| Rudy Van Nespen |
28 oktober 2003 19:27 |
Iedereen mag hier hard roepen, maar denk eens effe na over de volgende tekst, dewelke Vicky heeft vertaald?
Hij lijkt me wel erg relevant!
Citaat:
http://www.nationalreview.com/commen...dino062503.asp
Nadat zelfmoordbommers in mei, het Belgisch consulaat in Casablanca hadden aangevallen, zouden heel wat Belgen zich moeten realiseren dat een meegaande houding ten opzichte van islamterroristen hen geen bescherming biedt tegen de islamitische toorn.
Het feit dat de terroristen probeerden een diplomatische faciliteit aan te vallen van één van de meest moslimvriendelijke landen in het Westen, maakt duidelijk dat zij niet het Westen haten vanwege hen veronderstelde pro Israël sympathie of haar koloniaal verleden. Zij haten het Westen voor wat het is en de waarden waarvoor zij staan.
België is één van de bastions – of misschien wel hét bastion – van het Europese liberalisme.
Het verzet tegen de oorlog in Irak is één van de vele voorbeelden van een links aanleunende politieke gedragslijn en hun sympathie voor moslimgrieven.
In 1993, heeft België een wet in het leven geroepen dat haar rechtshoven juridisch recht geeft om oorlogsmisdrijven te veroordelen, om het even waar ter wereld deze overtredingen hebben plaats gevonden.
De aanklachten tegen Ariel Sharon en generaal Tommy Franks zijn voorbeelden van, hoe een oorspronkelijk goedbedoelde wet kan misbruikt worden om vervolgingen in te stellen naargelang de politieke agenda. De meerderheid van de Belgische media en politici verwelkomden deze aanklachten in naam van de mensenrechten en universele gerechtigheid.
Bovendien vormt België een team met Frankrijk als het gaat om een sterk pro Palestijnse houding aan te nemen en in hun kritiek op de Verenigde Staten. Vooral voor diens vastberaden optreden in oorlog en terreur.
Niettegenstaande de bewezen al Qaeda cellen in België, hebben lokale autoriteiten herhaaldelijk geweigerd deze vermoedelijke terroristen uit te leveren aan andere landen.
Eén voorbeeld is de Belgische onderdaan Maaroufi Tarek, waarvan verondersteld wordt dat hij de ontwerper is van de plannen voor de moord op de legendarische generaal van de Noordelijke Alliantie, Massoud.
Italiaanse autoriteiten hebben herhaaldelijk aan België om de uitlevering van Tarek gevraagd voor zijn deelname aan terroristische activiteiten, maar werd steeds geweigerd door de Belgische justitie.
De Belgen zullen gedacht hebben dat deze houding gunstig zou worden onthaald bij de islamieten, en België vrijwaren van terrorisme. Jammer, maar tot niemand’s verwondering, behalve dan die van de Belgen – was dit niet het geval.
Islamitische radicalen haten alle autoriteiten, ideologieën en godsdiensten die niet de hunne zijn, als je niet denkt zoals zij dan ben je hun vijand.
België was uitzonderlijk actief in het proberen om de problemen van de wereld op te lossen, het wilde een rol spelen in de internationale arena dat niet in verhouding staat tot zijn nietige omvang en zijn economische kracht.
Maar deze kleine Europese Natie zou beter binnen haar eigen grenzen kijken en eerst de eigen problemen oplossen.
Niet alleen bevindt België zich in een diepe economische recessie, hoofdzakelijk te wijten aan de desastreuze gevolgen van een verzorgingsstaat, maar de sociale onrust in de steden zijn een bron van bezorgdheid.
Net als ieder ander westers Europees land, heeft België in de laatste veertig jaar enorme golven van immigranten opgenomen, hoofdzakelijk uit moslimlanden.
De zonen van deze immigranten vormen echter een verbazend groot aantal steuntrekkers en criminelen.
Zoals het ook gebeurt in andere Europese landen, vinden deze jongeren het moeilijk om zich aan te passen in de twee culturen waarin zij leven, en worden daardoor dikwijls gelokt in de val van het islamitisch radicalisme.
De inlichtingendienst heeft recentelijk een rapport overgemaakt aan de Belgische Senaat met een waarschuwing dat België het rekruteringsland bij uitstek is voor islamitische militanten, waarbij tenminste één op tien moskeeën worden gebruikt om antiwesterse ideeën te verspreiden.
Antwerpen, de tweede grootste stad in België, is de thuishaven van de Arabische Europese Liga. Een groep dat gesticht werd door een voormalige Hezbollah strijder en die voorstander is van separatisme voor Belgische moslims, zij eisen rasgescheiden onderwijs en de erkenning van het Arabisch als vierde taal.
Vorig jaar heeft deze groep de vonk gestoken in raciale rellen in de eens zo vredige noord Europese stad, nadat een Marokkaanse man werd doodgeschoten door een Belgische buurman.
Antwerpen, de wereldstad van de diamant, was historisch de thuishaven geworden voor een grote Joodse gemeenschap die steeds gerespecteerd werden.
De laatste jaren hebben we echter een dramatische toename vastgesteld van aanvallen op lokale Joden, en net als in Frankrijk, zijn de daders jonge moslims.
Het probleem van integratie wordt zelfs nog onrustwekkender als men kijkt naar het verbazingwekkende groeitempo binnen de moslimgemeenschap.
De 400.000 moslims in België maken enkel 5 % van de bevolking uit, maar door verdere immigratie en een hoger geboortecijfer dan bij de allochtone Belgen, zullen moslims een veel hoger percentage omvatten binnen een aantal jaren. 57 % van de kinderen die geboren worden in Brussel zijn moslims, wat betekend dat België binnen een paar decennia een totaal ander land zal zijn.
Desondanks weigeren de voornaamste Belgische politici en media een ernstig debat aan te gaan betreffende immigratie, en bestempelen diegenen die twijfelen aan de wil van de moslims om te integreren en zich aan te passen aan de Belgische wetten, als racisten.
Net als Pim Fortuyn’s partij in het buurland Nederland, probeert de partij Vlaams Blok de wilde golf van immigratie in toom te houden en de automatische voordelen die hen verleend worden vanaf het moment dat zij België binnenkomen, legaal of illegaal, te beperken.
De meeste kranten weigeren om interviews met Vlaams Blok partijleiders en politici te publiceren.
Deze tactiek heeft schromelijk gefaald want het Vlaams Blok is de grootste partij in Antwerpen en Mechelen, en wint veld in heel Vlaanderen.
De weigering van de andere politieke partijen om zich te richten op wat voor België momenteel het grootste probleem is, is het symptoom van een algemene Europese malaise om onderwerpen die verondersteld worden niet politiek correct te zijn, onbespreekbaar te maken.
Maar als de Europeanen hun koppen in het zand blijven steken, zullen ze er uiteindelijk ook in begraven worden – zes voet onder de grond.
Lorenzo Vidino is een onderzoeksanalist voor het onderzoeksproject.
|
|
