Oorspronkelijk geplaatst door Nierika
(Bericht 5646693)
Men mag zeggen wat men wil, dat in groep aanvallen van enkelingen, is een fenomeen dat nog niet zo heel lang bestaat.
Ik ben er 35, op het eind van mijn uitgaansperiode, en da's nu toch al een tiental jaar geleden, begon dat op te komen.
De laatste keer dat ik écht uitging, was naar een discotheek. Ik denk dat ik toen 27 was.
Een gast van amper 20 begon handtastelijk te doen naar mijn vriendin.
Ik tikte hem op zijn schouder en vroeg hem er mee te stoppen.
Ik vergeet nooit zijn antwoord: "ge weet nie woar da ge an begint".
Het verwonderde mij, omdat ik een stuk ouder was, en vooral, een stuk imposanter, en ik stond me écht perplex af te vragen of ie dat nu meende.
Binnen de kortste keren stonden er ook een paar van zijn vrienden rond mij en m'n vriendin, en begreep ik al beter waar ie op doelde.
Ik poogde nog uit te leggen dat hun vriend diegene was die ambetant begon te doen, en ze leken het nog min of meer te begrijpen.
Ik begon me wel te enerveren, en mogelijk deden ze gewoon alsof omdat ze angst hadden dat ik klappen wou uitdelen.
Omdat die gast steeds meer anderen om zich heen begon te verzamelen, de sfeer dreigender werd, en ik voelde dat ze niet écht bang meer waren, ben ik weggegaan.
Toen we op de parking naar onze auto liepen, schoten ze achter ons aan.
Omdat ik één van die portiers meedeelde dat we last gingen krijgen, liep die met ons mee.
Mijn vriendin was doodsbang, en ik was er ook niet meer gerust in.
Toen we bij onze auto aankwamen, zagen we dat ze iets uit de auto van één van hen haalden, een mes, een knuppel, ik ben er gelukkig nooit achter gekomen.
Toen we wegreden liep de hele meute achter ons aan, één stampte nog tegen mijn portier en liep me met wijdopen armen te wenken dat ik moest stoppen. Het was één van de twee die zoëven nog had aangegeven dat hij begreep dat zijn vriend over de schreef was gegaan, een opgeschoten gastje wiens ribben je vast kon tellen indien hij in zijn blote bovenlijf stond.
Het waren er minstens tien, waarvan er niet één tussen zat waar ik bang van hoefde te zijn. Met de hele meute daarentegen hadden ze me waarschijnlijk minstens halfdood geslagen.
We zijn naar huis gereden en besloten toen al tijdens die rit, dat we nooit nog zouden uitgaan (die vorm van uitgaan tenminste).
Tegenwoordig lees je dikwijls over groepen die zich op één of twee slachtoffers storten.
Het is mijn perceptie dat die gasten die daar tegenover mij stonden, geen greintje respect hadden, en geen beetje angst. Toen ik 16 was, had ik ontzag voor oudere jongens, en zeker als ze een kop groter waren, of wanneer ik er twee keer in paste. Het zou nooit in ons opgekomen zijn om in groep iemand aan te vallen waarvan je wist dat hij ons allemaal elk apart zou inmaken.
Respect bestaat niet meer, dus dagen ze oudere kerels uit, en omdat ze weten dat ze hen niet aankunnen, vallen ze in groep aan.
Laffe generatie.
|