Als anarchisten kunnen we daar toch niet tegen zijn? Dan besturen we onszelf wel.

In alle ernst: via de onmiddellijke afzetbaarheid zijn mandatarissen het aan hun achterban verplicht om zich te houden aan hun programma en dus hun beloftes. Daar is mijns inziens niets mis mee.

Ligt eraan wanneer iemand is afgeweken. Als hij een compromis heeft moeten sluiten, is hij strikt genomen ook van zijn programma afgeweken.

tenzij hij geen programma had/heeft

neem nu de openvld of de anderssocialisten

(eigen zak eerst)

En toch zijn er lieden die erop stemmen.

Als de mandataris gemandateerd is om een compromis te sluiten, is er geen probleem. Maar mij lijkt het democratisch dat hij zijn compromis voorlegt aan zijn achterban en dat zij beslist of het compromis eerbaar, werkbaar en interessant is.

Hoe bereikt hij zijn achterban? Wie zijn zijn kiezers? Hoe goed zijn deze geïnformeerd om een oordeel te vellen?

Als hij geen compromissen mag sluiten, kan hij enkel hopen ooit dictatoriale macht te verwerven. Dat zal hij solo alleszins niet kunnen presteren. Het is net dit soort "geen compromissen"-redeneringen dat politiek onmogelijk maakt en waarin zich een dictatoriale verwachting nestelt. Niet toevallig zijn het degenen die zich de grootste democraten noemen die het felst gekant zijn tegen compromissen.

Men zou met mandatarissen inspanningsverbintenissen kunnen aangaan, maar inspanningen zijn moeilijker te meten dan resultaten. Los daarvan kan met de betrokkene, die ook met vallen en opstaan moet kunnen groeien in zijn job, na 5 jaar perfect afgerekend worden indien de kopstem aan invloed wint. Let op de gecursiveerde tussenzin.

Mijn visie op de hervorming gaat natuurlijk iets verder dan het laten samenvallen van een paar verkiezingen.

Het idee van de onmiddellijke afzetbaarheid impliceert de opheffing van het kiesgeheim. Het betekent ook dat het niet de partijen zijn die de kandidaten voorstellen, maar de gemeenschappen zelf: fabrieken, de wijk, een straat, een gemeente, ... Die gemeenschappen stellen samen een programma op dat hun belangen samenvat en kiezen op basis daarvan een vertegenwoordiger die het best dat programma kan verdedigen.

Natuurlijk zijn compromissen mogelijk en nodig, maar veeleer op basis van consensus dan door het eenzijdig toegeven. En het lijkt mij logisch dat men voor het afsluiten van een compromis eerst terugkoppeld naar de achterban die het programma heeft opgesteld.

Het probleem ligt niet bij het systeem maar bij de politici. Zij zijn het die van de ene lijst naar de andere wippen, niets verplicht hen daartoe. Zij zijn het die voor de verwarring zorgen en voor het lamleggen van het beleid, voornamelijk door op het ene niveau heel andere standpunten in te nemen dan op het andere.

De oplossing moet dus ook niet gezocht worden in het verminderen van de al belabberde democratie, maar wel in het aanpakken van het wangedrag van de politici en politieke partijen.

Hoe denk jij dat partijen zijn ontstaan?

de meeste toen er nog geen kiesdrempel bestond