Oorspronkelijk geplaatst door marie daenen (Bericht 7125273)

Laten we alles eens van een ander oogpunt bekijken.
Waar verschilt de mens van het dier; of wat maakt de mens mens; of wat heeft de mens achter zich gelaten uit het dierenrijk dat hem ervan afgezonderd heeft tot een hoger (?) wezen?
Meestal wordt er gesproken over het verstand, het bewustzijn, de verbeelding.
Zou het kunnen dat het opgeven van het instinctief handelen de mens onherroepelijk op het verkeerde been heeft gezet?

Vanaf het ontstaan van het universum zijn er krachten aanwezig die zowel opbouwend als noodzakelijk vernietigend konden werken om steeds in de richting van meer complexiteit te gaan.

Geen enkel commentaar over de zuiver materiele krachten, alhoewel ook zij schenen te werken aan het opbouwen van een steeds meer en meer complex geheel.
Uit de materie is, wat wij noemen, leven ontstaan en elk levend wezen wist vanaf zijn ontstaan tot zijn dood wat te doen.
Het leven vermenigvuldigde zich, groeide in verscheidenheid, werd complexer en volgde zonder noemenswaardige uitzondering, of het betrof zieke wezens, zijn intstinct, van amoeba tot Boabab en verder....

En dan komt de mens en alles verandert en corrumpeert; want de mens heeft verstand, heeft een vrije keuze en weet vooral niet meer wat te doen.
Hij beseft dat hij naak op de wereld staat, hij leert dat hij dood gaat, hij ziet in dat hij enorm Klein en zielig is en toch verdomme neemt hij zichzelf voor de top van de schepping.

Tot de komst van de mens liep alles op radertjes; wat er gebeurde was juist en hoorde zo te zijn, volgens de mens, natuurlijk als voorbereiding op zijn grote komst.

Maar met zijn grote komst begon hij ineens te foeteren, in te zien, dat het allemaal niet zo goed liep; dat hij als mens het beter wist; dat hij als mens de wereld ging verbeteren; de landbouw, de veeteelt, de geneeskunde, het energieverbruik, de handel, de organisatie van de samenleving....

En hij veranderde en veranderde en hij was minder en minder content want hoeveel hij ook veranderde, steeds liep het ergens weer verkeerd en ipv van één pas vooruit te gaan moest hij dikwijls erkennen dat hij vele passen achteruit was gelopen.

De dierenwereld heeft die problemen niet; zelfs indien de mensen op dit ogenblik bezig zijn met hen systematish uit te roeien; hij blijft zichzelf, probeert zich aan te passen waar mogelijk en anders sterft hij uit, punt.

Kan het zijn dat de mens volledig verloren is gelopen door het instinct achter zich te laten; meer, het te hebben afgezworen als ondermaats, terwijl het juist ons instinct is dat ons direct in contact brengt met de scheppende krachten die deze wereld, vanaf het begin van zijn ontstaan, tot vandaag, gevormd hebben?

In dit opzicht zijn wij enkel kleine radertjes in een groter geheel, geleid via ons instinct die ons de zekerste weg aanduidt om optimaal te functioneren, zoals alle levende en niet levende materie op deze wereld en gestatig in de richting van een hoger doel.

In dat opzicht zou het verstand een versterking van dat instinct hebben moeten zijn, zoals het leven in zijn steeds complexere vorm steeds een versterking van dat instinct en van zijn werking is en was.

Maar ipv dat instinct te versterken hebben wij, in onze menselijke dwaasheid en hoogmoed, ons tegen ons instinct gekeerd en zijn wij ons ipv als radertjes in een groter geheel te blijven beschouwen zijn wij ons als levende wezens, levend voor zichzelf gaan zien en hebben wij ons zo afgesloten van het groter geheel, dat wij nu, na een hopeloze en lange zoektocht, God zijn gaan noemen.

Oorspronkelijk geplaatst door marie daenen (Bericht 7125273)

Laten we alles eens van een ander oogpunt bekijken.
Waar verschilt de mens van het dier; of wat maakt de mens mens; of wat heeft de mens achter zich gelaten uit het dierenrijk dat hem ervan afgezonderd heeft tot een hoger (?) wezen?
Meestal wordt er gesproken over het verstand, het bewustzijn, de verbeelding.
Zou het kunnen dat het opgeven van het instinctief handelen de mens onherroepelijk op het verkeerde been heeft gezet?

Vanaf het ontstaan van het universum zijn er krachten aanwezig die zowel opbouwend als noodzakelijk vernietigend konden werken om steeds in de richting van meer complexiteit te gaan.

Geen enkel commentaar over de zuiver materiele krachten, alhoewel ook zij schenen te werken aan het opbouwen van een steeds meer en meer complex geheel.
Uit de materie is, wat wij noemen, leven ontstaan en elk levend wezen wist vanaf zijn ontstaan tot zijn dood wat te doen.
Het leven vermenigvuldigde zich, groeide in verscheidenheid, werd complexer en volgde zonder noemenswaardige uitzondering, of het betrof zieke wezens, zijn intstinct, van amoeba tot Boabab en verder....

En dan komt de mens en alles verandert en corrumpeert; want de mens heeft verstand, heeft een vrije keuze en weet vooral niet meer wat te doen.
Hij beseft dat hij naak op de wereld staat, hij leert dat hij dood gaat, hij ziet in dat hij enorm Klein en zielig is en toch verdomme neemt hij zichzelf voor de top van de schepping.

Tot de komst van de mens liep alles op radertjes; wat er gebeurde was juist en hoorde zo te zijn, volgens de mens, natuurlijk als voorbereiding op zijn grote komst.

Maar met zijn grote komst begon hij ineens te foeteren, in te zien, dat het allemaal niet zo goed liep; dat hij als mens het beter wist; dat hij als mens de wereld ging verbeteren; de landbouw, de veeteelt, de geneeskunde, het energieverbruik, de handel, de organisatie van de samenleving....

En hij veranderde en veranderde en hij was minder en minder content want hoeveel hij ook veranderde, steeds liep het ergens weer verkeerd en ipv van één pas vooruit te gaan moest hij dikwijls erkennen dat hij vele passen achteruit was gelopen.

De dierenwereld heeft die problemen niet; zelfs indien de mensen op dit ogenblik bezig zijn met hen systematish uit te roeien; hij blijft zichzelf, probeert zich aan te passen waar mogelijk en anders sterft hij uit, punt.

Kan het zijn dat de mens volledig verloren is gelopen door het instinct achter zich te laten; meer, het te hebben afgezworen als ondermaats, terwijl het juist ons instinct is dat ons direct in contact brengt met de scheppende krachten die deze wereld, vanaf het begin van zijn ontstaan, tot vandaag, gevormd hebben?

In dit opzicht zijn wij enkel kleine radertjes in een groter geheel, geleid via ons instinct die ons de zekerste weg aanduidt om optimaal te functioneren, zoals alle levende en niet levende materie op deze wereld en gestatig in de richting van een hoger doel.

In dat opzicht zou het verstand een versterking van dat instinct hebben moeten zijn, zoals het leven in zijn steeds complexere vorm steeds een versterking van dat instinct en van zijn werking is en was.

Maar ipv dat instinct te versterken hebben wij, in onze menselijke dwaasheid en hoogmoed, ons tegen ons instinct gekeerd en zijn wij ons ipv als radertjes in een groter geheel te blijven beschouwen zijn wij ons als levende wezens, levend voor zichzelf gaan zien en hebben wij ons zo afgesloten van het groter geheel, dat wij nu, na een hopeloze en lange zoektocht, God zijn gaan noemen.

Oorspronkelijk geplaatst door satiper (Bericht 7125630)

Ik ben akkoord dat ons optreden geen succes over de hele lijn kan genoemd worden.
We doen mooie dingen maar ook verschrikkelijke.

Er is dus ruimte voor verbetering (die verschrikkelijke mogen wat mij betreft verdwijnen)
Vanwaar moet die verbetering komen?

Gooien we (kort samengevat hetgeen jij voorstelt?) ons verstand weg en omarmen we terug onze instincten?

Mocht het al mogelijk zijn denk ik dat ook dat niet de juiste weg is.

De reden:
We waren niet altijd zo sterk.
Lange tijd waren we vnl een prooidier vermoed ik.
We leerden samenwerken, ons verstand gebruiken om wapens en vuur te maken, kleding, onderdak enz...
Allemaal grote stappen vooruit die ons deed evolueren van schichtig prooidier tot zelfbewuste jager die uiteindelijk zelfs aan de top van de keten kwam te staan.

Op zich geen slechte weg.

Moeten we dit alles aan de kant schuiven?

Ten slotte heeft instinct wel zijn waarde maar ook zijn beperkingen.
Het is onder meer door gebruik te maken van het instinct bij dieren dat we er in slaagden meerdere en grotere dieren op hol te doen slaan (vluchtinstinct) en hen bvb over een klif te jagen.
Hetgeen een relatief gemakkelijke jachttechniek is.
Deze overwinningen van ons verstand op het instinct van dieren zal wel mede aan de basis liggen voor ons ontzag/waardering voor intelligentie.
Misschien is deze waardering hier en daar zelfs doorgeschoten naar hoogmoed, daar kan ik zeker akkoord mee gaan.

Zoals eerder gezegd er is zeker ruimte voor verbetering.
Het zou trouwens heel goed kunnen dat een deel van het antwoord effectief niet tot het domein van het verstand behoort.
Het is misschien eerder een aanvoelen dan een weten dat deze verbetering voor een groot stuk moet komen van meer harmonie tussen de mens en zijn leefwereld.
Enfin dat is toch hoe ik er over denk of het aanvoel.
In dat opzicht ga ik dus wel een stuk mee in hoe jij tegen deze zaken aankijkt vermoed ik.

Oorspronkelijk geplaatst door dewanand (Bericht 7126143)

Namaste Marie Daenen,

De mensapen zitten nu alleen met elkaar oorlog te voeren, elkaar kapot te pesten, kapot te discrimineren, elkaar seksueel te misbruiken en te verkrachten, alles op aarde te vernietigen, enz enz. Ja, ik zie geen hogere wezens hoor, ik zie gewoon mensapen met grotere hersenen en gigantische geslachtsorganen (grote kut en grote lul) met heel weinig beschaving of moreel besef. En Wieroe leerde mij het zo te zien, als slimme hindoe kat.

De vijfde, zesde en zevende mensapen zijn wanprodukten van de evolutie op aarde en parasitaire gedrochten die verdoemd zijn om zichzelf uit te roeien en samen ten onder te gaan.

dewanand en Wieroe
hindoe fundamentalisten
planet of the intelligent hindu chimps

Oorspronkelijk geplaatst door marie daenen (Bericht 7127407)

Sorrie, maar ik stel niet voor dat wij ons verstand uitroeien, in tegendeel. Ik pleit er voor dat we ons instinct terug vinden en verder ontplooien met de hulp van ons verstand. Dat zou een enorme versterking betekenen van ons menszijn.
We moeten eindelijk inzien dat het verstand in ons leven slechts een hulpmiddel is zoals al onze andere kapaciteiten maar zeker niet de onherroepelijke heerser waar wij het voor nemen.
Welke mens kan zich nog zien zonder zijn verstand? Het verstand heeft als het waren de plaats ingenomen van ons 'zijn'; heeft in feiten ons eigen verdrongen.

Een voorbeeld:

Neem de trekvogels die jaarlijks duizenden kilometers afleggen. Hoe vinden ze hun weg? De wetenschappers hebben verschillende ideeën en theorieën, maar in werkelijkheid kunnen ze het verstandelijk niet uitleggen.
Voor mij volgen ze gewoon hun instinct, zoals ze het miljarden jaren altijd gedaan hebben.

Veronderstel dat die vogels ergens in hun leven een ontdekking doen en dat hun verstand zich begint te ontwikkelen en te groeien.

Ik ben er bijna zeker van dat na tientallen jaren, honderden jaren die trekvogels hun weg niet meer blindelings zullen vinden, want ze zullen opgehouden hebben met te luisteren naar hun instinkt en hun werking vervangen hebben door hun verstand.

Oorspronkelijk geplaatst door marie daenen (Bericht 7127415)

Misschien als we terug het belang zouden inzien van ons instinkt en het verstandelijk gaan verder versterken en uitbouwen; misschien dat we dan de klip van de zelfdoding zouden kunnen omzeilen?

Misschien?

Oorspronkelijk geplaatst door satiper (Bericht 7128650)

Alle verbetering is welkom.
Enig idee hoe je dit kan verwezenlijken?

Oorspronkelijk geplaatst door dewanand (Bericht 7128947)

namaste Marie Daenen,

sterkste instinct is het overlevings instinct, als individu en als unieke, tribale soort, in raciaal/genetische/religieuze/etnische zin. Denk eens na Marie als je mijn teksten leest op mijn grote site www.dewanand.com dan ga je ontdekken dat ik puur mijn bruin koelie apen instinct volg om te overleven (mijn zelfmoord letterlijk voorkomen) en van mijn sarnami/koelie apen stam uit suriname he. Check die Hindoelander doctrine eens.

fundamenteel heb je:

instinct
Ratio
verstand
behoeften

en dit alles wordt doorgerekend en geoptimaliseerd door je
individuele intelligentie als autark organisme. Hierom zijn wij niets anders dan organische computers die alleen willen genieten ('alles moet letterlijk LEKKERBEK zijn' voor al onze 7 genotszintuigen en vele erogene zones, tel maar na bij jezelf).

Nou analyseer dit maar Marie deze week dan zal je het zelf beseffen.

Waar is je vrouwelijke instinct?

Besef dat mijn mannelijke instinct toch sterker is dan ik vaak denk. Donderdag zie ik voor de tweede keer mijn hindu dreamgirl type (goudbruine hindoemeid uit mijn dromen als oude, zieke, halfseniele hindoeman) en ja, ik ben verliefd op haar geraakt toen ik haar twee weken geleden voor de eerste keer zag en tegen haar stond te praten als een verwarde, zieke, oude, verloren hindoeman, die weet dat zijn brandstapel al gebouwd is door de goden en godinnen om hem te verlossen uit zijn lijdensweg. Wat heeft het leven mij verder nog te bieden dan de dood? Ok ok, er is nog een ding dat het leven mij nu nog te bieden heeft en dat kan je ontdekken door deze offercode van mijn oude werk te googlen:

'wart0129'

Ja zo werkt het instinct van een oude, verloren, goudbruine hindoe/koelieman denk ik, die verder alles al weggedaan heeft en alles toch allang kwijt raakte.

Het pad naar mijn dood is korter dan ik dacht, daarom heeft Wieroe het verlengd met brede bestrate kronkels zodat het langer lijkt dan een snellere rechte lijn van huidige punt A naar de brandstapel op punt B.

dewanand en Wieroe
hindoe fundamentalisten

Oorspronkelijk geplaatst door Peche (Bericht 7129039)

Volgens mij ontplooit een mens zichzelf het beste door een "format" te doen.
What would the shaman do?

Oorspronkelijk geplaatst door marie daenen (Bericht 7129096)

Voor mijzelf is dit inzicht nieuw, maar het lost wel vele vragen op;

- waarom dat gevoel van verlatenheid van de mens dat hij op alle mogelijke wijze tracht op te lossen, door vb heel druk bezig te zijn met van alles en nog wat, maar totaal nutteloos gezien het geheel;

- het uitvinden van een God, die overal aanwezig is en alles ziet en ons altijd verantwoordelijkheid zal vragen; waarom doet de mens dat; waarom kan hij niet zonder; waarom moet er iets hoger zijn;

- de gedachte dat wij onszelf moeten overstijgen en dat het Gods wil is dat telt en niet onze Eigen wil;

Ok, het kan te zot lijken om los te lopen, maar dat instinct dat niet alleen een eigenschap van de dieren zou zijn en dat, zoals we toch menen te weten, de dieren leidt, hun hele leven van a tot z bepaald; indien dat instinct al zou bestaan alvorens het dierenrijk tot ontwikkeling kwam; indien dat instinct er van in den beginne geweest zou zijn en de kracht zou geweest zijn die de schepping bepaalde; wie kan zeggen dat het niet het geval is?
Ikzelf heb dat instinct in mijzelf voelen groeien, waarschijnlijk omdat ik het de gelegenheid gaf om het terug zijn natuurlijke plaats in te laten nemen en ik heb hetzelf lang gezien als een hogere kracht die verder rijkte dan mijn bekrompen menselijk verstand. Het bracht mij dikwijls in de zevende hemel, het hielp mij stormen te doorstaan, het was er als een rustige vastheid, een alles bepalende zekerheid, ook in, volgens menselijke normen gezien tegenspoed, maar volgens het leven gezien gewone natuurlijkheid.

- en dan de zin uit een boek, dat ik erg waardeer, over de diepere zin van het leven: de mens denkt dat hij voor zichzelf leeft; dat is niet zo.

Oh het was een zin die ik haatte, want zogezegd leek dat teveel op de zogenaamde wet van gehoorzaamheid aan de hogere wereldse machten; de hogere geestelijkheid; wat in negatieve zin gezien de mens zijn verantwoordelijkheid afneemt voor zijn Eigen handelen, want slechts een kuddebeest.
Maar de mens omvat ook die hogere geestelijkheid, die hogere wereldse machten. En ik wil niet zonder begrijpen lompweg buigen voor een hogere God.
Tot ik doorhad het belang van het instinct in ieder van ons aanwezig, aanwezig vanaf den beginnge, altijd en overal daar, en die de hele wereld stuurt en in die wereld is de mens inderdaad slechts een radertje, maar een radertje dat verstand heeft en dank zij dat verstand, ten minste wanneer hij dat verstand in samenwerking met zijn instinct en niet tegen zijn instinct gebruikt, enorm kan meewerken aan de werking van het heelal en er veel intensiever deel van kan uitmaken dan alles wat op een lagere ontwikkelingstrap staat dan ons, mensen.


Enfin, dat is mijn inzicht op dit ogenblik, maar het is duidelijk dat er nog veel moet aan gewerkt worden om het klaarder en duidelijker te maken.

Oorspronkelijk geplaatst door satiper (Bericht 7129584)

Ik begrijp alleszins nog niet wat je bedoelt.
Instinct is ook maar een woord.
Een woord dat staat voor hetgeen de dieren stuurt (meen ik te begrijpen).
Wij mensen denken meestal in taal (als volwassene).
Ik denk dat dieren dat minder hebben (hebben ze een taal?)
Ze denken wss meer in kleuren, beelden, geuren, gevoelens, (zintuigelijk maw) wss gelijkaardig hoe we zelf denken als baby (voor we taal beheersen - overgang is gelijdelijk en achteraf merk je niet eens dat er een wijziging is opgetreden - het lijkt alsof we altijd in taal hebben gedacht, terwijl dat wss niet het geval is).
Het lijkt me dat het functioneren van dieren vrij basic is (eten, drinken, slapen, voortplanten, ...)
Primaire behoeften?
Ook als mens hebben we die en proberen we die ook te vervullen dus daar lopen we op dat vlak min of meer gelijk met de dieren.
Dus zie ik niet zo direct hoe we dat deel (instinct) nog kunnen opwaarderen?

Oorspronkelijk geplaatst door maf (Bericht 7129765)

Overstijgen=transcenderen

Er zijn mystici van alle richtingen en geloven die hun menselijke conditie transcenderen

Oorspronkelijk geplaatst door marie daenen (Bericht 7129723)

Inderdaad is instinct ook maar een woord; een woord dat we een beetje denigrerend gebruiken om het gedrag van de dieren te verklaren; wij mensen daar en tegen, wij hebben ons verstand om te zeggen hoe en wat we moeten doen.

Maar bij nader inzien gaat het instinct veel verder; ok de dieren hebben hoofdzakelijk primaire behoeften, maar zoals hierboven aangehaald; hoe kunnen trekvogels de juiste weg honderden km ver vinden? Hoe vinden zalmen de weg terug naar hun broedplaats, tegen de stroom in? Hoe zijn sommige vogels in staat enorme kunstige nesten te bouwen. De sterkte van een spinnenweb, heel kunstig. Ok, allemaal aangeboren talenten, maar het blijven talenten, dikwijls heel diepzinnig en de mens in al zijn observaties heeft de sleutels nog altijd niet gevonden.
Het is niet omdat het instinct bij de dieren hoofzakelijk primaire behoeften bevredigt dat wat gebeurt minder diepzinnig is.

Neem dat dat instinct niet alleen de motor van het dierenrijk is, maar altijd al bestaan heeft, lang voor het dierenrijk en zelfs aan de oorsprong van alles ligt!
de motor van de schepping, de vorming van de sterren, de opbouw van de materie, het ontstaan van de planeten, de aarde, het eerste leven op aarde, de verdere ontwikkeling... ,
zelfs de komst van de mens in de stijgers gezet zou hebben, met het enorme risico dat de mens, in al zijn kleinmenselijke hoogmoed, zich tegen de werking van het instinct zal keren, zoals we vandaag zien dat gebeurt.

En het instinct bestaat, zie de dieren, en voor mij, zie mijn Eigen ervaringen.

Zoals levende wezens niet kunnen leven zonder te ademen, zo kan om het even welke stof, welke materie, levend of niet, niet bestaan zonder doordrongen te zijn door het instinct en te handelen volgens het instinct.

Materie om over na te denken, niet?

Oorspronkelijk geplaatst door marie daenen (Bericht 7129777)

Inderdaad, wat is uw punt?

Oorspronkelijk geplaatst door satiper (Bericht 7129849)

Je uitleg doet me denken aan een theorie van Rupert Sheldrake.

Morfische velden.

Ook maar een naam natuurlijk.
Maar het zou een verklaring kunnen zijn voor veel zaken die we tot op heden niet echt goed kunnen verklaren.

Mss eens interessant om te googelen?

Oorspronkelijk geplaatst door maf (Bericht 7129928)

Dat het uitzonderingen zijn die hun menszijn kunnen overschrijden.
En dat die uitzonderingen mystici zijn.



Kiezen:? Dat kies je niet. Daar streef je naar. Als je geluk hebt, wordt het je gegeven.

Oorspronkelijk geplaatst door koppijn (Bericht 7130031)

Simone Weil schreef: " De waarheid beminnen betekent de leegte verdragen, en dus de dood aanvaarden. De waarheid staat aan de kant van de dood."

Oorspronkelijk geplaatst door satiper (Bericht 7130095)

Nog iets dat interessant is.
Zojuist op terzake (7-5-14)
Item over the Ice-man
Kan bepaalde ziekten overwinnen (uitsluitend met geestkracht)
Wetenschappelijk bewijs is ondertussen ook al geleverd.
Straf!
De moeite om eens te bekijken.

Oorspronkelijk geplaatst door marie daenen (Bericht 7131108)

Ik heb de video gezien en inderdaad bewonderendswaardig.

Wat mij vooral geraakt heeft is toen hij zei aan één van zijn leerlingen dat hij zijn ademhalingsoefeningen moest doordoen totdat hij een zeker loomheid voelde.
Die loomheid ken ik en die loomheid noem ik inderdaad goddelijk en verdenk ik er nu van om ons instinct te zijn.

En iedereen zou er direct mee verbonden kunnen zijn!!!

Kunt u u de vooruitgang van de mensheid voorstellen indien de mensen, in groep en/of afzonderlijk en in steeds groter getale zich gaan verbinden met die krachten?
Alles zou inderdaad totaal veranderen; we zouden een hele andere samenleving opbouwen en oorlogen en geweld zouden we zeker als heel achterlijke onhebbelijkheden achter ons laten. We zouden te vol zijn van alle nieuwe ontdekkingen die we zo zouden kunnen doen.

Oorspronkelijk geplaatst door satiper (Bericht 7134561)

Uit je woorden meen ik te mogen afleiden dat je een weg gevonden hebt die naar een betere wereld kan leiden een weg naar nieuwe ontdekkingen?
Heb je zelf al bepaalde zaken ontdekt die je wil delen?

Ik wil niet als de grootste scepticus overkomen want ik wil best geloven dat er meer is dan hetgeen we momenteel meestal voor mogelijk houden, maar dat sceptische is er toch wel, dat moet ik eerlijk erkennen.

Het experiment met de ice-man vind ik in die zin bemoedigend omdat het hier zo'n nieuwe weg lijkt te zijn die bovendien volgens de klassieke wetenschap bevestigd wordt (op zich al geweldig – vroeger trok wetenschap voor dit soort van zaken nogal eens de neus op om het vervolgens naar de vuilbak te verwijzen zonder de moeite te doen om het daadwerkelijk te onderzoeken).
Een opsteker voor de Nederlandse wetenschappers dus.

Dus ben ik ook wel benieuwd naar wat jou ervaringen zijn op dit gebied?

Oorspronkelijk geplaatst door marie daenen (Bericht 7135481)

Behoud vooral je scepticisme; ik heb hier vroeger een draad geopend (ik moet toegeven niet al te goed uitgewerkt) met 10regels op weg naar het absolute en één van de voornaamste regels voor mij was dat je niets moest aannemen of geloven van wat een ander je zegt totdat je zelf ervan overtuigd was dat het de waarheid was. Op dat ogenblik wordt die waarheid die een ander je geleerd heeft jouw waarheid en versterkt die waarheid jouw persoonlijkheid.
Kom later terug.

Oorspronkelijk geplaatst door Peche (Bericht 7133971)

Oorspronkelijk geplaatst door marie daenen (Bericht 7136128)

Verwacht je niet aan veel spectaculairs, de grootheid van alle dingen zit in het kleine: 'die het kleine niet eert, is het grote niet weert' of ik zou zeggen zal nooit het echte 'grote' vinden.

Een ander feit is dat : 'de waarheid is de hoeksteen van de wijsheid' of wie niet bereid is de waarheid, hoe hard soms ook of hoe tegengesteld aan wat ons wordt wijsgemaakt of wat we graag zouden geloven, wie die waarheid niet onder ogen wil zien zal nooit veel verder komen.

Enfin een andere regel is wat het wereldse betreft dat het water (de rijkdommen) altijd terugvloeit naar de zee (de rijken zullen steeds zichzelf verrijken, ook in België met een door zogezegd links gedomineerde regering).

Wat de film over de' iceman' betreft zit voor mij het voornaamste in het feit dat hij wetenschappelijk bewezen heeft dat de geest het lichaam kan beheren, wat ik al lang in experimentele fase vaststel, maar mijn experimenten rijken niet verder dan het leven van elke dag en zijn alles behalve noemenswaardig te noemen; toch één voorbeeld, ik ben er nooit in geslaagd via regime, dieten.... mijn lichaamsgewicht te doen zakken; voor het afvallen van elke kilo moest ik bijna mijn hele gezondheid in de weegschaal werpen en nu gewoon door geestelijk inzicht heb ik mijn gewicht onder contrôle, zonder het minste regime, zonder het minste dieet.

Ik ben zoekende, en er zijn dagen dat ik twijfel of ik wel op de goede weg zit; maar dan kan ik mij soms, dikwijls onverwachts zo heerlijk goed en zalig voelen en de intenties van die gevoelens worden met de jaren sterker, maar dat houdt in dat ik ook de geestelijke pijn veel dieper kan voelen, maar op zo ogenblikken weet ik dat het de enige, juiste weg is.

En dat het instinct wel eens het veld zou kunnen zijn die de hele evolutie geleid heeft van het begin tot nu bij ons, dat idee is ook nieuw voor mij, maar past wel in mijn ervaringen over hoe ik de wereld tot nu toe zie en ervaren heb.

Een ding; ik blijf met mijn beide voeten op de grond staan en wil wel ten hemel opklimmen, maar enkel als ik de aarde mee naar boven kan nemen; ik wil geen afscheiding tussen mij en de rest, maar ik hoop dat ik door mijn ervaringen, hoe Klein en miniem ze op het eerste zicht ook lijken, de rest mee naar boven kan trekken.
Ik ben er ook van overtuigd, dat zelfs indien ik die ervaringen in het verborgen zou opdoen, via het instinct(veld?) deze ervaringen een bijdrage zijn voor de gehele mensheid en dat gelijk met mijzelf al heel veel mensen aan die weg aan het timmeren zijn.

In ieder geval; blijf gezond sceptisch en ken jezelf en je kunt de hele wereld kennen of in ieder geval toch veel beter begrijpen.

Oorspronkelijk geplaatst door satiper (Bericht 7137173)

Het probleem met instinct is dat het behoorlijk onbekend terrein is.
Stel je bent met vier op weg.
Je komt aan een splitsing, links of rechts.
Je kan kiezen op rationele basis.
Je kan kiezen op instinctieve basis.
Meestal zal het een mengvorm zijn vermoed ik al wordt er in de huidige samenleving doorgaans meer waarde gehecht aan rationele overwegingen.
Twee van de vier zeggen dat ze rationeel kiezen (maar maken wel een aan mekaar tegengestelde keuze). Twee van de vier zeggen dat ze instinctief kiezen (maar maken wel een aan mekaar tegengestelde keuze).
Vreemd scenario, maar zeker niet onmogelijk.
De les die ik hieruit haal is dat zowel ratio als instinct op respectievelijk tot de goede en verkeerde keuze kunnen leiden.
Of tenminste hetgeen we zelf als rationeel of instinctief beschouwen.
De perfecte rationele of de perfecte instinctieve benadering geeft altijd het optimaal resultaat en zullen ook dezelfde richting aangeven.
Het probleem zit dus in onze imperfectie zowel op rationeel als op instinctief vlak.

Terug naar af dus

Ondanks al deze scepsis heb ik zelf vaak genoeg ervaringen waar ik twijfel of de toevalligheden wel toeval zijn of toch niet eerder iets anders dan louter toeval.
Wat dat dan mag wezen, daar ben ik vrees ik ook nog lang niet uit.

Oorspronkelijk geplaatst door koppijn (Bericht 7130031)

Simone Weil schreef: " De waarheid beminnen betekent de leegte verdragen, en dus de dood aanvaarden. De waarheid staat aan de kant van de dood."

Oorspronkelijk geplaatst door marie daenen (Bericht 7137762)

Verder bouwend op uw voorbeeld:

U bent met vier op weg, is het dan niet normaal dat het instinct van ieder van de vier een persoonlijk antwoord geeft en dat dat tegengesteld kan zijn?

U vraagt bovendien een antwoord aan uw instinct, maar uw instinct is misschien zelfs helemaal niet geinteresseerd in uw vraag, want het kan voor hem materie betreffen die hem instinctief totaal niet raken en onverschillig laten?

Het instinct laat zich niet leiden; het instinct is. Het is aan ons om, daar waar het instinct spreekt, het te horen en het te begrijpen.

Maar daar, gezien onze rede hebben we het moeilijk omdat de rede altijd tussenkomt en u tracht te overtuigen van zijn gelijk.
En door jarenlange evolutie, vooral door jarenlange beschaving, zeg zelfs indoctrinatie weten wij zelf niet meer wat wij denken, maar denken wij meestal wat ons opgedragen wordt te denken en redeneren we dan ook volkomen in zo'n Kader.

We zullen eerst heel onze denkwereld moeten ontdoen van uitwendige blinde invloeden. Pas op, ik zeg niet dat alles wat van buitenuit op ons afkomt slecht is, maar het heeft dikwijls wel ons hele innerlijk 'zijn' lam gelegd.
Wat van alles wat ik geloof is mijn geloof, wat is van buiten uit gekomen wijsheid en wat is bedrog?

Ik weet niet, maar ik had het daar vroeger heel moeilijk mee en nu dikwijls nog om mijn verstand het zwijgen op te leggen; kunt u het?

Het verstand laat zich zo maar niet het zwijgen opleggen; we kunnen het verschansen door het af te leiden door vb veel te dagdromen; dagdromen over de realiteit en te gelijker tijd zijn gevoelens observeren bij die dagdromen heeft mij altijd enorm veel geleerd; waarom doet dit of dat mij plezier en iets anders juist niet? Waarom voel ik dit of dat?

Het leert je ook jezelf in te leven in het leven van anderen, empathie wordt dat genoemd, niet?

Zulke dagdromen kunnen ook het carcan waarin we opgesloten zitten van het 'goed fatsoen' doorbreken omdat het enkel dromen zijn.
Natuurlijk goed beseffend dat het enkel dagdromen zijn en zeker niet die dagdromen voor de realiteit gaan nemen; maar soms wel streven om sommige aspecten ervan te realiseren of toch sommige aspecten die altijd terugkomen en dus voor mijn innerlijk zijn belangrijk blijken te zijn.

Een goed ogenblik om meer in contact te komen met zijn instinct is de toestand juist voor het in slaap vallen, tussen waken en dromen, als het verstand of de rede al bijna uitgeschakeld is.
Er is een moderne methode van zich relaxeren die hier op steunt, ik ben de naam weer vergeten, maar ik heb het enkele keren gevolgd en ik heb mij daarna gerealiseerd dat het een methode is die ik spontaan al altijd toepaste.

Een ding het verstand is iets wat wij nodig hebben; het wordt minder goed indien het het verstand is die ons hele leven, ons hele zijn regeert ipv dat wij het als werktuig gebruiken.
Kun jij afstand nemen van je verstand en het enkel als werktuig zien of denk je, zoals ik vroeger ook, dat ik mijn verstand ben en mijn verstand ik ben

Enfin ik vind het fijn om zo ideeën uit te wisselen.
Groetjes
Marie

Oorspronkelijk geplaatst door Another Jack (Bericht 7138722)

Marie Daenen schreef op haar beurt hopen onbegrijpelijke, nodeloos ingewikkelde epistels met pseudo-flutfilosofische inslag waar zelfs Ingeborg en Brigitta Callens hun zentenen spontaan van beginnen te krullen.

Oorspronkelijk geplaatst door Nietzsche (Bericht 7138922)

Lijkt mij een compliment voor marie.