Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door lombas
(Bericht 5871998)
En UnionJack meende dus dat het Verenigd Koninkrijk (en zijn voorloper) nooit oorlog had gevoerd tegen een Europees land...
|
Oorspronkelijk geplaatst door lombas
Nederland, Spanje, Frankrijk, Schotland, Ierland, ...
+++++++
Sorry, maar ik zei dat GB nooit een ander Europees land had binnen- /aangevallen (zonder 'reden') ==>
Nederland : Oorlog op zee, met hetvolgende casus belli als oorzaak :
De Engelse Burgeroorlog
In 1640 brak de Engelse Burgeroorlog uit. De royalisten probeerden Karel I van Engeland op de troon te houden. Toen deze steeds verder in het gedrang kwam, wisten de Staten van Holland met moeite te voorkomen dat stadhouder Frederik Hendrik met zijn sterke leger ten gunste van de koning zou interveniëren. Ze konden echter niet beletten dat de stadhouder zichzelf in de schulden stak om de schoonvader van zijn zoon te ondersteunen. De republikeinse partij, op het eind onder leiding van Oliver Cromwell, begon zo Nederland als een tegenstander te zien. Toen Karel in 1649 onthoofd werd en dit in Nederland een algemeen afgrijzen opriep, kwamen de verhoudingen met de "koningsmoordenaars" op scherp te staan. Er waren echter ook overeenkomsten tussen de Commonwealth en de Republiek: beide waren puriteins en republikeins. Toen dan ook na de dood van Frederik Hendrik zijn zoon Stadhouder Willem II de monarchistische pretenties van zijn vader omzette in een echte staatsgreep, zochten de Staten van Holland toenadering tot Cromwell en zinspeelden op een toetreden van Holland tot de Commonwealth.
Spanje :
Oorlog om Jenkins' oor
Walpole drijft de Britse leeuw achter een Spaanse ploeg, die vier Britse handelsmatrozen heeft voorgespannen. Op de achtergrond verliest Robert Jenkins zijn oor, terwijl een Brits oorlogsschip, dat in gevecht is met een Spaans schip, aan het kortste eind trekt, 1738)
De Oorlog om Jenkins' oor (1739 tot 1742) was een koloniale oorlog tussen Groot-Brittannië en Spanje. De oorlog is vernoemd naar het afgesneden oor van de handelskapitein Robert Jenkins. Deze presenteerde in 1738 aan het Britse Parlement een afgesneden oor, naar verluidt zijn eigen, als bewijs van gewelddadige Spaanse aanvallen tegen Britse zeelieden.
Frankrijk :
De Honderdjarige Oorlog was een reeks oorlogen gevoerd van 1337 tot 1453 door het Huis Valois en het Huis Plantagenet, ook bekend als het Huis Anjou, voor de Franse troon, die vacant was geworden door de uitsterving van de oudste lijn van Capetingers van Franse koningen. Het Huis Valois maakte aanspraak op de titel van Koning van Frankrijk, terwijl de Plantagenets aanspraak maakten op zowel de tronen van Frankrijk en Engeland. De koningen van Plantagenet waren de heersers van het koninkrijk Engeland tijdens de 12de eeuw en hadden hun wortels in de Franse gebieden van Anjou en Normandië.
Schotland, Ierland, Wales :
Tijdens de regering van Stephen (1135 - 1154) kregen de feodale baronnen het voor het zeggen en was er opnieuw sprake van burgeroorlog en wetteloosheid. De zwakke koning moest grote stukken van het grondgebied afstaan aan de voortdurend aan de grenzen morrelende Welshmen en Schotten. Ook voerde hij een langdurige strijd met zijn nicht Mathilde, die door haar vader Hendrik I als opvolger was aangewezen. Deze strijd leidde tot zijn tijdelijke val, waarna opnieuw een periode van grote onrust volgde. Mathilde hield het niet lang vol en keerde in 1148 terug naar Frankrijk. Deze periode van burgeroorlog staat bekend als The Anarchy. Mathildes zoon zou Stephen opvolgen als Hendrik II.
[bewerken] Vroege Plantagenets
Hendrik II (1154-1189) was de eerste vorst uit het Huis Plantagenet. Van zijn vader erfde hij de Franse graafschappen Anjou, Maine en Touraine, evenals zijn voorgangers was hij ook hertog van Normandië. In 1152 trouwde hij met Eleonora van Aquitanië, die voorheen getrouwd was geweest met de Franse koning Lodewijk VII. Zij was de erfgename van uitgestrekte gebieden in het zuidwesten van Frankrijk; hierdoor was Hendriks macht in Frankrijk groter dan die van zijn Franse leenheer. Hendrik II breidde zijn bezittingen in het zuiden van Frankrijk zelfs nog uit; ook Bretagne werd door hem ingepalmd. Hendrik werd aldus een van de machtigste vorsten van Europa. Ook in andere richtingen probeerde hij zijn rijk uit te breiden. De instabiliteit van de Europese politiek bood daartoe aan een krachtig koning veel gelegenheid. Cumbria en Northumbria werden heroverd op de Schotten; ook viel hij Wales binnen. In de jaren zeventig van de twaalfde eeuw veroverde Hendrik delen van Ierland. Om zijn veroveringen in Ierland te rechtvaardigen beriep Hendrik zich op een pauselijke bul.
