Kinderen, gekregen via adoptie of op natuurlijke wijze, komen nooit met garanties.

Meer nog, het leven in het algemeen komt zonder enige vorm van garantie. The only certitudes in life are death & taxes.

Daarmee dat ik het dan ook erg vind kinderen op deze wereld te zetten, ook al klink ik nu zeer pessimistisch.

Tja, het zal ooit allemaal stoppen, dat wel. Ik kan het wel begrijpen, maar ik vind het alleen gek dat men daarom pessimistisch moet worden.

Doet me denken aan het school. Als de bel voor de speeltijd ging, stormde iedereen naar buiten. Buiten die ene. Het was niet dat hij geen speeltijd wilde hoor. Nee, hij redeneerde: 'what's the fucking point als je over een kwartiertje toch terug binnen moet'. Toen begreep ik al, voor sommigen zit dat kwartiertje ff genieten er gewoon niet in. Het leven is voor hen een voortdurende straf, met hoogst uitzonderlijk een beloning.

We begrijpen elkaar niet vrees ik.

Pessimistisch klinken is toch niet hetzelfde als het zijn?

En of ik het leven beschouw als een straf? Neen.
Het is voor mij een geschenk in bruikleen.

Het is ook nooit mijn bedoeling geweest mensen te kwetsen door mijn eerlijk en direkt gedacht over adoptie en kinderwensen te posten.

Laat ons gewoon proberen het beste ervan te maken.

Amen to that.

Morduk

hoeveel adoptieouders worden zo weggefilteder door die procedure ?

en hoeveel keer zien jullie toch problemen ontstaan ondanks jullie criteria ?

en waarom zijn er zoveel 'gehandikapte' kindjes die te adopteren zijn ?

Naar mijn mening moet je kinderen in het land laten waar ze geboren zijn.

Er zijn organisaties die kinderen terplaatse helpen, dit is veel beter voor het kind.

Wat zou u dan zeggen, klein Afrikaans mede-wereldburgertje?

Euh...allereerst, ik ben niet betrokken bij K&G of adoptie agentschappen, hoor.
Wij kennen momenteel wel twee koppels die verleden jaar het traject begonnen zijn. En ik heb hun cursussen en brochures eens doorgenomen, en er al veel over gepraat.

Om te kunnen adopteren heb je een geschiktheidsvonnis nodig van de jeugdrechtbank. Dit krijg je na een onderzoek door de procureur (strafblad en zo) en een maatschappelijk onderzoek uitgevoerd door Kind en Gezin. Maar voor je naar de rechtbank kunt, moet je eerst een soort seminarie volgen en een opleiding bij vzw Tribola. Hoeveel er in deze fase geweigerd worden, i don't know.

Ik weet niet of Kind en Gezin cijfers over geweigerde kandidaten publiceert. Dan zou je eens op hun site moeten kijken.

Het vonnis is ook maar 3 jaar geldig, en sommige wachtlijsten lopen zelfs al langer. Je moet de hele reutemeteut dan opnieuw beginnen.

Blijkbaar is het 'slaagpercentage' van dergelijke adopties wel redelijk hoog, mede door de zware procedure. Je moet écht gemotiveerd zijn of het heeft geen zin. De problemen zijn blijkbaar in het overgrote deel van de gevallen niet wezenlijk anders dan bij gewone Vlaamse gezinnen.

Tenslotte, als je naar de landen kijkt waaruit geadopteerd wordt, en de gewapende conflicten die daar aan de gang zijn, is het niet zo verwonderlijk dat er veel gehandicapte of psychologisch zwaar beschadigde kinderen voor adoptie vrijkomen. In Azië is de handicap van een kind trouwens de voornaamste reden waarom het aan zijn lot wordt overgelaten.


Trouwens....

Nog 1 ding. Die procedure duurt ook lang omdat men absoluut wil vermijden dat gestolen of ontvoerde kinderen ter adoptie worden aangboden. Dit is in het verleden een aantal keren gebeurd. Daarom dat de agentschappen soms zeer lange onderzoeken moeten doen om zekerheid te hebben dat het om werkelijk voor adoptie afgestane kinderen gaat. In het verleden waren er kennelijk nogal eens malafide organisaties (Indië had naar 't schijnt vroeger een slechte reputatie op dat vlak).

Heeft mevrouw Schelfhout hieraan gedacht? Is zij voldoende zeker? Wat gaat er gebeuren de dag dat blijkt dat de ouders nog leven en op zoek zijn naar hun kind. Of dat Emile er op een goede dag achterkomt dat ze nog leven en naar hem op zoek waren.

Minstens - maar ja , sommigen denken dat ze zich meer kunnen permitteren - toeval(?) wil dat het opnieuw een van de regerende partijen is - of is het echt zo dat le nouveau CVP arrivée is (en de nieuwe CD&V begraven?).

Vanaf het moment dat men geboren wordt gaat men dood, DAT is de enige zekerheid in het leven.

Interessante column hierover van Tom Cochez in De Morgen: Adoptie via het achterpoortje

Dat is idd een niet onbelangrijk aspect in deze zaak: het brengt adoptie in diskrediet en bevestigt vooroordelen over adoptie, zoals ook hier in deze draad te lezen is.

Bovenstaande kan ik alleen bijtreden. En ook dit:

Sorry, maar wat je hier schrijft slaat werkelijk op niets. Ik lees er alleen een "eigen volk eerst", ook bij adoptie in! Als je echter ook maar een beetje op de hoogte zou zijn van feiten en cijfers rond adoptie dan zou je weten dat er helemaal geen sprake is van een "adoptie-stormloop op Afrika". De meerderheid van de adoptiekinderen in België komt helemaal niet uit Afrika. En er worden ook niet plots meer kinderen uit Afrika geadopteerd (je sneer naar AZG in deze is totaal ongepast, maar dat is een andere discussie). Bovendien is de vraag naar adoptiekinderen uit België oneindig veel groter dan het aanbod en de wachtlijsten voor binnenlandse adoptie zijn dan ook nog langer dan die voor buitenlandse adoptie (binnenlandse adoptie is overigens alles behalve een garantie op een Belgisch kind... dat durven veel mensen wel eens te vergeten, maar dit terzijde). Adoptie heeft verder niets te maken met hulp aan het land waaruit het kind afkomstig is (en dat prentendeert ook niemand), maar alles met het kind zelf.

Dat is ook waar men in principe bij adoptie van uitgaat (of zou moeten van uitgaan): het is beter om kinderen te plaatsen in eigen land, maar helaas is dan niet voor alle kinderen mogelijk. En dat is ook één van de redenen voor de lange wachtlijsten trouwens. Wat de senatrice hier deed gaat daar natuurlijk totaal tegen in.

Natuurlijk heeft adoptie te maken met een kinderwens (die kinderwens is zelfs onontbeerlijk bij adoptie), maar verder is adoptie niet egoïstischer dan zelf kinderen op de wereld zetten.

Een kinderwens heeft overigens niet gewoon te maken met "graag kinderen zien", maar wel met kinderen willen grootbrengen en dat gaat wel wat verder dan "graag kinderen zien". En het is iets heel natuurlijks.

Dat maakt van adoptie natuurlijk geen recht. Maar zolang er kinderen zijn die alleen op die manier in een gezin terecht kunnen (en die zullen er mi altijd zijn), denk ik dat adoptie een zeer mooie oplossing is om ook mensen met een kinderwens te helpen. Mits er een degelijke procedure is die misbruiken tegengaat welteverstaan.

Bijna alle adoptiekinderen gaan vroeg of laat "op zoek naar hun roots". Ook binnenlandse adoptiekinderen. Dat is dan ook één van de zaken die aan bod komen in de voorbereidende cursus. Een adoptiekind is niet hetzelfde als een biologisch kind. En dat "op zoek gaan naar roots" hoeft dus echt niet gepaard te gaan met grote problemen.

Ik vond die renatrice weerzinwekkend; ze koos dit kind omdat ze lichtjes in zijn ogen zag! Alsof het om een pub gaat! Een kind ter adoptie nemen kan en mag niet op dit soort emo toestanden en al zeker niet op de wijze waarop de senatrice dit deed.

Ik geloof best dat de dame het goed bedoeld maar de manier waarop en de basis die ze zelf aanhaalt voor haar beslissing doen mijn maag draaien; hadden die andere kinderen dan geen 'lichtjes in hun ogen'? En maakte dit hun kansen bij de senatrice onbestaande? Mensonterend hoe hier met kinderen werd omgegaan.

Citaat:
Hopelijk laat de jeugdrechter straks zijn hart spreken en zet hij de voogdij over Emile om in een volle adoptie. De familie Schelfhout mag de procedure dan wel flagrant met de voeten hebben getreden, in deze fase van het verhaal primeert de toekomst van Emile. Zeker een adoptiekind verdraagt het niet om opnieuw in de onzekerheid te worden gestort.


Dit kan ik ansoluut niet bijtreden. Als de jeugdrechter dit kind bij de senator laat (bestaat senatrice eigenlijk wel), zet je de deur open voor allerlei mallifide praktijken.

Niemand, zeker een senator niet, staat boven de wet, erger zij zou het voorbeeld moeten geven.

Wat is dat toch met die millitaire vliegtuigen.
Misschien kan de vrt eens een het leven zoals het is -: militaire vliegtuigen - samenstellen. Gaan we onze ogen nog opentrekken denk ik.

Ik hoop dat de rechter de wijsheid en de moed bezit om het arme kind uit de klauwen van dat griezelig mens te halen.

Want hoe stompzinnig en oppervlakkig moet je niet zijn om een kind zo impulsief weg te plukken uit de wereld waar hij geboren is? Alsof hij een soort puppy is?

wie nog de beste zijn, zijn diegene die reageren in de trant van: elk mens dat je kunt redden, moet je redden. Kwestie van aan te duiden dat het koloniaal denken nog lang niet uitgestorven is.