Oorspronkelijk geplaatst door Macchiavelli (Bericht 6165906)

Die instabiliteit van de wisselkoersen was het slappe excuus, een drogreden, van de eurocraten.

Immers, je moet enkel naar de wisselkoersen kijken van de landen waarmee je veruit de meeste handel drijft, en voor Nederland waren en zijn dat Duitsland, België en Frankrijk, en de gehele jaren '70, '80 en '90 waren de onderlinge wisselkoersen vrij stabiel.
Zo was 1 Duitse Mark altijd +/- 1,10 Nederlandse Gulden waard (het fluctueerde hooguit met een cent of 2), 1 Nederlandse Gulden was altijd +/- 20 Belgische Franken waard, en er gingen altijd iets minder dan 3 Franse Francs in 1 Nederlandse Gulden. Ook de onderlinge wisselkoers t.o.v. het Britse Pond, het VK een andere belangrijke handelspartner, was altijd stabiel.

Dat de wisselkoers van de Gulden t.o.v. de Griekse Drachme of de Portugese Escudo wel eens als een jojo op en neer ging, had voor de invoering van die vermaledijde euro een te verwaarlozen effect op de Nederlandse economie.
Nu echter, worden landen als Nederland daardoor mee de dieperik ingetrokken.