Het pijnlijke van dit verhaal is niet dat de Sp.a informele bijeenkomsten houdt voor haar leden. De après-ski is voor veel mensen even noodzakelijk als het skieën zelf.
Elke organisatie die van onderlinge sollidariteit leeft mag rustig feesten, bijeenkomsten houden die niets te maken hebben met de core bussines, om de groepsgeest te verstevigen. Daar is NIETS verkeerd mee.
Maar een politieke partij, die van voetbal, volleyball, fietstochten en mosselsoupers haar core-bussiness maakt, en nooit haar leden nog oproept voor scholing, debat, besluitvorming is niet ernstig.
Het is gewoon intriest.
Deze partij is namelijk de partij die nog het meeste krediet heeft omwille van haar verleden bij de werkende mensen die socialistisch denken.
Zij dient zich dus te herpakken, en gelukkig zien we dat er een beweging binnen de Sp.a is die wél openstaat voor debat, die wél naar de bronnen van het socialisme zoekt, die nieuwe bronnen aanboort... en die krampachtig (nog) wordt tegengehouden.
De geschiedenis van de sociaal democratie kende grote hoogtepunten, en realiseerde veel voor de werkende mensen. Zij kende nog grotere dieptepunten dan vandaag, in de dertiger jaren.
Men kan de moed opgeven, maar juist door het grote prestige dat in het collectief bewustzijn leeft van vele mensen, die blijven hopen dat het weer beter wordt is het naar mijn mening niet goed om de boeken te sluiten.
Het is inderdaad de moment om de boeken open te doen, om de nest uit te kuisen, om aan een grote schoonmaak te beginnen.
Het congres in Antwerpen was een goede aanzet. Maar de houding die daar werd vertolkt is in sommige afdelingen totaal nog niet doorgedrongen.
Men kan en mag, naar mijn mening, hier niet gaan wanhopen: "If you are in hell: keep walking".
Si tout les dégoutés s'en vont, il n'y a que les dégoutants qui restent.
Er is duidelijk een kentering ingezet, en ze wordt gedragen door een groot stuk van de partijleden, door vele syndicalisten en stilaan zien ook door andere socialistische en communistische bewegingen in dat het nodig is om de linkse krachten binnen de Sp.a daadwerkelijk te helpen. "Communisme is geen scheldwoord", dat is een uitspraak van Caroline Gennez, nota bene!
En hulp is nodig.
De sociaal democratie is een belangrijke en nuttige beweging gebleken voor de werkende mensen. Het is geen liberale beweging, en ze heeft haar functie binnen het geheel van het socialistische denken en handelen.
Er zijn twee zaken die het socialisme afremden: enerzijds collaboratie met rechts, dat telkens de geloofwaardigheid aantastte van de sociaal-democraten, anderzijds is er het anti-communisme, het sektarisme en wederzijds wantrouwen tussen de verschillende takken van het socialisme.
Ook hieraan is de BSP, de SP en de Sp.a vaak schuld geweest, maar niet zij alleen! Op dit ogenblik is er meer openheid aan alle kanten om tenminste rond de hoofdthema's van het socialisme opener te zijn naar mekaar toe.
Men begint in te zien dat alhoewel er grote verschillen zijn in strategie, er ook overeenkomsten zijn in het einddoel. En dus moeten we leren samenwerken en het gekibbel uitstellen voor later.
Voor degenen die geïnteresseerd zijn in hoe de linksen binnen de Sp.a denken over de stand van zaken staat er een filmpje van Erik de Bruyn op het internet.
Het staat hier
De samenwerking tussen vakbonden, progressieve partijen, politieke partijen en bewegingen aan de linkerzijde moet terug op gang komen.
Het is in deze barre tijden, waar we geconfronteerd worden met een steeds virulenter liberalisme een must.
De acties rond het behoud van de openbare diensten, van de Post hebben her en der al geleid tot een goede samenwerking tussen de verschillende facetten van het socialisme.
Het is bemoedigend dat bijvoorbeeld de nationale manifestatie van 1 april wordt voorbereid door KP, PC, Sp.a-Rood, Cap en PVDA samen, en dit na een oproep van PVDA.
Moge dit een eerste steen zijn van een ruime, gedragen socialistische actie in dit landje.
