Oorspronkelijk geplaatst door Knuppel
(Bericht 9375993)
Simon Diasolua en Marc Reynebeau, kinderen van de kolonie, over 60 jaar onafhankelijkheid van Congo: “Congo wordt nog altijd leeggeroofd”
Ten tijde van Leopold II was niks heilig. Onder zijn bewind stierf volgens sommige berekeningen een derde van de Congolese bevolking, die in slavernij leefde. Minstens twee miljoen mensen gingen dood aan ondervoeding, uitputting, ziekte, zweepslagen en kogels. Wie door het geweer stierf, werd de hand afgehakt, een lot dat ook sommige werkweigeraars of vermeende luieriken te beurt viel. Een genocide was nooit de bedoeling, maar het resultaat was hetzelfde. Het riep ook in die tijd al internationaal protest op. Racisme en uitbuiting waren wijdverspreid en aanvaard, maar de gruwel van Congo stak ook toen de ogen uit.
Tweederangsburgers
Toen Leopold II Congo Vrijstaat in 1908 overdroeg aan België, kwam aan de grootste horror een eind. Apartheid en slavernij waren onbestaande in het land, maar alleen op papier. In werkelijkheid had een handvol Belgen alles te zeggen en een massa Congolezen niks. Een handvol dat zich alles mocht permitteren - verkrachting en moord inbegrepen - en een massa die voor twee keer niks bestraft kon worden. Congolezen hadden geen politieke inspraak, mochten lange tijd maar tot hun twaalfde naar school en verdienden een aalmoes. Officieel liepen de Belgische staat en de kerk over van liefde en bekommernis voor de “arme negerkes” die bekeerd en beschaafd moesten worden, maar feitelijk waren het tweederangsburgers die voortdurend onder de knoet werden gehouden en behandeld werden als bezit, zelfs door diegenen die het in wezen niet kwaad met hen voor hadden. De tijdsgeest zat daar voor zo veel tussen dat je zelfs kan twijfelen of het wel aangewezen is om van schuld te spreken. Maar dat verandert niks aan het lot van de slachtoffers en de pijn die dat lot veroorzaakte.
Betaald met mensenlevens
Toen België in 1960 de onafhankelijkheid aan Congo schonk, was dat niet van harte. Er was rebellie in het land en België vreesde voor een oorlog, zoals in Algerije. Onafhankelijkheid leek de beste manier om de Belgische belangen in Congo te vrijwaren. De politiek manipuleren hoorde daar ook bij. Kopstukken die België goed gezind waren, werden betaald en Patrice Lumumba, de eerste premier van het land die een socialist was en naar Moskou lonkte, werd al na zes maanden vermoord, met medeweten van de Belgische staat. De kolonie bestond niet meer, maar het kolonialisme leefde verder.
En het was nog altijd allemaal om het geld te doen. Geld dat zowel naar de Belgische staat als naar Belgische firma’s vloeide. Grote namen uit de bedrijfswereld van vandaag, zoals Solvay, Bekaert, Janssen en Vandemoortele , hebben daar een deel van hun fortuin vergaard. Er is in Congo voor miljarden winst gemaakt waarvan de Congolezen amper hebben kunnen profiteren. Integendeel, ze hebben er meer dan tachtig jaar voor betaald met mensenlevens en met mensenrechten. Voor die pijn heeft koning Filip zich verontschuldigd. Niet voor het geld dat in Belgische zakken is verdwenen. Mocht hij dat hebben gedaan, dan stond de poort voor Congo wagenwijd open om terugbetalingen te eisen.
__________________
Pandareus: Er is niets mis met die uitspraak uit de mond van Toback of Francken. Uiteraard wel als dat uit de bek van PhDW zou komen.
Verschil : de eerste 2 zijn democraten, de laatste is een fascist.
|
