Boudewijn Bouckaert |
13 februari 2005 17:41 |
Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door wv4democracy
Een interessant vb daarvan is de volksraadpleling van 1950 ivm de terugkeer van Leopold na WOII. Als het resultaat per provincie wordt bekeken dan blijkt dat niet heel Wallonie tegen de teugkeer was maar dat slechts twee Waalse provincies tegen de teugkeer van Leopold stemden (Henegouwen en Luik). In de media en door politici wordt steeds over een verschil tussen noord en zuid gesproken terwijl de voor vs tegen evengoed sociologisch te verklaren is.
(zie GVA 24/12/04 of
http://www.directe-democratie.be/pub...-02-2005.html)
|
Een soortgelijk staaltje van gesofisticeerd negationisme las ik bij Reynebeau, die zei dat de volksraadpleging over Leopold geen tegenstelling tussen Vlaanderen en Wallonie verraadde maar een tegenstelling tussen platteland en stad, waarbij hij waarschijnlijk een stad definieerde als een gemeente waar men tegen Leopold stemde en platteland als een gemeente die voor Leopold stemde.En zie, het klopt ! Het is natuurlijk juist dat de rurale, door de PSC gedomineerde provincies in Wallonie voor Leopold stemden. In die provincies wonen echter meer everzwijnen dan mensen. Het demografische en politieke zwaargewicht van Wallonie ligt in de industriele as van Henegouwen en Luik en dat heeft massaal tegengestemd, meer nog het heeft een gewelddadige actie ontketent om de uitslag van het referendum niet te respecteren. Terecht zegt men dus dat Wallonie ( waarmee men niet wil zeggen ALLE Walen natuurlijk, maar de dominante stroming) anti-Leopoldistisch was, en Vlaanderen waar de pro-Leopoldische CVP dominant was, het tegenovergestelde.
Om eens aan 'counterfactual history' te doen, ik denk dat het unitaire Belgie na WO II een kans had om zich te stabiliseren en de gehele federalisering die wellicht op volledige splitsing uitdraait te vermijden. Door de stommiteiten van Staf Declercq en zijn fascistoide kliek in de collaboratie, lag het Vlaams-nationalisme na de oorlog in de touwen. Indien de Belgische staat het verstand had gehad in het begin van de jaren vijftig amnestie te geven aan alle kleine collaborateurs ( dus niet aan beulen, verklikkers, enz.) en indien de Walen zich grootmoedig hadden neergelegd bij de uitslag van het referendum, dan was Belgie nu nog altijd unitair. Maar neen, honderduizenden gezinnen van kleine colloborateurs werden gemarginaliseerd en ontwikkelden een haat tegen Belgie. Met het referendum groeide in Vlaanderen het besef dat met de Walen geen land te bezeilen was. In de jaren zestig stond het Vlaams-nationalisme daar weer, dank zij het oerstomme Belgie.
Tenslotte, het Belgicistisch negationisme heeft iets aandoenlijks, iets meelijwekkend. Ze doen me denken aan de secte die elke avond bidt opdat de zon de volgende ochtend zou opstaan en elke ochtend van haar gelijk overtuigd wordt. Er moeten er van alle soorten zijn, of clericaal uitgedrukt, ons Heer moet zijn getal hebben.
|