Modjo |
3 december 2012 15:03 |
En dan heb je dit artikel, die schets de andere kant, waarschijnlijk ligt de waarheid in het midden!
Morgen is het één jaar geleden dat Elio Di Rupo het regeerakkoord beklonk. In die 52 weken kwam er vooral kritiek: het gaat te traag, te chaotisch en de uiteindelijke beslissingen zijn pover. Maar is dat wel zo? Een rapport in vier punten, aan de hand van de mening van drie experten. Een rapport dat op veel punten afwijkt van de gangbare opinies. ‘Iedereen 'zaagt', maar veel mensen hebben niet door dat we de ergste crisis in 80 jaar meemaken.’
Stijl van de premier
Een minpunt, volgens velen: de stijl van de premier. Elio Di Rupo wordt zeker in Vlaanderen door een groot deel van de publieke opinie uitgebraakt. Dat heeft te maken met zijn Nederlands, zeer zeker, maar ook met zijn manier van werken. De bottom line van de kritiek: hij werkt te traag en bevestigt zo de indruk dat deze regering het over niets eens geraakt.
‘Het gaat traag', zegt communicatie-expert Jan Callebaut. ‘Maar snelheid is perceptie, natuurlijk. Als je niet weet waar je eindigt, dan lijkt de besluitvorming lang te duren. Di Rupo kan wel zijn best doen, en dat wordt ook in Vlaanderen gewaardeerd, maar het gaat over veel meer. Het gaat ook over stijl en de vorm van het leiderschap. En die wordt vooralsnog niet omarmd.'
Communicatie
Communicatie is van levensbelang in de politiek, maar ook op dat vlak schiet deze regering te vaak te kort. Dat hangt samen met het Nederlands van Di Rupo, dat van ‘abominabel slecht' naar ‘min of meer aanvaardbaar' is geëvolueerd, maar een dankbaar onderwerp van kritiek blijft voor N-VA. ‘We hebben u voor het eerst combattief gezien', sneerde N-VA-Kamerfractie*leider Jan Jambon vorige week, ‘maar helaas enkel in het Frans'.
Communicatie-expert Jan Callebaut ziet wel een evolutie in de manier waarop deze regering de buitenwereld probeert te overtuigen. ‘De stijl was eerst afstandelijk, nu is ze dat minder. Di Rupo las vorige week brieven van burgers voor – Kevin en Fréderic. Een jaar geleden zou hij dat nooit gedaan hebben. Ik heb het gevoel dat ze meer structuur in hun communicatie proberen te steken, wat ze van anderen geleerd hebben. Van president Obama bijvoorbeeld.'
Een goede communicatie is van levensbelang voor deze regering. De grootste uitdager, Bart De Wever, is een meester-communicator en slaagt erin de publieke opinie mee te krijgen. ‘Er is een propaganda-oorlog aan de gang', zegt Koen Schoors. ‘En iedereen danst mee met de rattenvanger van Hamelen.' Volgens De Winter wordt het ook erg persoonlijk gespeeld . ‘De enige oppositiepartij in dit land mikt zijn pijlen altijd maar op Elio Di Rupo zelf én op de PS.'
Het resultaat is dat N-VA op een wolk leeft, en de regering vanuit alle hoeken in de pan wordt gehakt. Kun je dat keren? Moeilijk te voorspellen, zegt Jan Callebaut. ‘Deze regering is tot zichzelf veroordeeld. Er is geen alternatief, en deze regering heeft maar één optie: haar programma uitvoeren.'
Teamspirit
Als het aan iets ontbreekt in de regering-Di Rupo, dan is dat wel aan teamspirit. Meer dan goed was rolden de zes partijen de voorbije maanden vechtend over straat. Verwonderlijk is dat niet. De klassieke tripartite rondom Elio Di Rupo is een bonte coalitie, waarbinnen het taboe van de ene de vurigste wens van de andere is. De discussie over de indexsprong was daar een treffend voorbeeld van. En nog recenter: door geruzie in de regering dreigt de bevriezingsperiode van de energieprijzen te verstrijken zonder fundamentele oplossing.
Is dat goed beleid? Nee. ‘Maar een regering van zes partijen zal altijd verdeeld zijn', nuanceert Lieven De Winter, die als Vlaming politicologie doceert aan de Franstalige universiteit Louvain-La-Neuve. ‘Bij socio-economische discussies staan Open VLD en de PS altijd weer tegenover elkaar. Dat zal dus altijd tijd vragen. Maar goed, liever een akkoord dat een paar weken op zich laat wachten dan een slecht akkoord dat de stabiliteit van het land ondermijnt. Want dat is nefast voor het vertrouwen van de markten.'
Alsof de onvermijdelijke meningsverschillen niet volstaan, is deze regering niet in staat om die binnenskamers te houden. Voorstellen worden gelekt , cijfers worden rechtstreeks naar journalisten gemaild en ondertussen is het achter elkaars rug een gestook vanjewelste. Des petites phrases qui tuent , zoals Laurette Onkelinx de intriges ooit omschreef, zijn nog altijd een populair politiek instrument. Is dat erg? Niet noodzakelijk, denkt de Gentse econoom Koen Schoors. ‘Iedereen focust zich op wat er in de keuken gebeurt. Ik ben geïnteresseerd in het gerecht. Je moet kijken naar de resultaten. En die zijn goed.'
Resultaten
Bij de eindafrekening in 2014 zal het over stijl, communicatie en teamspirit gaan. Zeer zeker. Maar bovenal toch over de resultaten. De regering wijst met plezier op de pensioenhervorming, die de actieve bevolking twee jaar langer (tot 62) aan de slag wil houden. Men spreekt over de verstrengde activering van werklozen, de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde, of de besparingen. Toen Elio Di Rupo aantrad, verkeerde het land in chaos. Inmiddels is de rente onder controle en het vertrouwen van de markten hersteld.
Voorlopig is de publieke opinie daar niet over te spreken. Uiteraard protesteert de oppositie. Maar ook de werkgevers, de bonden of middenstanders klagen. De enen vinden dat ze niet voldoende ademruimte krijgen om te ondernemen, de anderen denken dat de koopkracht wordt aangetast. Maar de drie experten zijn het daar niet mee eens.
Callebaut: ‘Wie voorspelt waar we zullen staan in 2014? Hoe regelt deze regering de verdere staatshervorming? En hoe pakt ze de economische problemen aan? Misschien zal dan wel blijken dat niet alles zwart-wit is. Het kan het verhaal van de haas en de schildpad worden.' Waarbij de schildpad de race tegen de haas won.
Volgens Lieven De Winter lag deze regering een paar maanden stil door de gemeenteraadsverkiezingen. ‘Ze schoof de problemen voor zich uit, en tilde die over de verkiezingen. Maar dat was wijs.' Hij vindt dat de resultaten van Di Rupo gezien mogen worden. ‘Ze hebben het eerste deel van de staatshervorming afgerond – BHV gesplitst dus – zonder al te grote brokken. En ze hebben ruim 17 miljard bespaard . Ze hebben dat bovendien gedaan zonder dramatische ingrepen. Er is niet aan de pensioenen geraakt, de inkomens werden ontzien en er is geen belastingbloedbad aangericht. Alles gaat geleidelijk, en dat is veel beter dan een shock*therapie. In de buurlanden hebben ze wel zogezegd moedige maatregelen genomen, maar wij staan er veel beter voor met onze begroting en het deficit. Het beleid van Di Rupo wijkt niet zo sterk af van wat Jean-Luc Dehaene in de jaren 90 deed.'
De felste pleitbezorger van de regering is Koen Schoors. ‘Iedereen zaagt , maar veel mensen hebben niet door dat we de ergste crisis in tachtig jaar meemaken. De regering krijgt felicitaties vanuit de hele wereld , behalve vanuit België. Sla er de verslagen van de Europese Unie, de OESO of het IMF maar op na. Allemaal positief. En in België heeft iedereen kritiek. Maar dat kan ook een aanwijzing zijn dat de regering een juist gemiddelde heeft gevonden.'
‘Dit is de eerste regering die de loonlasten heeft verlaagd . Er zijn bezuinigingen bij de overheid en de lasten worden verschoven van arbeid naar kapitaal. Dat is veel beter dan wat de Vlaamse regering presteert. Die bakt er niets van op het vlak van onderwijs, mobiliteit in Antwerpen of met Uplace. De federale regering daarentegen bezuinigt met behoud van de sociale vrede én heeft BHV gesplitst. Stelt dat niets voor? Waar zijn we in godsnaam mee bezig als we dat beweren?'
|