:rofl:

Moest u in de jaren '70 en '80 eens in de maritiem werken! Wat daar allemaal aan de hand was. Maar we durfden de mannen ook van repliek te dienen. Vreemd genoeg waren er toen (bij mijn weten) geen burn-outs, die zijn pas gekomen nadat er "vertrouwenspersonen" werden aangesteld.

:cheer: ikke gedaan! :p :cheer:

toen een klets op een schoon kontje nog gewoon mocht ... ttz als ze u sympathiek vond toch, anders ging ge het ook toen al wel gehoord hebben!!! :p

Wat moeten we ons daar in godsnaam bij voorstellen?

Heeft er één van je mannelijke collega's in het naaiatelier een stukje blote bips gezien tussen je jarretel en je string toen je, struikelend over je eigen burka waarop je net had getrapt, een koprol maakte voor de ogen van de argeloze man?

Geef om te beginnen eens wat meer duiding over de precieze situatie waaruit de zondige gedachten ontsproten waar je je naderhand zo schuldig over voelde dat je met tegenzin besloot voor de rest van je leven op hypocriete wijze te teren op een werkloosheidsuitkering die deze goddeloze samenleving je verschaft.

Dzjeezes.

Ik werk in een organisatie met ongeveer evenveel mannen als vrouwen. Veel avances heb ik daar nog niet meegemaakt, maar het gebeurt zo nu en dan.

Het aan de einder liggende alternatief is de gehele maatschappelijke seksescheiding.

Die er desgevallend in kan bestaan dat mannen thuis blijven, maar dat is geen optie voor u zeker?

Bent u wel lief tegen de vrouwelijke collega's? Anders hebt u geen kans op avances, hé!

Een drie viertal avances op mijn werk zal men kunnen nalezen in mijn draad "Taxiverhalen". Momenteel is er al één gepost.