Oorspronkelijk geplaatst door Bolleke Wol
(Bericht 7452652)
Het valt me op dat de laatste maanden steeds meer (ex?-)Vlaams nationalisten met veel enthousiasme en gedrevenheid de Belgische federale regering verdedigen tegen al wie daar kritiek op heeft. Zelfs ex-flaminganten die tot vorig jaar nog op betogingen "België Barst!" stonden te schreeuwen, vinden dat de Belgische regering "een kans" moet krijgen, en dat de politieke orde (dus: de Belgische staat) moet gerespecteerd worden. Wie kritiek heeft op de Belgische regering is een populist, een extremist, een radicale, en ik citeer: "onbuigzame separatist" (jawel ik heb dat verwijt vandaag gekregen van een ex-Vlaams-Belanger-nu-De-Wever-adept).
Het is een heel merkwaardige evolutie.
Het heeft me wel doen inzien dat het Vlaams-nationalisme an sich een afgelopen verhaal is. Ook al willen flaminganten zich graag vergelijken met het separatisme van pakweg Schotten en Catalanen, het Vlaams-nationalistische verhaal is op het separatisme na in wezen volstrekt tegengesteld aan dat van die twee voorbeelden. Inhoudelijk staan N-VA en VB op één lijn met de aartsvijanden van de Catalaanse en de Schotse beweging: de tories, de Partido Popular, het Front National, UKIP enz. Maar nog voorbij het inhoudelijke: ook programmatorisch slaat het nergens op. Het zou in Catalonië volstrekt ondenkbaar zijn dat een Catalaanse nationalistische partij mee in een Spaanse regering stapt die de Catalanen zwaar zou doen besparen, en dan nog zonder de minste verwezenlijking van meer autonomie voor de Catalanen. Voor Vlaams-nationalisten is collaboreren met het Belgisch establishment echter geen probleem...
Eigenlijk stuiten we hier op een dieper probleem: er is geen Vlaams volk, geen Vlaamse natie. Enkel een paar miljoen individuen die tot hun eigen grote spijt op dezelfde lap grond wonen en toevallig hetzelfde taaltje brabbelen - enfin, taaltjes, want eerlijk gezegd een echte algemene cultuurtaal bestaat hier niet want dat is Ollands en van Ollands zijn we vies. Maar dat ter zijde.
We hebben het wel al meermaals in de geschiedenis gezien: het Belgisch establishment is zeer gedreven in het opkopen van de oppositie. Vroeger waren er de socialisten: vandaag een van de establishmentpartijen. Dan kwam er het naoorlogse Vlaams-nationalisme, waarvan nogal wat excellenties uiteindelijk hun trouw aan de koning zweerden. Vervolgens kwamen er de anders-levenden, die dankzij Verhofstadt vakkundig door de Belgische vleesmolen werden gedraaid. Dus nam de Kracht van de Verandering de fakkel over, om tenslotte ook tot acoliet van het Belgisch establishment te vervellen.
Al zijn er bij de achterban van Die Partei (die immer Recht heeft) nog altijd die denken dat de Grote Revolutie voor de deur staat.
Ik denk eerlijk gezegd dat Belgique z'n tweehonderdste verjaardag nog wel zal halen. En wellicht de driehonderdste ook, tenzij tegen dan de zeespiegel genoeg gestegen is...
Hoe dan ook: het Vlaams-nationalisme is een aflopend verhaal, historisch voorbijgestreefd. Ik denk dat we nu een periode van Belgische reactionaire restauratie tegemoet gaan, mee getrokken door de Vlaams-nationalisten zelf, die als het er op aankomt bijzonder bang van echte verandering zijn. Het zal dan nog enkele jaren duren maar er zal wel een andere anti-establishment beweging opduiken, die niet Vlaams of Belgisch zal zijn maar iets geheel nieuw zal moeten formuleren dat voorbij de achterhaalde denkkaders van 1830 gaat. Waarschijnlijk zal zo'n nieuwe beweging eerder Europees zijn, dan Vlaams of Belgisch...
|
