ja hoor, tuurlijk, in zekere zin IS onderzoek twijfel, want als men zeker is hoeft men niet te onderzoeken... Maar anderzijds is er geen dwang naar "ik moet weten" of 'er MOET een antwoord zijn'... het is geen schande van iemand persoonlijk of de mensheid dat er vragen zijn waarop, als men eerlijk is, geen antwoord is.

Natuurlijk, dat spreekt mensen niet aan, het zet hen niet aan tot dromen, het klinkt ook al helemaal niet spectaculair... het is allemaal redelijk 'down to earth'... ik zei het al eens ergens op dit forum... er zijn zovele mensen die als een hond in een kegelspel rondlopen op zoek naar de zin van het, en ook hun leven. Die niet kunnen leven met vragen die blijven openstaan. Die zo hard aan het zoeken zijn, dat het leven aan hen voorbij gaat zonder dat ze et zelf hebben gemerkt... Die zoveel hebben gezocht naar antwoorden van en in het leven, dat ze zelf vergeten te leven...

Doch, het is iets dat je van jezelf uit moet kunnen, leven met vragen die openstaan, en dat accepteren. Maar dat is geen twijfel. Dat is accepteren... Men kan dan wel theorien ontwikkelen of uitdenken, men kan daar over discussieren ook, maar dat allemaal aannemen, of verkondigen als zijnde 'de grote waarheid' vind ik een brug te ver omdat het vooruitlopen is op zaken. En laat nu net voor zulk verzonnen zaken zijn, dat de meest afgrijselijkste dingen gebeuren, voor mij onbegrijpelijk...

Christopher Hitchens and Bill Donohue on Mother Teresa

http://www.youtube.com/watch?v=tz8GTs1MISY

Typical godfucker debat, de godfucker op voorhand verloren, nen Iersen dan nog wel.

.

Onrust en twijfel zijn nu eenmaal inherent aan de mensen. Zelfs de grote Augustinus schreef erover. Ik zie bijgevolg niet echt in waar het probleem zit met de onrust, vrees of twijfel waarmee moeder Theresa streed. Meer zelfs, dit alles beschouwend wordt haar leven nog op moreel vlak hoger. Zij ging immers verder door te steunen op "het naakte geloof". Heel veel mystici hebben die fase meegemaakt, en Johannes van het Kruis besteedt ruim aandacht aan die, volgens hem, heilbrengende fase.

Uw gezegde impliceert wel dat een 'naakte geloof' eigenlijk niet echt nodig is. Zoals het quiétisme ook terecht poneerde. Een rechtstreekse toegang tot God is mogelijk op termijn en dit zonder een 'godsdienstige lering'. Dit impliceer op zijn beurt weer dat een 'kerk' niet echt nodig is voor een x-aantal mensen.

Waarom zou ik dat "impliceren"? Ik denk dat u gewoon niet goed vat waarvoor "het naakte geloof" in de katholieke mystiek staat...

Ik drukte me ietwat verkeerd uit. Het 'naakte geloof' is het geloof ontdaan van zijn franjes.

Onder het naakte geloof versta ik: het eenvoudige oprechte geloof in God zonder tussenpersonen.

Of als u wilt: het geloof in Jezus tout court, zonder de begeleiding van een kerkelijk instituut.

Dat simpele, zuivere geloof, dat spirituele verlangen dat in sommige gevallen tot kan leiden tot een spirtuele dimensie.

Maar dat is natuurlijk niet eigen aan de christelijke mystiek. Dat is eigen aan elke mystiek.

Dat is niet "het naakte geloof" in de opvatting van Sint-Jan van het Kruis. In de katholieke mystiek is het naakte geloof dat geloof dat iemand onwrikbaar blijft hebben in tijden van absolute twijfel, ontreddering, duisternis... 't Is een fase die veel gelovigen meemaken en die staat beschreven in talrijke boeken over mystiek en spiritualiteit. In het meesterlijke boek van Chautard, "L'âme de tout apostolat" wordt daar een heel hoofdstuk aan gewijd. Ook in de geschriften van Theresa van Lisieux komt het ruim voor.

Men kan het ook opvatten als het zich losgooien van alle ballast die de godsbeleving in de weg staat.Door armoede en eenvoud komt men tot een juiste waardebeoordeling van de wereld. Door een innerlijke 'naakt-heid' van beelden en uitgewerkte ideeën, door vrijheid van ingewikkelde speculatieve systemen verkrijgt men een direct inzicht op de werkelijkheid in 'zuiverheid van hart'. En, in die optiek, waarschijnlijk ook dichter bij God.

Gelieve eerst eens het boek "L'âme de tout apostolat" te lezen. Kom dan terug over "men kan het ook opvatten..." En dicht uw eigen verzinselen niet ons toe.

Uw boek is niet zaligmakend. Ook al doet u het zo voorkomen.

Dit komt van een christelijke site:
Daarom is stilte zo belangrijk voor ons geloofsleven, om God echt te ontmoeten. We kunnen niet zo maar aanhoudend praten, gebeden opzeggen, troetelwoorden prevelen, ons bezinnen en min of meer devote stemmingsmuziek opzetten. Onze goedbedoelde inwendige religieuze dialoog is in feite een rookgordijn en een verschansing, een zelfverzekering, een soort zelfrechtvaardiging. In plaats van God werkelijk te ontmoeten in het naakte geloof waarin we ons diepste wezen voor Hem blootleggen, voeren we een ritueel op om onze angst te sussen.


Er wordt hier duidelijk gesteld dat men om God te ontmoeten we ons moeten ontdoen de materiële rituelen (bidden, stemmingsmuziek-uw tridentijnse mis-, enz). D�*t is het naakte geloof. En zo is het mij ook altijd verteld. Eigelijk is het ook perfect logisch: het geloof is hier ontdaan alle uiterlijkheden: het is symbolisch inderdaad een 'naakt' geloof.

Wat ik dus ook reeds zei: het naakt geloof, in de christelijke optiek, is zich ontdoen van onnodige ballast, van het (uw?) rookgordijn en verschansing. Dat al heel wat anders dan wat u zo stellig poneert. En bovenstaande is dus geen 'verzinsel' van mij zoals u lichtvaardig weer eens stelt, maar wel een uitnodiging van een christelijke monnik die-zoals hij het zelf zegt- leeft in de marge van Gethsemani, maar, desalniettemin, een getrouw lid is van de kerk.

Nog een kleine precisering: de site handelt over de mystiek gezien in een christelijk perspectief.
http://mystiek.mystiek.net/index.htm

En de monnik waarover het ging was de gekende Thomas Merton.

U moet zich dringend bijscholen.