Oorspronkelijk geplaatst door MaGNiFiCaT
(Bericht 3169655)
Ik wil graag kinderen, niet omdat ik van kinderen hou ofzo. Ik kom tegenwoordig zelden kinderen tegen. Gewoon maar om het voortbestaan van onze familienaam en ons geslacht, die 900 jaren teruggaat te verzekeren. Er hebben er vroeger veel bestaan, héél veel.
Maar de 19e eeuw was héél nefast voor onze familie.
Hoewel ze in de beste omstandigheden leefden, kregen ze te kampen met veel kindersterften. Er waren heel wat mannelijke leden die voor een leven ten dienste vd Kerk kozen, er bleven er velen ongehuwd. Vele koppels bleven kinderloos, of kregen enkel dochters. Ofwel zonen die als kind stierven, of als jonge man, zonder afstammelingen. Het was alsof een vloek rustte op de familie.
Alle leden die nu onze naam dragen stammen af van mijn overgrootvader, maw, was hij als kind gestorven, dan was de hele familie uitgestorven.
Maar hij heeft zn best gedaan en 7 zonen gekregen, waaronder mn grootvader. Toen hij op 104-jarige leeftijd stierf had hij 43 achterkleinzonen die zijn familienaam droegen, waaronder ik, dus de familie is terug vrij sterk geworden.
Maar toch, ik wil mn verantwoordelijkheid tegenover mn familie opnemen.
(En eigenlijk heb ik dit min of mer al gedaan, of het is te zeggen....:roll:
Op mn 17de is een kind gerold uit een wulpse verleidelijke bakvis, die toen wel nog aantrekkelijk was, die een leuk verzet was voor dat ene moment. Maar de gevolgen waren wel definitief. Ik was alweer thuis in België toen ze me contacteerde. (Ze was van de streek waar ik mn kinderjaren doorbracht.)
Mn familie was gedegouteerd bij de gedachte dat haar marginale familie zou gelieerd worden aan de onze, en deden er alles aan om dit kind niet te erkennen.
Er werden vergoedingen betaald, missch nu nog, mn vader heeft dit altijd geregeld, en verblijft nog vaak in de buurt daar.
In elk geval, mn genen zijn al doorgegeven, vermengd met de inferieure genen van een marginale familie, maar dit is nergens officieel genoteerd, en dat is het voornaamste. Het kind moet nu 9 jaren zijn, en ik heb het nog nooit gezien, en ik heb ook niet de behoefte om het te zien.
Het zal wrsch een kinkel zijn, als het die marginalen als voorbeeld heeft waarmee zn moeder geregeld wisselt. Mn vader en grootvader vinden het erg dat er alweer een bastaard (een kinkel dan nog) in de familie zit, dit na 500 jaar. Enja, ik geef toch toe, hoeveel ik het ban uit mn gedachten, toch gaan mn gedachten vaak nr dat kind daar ergens in Frankrijk. Die heel wrsch niets van mn bestaan afweet, maar die wel dankzij mn bestaan een bepaalde zekerheid en kansen heeft. En als het dan nog mn verfijnde uiterlijke trekken en mn karakter heeft, dan kan hij er zeker komen.
Maar zoals ik al zei, dat kind telt dus niet, officieel ben ik gewoon ongehuwd en kinderloos, maar daar zal zeker aan gewerkt worden.:-)
|
