://www.solidaire.org/scripts/article.phtml?section=A2AAABBRBE&obid=35768)