1) Blij dat te horen, maar toch zou het beter zijn je wat duidelijker uit te drukken en die denigrerende verwijzing 'moeder aan de haard' achterwege te laten.
2) Die uitzonderlijke vrouwelijk chirurg kan mogelijk beter een nanny in dienst nemen. Maar welk maatschappelijk relevant werk kan belangrijker zijn dan de goede opvoeding van je kinderen?
3) Goed omgaan met iedereen in je omgeving is belangrijk.
Maar dat 'diversiteit meer dan nodig' is en zelfs moet nagestreefd worden is meer dan betwistbaar. De feiten tonen aan dat de problemen in de samenleving (scholen, werk, criminaliteit, getto-vorming) alleen maar groter worden als de diversiteit toeneemt.

De vraag is nochtans zeer duidelijk:
Moeten lonen niet overeenstemen met productiviteit?
Als dit niet zo is, dan is die fabriek niet renderend en volgen geen investeringen. Een neerwaardse spiraal! Dat is een van de grote problemen van Wallonië.

Omgekeerd ook: als de werkdruk te hoog is, worden de werknemers ziek.

Ik heb alleen maar respect voor "moeders aan de haard", maar het is hun keuze (hoop ik dan toch), geen norm.

Als verdraagzaamheid en conflicthantering groeien met diversiteit, is er geen probleem.

Als de werkdruk te hoog is, dan wordt die werkdruk niet contractueel bepaald of veranderd - zoals men in Rome al zei: "Ik wil mijn schaapjes geschoren, niet gestroopt."

1) Blij om dat te vernemen, en vrije keuze moet het zijn, en mogelijk gemaakt worden door een opvoedersloon.
2) Eerst heb je gezegd: Diversiteit is meer dan nodig. Dat is klinkklare onzin.
Maar nu zeg je iets helemaal anders: Als....dan is er geen probleem.
Dat laatste is juist. Spijtig genoeg is dat gewoonlijk niet het geval.
In de VSA is zeer veel diversiteit, waar de rappe en de slimme zeer veel geld verdienen, maar een enorme massa het zeer moeilijk heeft. Denk maar aan de recente vloedgolf. Diversiteit leidt gewoonlijk naar een samenleving met 'meerdere snelheden'. En dan is er wel een probleem. De bovenlaag die profiteert en de media beheerst en de onderlaag die het gelag betaalt.

Mensen die hun keuzes kunnen maken, dat is diversiteit, "culturele diversiteit". Dat is niet hetzelfde als de economische machtsverhoudingen. Natuurlijk is het zo dat wie zich concentreet op extreme rijkdom (bv Buffet), meer zal hebben dan wie deelt met anderen of andere waarden nastreeft. Dat is dan ook een keuze, waarvoor men verantwoordelijk is.

Mijn idee daarover is "convergentie" itt de huidige "divergentie". Als alleen de middenklasse solidair is met de armoedigen, vergroot de kloof tussen arm en rijk. Wanneer extreme rijkdom belast wordt met de enige bedoeling extreme armoede te verzachten, verkleint die kloof.

Wanneer de tentjes van slachtoffers van een aardbeving betaald worden door de Europese middenklasse, doet dat de kloof vergroten. Wanneer de superrijken (miljardairs) deze tentjes betalen, verkleint die kloof. Zo gezien is misbruik van het berip "solidariteit" mogelijk, zonder dat daardoor dit principe zelf verkeerd zou zijn.

De motivatie achter dit convergentie-principe is dat het rechtvaardig is dat diegenen die profiteren van de irrationaliteit van de markt, diegenen die er het slachtoffer van zijn, helpen.

Alle socialisten staan achter dat idee.

Maar nu komt de aap uit de mouw. Hoe ga je de bourgeoisie daar toe brengen? Het hen vriendelijk vragen? Meer dan dat mag niet, want dat zou dan 'onverdraagzaam' zijn, en 'extreem'...

Je hebt blijkbaar je eigen definitie: "Mensen die hun keuzes kunnen maken, dat is diversiteit"
Jammer, maar de zwakkeren kunnen helemaal geen keuzes maken.
Je idée over convergentie en divergentie kan best interessant zijn voor een of andere student sociale wetenschappen. Feit blijft dat diversiteit meestal leidt tot problemen voor de minder begoeden, alle mooie wereldvreemde dromen ten spijt.
Dus is 'meer diversitei is meer dan nodig' waanzin.

Dat weet ik nog zo niet: in mijn voorstel zou er een overdracht zijn van superrijk naar superarm, zodat de samenleving zich concentreet rond het midden. Veel welgemeende solidariteit (en waar ik ook aan meedoe) gaat echter van de middenklasse naar de lagere.

Daar dient democratische politiek voor. Zonder dat ik gewelddagig protest wens, begrijp ik dat op absolute onverzettelijkheid, geweld kan volgen, maar ik betreur dat het soms zo ver komt.

Ik geef de voorkeur aan geweldloze strategiën, al was het maar omdat ze niet op het geweldmonopolie van de overheid te pletter lopen. Wie de klassenstrijd voorstaat zit met het dilemma tussen "vredelievende" inactiviteit en gewelddagige actie. Dat dilemma verdwijnt bij geweldloze strategie.

Als mensen keuzes kunnen maken, ontstaat vanzelf diversiteit.

Ik weet echt niet waarom daar noodzakelijk een nadeel is voor minder begoeden, in tegendeel. Zoals je zelf aangeeft gaat het streven naar keuzevrijheid samen met het helpen van zwakkeren: wie een hongerige helpt, maakt die ook vrijer: dan zal die ook aan ander dingen denken dan aan honger.

Black Cat, je bent blijkbaar zeer theoretisch bezig, en je leest niet wat ik schreef.
Ik zei zopas dat de zwakkeren hoegenaamd geen keuzes kunnen maken, en toch worden zij gedompeld in die diversiteit waar ze niet om gevraagd hebben.
Je weet niet waarom dat een nadeel is voor de zwakkeren. Toch eenvoudig: natuurlijke solidariteit bestaat in je straat, je voebalclub, je stad zolang die een vertrouwde omgeving vormen. Men heeft geen spontane solidariteit met iets dat te ver af is. Zo is nu eenmaal de menselijke natuur. Men moet natuurlijk trachten die menselijke natuur te verbeteren, maar ze uitschakelen werkt niet. Nogmaals de feiten tonen aan: in een meer heterogene samenleving is minder solidariteit.
Je zegt: "Zoals je zelf aangeeft gaat het streven naar keuzevrijheid samen met het helpen van zwakkeren". Ik heb dat helemaal niet gezegd, maar het zou natuurlijk heel mooi zijn.
Een mooi voorbeeld: JL Dehaene, man van het ACV(!!) heeft de keuzevrijheid en zit (ondermeer) bij Inbev waar hij zelf schandalig veel geld verdient, en dat is beslist niet om er zijn minderbegoede ACV-ers te helpen verdient. Geen commentaar zegt hij.
In vergelijking met de rest van de wereld leven de meesten hier als koningen. Wie neemt het initiatief op persoonlijk iets te doen voor een familie in de ontwikkelingslanden? Dat zijn er niet zoveel.
Maar ontelbaren willen dat hun beroep geherwaardeerd wordt, minder belastingen, minder werkuren, vroeger met (volwaardig) pensioen enz.
Dus in 't kort en veralgemeend: wie keuzemogelijkheid heeft zorgt voor zichzelf.

Waar pleit jij dan voor? Ongebreidelde kostenfluctuaties?

Black Cat, eerst diversiteit opdrijven, dan vaststellen dat er te weinig solidariteit is, en vervolgens indien jammer genoeg nodig en als het echt moet, geweld gebruiken om meer solidariteit te verwezenlijken.
Warum es einfach machen, wenn es kompliziert auch geht?

Alle socialisten streven naar die herverdeling, dus ik weet het zo van wel.

ik ken niet veel socialisten die graag naar de wapens grijpen, maar marxisten zijn wel realistisch genoeg om te begrijpen dat de heersende klassen het eerst naar de wapens zullen gaan grijpen wanneer hun macht in gevaar is. Dat is doorheen de hele geschiedenis zo geweest. Uw pacifistisch gepreek gaat daar niks aan veranderen.

ik ken nog een ander dilemma dat dan verdwijnt: de vraag 'hoe gaan we de zaken anders doen', want daar krijgen we dan simpelweg niet de kans voor. het geweldmonopolie van de staat rolt zo over u heen, ongeacht hoe hard je de geweldloosheid propageert. De enige macht die de staatsmacht kan omver gooien is de organisatorische en fysieke tegenmacht van het volksverzet.

Als jij kan kiezen om met twee te werken, en je buurman kiest voor een éénverdienersgezin, dan is dat toch diversiteit? Ijveren voor meer keuzevrijheid (dus dat mensen kunnen kiezen omdat ze ertoe in staat zijn, niet louter omdat ze het recht hebben) en ijveren voor diversiteit is hetzelfde.(diversiteit is meer dan etnische afkomst, misschien heb je daar een misverstand?)

"wie keuzemogelijkheid heeft zorgt voor zichzelf". Ik denk dat je bedoelt "alleen" voor zichzelf. Dat vind ik nogal een cynische kijk. Er zijn zoveel mensen die zich als vrijwilliger voor allerlei doelen inzetten. Dat hangt af van morele ontwikkeling.

Wat wel kan is dat egoïsme aan de macht komt en zo egoïsme bestendigt. Daartegen kunnen we politiek actie voeren, in een democratische context.

Voor leefbare werkomstandigheden en rechtvaardige lonen.

Als je bij een staking alles kort en klein slaat (ook al kan ik sommige woede begrijpen), heb je onmiddellijk "het systeem" op je nek en geef je alle anti-syndicale machten alla Rik Daems een kans en een argument. Waardige geweldloze actie is niet gelimiteerd, behalve door actiebereidheid.

En wie zegt je dat Inbev die niet geeft? Of is dat in een bedrijf dat streeft naar kostenbesparingen sowieso niet mogelijk? (dan zet je bij deze elk individueel bedrijf, multinational zowel als KMO, in één en hetzelfde vakje...)

Besides:
Definiëer leefbare werkomstandigheden...
Definiëer rechtvaardige lonen...

Niet gekeken? De elk jaar 10% regel van Inbev? De leugens op het flesje Leffe? De grote baas die de geschiedenis van Leffe definiëert in termen van concurrentie met wijn?