Het verzet tegen euthanasie op verzoek is een uiting van onverdraagzaamheid.

neen, dat is het niet. Moord impliceert een dader en een onwillig (ik wil niet vermoord worden) slachtoffer. In die zin is het woord "zelfmoord" al een contradictie.
Je kan spreken over toegestemde doding of zelfdoding.

moord impliceert dat het slachtoffer niet akkoord is.
zelfmoord schijnt inderdaad onwettelijk te zijn, zou het kunnen dat ze er de doodstraf op gezet hebben?


er is geen verplichting tot euthanasie, dus voor mijn part mag jij tientallen jaren liggen creperen van de pijn als je dat liever hebt.


kijk, zulke foute redeneringen krijg je dus als je een fout beginstandpunt inneemt: het is geen moord, vermits het "slachtoffer" ingestemd heeft (of eerder zelfs verzocht heeft om gedood te worden).

niemand, inderdaad.


ik vermoed dat het uw recht is indien u daarom verzocht wordt. Anders zie ik het eerder als een vorm van marteling dat er daar zo'n newborn christian aan mijn bed komt zitten leuteren dat ik zou moeten blijven lijden tot de dood vanzelf komt. Ik vrees dat ge nogal eens een post zult pakken (als ik dan hopelijk nog die kracht heb, anders is het zoals ik stelde zuivere marteling van uwentwege).


en ja, als je dood bent krijg je dan eeuwig en eeuwig en eeuwig en alle dagen en eeuwig rijstpap te eten! ben je mal ?
Maar nogmaals: indien JIJ dat wenst mag JIJ van mij tientallen jaren liggen kermen van de pijn hoor.
Ik ben niet iemand die dan aan je bed komt zitten om je te overhalen om toch maar euthanasie te laten uitvoeren. Zo'n goed karakter heb ik niet.
Die 'menselijkheid' reserveer ik voor mijn kat, die zal het nooit hoeven mee te maken. (ze lust dan ook geen rijstpap).

Je zegt het goed: "indien men er om vraagt." Maar ik krijg de indruk dat met name de verpleegkundige te emotioneel betrokken raakt bij de situatie van de patient. Ik ben geen psycholoog, maar ik denk dat de eenzaamheid of het permanente alleen zijn van de patient de druk op de pijn verhoogt. En dan nog komt de vraag; "in hoeverre kan de familie de situatie van hun familielid emotioneel nog aan." Terminale begeleiding moet samengaan met artsen, verpleegkundigen, pastoraal werkers en palliatieve vrijwilligers. Dat alles verlicht de pijn. Er bestaat een kans dat de patient over zijn dieptepunt raakt en een teken van genezing toont. Anderzijds, wanneer deze in coma raakt, zijn juist simpele dingen zoals zijn hand vasthouden een voldoening van inslapen. Een voorwaarde van een palliatieve medewerker is, dat hij een groot incasseringsvemogen van geduld moet hebben En daar mag noch overheid noch de medische staf een limiet aan stellen.

Jij doet mij denken aan de pro life activisten van Terri Schiavo.

:-D

dat doet me aan iets 'grappigs' denken....
in de middeleeuwen martelde men ketters (niet-gelovigen of anders-gelovigen ) tot deze ongelukkige bekenden en hun ketterij afzworen...
veelal was een kortere en minder pijnlijke dood het enige motief om dan uiteindelijk maar hun ketterij te bekennen

'k vraag me soms af of bij het uitzicht naar euthanasie dat ook bij dirk001 zou kunnen

Het beste is, hoe oud of jong je ook bent, om je wens op papier te zetten. Mijn vrouw weet dat ik geen dag als plant wil 'leven'.

Wat bij mij moeilijker ligt, en in Europa overwogen wordt, is het euthanaseren van zwaar gehandicapte babies. Waar leg je de grens?

Voor alles wat kinderen betreft legt men de beslissing bij de ouders.
Het is een grijze zone, inderdaad, maar het zijn de ouders die het kind "gemaakt" hebben, en het zijn de ouders die er de verantwoordelijkheid voor moeten dragen, dus lijkt het me evident dat ht ook de ouders zijn die kunnen beslissen of hun kind dat pijnlijke leventje moet voortzetten.

Inderdaad, "Waar leg je de grens m.b.t. zwaar gehandicapte babies enz enz." Die grens mag niemand bepalen. Dat Hitler zich geen moer intersseerde in een mensenleven, wil nog niet zeggen dat na WOII zomaar een euthanasiebeleid mag worden uitgestippeld en worden vastgelegd. Dat de zorgverzekeraars willen inspelen op winstbejag, wijs ik direct van de hand. De kosten van een verpleegkliniek of zorgtehuis mogen niet opgeschroefd worden ten koste van de patient. In de Torah staat duidelijk dat ieder mens recht op existentie heeft. Zelfs de melaatsen in de tijd van de tempel en daarvoor leidden een bestaan. De Torah schrijft voor dat wanneer iemand lijdt aan melaatsheid og aan andere besmettelijke ziekte moet in quarantaine worden geplaatst. Bovendien vervolgt de Torah heeft ieder mens recht heeft op alle soorten medische hulp, verzorging en een vorm van een WAO als onderpand. En als hij overleden is, heeft hij recht op een waardige begrafenis. Helaas door het verwateren van het woord "Naastenliefde" komen medische hulp en voorzieningen in opspraak. Op eigen houtje en klakkeloos euthanasie toepassen, hoort en past niet in het rijtje van "het intstand houden van een gezond volk of ras." Naast het verstand bezit de mens over een behoorlijke wijsheid. En zijn gewetenis verbonden aan beiden.

Euthanasie zonder actieve wens tot levensbeëindiging van de persoon in kwestie zelf, is geen euthanasie. Ik ben voorstander van zelfbeschikkingsrecht. Euthanasie valt daar ook onder. En ook euthanasie van zwaar gehandicapte mensen, áls zij zelf bewust die beslissing nemen. Voor zwaar gehandicapte baby's gaat dat vanzelfsprekend niet op.

Het zelfbeschikkingsrecht is betrekkelijk omdat de ondertekende op elk moment tot inzicht kan komen. Wat mij aangaat, is het eisenpakket dat de zorgverzekering straks op tafel legt nog toelatend voor gezinnen met een minimum inkomen. Welk recht hebben ouders cq echtparen als zij geen andere keus hebben en gedwongen worden een keus te maken.
Een andere probleem is abortus; als uit een pre-nataal onderzoek blijkt dat een moeder een zwaar gehandicapt kind in haar buik draagt: mag de zorgverzekering haar voor de keuze stellen voor of abortus of weigering opname. De zorgverzekering stelt steeds meer eisen aan de gezondheidstoestand bij het afsluiten van een polis.

Vanzelfsprekend moet een keuze zonder druk gemaakt kunnen worden; geen druk van zorgverzekeraars, atheïsten of behandelgrage artsen. Dat geldt voor alle medische ingrepen. Ook authanasie of abortus.

Ik blijf het maar uitroepen ,je moet maar eens een persoon zijn die geen 30 kg weegt,die op zij beenderen moet slapen omdat zijn doorligwonden hem letterlijk gevelt hebben,je kermt van de pijn ,je kan nergens meer op slapen
Zou Uw met deze pijnen waar ze niets kunnen aan doen willen leven,aan jullie de keuzen,en geloven helpt ook al niet tegen deze pijnen :?

Dat christen zijn, werkt dat even goed als morfine? Mijn beste Dirk, ik zie u al naar een bed gaan van een terminale patiënt die vergaat van de pijn. Als die er fysiek toe in staat is vrees ik dat die met alle macht dat bijbelboekje naar uw hoofd zal slingeren.

Nog eens even aan iemand zijn stervensbed gaan staan en proberen een zieltje te winnen met als bonus dat de pijn wel draaglijker zal worden. Wat een plat opportunisme. Als uw God bestaat en die stuurt een sukkelaar naar de hel omdat die niet meer kon van de pijn, dan kan ik enkel maar zeggen dat die God van jouw een meedogenloze autoritaire zak is. Genre "Hoe durfde gij dat zelf te beslissen! Ik beslis zo'n dingen, gesnopen!?"

en morfine werkt ook niet bij de ergste pijnen,laat de gelovige dit maar eens snappen

Dat is uiteraard mogelijk maar zo minimalistisch zou ik er ook niet over doen. Het lijkt me evident dat iemand er wel meer dan één keer zal over nagedacht hebben om zijn leven te beëindigen. Je kunt toch ook niet telkens een wilsuitdrukking blijven uitstellen onder het argument van "we nemen er nota van dat jij dit wil maar laat ons nog eens wachten tot volgend jaar en zien of je nog hetzelfde denkt".

Het vrouwtje dat ik om 20 voor 10 mee gekist heb beroepsmatig,RIEP op euthanasie

Dit was niet zomaar hoor,echt onmenselijk,als god dit wil is hij slecht :evil:

Ik denk dat dat je "dat jij dit wil maar laat ons nog eens wachten tot volgend jaar en zien of je nog hetzelfde denkt" niet al te letterlijk mag en kan interpreteren of zeggen. Je moet de persoon in welke situatie hij ook is het gevoel geven dat er nog hoop is en dat hij een deel van de gemeenschap is. Niemand gaat graag dood ook al ziet de persoon de dood als een enige uitweg. Hoe vaak zegt een mens vlak voor zijn dood: "mijn G-d...!" Wanneer de mens een coma raakt of is, kunnen wij zijn gedachtengang niet meer registreren maar zijn hersenen zijn nog stand by. En dat is dat stukje ziel waarin G-d met hem spreekt en daar is geen buitenstaander getuige van. Ik zou zeggen verdiep je eens in de boeken van wijlen Elisabeth Kubler-Ross over bijna doodservaringen.

Het gegeven dat iemand op een beschikking kan terugkomen of zijn beschikking kan wijzigen, doet geen enkele afbreuk aan het zelfbeschikkingsrecht. Dat staat er helemaal los van.

Papier is geduldig. Daarom moet een verzoek tot op het laatste moment worden afgewogen.

wat bedoel je daarmee.

Indien iemand de wens te kennen geeft om in bepaalde gevallen te worden geeuthanaseerd en het moment is daar waarop de patient om effectieve uitvoering vraagt, waarom wil jij dat dan nog eens gaan afwegen? Denk je nu werkelijk dat de personen zelf daar lichtjes overgaan?