Maar je gaat toch akkoord dat dit bv. in overleg met eventuele familieleden mag gebeuren?

Zeker weten,wel in overleg met een dokter hé

Zo lichtjes denk ik er beslist niet over. Ik speel niet met een mensenleven, dat men net als afval in de vuilniszak deponeert. Mensen in een terminale fase zijn in een rade en hulpeloze positie en daar houd ik degelijk rekening mee.
Ik heb met mensen gesproken die bij de toepassing aanwezig waren en met mensen die er niet bij waren als met mensen waarvan een familielid of familieleden via een suicide (aanslag) getroffen zijn/is. Bij hen begint het rouwverwerkingsproces als zij tot rust en bezinning zijn gekomen. Hun lijdensweg is heel zwaar tegenover t.o.v. nabestaanden waarvan hun overledene aan de/via/een natuurlijke dood zijn gestorven. Daarom ben ik van mening dat een besluit tot op het laatste moment overwogen moet worden.

Als ik het goed begrijp houdt jij meer rekening met de nabestaanden dan met de patient zelf?

Ik zou toch denken dat de patient de prioriteit krijgt.

'k kreeg ook die indruk
toch gek ... hoe men steeds maar grijpt naar 'argumenten' gelijk 'er misschien wat lichtzinnig over heen gegaan ..' we zullen wel zien als 't zover is ' etc

zeer vreemd ook dat euthanasie op zoveel verzet stuit terwijl het in de praktijk meestal een ( actieve ) levensbeëindiging betreft op vraag van de naaste familie
dat gaat héél wat verder dan euthanasie en overtreft vaak zelfs het abstinetiebeleid van desbetreffende ziekenhuis

"Ik zou toch denken dat de patient de prioriteit krijgt." Ben ik met je eens. Maar een terminale patient weet hoe hard het ook klinkt, dat hij de dood moet accepteren. En deze acceptatie komt bij de patient als bij de nabestaanden altijd hard aan. En de voorbereiding op het sterven is niet gemakkelijk. Boeken lezen daarover is niet voldoende, maar de emphatie en het coping zijn heel belangrijk. En ik denk dat de rol naar de nabestaanden toe net zo belangrijk is als naar de patient. Het verdriet komt eerst nadat de overledene begraven of gecremeerd is. Daarom is het belangrijk dat de innige of intieme band tussen patient en familie bevorderd moet worden. En dat verschilt van cultuur tot cultuur. Aangezien het westers cultuurpatroon zodanig is ontwricht door zich te richten op het individualisme, is ook de geest van het gezins en famillie en vriendenverband ontwricht. Men mag dit ontkennen, maar tijdens de procedure van een beslissing nemen, ligt de realiteit van leven en dood en betrokkenheid open en bloot op tafel.

oeioei wauwelaar, ik denk dat we hier vierkant van mening verschillen.

dat nabestaanden moeite hebben met het overlijden van hun dierbaren wil ik gerust aannemen. Maar dat die dierbaren dan maar een maand of twee langer moeten liggen creperen tot de nabestaande aan het idee gewend zijn, is voor mij wèl een brug te ver!

Ik zou denken dat de nabestaanden uit RESPECT voor de patient eerder moeten zorgen dat de patient met een gerust hart kan kiezen om een einde te laten maken aan de lijdensweg, zonder daarenboven nog eens te moeten rekening houden met "wat zal ons Julia daar nu van denken!"

foei!

Foei yong now, zei een wijze Chinees toen hij dat las.
Ik wil even twee zaken uiteenzetten:
ik ben een palliatief medewerker
a de familie heeft mij gecontracteerd maar ik heb nog geen contact gehad met de patient. Dus ik hoor de situatie van de familie, die fel gekant is tegen euthanasie. Verder krijg ik enkel te horen dat hij in het ziekenhuis ligt en niet een verpleegkliniek of verzorgingstehuis.
B. ik vraag de familie of ik de patient mag bezoeken. Met hun toestemming bezoek ik de patient en maak kennis met hem als met het verplegend personeel.
Het enige wat het het verplegend personeel mag zeggen is zijn kamernummer. Ik heb niet het recht om te vragen naar zijn medische status. Dat moet de patient zelf doen.
C ik stel me voor aan de patient wie ik ben. Verder zal ik enkele luttele vragen stellen zoals "hoe gaat het met u, zijn de verplegers aardig en hebt u nog wensen over het eten etc etc." Dan pas ga ik vragen; "hebt u nog wensen?" Dan laat ik hem praten en ik moet de luisteraar zijn. Ik begrijp, dat het verplegend personeel in een ziekenhuis onder een (te) hoge werkdruk staan dat zij weinig tijd hebben voor de patient. Dus ik verleen de patient passieve bijstand. Dat wil zeggen, ik zit naast hem en luister enkel en houd zijn hand vast, als hij dat wil. Verder doe ik niets. Nu zegt de patient dat hij getekend heeft voor euthansie. Ik zal niet afwijzend reageren omdat ik zijn situatie niet ken. Als de tijd van de toepassing komt, zal ik vragen uit beleefdheid of eerbied of hij nog iets te zeggen of te wensen heeft. Dan verlaat ik op zijn verzoek zwijgend zijn kamer.
Maar in een verzorgingstehuis ligt de situatie anders. Patient en verplegend kennen elkaar en er is een vertrouwensband gegroeid. Ook daar moet ik op mijn hoede zijn. ik mag nooit en nimmer ingrijpen als een patient duidelijk van te voren schriftelijk ingestemd heeft.
Dus ik stel je in het gelijk dat ik hier de patient het centrale punt is. Maar waar ik op blijf duiden, is de rol van tussenpersoon. Als de patient mij vragen stelt in het bijzijn van de familie, mag ik daar antwoorden op geven maar ik mag noch hem noch de familie ontwijken. Enkel als de emoties te hoog oplopen, mag ik de familie verzoeken de kamer te verlaten met eventuele hulp van het verplegend personeel.
In de post mortale situatie komen zelfverwijten degelijk tersprake en daar kan ik een lering uit trekken.
Daarom raad ik familieleden aan, wanneer een familielid te horen krijgt dat hij lijdt aan aan ongeneeslijke ziekte. Geef hem de de tijd om de klap verwerken en laat de beslissing aan hem over wel of geen euthanasie. Dat lijkt mij de weg naar een compromis.
Mocht ik aan zijn sterfbed vernemen, dat hij toch afziet van de toepassing, dan moet ik het verplegend personeel verwittigen maar ik mag geen eenzijdige beslissing nemen. Daarom is het goed dat er naast palliatieve medewerkers ook pastoraal werkers aanwezig zijn.

Het zou er nog bij moeten komen!
wat heeft een pastoraal werker te maken met mijn wens tot euthanasie?

veel of weinig of niets. Als de patient toch en pastoraal iemand wenst, dat mag je hem niet weigeren. Als jij als individu zegt "Neen"dan is het jouw keuze. Een vraag; bedoel je met "met mijn wens" jezelf?

Pastorale werkers zal ik nooit ontbieden bij mijn sterfbed. Moesten ze toevallig passeren en een woordje komen doen, zal ik ze ook niet wegsturen. En dan zullen we wat babbelen. Deze mensen doen maar ook wat ze denken te moeten doen. Maar dat is het dan.

inderdaad, ik bedoele met "mijn wens" het hypothetisch geval dat ik euthanasie zou wensen. Eenmaal ik beslist heb om in bepaalde gevallen tot euthanasie over te (laten) gaan, dan denk ik echt niet dat een pastoraal werker of mijn kinderen of gelijk wie nog moeten komen praten om mijn van mijn besluit af te houden, dit beschouw ik echt als een totaal gebrek aan respect voor mijn wensen.

Trouwens in de praktijk waarbij de patient zeer duidelijk heeft gesteld dat die onder bepaalde omstandigheden tot euthanasie wil overgaan, dan wordt daar niet meer aan getornd éénmaal de documenten in orde gebracht werden. geen pastorale werkers en geen familieleden die daar iets aan kunnen doen. en dat is maar goed ook.

Ik heb het nu wel niet over een christelijke kliniek, want die neigen nogal eens naar het omzeilen van de euthanasie wetgeving.

Dan is de boodschappelijk duidelijk. In de Brede Maatschappelijk Discussie worden de pro en contra's duidelijk tegen elkaar afgewogen en deze staan los van een individuele beslissing. Wel of geen omzeiling, het bekende hollandse vingertje mag de Maatschappelijke Discussie niet overheersen. Maar ik dacht het aantal euthanasieverzoeken in Nederland is verminderd evenals de abortus. Dat komt omdat de Nederlander in doorsnee meer bewust nadenkt Overigens veel "buitenlanders" die naar Nederland kwamen, kunnen nu euthanasie laten toepassen en abortus plegen in hun eigen land. Dus ik neem aan dat het afwegen een duidelijk effect heeft. Deze berichtgeving ontving ik van het CDA Politburo in Den Haag als van een onafhankeijk onderzoeksbureau. Dus de patient kan zijn besluit nog altijd wijzigen. Daarom onderstreep ik nogmaals; buitenstaanders mogen niet sollen en lichtig beslissen over leven dood. En daarover wordt ook in Nederland soms te nuchter over nagedacht.

kan je misschien even netjes quoten en je antwoord apart zetten?

ik kan zo niet aan je post aan uit. Ik zie enkel dat je een quote plaatst met daarbinnen commentaar die ik niet heb geplaatst

Enne nu mijn mening: laat het ieder mens en iedere familie voor zich beslissen ? Als ge steng christelijk zijt moogt ge voor mijn part nog maanden creperen, maar mensen die liever humaan en rustig wensen te sterven moeten ook die kans krijgen.

De hordes gelovigen hebben niks te maken met andermans manier om te sterven.

Dat is vreemd. Zo raken wij inderdaad in een babylonische spraakverwarring.

Wat een slap geleuter kraam je uit. Typisch iets voor iemand die voltooid lager vulgair onderwijs gevolgd heeft. Misschien ben jij wel het eindproduct (slachtoffer) van een mislukte fertlisatie.

Wat is de aanleiding voor deze persoonlijke aanval?

Ik vond het bericht van Tavek duidelijk; dat ieder mens zelf mag beslissen van hem. Je hoeft het met die mening niet eens te zijn, maar zijn bericht afdoen als het uitkramen van slap geleuter, is niet nodig.

Sommigen vinden dat mensen niet mogen beslissen over het einde van het leven van iemand die het leven niet meer ziet zitten, want die beslissing zou bij een god liggen. Anderen (of dezelfden) vinden dat mensen wel mogen beslissen over het einde van het leven van misdadigers en van soldaten van vijandige mogendheden.

Ik vind het goed als mensen hun instemming of afkeuring kunnen uitspreken over wat er gebeurt, of dat nu levensbeëindiging, kledingstijl of huidskleur is. Ik vind het niet goed als vanuit hun afkeuring of instemming beperkingen gaan opleggen aan het zelfbeschikkingsrecht van anderen.

nu maak ik toch onderscheid:
iemands wil tot EIGEN levensbeëindiging is een persoonlijke keuze, waar anderen m.i. niet mee over hoeven te beslissen, gezien ze ook niet mee kunnen voelen hoe pijnlijk of troosteloos het bestaan van de persoon in kwestie is. Ze kunnen natuurlijk altijd pogen om die patient zijn leven zo draaglijk mogelijk te maken, dat is iets anders.

een kledingstijl? tja, wat heeft dat in dit draadje te maken? Me dunkt is dat een kwestie van smaak en van gelegenheden. Als ik ooit ergens zou gelauwerd worden, kom ik daar ook niet aan in een minuskuul bikinitje.

en dan ineens huidskleur? nu vind ik wel dat ik desnoods het pikkezwart mooier of lelijker mag vinden dan het vuilgrauw, maar me dunkt is d�*t nu net iets waar niemand enige keuze in kan maken. Ik hoéf een roodrosse persoon niet mooi te vinden, evenmin hoéf ik een pikkezwarte persoon mooi te vinden. Maar wat doet dat er in feite toe?

onderstaand artikel uit "Katholiek Nederland." heb ik van iemand ontvangen via een E mail:
De dag van publicatie stond er niet bij vermeld.

‘Ik zorg voor u’ vermindert de euthanasievraag
“Het is volbracht.” Met deze ‘juichkreet’ begroette minister Els Borst op 10 april 2001 de aanvaarding van haar wet ‘Toetsing levensbeëindiging op verzoek en hulp bij zelfdoding’. Maar wat is er nou uiteindelijk volbracht? We vragen het iemand die de euthanasiepraktijk van heel dichtbij meemaakt.
Ben van de Venn
Met het aanvaarden van de euthanasiewet kwam er een einde aan een slepend debat. Geen breed maatschappelijk debat, zoals gezegd werd, maar een politiek debat op het Binnenhof. In drie verschillende versies verscheen er in de jaren negentig een euthanasiewet voordat de definitieve regeling van 2001 er was. De weerstand in het buitenland was en is groot. Hamvraag is: hoe ziet de praktijk er nu uit? Wat heeft de wet teweeggebracht? Voor een antwoord op die vraag spraken we met een SCEN-arts. De afkorting staat voor Steun en Consultatie bij Euthanasie in Nederland. Deze artsen verzorgen de in de wet vereiste second opinion en hebben dus rechtstreeks – door gesprekken met de patiënt – te maken met de praktijk. In haar huiskamer in Tilburg vertelt Mirjam Broes, huisarts, palliatief consulent en SCEN-arts, openhartig over haar ervaringen.

Hoe wordt iemand SCEN-arts?
Foto: Saja Erens

Mirjam Broes: “Ik heb de la nog niet open hoeven maken voor iemand die euthanasie wilde.”
“In 1998 was er in Amsterdam een pilotproject voor SCEN-artsen. Daar kon je je voor inschrijven. Je deed dan een opleiding van drie dagen. Er was een aantal criteria: je moest goed liggen bij de collega’s, enige ervaring hebben met euthanasie en natuurlijk affiniteit met het onderwerp. Verder moest je huisarts of verpleeghuisarts zijn. Ik had daarvoor een keer euthanasie uitgevoerd. Dat was een speciaal geval. De desbetreffende vrouw was onder behandeling bij een specialist, maar ze had geen huisarts. Toen ze naar huis ging om daar te sterven, belde de specialist mij of ik haar huisarts kon zijn. Bijna terloops zei hij erbij dat er ook een euthanasieverzoek lag. Zo werd ik min of meer voor het blok gezet om op het verzoek van de vrouw in te gaan. Terwijl ik nog nooit een euthanasie uitgevoerd had en het daarna ook nooit meer heb hoeven doen. Als ik achteraf terugkijk, zou ik dat nu niet meer gedaan hebben. Vooral omdat de palliatieve zorg nu veel verder ontwikkeld is. Wij hebben in Nederland eerst de euthanasie geregeld en daarna pas de palliatieve zorg.”

Hoeveel keer per jaar wordt u erbij geroepen?
“We hebben diensten volgens rooster. Om de zoveel tijd een week. Als ik terugkijk, heb ik per jaar zo’n vijf tot acht gevallen. Soms word je er heel vroeg bij geroepen. Als mensen bijvoorbeeld nog goed zijn, maar het geregeld willen hebben voordat het slechter gaat. Vaak bij mensen die longkanker hebben en niet willen stikken, of die niet af willen vallen tot 25 kilo. Dan zeggen we dat er zeker nog geen sprake is van ondraaglijk lijden en dat wij later wel terugkomen. Wel beloven we dat er dan geen andere arts komt tegen wie ze het hele verhaal opnieuw moeten vertellen. We proberen dat te realiseren – we kunnen soms met vakantie zijn.
‘Die mensen lijden ondraaglijk, maar niet aan pijn’
Toen de euthanasiewet er net was, werden we er vaak in aller haast bijgeroepen als mensen pijn hadden of het benauwd kregen. De familie wapperde met een euthanasieverklaring en de patiënt wilde dat er op stel en sprong ingegrepen werd. Het probleem was dat er nog niet voldoende palliatieve zorg was. Als nu iemand pijn lijdt in de allerlaatste fase – maximaal de laatste twee weken van zijn leven – heb je palliatieve sedatie als remedie, wat gewoon medisch handelen is. Hoeveel verhalen daar ook over zijn, het komt bijna nooit voor dat een patiënt om euthanasie vraagt omdat de familie dat wil. Ten slotte spreken wij met de patiënt onder vier ogen over zijn verzoek.”

Wat is de meest voorkomende reden voor een euthanasiewens?
“Het hele probleem is dat ‘ondraaglijk lijden’, waar de wet over spreekt, zo subjectief is. Ik kom bijna nooit tegen dat de pijn ondraaglijk is. Dat is een heel verkeerd beeld. Ik zeg niet dat er nooit meer pijn is, maar het probleem ligt heel ergens anders. Als ik bij mensen kom vragen ze meestal: ‘U helpt me wel, he?’ Dan zeg ik: ‘Het enige wat ik u nu kan beloven, is dat ik goed voor u zorg.’ Meestal vinden ze dat genoeg.
‘We kunnen tegenslagen al bijna niet meer aan’
Ik beloof dat ik bij hen blijf, dat ik hen blijf volgen tot het laatst. De meeste mensen zijn dan al heel erg gerustgesteld. Ze kunnen niet ten volle beseffen wat er met hen gaat gebeuren als ze een dodelijke ziekte hebben. Daarom stellen mensen hun verzoek of verwachtingen vaak bij. Er zijn er die zeggen: ‘Ik in bed liggen, nou mooi niet.’ Maar wat bedoelen ze daarmee? Wij kunnen als maatschappij het lijden geen plaats meer geven. En dan heb ik het uitdrukkelijk niet over pijn, misselijkheid, braken. Want die kunnen we tegenwoordig vrijwel altijd behandelen. Mensen kunnen niet meer in bed liggen en afhankelijk zijn, enorm in gewicht afnemen, niets meer kunnen, er uitzien als een levend lijk. Ze vinden het onacceptabel te weten dat ze binnenkort dood zullen gaan of dement zullen worden. Dat ze geen regie meer hebben over hun eigen leven, de zinloosheid. Veel mensen lijden ook aan eenzaamheid, want we steken tegenwoordig meer energie in netwerken dan in gemeenschapszin. Als je dat boven tafel weet te krijgen, kun je het bespreekbaar maken en dan verdwijnt de euthanasievraag vaak.”

Over welke kwaliteiten moet een SCEN-arts beschikken?
“Het allerbelangrijkste is dat je communicatief bent. Want er wordt vaak zo slecht geluisterd. Het echt actieve luisteren en weten waarom mensen de dingen zeggen die ze zeggen, zijn van groot belang. Maar in de grote technische bedrijven die ziekenhuizen tegenwoordig vaak zijn, is weinig plaats voor zachte waarden als tijd, rust, intimiteit en echt luisteren naar elkaar. Je moet echt de rust en tijd hebben om te luisteren naar wat mensen tussen de regels door zeggen. Al die mensen die euthanasie willen, die lijden ondraaglijk, maar niet aan pijn. Het is meer hoe wij tegen hen aankijken. Ik heb eens een patiënte gehad met longkanker die tot het gaatje ging. Die zei: aan mijn lijf geen euthanasie. Ik moet nog twee kleinkinderen geboren zien worden. Een katheter hoefde ze niet. Ze babbelde maar door en dat kleinkindje werd geboren en ging met haar in bad. Haar vaste verzorgster zei: ‘Ik kan dat niet meer aanzien, kunt u niet wat doen?’”

Hoe beoordeelt u vanuit de praktijk de euthanasiewet zoals die nu is?
“Als ik naar mezelf kijk, dan ervaar ik daar toch een stuk armoede in. Het is hoe dan ook een uitvloeisel van de huidige maatschappij, van hoe we met elkaar omgaan. We kunnen lijden – en dan bedoel ik niet pijn – niet meer aan. We kunnen tegenslagen al bijna niet meer aan. We kunnen het niet meer in overeenstemming brengen met menswaardigheid. En dat vind ik heel jammer. Als je ziet wat er gebeurt in de ziekbedden waar wij komen, dan vind je ook humor en intimiteit. Laatst had ik een man die zei: ‘Verdorie dokter, dat je nou toch dood moet gaan om te merken wat het leven waard is.’ Wat daar gebeurt, is veel meer dan mensen van tevoren kunnen beseffen. Ze kappen het vaak af zonder te weten hoe rijk dat laatste stukje nog kan zijn. Ik heb een man gehad, die zei: ‘Ik vind het jammer dat ik kan kiezen voor euthanasie. Ik heb het nog nooit zo goed gehad. De intimiteit tussen mij en mijn vrouw is nog nooit zo groot geweest als de laatste maanden.’ En dan te bedenken dat er vaak wordt gezegd: ‘Het is toch niet meer nodig om er uitgemergeld bij te liggen.’”
“Ik heb een hele la vol met euthanasieverklaringen die mensen besteld hadden bij de Vereniging voor Vrijwillige Euthanasie. Je kunt daar ongelooflijk veel situaties invullen waarbij je om euthanasie vraagt. Het enige wat helpt, is dat je de mensen zegt dat je heel goed voor hen zult zorgen. Ik heb de la nog niet open hoeven maken voor iemand die euthanasie wilde.”

Opvattingen over iemands wens tot levensbeëindiging, kledingstijl of huidskleur, mag iemand van mij wel uitspreken, maar ik vind het niet goed als mensen vanuit deze opvatting beperkingen gaan opleggen aan het zelfbeschikkingsrecht van anderen. Het verbieden van zelfdoding en euthanasie ben ik daarom op tegen, omdat dit een beperking is van het zelfbeschikkingsrecht van mensen.

o maar daar ga ik dan volledig mee akkoord hoor.

Het vervelende is dat mensen die geloven in hun eigen onzichtbaar vriendje menen dat ze de vermeende wil van dat onzichtbaar vriendje moeten opleggen aan anderen.

Euthanasie is een evolutie die voortkomt uit de technische verbeteringen in de samenleving. Hoe geavanceerder de samenleving hoe minder de mensen zich neerleggen bij een "natuurlijke dood". Want vroeger kom men niet kiezen, nu kan men meer de dood controleren of het leed verzachten. In de toekomst zal het nog veelvuldiger voorkomen.

Ik ga er van uit dat het leven een geschenk is en dat dat men het leven moet/mag rekken. Dat geneesheren techniek toepassen is een pluspunt. Maar over het leven van anderen beslissen zonder schriftelijke instemming, dat gaat me te ver. Het sociaal contact met een terminale patient is heel belangrijk. Daarom is het goed dat het palliatieve werk bevorderd wordt. In vlaams Belgie, zijn er net als in Nederland worden verschillende opleidingen in de palliatieve zorg aangeboden.

Nog zoiets ontvangen via e Mail

106 Teletekst za 16 aug
***************************************
Geen reanimatie in verzorgingshuis

***************************************
` Een verzorgingshuis in Amersfoort
heeft besloten bewoners alleen nog te
reanimeren als ze hebben laten weten
dat ze dat willen.Zo'n richtlijn is
voor verpleeghuizen gebruikelijk,maar
voor zover bekend is dit het eerste
verzorgingshuis dat niet reanimeert.

Volgens het verzorgingshuis zijn 70-
plussers er na reanimatie vaak slecht
aan toe.Het nieuwe beleid zou zijn
afgesproken met de cliëntenraad.

De Nederlandse Vereniging voor
Verpleeghuisartsen is verbaasd.Volgens
de vereniging mag alleen in individuele
gevallen en na overleg met de huisarts
worden besloten niet te reanimeren.

De voorgestelde richtlijn wordt (nog) niet uitgevoerd:

Reanimatierichtlijn tehuis opgeschort

AMERSFOORT - Het nieuwe beleid van het
Amersfoortse verzorgingshuis St. Pieters en
Bloklands Gasthuis om ouderen alleen nog te
reanimeren als ze expliciet die wens hebben
laten vastleggen, is tijdelijk opgeschort.

Voorlopig zullen medewerkers van het tehuis alle
bewoners reanimeren. "Als een van de bewoners
neervalt, wordt er met reanimatie gestart.
Ondertussen wordt gekeken wat de wens van
de bewoner is. Mocht tijdens de reanimatie
blijken dat iemand eerder heeft aangegeven niet
gereanimeerd te willen worden dan zullen we
deze wens respecteren en de reanimatie alsnog
stoppen."

Inderdaad, een visie die getuigt van grote maturiteit.

Ik ben blij dat Minister Hirsch Ballin van Justitie de regels nog verder gaat aanscherpen. De patient hoeft niet het slachtoffer te zijn en worden van aangekondigde bezuinigingsmaatregelen. Ik wil de familieleden benadrukken; het verzorgingstehuis mag absoluut geen dumpplaats worden.

Nu d�*t lijkt me redelijker.
Niet reanimeren indien men dat niet expliciet heeft gevraagd is een brug te ver.
Niet reanimeren omdat men heeft gevraagd om niet te reanimeren is de juiste houding.

Anderzijds vind ik dan weer het Belgische systeem van orgaandonatie wèl kunnen:

organen mogen worden gebruikt TENZIJ de overledene expliciet heeft te kennen gegeven dit niet te wensen.

Ik geloof dat het in Nederland andersom is: enkel donatie indien men het heeft aangegeven.

In Kerkrade (NL) is een donorregistratiecentrum. Iedere ingezetene van Nederland kan hier een formulier opvragen en zich registreren laten. Via de nederlandse identiteitskaart (Rijksburger servicenummer) kan ieder ziekenhuis enkel de gegevens opvragen wanneer iemand in het bezit is van een donorcodocilkaart of niet.

Lekker christelijk.

het probleem is dat een heleboel mensen er in feite niks op tegen zouden hebben indien hun organen konden hergebruikt worden.

Vooral jonge mensen hebben geen bezwaren.

Alleen is de moeite om dat te gaan laten registreren dikwijls van een ontzetten l�*ge prioriteit, tot het weer eens vergeten wordt.

Daarom vind ik het in geval van orgaandonatie beter dat het wordt omgedraaid. Iemand die persé NIET wil dat zijn organen worden gebruikt zal wèl die moeite doen indien men met de Belgische constructie werkt.

In Nederland kan iedereen een codocilkaart aanvragen waarop staat of hij wel of niet zijn organen wil afstaan na de doodsintrede. Hoe is het dan in Belgie? Ik ben jaren al bloeddonor geweest Daar mijn bloeddruk wisselvallig is, weet ik niet of ik weer bloed kan geven. Als ik een mensenleven kan redden, is het grote daad organen af te staan.

1: Iedereen in Nederland zal zijn organen niet afstaan, tenzij de persoon aangegeven heeft dit wel te willen én dat geregistreerd is.

2: http://nl.wikipedia.org/wiki/Orgaand...in_Belgi.C3.AB

3: Als je door organen af te staan een mensenleven kan redden, is dat inderdaad een grote daad. Als je een mensenleven kan redden door geld over te maken aan een hulpverleningsorganisatie, is dat ook een grote daad. Als je een mensenleven kan redden door een moordenaar te vermoorden, is dat een minder grote daad.
Ik ben voorstander dat mensen in principe wel orgaandonor zijn en ze de mogelijkheid moeten hebben dit te weigeren.

Juist: "Als je een mensenleven kan redden door een moordenaar te vermoorden, is dat een minder grote daad." En dit gebeurd in heel veel landen. Ik dacht dat ook China in opspraak is gekomen Moorden voor organen ressorteert ook onder bloedvergieten en dat ik vind ik triest voor de onwetende acceptor
Even terug op Nederland; iedereen is op de hoogte gesteld voor Registratie en kreeg een formulier toegestuurd. Voor de zekerheid voeg ik de site in van het donorregistratiecenrtum in Kerkrade. Hier is hun Website: http://www.donorregister.nl/veelgest...n/registratie/

wel, zoals ik schreef:

in Belgie is in principe iedereen donor, tenzij men heeft aangegeven géén donor te willen zijn.

in praktijk schijnt het wel zo te zijn dat de familie mag weigeren om organen van hun familielid af te staan, ook al heeft de persoon in kwestie geen document met weigering ingediend.
(persoonlijk vind ik dit fout: waarschijnlijk ben ikzelf vb. toch onbruikbaar ondertussen, maar ik zou helemaal niet opgezet zijn indien mijn kinderen zouden weigeren om mijn organen te doneren, terwijl ik daar tijdens mijn leven steeds voorstander van was).

Vandaar dat er toch nog een campagne werd opgestart om het donorschap nog eens te bevestigen via een document.

"...dat de familie mag weigeren om organen van hun familielid af te staan," daarvan was/is in Nederland nog sprake. Ik wil best mijn organen afstaan voor het redden van een mensenleven, maar wat gebeurd er met mijn beenderen? Ik kies uit overtuiging voor een begrafenis. En wie kan mij die garantie in Nederland of in Belgie etc. etc. bieden?