O wee als het volk zèlf begint te bepalen hoe, wanneer, door wie en tot op welke hoogte het verheven wil worden!


En verder: :cheer: ossaert :cheer:

Als ik wat meer tijd had, zou ik wel eens een poging willen wagen zijn heerlijke pastiche/parodie/polemiek te overtreffen. Maar dat zal een werk van erg lange adem worden.

't Zal dus voor een volgende keer zijn.

djimi uw avatar van de voyager = seksistisch

euh... wa?

Nee, het is racistische pornografie.

Kijk maar eens goed.

Zijn Amerikaans en Brits Engels verschillende talen? Hoe groot moeten de verschillen zijn om als aparte taal beschouwd te kunnen worden.

Misschien is het Nederlands Nederlands wel een dialect van het Vlaamse Nederlands? ;-)

ze zijn alletwee wit, qua tekening van het blanke type en de vrouw heeft geen vagina, is dat het?

Die marsmannekes gaan verschieten als ze plots een aardevrouw tegen komen, ze gaan denken dat ze zwaar gekwetst is tussen haar benen ;-)

Ge zijt er, bijna ;-)

Ik vind zijn stijl wel mooi. Ik noem dat een 'rijke' taal i.p.v. 'oudbollig' of 'barok'. Hij heeft me gezegd dat hij wel duidelijk beïnvloed is door het Nederlands uit de Statenbijbel, wat niet enkel voor de zoon van een dominee zoals Barnard er een is, maar eveneens voor zowat alle Nederlandse intellectuelen, de ultieme taalreferentie blijft op een manier die voor iemand uit een niet-protestantse cultuur nauwelijks voor te stellen is. Die Statenbijbel was niet enkel de katalysator van de sterk ontwikkelde leescultuur in Nederland maar heeft de Nederlandse taal echt doen openbloeien én gestandaardiseerd. Het is nu eenmaal een feit dat de woordenschat die door de Nederlanders wordt gehanteerd, veel ruimer is dan die van de Vlaming. Zelf geef ik dadelijk toe dat in gesprekken met andere Vlamingen mijn taalgebruik bewust eenvoudiger is dan tijdens gesprekken met Nederlanders, om niet als 'dikkenek' te worden afgeschilderd.

Daarover gaat het net wel. Het is ne eenmaal een onrustbarend feit dat Vlaanderen zich op 20 jaar tijd steeds meer naar binnen is gaan richten, op de eigen navel, hetgeen inderdaad nergens beter tot uiting komt dan in hét medium bij uitstek van de gewone man: de T.V. Ik weet dat ik lang niet de enige ben die met verbijstering observeer hoe de totale inhoudloze trivialiteit zich van ons scherm heeft meester gemaakt. Het lijkt bijna een vereiste dat men van talent, intelligentie, diepgang en spreekvaardigheid moet gespeend zijn om op T.V. te mogen komen.

Ik zie de ironie ervan in, maar u ziet blijkbaar de ironie in zijn werk niet.
Maar in weze vindt u hem onuitstaanbaar omdat hij elitair is, boven het plebs verheven. Is het niet?
Wel, dan heb ik slecht nieuws voor u: uitzonderlijk getalenteerde mensen zoals Benno Barnard staan effectief boven het plebs. En het is net een van de allergrootste zwakheden van 'de Vlaming' dat hij daar - vroeger niet en nu nog steeds niet - helemaal niet tegen kan. Het is die 'kleinheid' die mijzelf boven alles stoort aan mijn eigen cultuur.
Van Frankrijk, over Duitsland, tot in de USA; overal bestaat er een intellectueel debat dat door brede groepen - maar natuurlijk niet iedereen - in de maatschappij wordt gevolgd en wat richting geeft. Als Bernard Henri-Lévy in Frankrijk voortdurend in primetime op T.V. komt, zullen de Fransen niet beginnen roepen: 'wat een blaas, wat een arrogante idioot, is Jacques Vermeire nog niet op?' zoals men dat hier doet. Hier mag een professor enkel op T.V. komen om de onnozelaar uit te hangen, het moet leuk blijven, hé!
Benno Barnard is een elitist, omdat enkel een elite als voorbeeld kan dienen voor de brede lagen van de bevolking. Dat u - net zoals de meerderheid van de bevolking - de etalering van zijn eruditie als onverdraagzame arrogantie beschouwd, zegt meer over u dan over Barnard.
Ik heb er geen probleem mee te erkennen dat ik mijn moedertaal nooit zal kunnen beheersen zoals hij dat doet. Moet ik hem daarvoor vervloeken? Neen toch. Moet ik jaloers zijn? Neen, net zomin als ik hem tot idool moet verheffen.

Als ik piano speel, laat ik me vaak inspireren door Chopin. De man speelde véél beter dan ik het ooit zal kunnen. Maar daarom ben ik toch niet kwaad op hem? Ik ben dankbaar voor de schoonheid die hij heeft geschapen, en ik denk hetzelfde over intellectuelen die volledig vrij van eender welke meester of politieke partij ervoor zorgen dat ik, naast mijn drukke dagtaken, een houvast aangeboden krijg voor de broodnodige reflexie.

Zolang die afkeer van een intellectuele elite in Vlaanderen blijft bestaan - en ik geef toe dat het een demon was waar ik ook last van had toen in zelf nog in de provinciale klei vastzat - kunnen we terecht als 'ongeciviliseerde boeren' worden beschouwd. Want zou het een toeval zijn dat dit cliché in elk van onze buurlanden over ons bestaat? Niet enkel in Nederland en Frankrijk maar ook in Engeland en Duitsland.

Volgens deze ongeciviliseerde boer hier zeggen clichés meer over degenen die ze hanteren, dan over degenen die ze ermee viseren.

Mijn moedertaal is een West-Vlaams dialect, dat ik tot in de kleinste details beheers.

Op school, en elders, leerde ik ook Nederlands. Ik vermoed dat ik me in die taal op z'n minst aardig red.

Ik heb er doorgaans ook weinig moeite mee om in het Engels, Duits en Frans mijn zeg te doen.


Ik denk niet dat ik ook maar één reden heb om op wie dan ook jaloers te zijn.

Ik ken anders wel een flink aantal Nederlanders die ik niet onmiddellijk van grote taalvaardigheid zou durven verdenken of een grote woordenschat zou durven verwijten, en ik begrijp ècht niet waarom u zo bang bent om voor 'dikke nek' te worden uitgekreten.

Waarom zou u zich van het oordeel van ongeciviliseerde boeren ook maar iets aantrekken?

Zelfs vastzittend in provinciale klei had ik gelukkig nooit last van de demon die u daar vermeldt.

Ik had wel andere katten te geselen.

U heeft zich op heel glad ijs begeven, vrees ik.

Volgens de regels van Academia heb ik het recht me te laten aanspreken als 'zeergeleerde heer' -u zoekt zelf maar uit wat daar tegenover staat-; ik ben een compulsieve lezer, niet van pulp als Lanoye of Brusselmans, maar van authentieke auteurs als Faulkner, Dos Passos, Joyce, Burroughs, Céline en Genet, uiteraard in hun originele versie; ik hou me daarnaast nauwkeurig op de hoogte van geschiedenis en actualiteit, van Andersons ideeën over het nationalisme, over Stieglitz' visie op globalisering, tot en met literatuur over het beleid van (en de relatie tussen) Nixon en Kissinger; ik ben bijzonder geïnteresseerd in filosofie, onder meer in het werk van Bloom over onderwijs en wetenschap, of dat van Said over cultureel imperialisme; ik bezoek regelmatig musea of tentoonstellingen, en ben een groot liefhebber van het werk van onder meer Hopper, de Kooning, of -dichter bij huis- Spilliaert; ik ben een fervent muziekliefhebber en een verzamelaar van zeldzame LP's, niet van jolige disco, maar van obscure post-punk en de avant-gardistische scene die daarrond cirkelde: New Yorkse No Wave, bijvoorbeeld, of elektronisch experimentalisme als dat van Eric Random, materiaal dat de meeste mensen de kast op jaagt; ik erger me dood aan domheid, niet in de zin van 'niet weten', maar van 'niet willen weten'; ik hou van een goed glas wijn, of een artisanele jenever, eerder dan mijzelf vol te tanken op goedkope pils; ik deins er niet voor terug mijn opinies over literatuur, kunst en cultuur; ik ben, kortom, een intellectuele snob, een elitair klootzakje.

En toch blijf ik Barnard een geweldige eikel vinden. Dat neerbuigende toontje, die pedanterie, dat gesnoef, daar ligt de grens tussen 'gecultiveerd zijn', 'elite' of -om een oud begrip te recycleren- 'geestelijken adel', iets waaraan Vlaanderen jammer genoeg gebrek heeft, en 'elitarisme', iets waaraan Vlaanderen jammer genoeg een overschot heeft, Barnard op kop. Barnard is geen moer geïnteresseerd in volksverheffing, maar enkel in de verheffing boven het volk, de canonisering van Barnard zelve. Hij is een intellectualistische -geen intellectuele- aandachtshoer: kijk mij, ik stijg boven het plebs uit en ik trap het nog eens in het gezicht ook.

:-)

Suicide? Mars? DNA? Theoretical Girls? Ut? James Blood Ulmer? James Chance & The Contortions? Sonic Youth?

Van die dingen?

**** lacht zich een lies breuk ****

Yup

Veel verzamel- en luisterplezier toegewenst.

Van harte,

djimi

Wel, ieder zijn mening zeker? U vindt dat Barnard enkel schrijft voor zijn eigen eer en glorie. Ik ga daar niet mee akkoord.
Het leeuwendeel van uw eigen repliek gaat trouwens over uw eigen academisch aanzien en uw enorme culturele interesses en uw intellectueel snobisme, en dan noemt u Barnard een snoever? Vreemd. Of is dat weer die typisch Vlaamse (maar zo verschrikkelijke) zelf-relativerende ironie?

En al zou dat zo zijn, dan doet dat nog geen afbreuk aan de waarde van zijn schrijfsels. Over het algemeen ben ik niet in het minste geïnteresseerd in de persoon zelf, maar enkel in zijn ideeën en creaties. We weten wel allebei dat pseudo-intellectuelen het doen voor hun eigen persoon, en echte intellectuelen voor hun verwezenlijkingen.

Ik zou vanuit mijn 'elitaire' visie op muziek (Wie niet naar Klare luistert, is achterlijk of toch bijna.) ook een kleinerend commentaar kunnen geven op uw 'muzikale' voorkeur, maar waarom zou ik?

De grootste ondeugd van Vlaanderen is jaloezie. En die heb ik afgezworen. Dat is niet mijn eigen verdienste maar het is het gevolg het dagelijkse contact met andere culturen, waarbij je leert dat het ook anders kan.
Barnard is een gedroomd slachtoffer van intellectuele jaloezie: de ongebonden taalvirtuoos die gaat en staat waar hij wil en met behulp van zijn enorme culturele bagage schrijft wat hij maar wenst.

LOL, dat was zijn punt. Dat overigens perfect gemaakt is.

Ik pik even de krenten uit de pap...

U bent bijzonder scherpzinnig - en u heeft nog geluk dat ik mij hier liever van ironie bediende, eerder dan van cynisme of sarcasme, want dan waren onze uitwisselingen minder aangenaam gebleven, vrees ik.

Waarom reageerde ik zo, inderdaad, snoeverig? Als u uw gecultiveerd-zijn wil uitspelen als een argument, om aan te geven 'dat ik er niets van begrepen' heb, dan is het mijn recht om u van repliek te dienen. U bent gecultiveerd en dat is bijzonder fijn, maar ik kan dat met evenveel reden van mezelf zeggen en dat ook als een argument in de discussie inbrengen. These en antithese, woord en wederwoord, u gecultiveerd, wel: ik ook.

Kijk, dat is meteen ook mijn grootste bezwaar tegen Barnards schrijfsels, dat hij zijn eigen verheven zijn als argument uitspeelt: de onthechte intellectueel die de verborgen waarheid achter alles heeft ontsluierd. "Vlaanderen is een cultureel braakland - het streven naar autonomie is het werk van kleinburgerlijke klerken die boven hun stand (wilen) leven - ze zouden er beter aan doen om onder de vleugels van het ware, Belgische kosmopolisme te blijven". Het is Ortega y Gassets opstand van de massa’s, Belgian style: de intellectuele gezapigheid in het verzet tegen de -verondersteld- inhoudsloze massa's die ook hun deel van de taart willen. Inhoudelijk kan je daartegen inbrengen dat dat België niet bestaat buiten de hoofden van de vertegenwoordigers van dat denken: het interculturele Belgische kruispunt is een nationale mythe, een herkauwen van Pirennes "amalgaam". Je kan het verder doortrekken: wat de man doet, is geen eerlijke intellectuele kritiek, maar zuiver dédain. Dit is de intellectueel die zich heeft teruggetrokken uit de maatschappij die hij denkt te moeten bekritiseren of - warning: more name dropping ahead - iemand die Benda's trahison des clercs helemaal verkeerd begrepen heeft, en zich troost dat hij –gelukkig- boven dat krioelend plebs staat, dat zich vergaapt aan FC De Kampioenen en Bart De Wever.

Als ik hier nu even op verder bouw, dan is het dat wat mij zo tegenstaat – ik schrijf bijna: teleurstelt – in figuren als Barnard, Lanoye, Hemmerechts, de veronderstelde itelligentsia van Vlaanderen. Het is zó gemakkelijk wat ze doen, die intellectuele masturbatie over hoe gecultiveerd en slim en geweldig en verheven zij wel zijn, dat strelen van het eigen ego, dat preken voor de eigen gemeente, dat spelen voor de tribune. Die lafheid interesseert me niet. Wat ik wel interessant vindt, is een Louis Paul Boon die artikels schrijft als ‘Hij was maar een zwarte’, of in zijn ‘Mijn Kleine Oorlog’ snoeihard uithaalt naar het na-oorlogse Belgische hoera-patriottisme, een Elsschot die met zijn ‘Borms’ de Belgische staat de mantel uitveegt en in één moeite ook de Vlaamse Beweging een trap onder de kont geeft, of een Camus die stukken schrijft waarin hij vraagt een veroordeelde collaborateur niet terecht te stellen. Dit zijn drie voorbeelden van mensen die vanuit een intellectuele eerlijkheid hun tijd -en zichzelf!- tegen de haren instreken. Dat is waar het verraad van de klerken voor mij om draait: zich niet uitverkopen aan staat en politiek, uiteraard, maar evenmin aan een gecultiveerd intellectualisme.

Wel, daar begaat u een kapitale fout. Ideeën en teksten zijn niet geïsoleerd van de auteur en de situatie waarin ze gecreëerd werden. Om onze gedachtewisseling overzichtelijk te houden, kunnen we zonder meer stellen dat de schrijfsels van Barnard evenveel, zo niet meer zeggen over de figuur Barnard en de kringen waarin hij vertoeft, dan dat ze een uitdrukking zijn van ’s mans opvattingen.

Ik hou niet zo van academisme, maar dat zal u ongetwijfeld niet verbazen. Er gebeurt veel interessant werk in de marge, en de voortdurende uitwisseling die zich in die periode bijvoorbeeld in New York voordeed tussen muzikanten, schrijvers, filmmakers, journalisten, was een intellectueel bijzonder stimulerende scene. De invloed van de jazz was bijvoorbeeld bijzonder groot, net als bijvoorbeeld een figuur als Glenn Branca de ‘klassieke’ minimalistische muziek vertaalde naar een klassiek rockbezetting. Deze alternatieve scene getuigde in veel gevallen van een ‘intellectueel anti-intellectualisme’, een afkeer voor academisme en een in zichzelf gekeerd denken, en dat is wat mij bijzonder aantrekt. Dat geldt overigens niet enkel voor deze (post-)punk-scene, maar ook bijvoorbeeld voor de modernistische schrijvers die ik in een vorig bericht noemde, of de art-nouveau-architecten die ik zo leuk vind: dat hele korte moment waarin verstarde regels gebroken worden en er, vaak heel kort, een staat van gewichtloosheid heerst.

Kijk, nu doet u het zelf. Ik heb zelf ook dagelijks contact met andere culturen &c. –kosmopolitisme vs. bekrompenheid, het oude liedje - u weet wel hoe het verder gaat, niet?

Ik heb geen enkele reden om jaloers te zijn op die domineeszoon. Het is ook zó gemakkelijk het misbegrepen genie uit te hangen, vindt u ook niet?