Dat lijkt mij logisch. Dictatuur en liefde sluiten elkaar wederzijds uit. Zelfs als het proletariaat zich er mee bezig houdt.

Allemaal goed en wel, maar hoe vecht je tegen instituties? Dat is zoiets ongrijpbaars, iets onadresseerbaar ...

Voor de rest heb ik eigenlijk weinig (interessante) bedenkingen bij de tekst.

Een eerste stap is het herkennen van instituties als zijnde niets meer (en ook niets minder) dan op een bepaald ogenblik door mensen in het leven geroepen 'entiteiten', die staan of vallen met het gezag dat andere mensen die instituties toekennen.

Weigeren dat gezag aan die instituties toe te kennen is een logische volgende stap. Dat kan je in je eentje doen, maar veel leuker en efficiënter is het er naar te streven daar zoveel mogelijk mensen in mee te krijgen.

Vervolgens zou ik pleiten voor het op alle mogelijke manieren 'in het honderd laten lopen', en daarvan zijn er vele honderden :-).

Dat kan zowel 'intern' (eerst infiltreren, daarna saboteren) als 'extern' (door 'information overload', bijvoorbeeld).

Als 'wapens' zou ik Creativiteit en Inertie aanraden.

In het eerste geval doe jij wat jij wilt, niet wat de institutie van jou verwacht, en dat doe je bij voorkeur de hele tijd.

In het tweede geval doe je (op in de weg lopen na) zo weinig mogelijk, eveneens bij voorkeur de hele tijd.

Inspiratie kan je altijd bij Guust Flater gaan zoeken. Die kende er wel wat van :lol:

Interessant :-D. Maar toch, begin er maar eens aan he, vechten tegen 'de democratie'.

Dat vechten-idee leidt dan natuurlijk weeral weer naar een streven naar macht door de anarchist. Immers, wil men het vechten enigszins laten lukken dan dient men machtiger te zijn dan diegen die men aanvalt.

Nee, echt, vechten is volgens mij ongeveer de stomste strategie denkbaar om de doorweegkracht van machtsstructuren te minderen.

Ik hou het zelf liever bij lekker efficiënt niets doen.

Een ander interessant drukkingsmiddel, dat wordt aangereikt door de agoristen, is contra-economie. Ontwijken/ontduiken/weerstaan van belastingen, handelen "in 't zwart", smokkelen, bureaucratische formaliteiten "vergeten" aangeven, "illegale" immigranten steunen, verboden producten nuttigen en verhandelen, ...

Wel riskant natuurlijk, maar de agoristen zeggen er wijselijk bij "trade risk for profit."

Polle wacht geduldig op een volgende tekst.

En als klein intermezzo een vraag aan lombas:
wat is nu in feite uw politieke oriëntering? Theoretisch en praktisch. Anarchisme? Of een ratjetoe van diverse linkse ideeën?

Vechten gebruikt in een figuratieve manier;politieke partijen vechten met elkaar om de macht en stemmen,anarchisten vechten om de staat en zijn lakeien af te schaffen.

Theoretisch: absurd links.
Praktisch: zamanfoutisme.

Pff :-D. Wat is absurd links :p?
En praktisch had ge toch eerder een voorkeur voor communistische partijen? (Hoewel ik nog steeds niet begrijp waarom juist.)

Een salon-anarchist dus?

(off topic: ik heb een hilarische foto van een maat die in een zwartrode slaapzak in de salon ligt te slapen, een échte salon-anarchist:-D)

Salonanarchist, saloncommunist, salonsocialist - mij eender.

Wat vind je dan van volgende uitspraak?

bron

erm, dus... we stoppen gewoon met alle geweld, en de rest lost zichzelf wel op?

Pas als je op dezelfde manier vecht als je tegenstander, ben je even slecht. Als je erin slaagt te vechten op een manier die in grote mate conform je principes is, dan lijkt het me onwaarschijnlijk dat je in de voetsporen van je verslagen vijand gaat lopen

Vechten op een manier die in grote mate conform je principes is ... wat dan als je principe het non-agressiebeginsel is?

Zelfverdediging mag, he.

Als je principe het non-agressie beginsel is, dan lijkt zoveel mogelijk incasseren me de beste optie. Maar ik bedoelde vechten in een redelijk ruime betekenis, als 'alle militante acties tegen wat je haat', dus zelfs pacifisten kunnen daar, me dunkt, in mee stappen.

Eerst zeg je dat je d'r zonder geweld niet komt (of dat meen ik er toch in te herkennen) en nu weer heet het dat pacifisten mee in kunnen stappen?

Geweld is soms noodzakelijk. Dat is mijn mening. Maar als pacifisten daar een andere mening over hebben, dan heb ik daar respect voor. Tenslotte is geweld ook voor mij een laatste redmiddel, als er geen andere opties meer zijn (al zullen pacifisten natuurlijk ontkennen dat geweld ooit de enige optie kan zijn).

Dus, ja, ik geloof dat er momenten zijn waarin geweld de beste optie is. Maar op alle andere ogenblikken ben ik van harte bereid om samen met de pacifisten op een vreedzame manier te strijden.