Antwoord nu eens op mijn postings. Begrijp je intussen waarom het voor een heel aantal mensen niet haalbaar is om samen te gaan wonen?

Tegen u wil ik wel praten maar tegen die anus, die heeft gedaan voor mij.

Geef dan eens concrete cijfers. Die werkloosheidsuitkering daalt dan wel als men gaat samen wonen maar valt toch niet volledig weg?

Probleem is dat er een heel aantal mensen zijn die gewoon niet toe komen met hun inkomsten, uit leefloon of uitkering, maar soms ook uit een loon (6% van de werkenden zitten onder de armoedegrens, was het niet?).

Een oplossing voor die mensen zou zijn om te gaan samenwonen, maar dat lost niks op, want hetgeen je ermee zou besparen, wordt meteen ongedaan gemaakt door een daling in de inkomsten.

Dit is trouwens ook zo bij mensen die samenwonen zonder dat ze een intieme relatie hebben, meen ik.
Dit zou nochtans een heel goeie en voor sommigen zelfs plezante oplossing zijn: je huurt samen iets dat wat groter is, zodat je tenminste enige basisvoorzieningen hebt (bijv. een keukentje ipv een kookplaatje op een tafel, een aparte slaapkamer,...). Maar dat levert in heel veel gevallen helemaal niks op, in tegendeel, je verliest er enkel mee, en je kwam al niet toe.

Of wat denk je van hetvolgende: ik ken iemand die leeft van een ziekte-uitkering. Haar zoon woont bij haar thuis om haar te helpen. Hij heeft ooit eens het plan opgevat parttime te werken. Wat hij verdiende werd verminderd op de ziekteuitkering.... Leuk hoor.

jawel die valt na korte tijd wel volledig weg

Bij langdurige werkloosheid valt één uitkering volledig weg. Men kan ook beiden een uitkering houden maar dan trek je beiden als samenwonenden zonder kinderen ten laste. Dat is samen hetzelfde bedrag als wat een alleenstaande ouder krijgt. Het is niet haalbaar om daarmee rond te komen.

Ik werk halftime maar zelfs dat maakt geen enkel verschil. Hoe je het ook draait en keert, men wordt er financieel voor afgestraft als men gaat samen wonen.

Uitsluiten van mensen is nooit goed geweest, zie tweede wereldoorlog Strijden voor idealen kost soms geld. Dus sluit nooit iemand uit hé

Ja dat is super erg hoor Debbie

Doppers, leefloners, mindervaliden en een aantal gepensioneerden mogen gewoon niet samen wonen. De wereld is voor de hardwerkende tweeverdieners. :cry:

Zelfs bij een hoog leefloon zijn er drastische veranderingen als je gaat samenwonen. Stel twee alleenwonenden met het maximale leefloon van iets minder dan 600 euro, samen iets minder dan 1200 euro. Als je gaat samenwonen kun je elk nog maximum iets minder dan 400 euro krijgen, samen dus iets minder dan 800 euro. Stel dat de ene een 'goedkoop' krotterig studiooke had en ongeveer 300 euro aan maandelijkse woon- en energiekosten had, dan verlies je dus nog steeds 100 euro.

Maar het leefloon is zelden zo hoog, aangezien er nog aftrek is eerst.

Vaak is er ook wel noodzaak om bij samenwonen iets ruimer te gaan wonen, vooral als beiden kinderen hebben. Dan is het verlies nog groter. En dan is er nog geen rekening gehouden met daling van kindergeld enzo.

Het loont langs geen kanten, hoor.

Zo ver zit die idiote maatschappij, rot is het zeker! Maar wij als VWS gaan daar ook een strijdpunt van maken hé. Ook ik heb hier belangen te verdedigen.

verbeter me trouwens als ik verkeerd ben. Heel dat leeflonencircus heb ik gelukkig maar uit 'de boekskes' en van verhalen die mensen me vertellen.

Anyway, m'n moeder heeft het ook eens bekeken vroeger, en ze zou 650 euro méér invaliditeitsuitkering en terugbetaling van medische kosten hebben mocht ze niet samenwonen (ze is getrouwd met m'n vader, enzo eh). Dan zou ze ook kunnen toekomen, in plaats van iedere maand te moeten zoeken hoe ze rondkomt :?

Hoe het exact in elkaar zit weet ik niet, ik ken de juiste cijfers niet. Ik weet wel hoe het bij werkloosheid precies in elkaar zit. Twee werklozen moeten echt niet gaan samen wonen, want dan gaan ze tesamen de dieperik in.

Een LAT relatie dus, en je woont nog in dezelfde straat, idealer kan niet, vandaag en vanavond bij mij en morgen bij u.

Toen ik met mijn ouwe Tante ging 'samenwonen' (tijdelijk adresloos), moest ik ook de prijs der liefde betalen: 10.000BF dop minder, op 25.000BF.

Dat is dan meteen een probleem. Want stel je tante heeft ook slechts een klein inkomen, dan zou je al bijna de rest van je geld moeten afgeven om de extra kosten voor je tante te vergoeden. Dan mag je op slag weer gaan leven als een 12 jarig kind die voor elk dingetje moet gaan bedelen achter wat zakgeld.

Juist want dan vervallen ze op een uitkering als werkloze als gezinshoofd wat wil zeggen dat men terug valt op een gezamelijk inkomen van rond de 800 euro

Het duurde maar een paar maand, ze had een klein pensioentje, en daaraan werd niet geraakt. Bij mijn ouders kon ik niet terecht, die hun gezamelijk pensioen was te groot, dan zou mijn uitkering nog veel verder afgekalfd worden.

En zo ontstaan soms de meest krankzinnige situaties. Een werkloze moeder wiens zoon afgestudeerd is en net zijn eerste jobke heeft. Die wil graag sparen om een waarborg voor een eigen woonst te kunnen betalen en een minimum aan spulletjes te kopen om alleen te kunnen wonen. Maar dat lukt dus niet. Moeder ontvangt slechts 300 euro dopgeld meer omdat ze nu samen woont met een persoon met een inkomen. Als moeder de huur betaald heeft blijft er al helemaal niets meer over. Gevolg is dat zoonlief met zijn inkomen moet zorgen dat de rekeningen betaald worden, dat er eten op tafel komt, ....
Er valt dus helemaal niet te sparen voor de zoon. Vervolgens kunnen ze beiden gefrustreerd rond lopen. Moeder moet aan haar eigen zoon geld vragen als ze eens weg wil of iets moet kopen. En de zoon die hele dagen gaat werken begint zich af te vragen waarvoor hij het eigenlijk nog doet.