Oorspronkelijk geplaatst door Gwylan
(Bericht 5518106)
Uw stelling is gelijklopend met de mijne (en deze van diverse andere forumdeelnemers), maar ze is wel beter en levendiger verwoord dan ik het in uw taal zou kunnen.
Sta mij toe te verduidelijken dat het naar mijn stellige overtuiging moet kunnen en mogen, ook binnen de restricties van welkdanige wetgeving, om over maatschappelijke problemen of mogelijke problemen in wording discussie te voeren en zijn mening te uiten. Ik zie er totaal geen graten in dat er bijvoorbeeld over probleemwijken in steden wordt gepraat waar men zich als autochtoon nog nauwelijks durft te wagen, of over de delinquentie van de zogenaamde probleemjongeren, welke huidskleur deze ook mogen hebben, tot welke cultuur zij ook mogen behoren, en welke religie zij ook mogen aanhangen.
Ook daarover moet openlijke discussie mogelijk zijn, waarbij de realiteit van zaken of zelfs de persoonlijke perceptie ervan niet verdoezeld hoeft te worden, wel integendeel.
Evenwel, naar mijn even stellige overtuiging kan dit op een waardige wijze gebeuren, en zonder dat daar apert racisme aan te pas moet komen.
Een voorbeeld uit eigen ervaring : als mijn handtas wordt gejat door een jongere in een dergelijke probleemwijk, en de politie bovendien nalaat om dit ter plaatse te komen vaststellen en/of bedoelde jongere op te sporen maar mij integendeel te verstaan geeft dat één en ander zowaar mijn eigen fout is omdat ik toch had moeten weten dat de buurt in kwestie onveilig is, en dat ik bovendien nog van geluk mag spreken dat er “niets ergers” gebeurd is, dan zal dit mij frustreren en zal niets mij beletten om het openlijk aan te klagen, zonodig met duidelijke vermelding van alle kenmerken der jeugdige delinquent.
Maar daarbij zal, ondanks de frustratie, plat en onnodig schelden worden vermeden en zal het, zelfs als het meermaals mocht gebeuren, nooit leiden tot het middels veralgemenende uitspraken verketteren van het ganse volk waartoe voormelde jeugdige delinquent behoort.
Ik wil aannemen dat niet iedereen er in slaagt om de eigen frustratie evenzeer onder controle te houden en/of eenzelfde rationele terughoudendheid in taal en uitdrukking te betonen, maar ik vind dat ook dan een welbepaalde limiet der menselijke waardigheid niet mag worden overschreden, en ik heb er derhalve niets op tegen dat die limiet door de gemeenschap wettelijk wordt bepaald.
Over de wijze en mate waarin die wettelijke bepaling in België is gebeurd heb ik zo mijn eigen mening, en die is – geloof mij – niet echt positief. Maar dat is dan weer een ander verhaal…
|
