Het zou mij niet uitmaken als mijn huidige ouders mijn biologische ouders zijn of niet. Ik zou mijn echte ouders niet eens willen zien, moest ik horen dat dit niet mijn echte ouders zijn.

ook niet als ze schatrijk blijken te zijn?

Jaloerse echtgenoten zijn dus toch nog ergens goed voor.
"Slet! Ik ben niet de vader! O, hee wacht eens, jij bent ook niet de moeder..."

dat bewijst nog maar eens dat 'nursing' het enige is dat een hechte, liefdevolle band schept, en dat biologische afstamming geen énkele emotionele/gevoelsmatige connectie tot gevolg heeft.
wie u liefdevol en zorgzaam opvoedt, dat zijn uw échte ouders. zo ervaren ook vele adoptiekinderen. heel begrijpelijk.

Dan wel. Ik zou de media erbij halen, hysterisch wenen en zeggen "ik wist jarenlang dat iets niet klopte, waarom zochten ze niet eerder naar mij, WAAROM???!!!".

En uiteraard een rechtzaak beginnen.

Het is wel mooi dat de ouders het zo goed met elkaar kunnen vinden en contact houden met elkaar. Als de meisjes later éénmaal zijn opgegroeid en achter de waarheid komen, gaat het mogelijk wel wat problemen geven.

Het is idd prachtig hoe die ouders gezamelijk overeen kwamen, en het is zeker waar dat een kind niet persé zijn vader en zijn moeder nodig heeft, maar een vader en een moeder, zolang het maar liefde krijgt van zijn ouders.
Maar in dit geval moet je ook op langere termijn kijken: er zullen zeker biologische verschillen zijn, fysisch en psychisch, en daarmee zullen de ouders rekening mee moeten houden.
Dus ik zou ze ook verzichtig omruilen, hoewel ik toch ervan overtuigd ben dat dhet biologische eigenlijk geen rol zou mogen spelen.

Niet persé, als de ouders dit in het begin goed aanpakken.

Dat maakt geen verschil; het kind wordt vooral gevormd door zijn omgeving.
En ik denk, in dit geval, dat beide ouderparen middelmaten zijn, dat zij ongeveer gelijken zijn. Moest de verschillen héél eg zijn, dan ging wrsch tot een ruil overgegaan zijn.

En het geld speelt hier helemaal geen rol.

Maar op een fatsoenlijke manier zou dit veel meer indruk maken.

Maar de ware toedracht is nu bekend dus het probleem stelt zich niet meer.

Dat is juist, en een geluk dat dit nu geweten is. Maar ik kan me voorstellen dat dit vroeger toch al voor enige complicatie's binnen een ménage heeft gezorgd.

Absolut niet, ik ken een jongen die vuurrood haar heeft, hij is roodharig pur-sang, heeft donkerharige ouders en broers, zijn grootouders zijn/waren ook donker en blondharig. Maar één van zijn 8 overgrootouders, een overgrootvader, had ros haar. Dus dit betekend dat het 2 generatie's overgeslagen heeft eer het weer opdook.

Een ander geval, van een kleurenblinde jongen. Ook hij heeft het mee van een kleurenblinde overgrootvader.

Idd, en nog eerder het rosse haar.

Je kwam er-vroeger toch- niet voor in aanmerking indien dat rijke echtpaar niet je wettige familieleden waren, ofwel dat je als bastaard erkent was.

Nu kan dat blijkbaar wel en heeft een kind recht op eigendommen van de vreemde man waarvan die afstamt.:?

Helemaal mee eens.

Niet als de kinderen er van in het begin mee geconfronteerd zullen mee worden, en dat de ouders dit op een intelligente manier aanpakken.

Ja, dat is zo.
Maar de gehechtheid begint pas echt tot stand te komen rond acht maanden.

De reden waarom de ouders het kind nu houden, is denk ik vooral omdat ze enerzijds een traumatische ervaring op zulke jonge leeftijd bij het kind willen vermijden door een, hoe zacht ze de overgang ook probren te maken, toch abrupte wissel van omgeving die een baby onmogelijk vatten kan. En dit kan permanente gevolgen op de ontwikkeling achterlaten. (Anderzijds gebeurt dit ook bij bv. kinderen die bij adoptie van een weeshuis naar hun nieuwe familie gaan.)
Maar ik denk ook omdat ze zelf het gevoel zullen hebben dat hun biologisch kind een vreemd kind is dat ze niet of nauwelijks kennen. En het kind waarvoor ze al die maanden gezorgd hebben en de warmte gaven alsof het hun eigen kind was, zullen ze moeten afstaan en dus missen.

Het is een begrijpelijke keuze en het is heel goed dat deze gezinnen samen tot dit 'compromis' (want ze gaan proberen zoveel mogelijk samen te doen) zijn kunnen komen, maar ik vraag me af of men wel genoeg heeft stilgestaan bij latere implicaties die dit kan hebben.

Wat als de opvoedingsstijlen van beide ouders toch heel anders blijken te zijn en bv. paar x vindt slaan de aangewezen manier om het kind iets bij te leren? Zal het andere paar zomaar pikken dat hun biologische kind wordt geslaan? Wat als één van de kinderen iets overkomt? Wat met de verschillen in studieprestaties? Wat als het één kind een heel moeilijk karakter/gedragsproblemen blijkt te hebben en het andere niet? Wat als de ouders sterk verschillen in sociale klassen zoals hier al werd gezegd? Wat met erfenisrechten later? Hoe vertel je dat de kinderen later? Hoe gaan ze daarop reageren en wat als ééntje terug naar zijn natuurlijke ouders wil (of beiden)? ... Ik weet het niet. Ik heb het gevoel dat ze met deze keuze later in een nog ingewikkelder parket kunnen komen dan het nu al is.

Ondanks mijn argumenten weet ik niet of ik zelf deze keuze (voor een wissel) had kunnen maken. Als ik eraan denk krijg ik al kippenvel. Het is en blijft hartverscheurend.

zie hoger, nieuwe studies hebben uitgewezen dat dit niet klopt.

Is rossheid dominant of recessief?