Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Andy
(Bericht 5018319)
Fabrieksbazen die tot de vaststelling kwamen dat ze hun rommel niet meer aan de straatstenen kwijt konden.
|
Dat was dan misschien omdat ze de verkeerde rommel maakten, he.
Citaat:
Dat is vergelijkbaar met de hedendaagse automobilisten die tegen beter weten in geen tweede, derde of vierde wagen moeten hebben.
|
Inderdaad, en als ze dan met de rommel blijven zitten moeten ze uiteindelijk hun fabriek sluiten, dat maakt deel uit van het bijsturen van hun verkeerde beslissingen om teveel autofabrieken neer te zetten. Het is in dat geval een heel goeie zaak dat autofabrieken dicht gaan. De resources, inclusief de werknemers, kunnen dan beter ergens anders aangewend worden.
Natuurlijk kosten die verkeerde beslissingen moeite en pijn. Maar dat komt niet door de stoute gemene markt, maar door de verkeerde beslissing. Hoe meer men volhardt in die verkeerde beslissing (met subsidies en weet ik veel toch die nutteloze fabriek open houden en dergelijke) hoe erger de gevolgen uiteindelijk zullen zijn.
Citaat:
Het eerste dus. Mensen hadden wat ze moesten hebben. Lees: de productiviteitsstijgingen maakten een veel hogere levensstandaard mogelijk. Maar doordat die productiviteitsstijgingen aanleiding gaven tot grote werkloosheid (en dus ook tot een neerwaartse druk op de lonen), kreeg je groepen kapitalisten met een overschot aan kapitaal. Dat is een belangrijke incentive om nog meer te produceren, zowel politiek als economisch (erg lage lonen).
|
Een beetje zot om gaan te investeren in produktiemiddelen die dingen gaan maken waarvan je weet dat er geen vraag zal naar zijn he. Waar het aan ontbreekt op dat ogenblik zijn mensen die de juiste inzichten hebben om in de juiste nieuwigheden te investeren die de levensstandaard DAADWERKELIJK omhoog gaan helpen.
Als je produktiviteitsstijgingen hebt, wil dat zeggen dat er meer "ademruimte" is om mogelijks betere produkten, of meer produkten te maken die de levensstandaard daadwerkelijk omhoog helpen. Bij gebrek aan juiste ondernemerscapaciteit gaat men dan echter in de oude produktiemodus zitten, en TEVEEL oude produkten maken. Dat leidt dan uiteindelijk tot, inderdaad, een hoop produktie middelen die verkeerd, en uiteindelijk niet, aangewend worden. Wat werknemers betreft, is dat werkloosheid, wat investeerders betreft, is dat een teveel aan kapitaal waar ze niet goed mee weten wat te doen. Er is op dat ogenblik dus een SCHIJNBARE overcapaciteit aan produktiemiddelen, maar eigenlijk komt dat omdat men ze niet juist aanwendt, omdat men in oude produktieparadigmen en met oude succes-formules zit.
Het probleem is dat er dan een soort van sociale onrust komt die een klimaat kreeert van conservatisme, waar men publieke steun wilt voor een voorbijgestreefd produktiemodel, en dus eigenlijk enkel de zaken erger maakt.
Citaat:
Nutteloze troep produceren voor die groepen biedt dan een uitweg. Geweren en oorlogsbodems in de late negentiende eeuw. Viaducten en notionele intrestaftrekken vandaag.
|
Dat is de verkeerde oplossing - die vaak staats-geinspireerd is (onder druk van een bevolking die te kampen heeft met werkloosheid en uitzichtloosheid), zich vastklampend aan oudere produktieparadigmen.
De goeie oplossing is om de ondernemersdrift vrij te laten, en de vrijgekomen produktiemiddelen die er ongebruikt, of verkeerd gebruikt bij liggen, aan te wenden in een nieuwe succesformule die echt de levensstandaard verhoogt, waar een echte vraag naar zal groeien.
Citaat:
Toch wel. Technologie verbetert en productie neemt voortdurend toe. (Climate change en rare earth minerals bestonden nog niet in 1874.) Als de productiviteit sneller toeneemt dan dat het aanbod zich daaraan aanpast, dan is er een structurele overproductie.
|
Juist, maar dat is niet structureel, dat is een overgangsfase naar een nieuwe reeks produkten, die er enkel kan komen als we de oude produktie middelen (autofabrieken) dicht laten gaan, en nieuwe ondernemers nieuwe produkten laten op de markt brengen.
Inderdaad, dat is niet onmiddellijk, en hoe langer men zich vastklampt aan het oude paradigme, hoe pijnlijker en langer de transitiefase is.