Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door xylitar
(Bericht 1768689)
natuurlijk is dit tijdverspilling, u bent zo radicaal, zo met oogkleppen dat je niet eens meer andere opties wil bekijken... wie is er dan kortzichtig...
Verder dan een vage term "zelfbeschikkingsrecht" voor een andere vage term "volk" komt u niet...
Studeer maar verder, en roepen en tieren ook natuurlijk... want echte onoverkomelijke problemen voor vlaanderen in belgie hebt u niet. enkel een radicaal gedacht.
|
Ik wens Vlaamse onafhankelijkheid o.a. omdat ik niet verder fiskaal gedwongen wil worden om medeplichtig te zijn aan de financiering van het corrupte Waals socialistisch bestuurssysteem.
Toen hij nog voor De Standaard mocht schrijven, kwam Der Jan Eppink met het volgende verhaal (in De Standaard 22.5.4) : "Charleroi is een epicentrum van miserie, een schroothoop van industrieel verval en een maanlandschap met zwarte bergen van de kolenmijnen. Het is tegelijk het domein van korrupte politici en een hemel voor de maffia, met zijn Belgisc-Italiaanse connecties. Bovendien verschillen vakbondsleiders er niet veel van pure schurken".
Wat Eppink twee jaar geleden beschreef, is gewoon juist en wordt vandaag ook erkend in een blad als
Le Soir, dat het heel normaal zou vinden als straks bij de verkiezingen 'extreemrechts' in Charleroi een beslissende doorbaak zou forceren. Het is daar na decennia ononderbroken socialistisch bewind miserie alom.
Het gaat verschrikkelijk slecht met de oude industriebekkens van Wallonië, die helaas de hele regio naar hun falen kleuren. De jeugdwerkloosheid is er de hoogste van alle Europese regio's, en de werkzaamheidsgraad is er teruggevallen op 55 procent (in Vlaanderen 64 procent), ook zowat het laagste cijfer in Europa.
Vanuit Vlaanderen bekeken, lijkt het wel alsof er in Wallonië niets gebeurt om deze ellende te verhelpen. Lanceert minister-president en partijvoorzitter Di Rupo een zogenaamd Marshall-plan, dan blijkt al gauw, voor wie 'de kleine lettertjes' leest, dat 92 procent van de daarin voorzien inspanningen naar de overheidssektor zouden gaan (nog méér ambtenaren te benoemen door door de PS) en dat het grootste deel van de middelen uit België, dat is uit Vlaanderen, moeten komen,
d.w.z. dat het "plan" in de praktijk neerkomt op een voorstel om de transfers van Vlaanderen naar Wallonië op te drijven, zonder uitzicht op een verbetering van de economische toestand in het zuiden.
Maar wel dus met behoud van het huidige kluwen dat doordrenkt is van pure korruptie.
Niet slechts in Charleroi, maar overal in Wallonië waar de PS de leidende politieke factor is, ontstond in de loop van de jaren een cluster van intercommunales (er zijn er alles bij elkaar 40 meer dan in Vlaanderen), sociale huisvestingsmaatschappijen, verzekeringsmaatschappijen, die allemaal samenhingen met de plaatselijke 'federaties' (zo noemen ze zich) van socialistische partijbesturen.
De laatste tien jaar noteerde men alleen enige noemenswaardige verbetering van de werkverschaffing in de administratie, de intercommunales en de door de overheid gefinancieerde sociale sektor.
Die leven allemaal van het transfergeld uit Vlaanderen. De provinciale besturen stellen dertig procent meer personeel te werk dan hun Vlaamse tegenhangers. In het onderwijs werken nog eens dertig procent meer mensen dan in Vlaanderen, berekend volgens de bevolkingscijfers. Patiënten in Waalse hospitalen blijven gemiddeld anderhalve dag langer 'liggen' dan in Vlaanderen (de ziekteverzekering betaalt).
Het is normaal dat een maatschappelijk stelsel dat steunt op wat men niet anders kan noemen dan bedrog, op den duur verteerd wordt door corruptie.
Men kan geen leidinggevende funktie vervullen in de PS-staat zonder aan een ver gevorderd cynisme te lijden, en dat biedt een haast onvermijdelijke voedingsbodem voor de feiten die recentelijk aan het licht zijn gekomen maar die men al lang kende.
Het beste voorbeeld hiervan is de steun die Wallonië ontvangt uit het ontwikkelingsfonds van de Europese Unie. Wat Henegouwen betreft, heeft het Europees geld (
50 miljard euro sinds 1992) letterlijk
niets opgeleverd, want het bruto binnenlands produkt per inwoner is in Henegouwen sinds het begin van de Europese steun zowaar gedaald (Gerard Deprez, thans geallieerd met de liberalen, in Le Soir 14.11.05).
De partijen hebben het Europees geld verdeeld onder hun projekten : tweederde naar de PS en eenderde naar de anderen. Een voorbeeld (afkomstig van MR-senator Destexhe, in Gazet van Antwerpen 28.1.06) : het socialistisch provinciebestuur van Henegouwen heeft in Frameries met Europees geld een "edukatief park" opgericht en dat volgepropt met partijcreaturen ; het is waardeloos, "wie er één keer geweest is, komt nooit meer terug", aldus Destexhe. Daar vlakbij ligt het pretpark Paradisio, dat wèl sukses heeft en een grote toekomst zou kennen als er in geïnvesteerd werd, maar het krijgt geen cent want het is privé en neemt personeel aan volgens bekwaamheidscriteria, wat in Henegauwen
du jamais vu is.
Wallonië is hulpverslaafd. Zolang Vlaanderen het blijft financieren, zal daar nooit verandering in komen.
Zoals
Irwin Stelzer onlangs schreef in verband met Afrika (in The Spectator, 25.36) : onvoorwaardelijke hulp kweekt een gewenning die de ekonomische groei vernietigt en de ontvangers ervan infantiliseert (destroys economic growth and infantilises his recipients).
Met andere woorden : door zijn lijdzaamheid is Vlaanderen mede schuldig aan de ondergang van Wallonië. De grootste dienst die Vlaanderen Wallonië kan bewijzen, is de transfers stopzetten die afgeroomd worden naar de partijkassen die er vervolgens overheidsbenoemingen mee financieren die zonder economische waarde zijn, maar integendeel de strukturele korruptie van de Waalse economie in stand houden.
Het is de belgische vice-premier Reynders (MR) die zegt (in Humo, 9.9.4) : "We leven in een PS-staat. Er is (in Wallonië) geen serieus tegenwicht meer voor de PS". Zolang Vlaanderen de PS-staat blijft financieren, zal Wallonië zijn verantwoordelijkheid niet opnemen.
