Ja, daar heb ik reeds wat ervaring mee.

lol

nerds

douwt awe chroma mes in awen poepenholleke moateke!

Zijn die niet heel bros en breekbaar? Ik heb ooit zo'n mes vastgehad in de winkel en vroeg aan de verkoper wat er zou gebeuren als het op een stenen vloer valt.
"Dan zal het vrijwel zeker gebroken zijn meneer" was het antwoord.

(Een stalen mes dat op zijn punt valt zal ook naar de knoppen zijn, maar toch)

U doet niet aan slijpen?

Even langs de slijpsteen halen en dat stalen mes is weer gereed voor vele jaren betrouwbaar werk.

Neen.

Kyocera gebruikt het taaie en sterke ZrO2 of WC-ZrO2 composiet voor haar messen. Al2O3 of puur WC is zo bros als de pest, en dat valt garantie kapot.

Mijn messen zijn al regelmatig op de tegels gevallen, nog geen schade gemerkt. Zelfs het keramieken mes uit de aldi dat ik gebruik voor het groffere werk (lees: het mag kapot dus ik zet regelmatig kracht loodrecht op het blad, dat wordt afgeraden) leeft na 6 jaar nog steeds. En is nog steeds scherp.

Als de punt wat omgeplooid is of krom staat is dat niet zo simpel.
Tenzij je de hele punt er afslijpt.

edit: dat doet me denken aan iets wat ik 10 jaar geleden voorhad.
Een via-via kennis bood aan om mijn beste keukenmes (toen nog Zwilling) eens "goed te slijpen". Hij had daarvoor "een echte watersteen" in zijn kelder staan.

Achteraf bleek dat de man daarmee eigenlijk alleen bijlen en zeisen geslepen had. Mijn mes was totaal naar de kl*ten...

Ja toch wel, maar alleen om te scherpen, met een watersteentje.
Voor het grovere werk gaat dat daarmee niet lukken.

Een vijltje werkt goed voor dat grovere werk (toch bij bv een machete). Ook (water)schuurpapier van verschillende korrel op een vlak stuk mdf of zo geplakt. Of anders electrisch. Bv met een bandschuurmachine met heel fijn papier (water bij de hand houden best) voor een spiegeleffect.

Ik lees toch dat van keramische messen stukjes kunnen afbreken. En dat kan je beter niet in je eten krijgen. En ze worden wel degelijk bot na verloop van tijd. Moeilijk zelf te slijpen lijkt me. Je kan ze dan terug sturen naar de fabriek. Soms gratis, maar het blijft een afhankelijkheid. Het is fijn om dat slijpproces zelf in handen te kunnen houden ook. Hoe ik messen gebruik gebruik (dat is ook buiten de keuken) heb ik liever staal. Dat hoeft zeker geen roestvrij te zijn.

Ik vind het verouderingsproces van bv. slagersmessen ook interessant. De vorm die stilaan verandert als gevolg van de persoonlijke stijl totdat er niet veel meer overblijft van het mes. Ik hou van dat doorleefde. Dat persoonlijke. Unieke.

Soms ben je ook beter gediend met een niet te hard staal. Dat kan je dan gemakkelijker zelf slijpen met de hand.

Staat er in de handleiding ook “avoid: carving, prying, and boning”?

Met de ruwe steen slijp je er gewoon een nieuwe punt aan, dan terug scherp zetten.

Met een ruwe steen (en veel vonkentrekkerij) zal de harding van de nieuwe punt naar de foor zal zijn door de hoge temperatuur, tenzij je een fijne watersteen gebruikt, maar dat gaat dan wel lang duren.

Neenee, ik bedoel handwerk, op een ruwe slijpsteen, een nieuwe punt vormen.

Dan aanscherpen op een fijne steen.

Zachtjes aan.

Als je goed kijkt, heb ik dat ook aangegeven in mijn eerste post: voor vlees met botten gebruik ik nog een gewoon stalen mes.

Maar voor mijn groenten en botloos vlees: nothing beats a ceramic knife. Carpaccio maken is nog nooit zo gemakkelijk geworden.

Gehypete global, overroepen keramisch, design by Porsche,... pfff.

Allemaal zever van't moment dat je een carbonstalen Herder in je handen hebt gehad.

De carbonstalen (niet-roestvrij voor de snullen) patattenschillers van Robert Herder moeten overigens dringend tot Werelderfgoed uitgeroepen worden.