Maar je gaat toch akkoord dat dit bv. in overleg met eventuele familieleden mag gebeuren?

Zeker weten,wel in overleg met een dokter hé

Zo lichtjes denk ik er beslist niet over. Ik speel niet met een mensenleven, dat men net als afval in de vuilniszak deponeert. Mensen in een terminale fase zijn in een rade en hulpeloze positie en daar houd ik degelijk rekening mee.
Ik heb met mensen gesproken die bij de toepassing aanwezig waren en met mensen die er niet bij waren als met mensen waarvan een familielid of familieleden via een suicide (aanslag) getroffen zijn/is. Bij hen begint het rouwverwerkingsproces als zij tot rust en bezinning zijn gekomen. Hun lijdensweg is heel zwaar tegenover t.o.v. nabestaanden waarvan hun overledene aan de/via/een natuurlijke dood zijn gestorven. Daarom ben ik van mening dat een besluit tot op het laatste moment overwogen moet worden.

Als ik het goed begrijp houdt jij meer rekening met de nabestaanden dan met de patient zelf?

Ik zou toch denken dat de patient de prioriteit krijgt.

'k kreeg ook die indruk
toch gek ... hoe men steeds maar grijpt naar 'argumenten' gelijk 'er misschien wat lichtzinnig over heen gegaan ..' we zullen wel zien als 't zover is ' etc

zeer vreemd ook dat euthanasie op zoveel verzet stuit terwijl het in de praktijk meestal een ( actieve ) levensbeëindiging betreft op vraag van de naaste familie
dat gaat héél wat verder dan euthanasie en overtreft vaak zelfs het abstinetiebeleid van desbetreffende ziekenhuis

"Ik zou toch denken dat de patient de prioriteit krijgt." Ben ik met je eens. Maar een terminale patient weet hoe hard het ook klinkt, dat hij de dood moet accepteren. En deze acceptatie komt bij de patient als bij de nabestaanden altijd hard aan. En de voorbereiding op het sterven is niet gemakkelijk. Boeken lezen daarover is niet voldoende, maar de emphatie en het coping zijn heel belangrijk. En ik denk dat de rol naar de nabestaanden toe net zo belangrijk is als naar de patient. Het verdriet komt eerst nadat de overledene begraven of gecremeerd is. Daarom is het belangrijk dat de innige of intieme band tussen patient en familie bevorderd moet worden. En dat verschilt van cultuur tot cultuur. Aangezien het westers cultuurpatroon zodanig is ontwricht door zich te richten op het individualisme, is ook de geest van het gezins en famillie en vriendenverband ontwricht. Men mag dit ontkennen, maar tijdens de procedure van een beslissing nemen, ligt de realiteit van leven en dood en betrokkenheid open en bloot op tafel.

oeioei wauwelaar, ik denk dat we hier vierkant van mening verschillen.

dat nabestaanden moeite hebben met het overlijden van hun dierbaren wil ik gerust aannemen. Maar dat die dierbaren dan maar een maand of twee langer moeten liggen creperen tot de nabestaande aan het idee gewend zijn, is voor mij wèl een brug te ver!

Ik zou denken dat de nabestaanden uit RESPECT voor de patient eerder moeten zorgen dat de patient met een gerust hart kan kiezen om een einde te laten maken aan de lijdensweg, zonder daarenboven nog eens te moeten rekening houden met "wat zal ons Julia daar nu van denken!"

foei!

Foei yong now, zei een wijze Chinees toen hij dat las.
Ik wil even twee zaken uiteenzetten:
ik ben een palliatief medewerker
a de familie heeft mij gecontracteerd maar ik heb nog geen contact gehad met de patient. Dus ik hoor de situatie van de familie, die fel gekant is tegen euthanasie. Verder krijg ik enkel te horen dat hij in het ziekenhuis ligt en niet een verpleegkliniek of verzorgingstehuis.
B. ik vraag de familie of ik de patient mag bezoeken. Met hun toestemming bezoek ik de patient en maak kennis met hem als met het verplegend personeel.
Het enige wat het het verplegend personeel mag zeggen is zijn kamernummer. Ik heb niet het recht om te vragen naar zijn medische status. Dat moet de patient zelf doen.
C ik stel me voor aan de patient wie ik ben. Verder zal ik enkele luttele vragen stellen zoals "hoe gaat het met u, zijn de verplegers aardig en hebt u nog wensen over het eten etc etc." Dan pas ga ik vragen; "hebt u nog wensen?" Dan laat ik hem praten en ik moet de luisteraar zijn. Ik begrijp, dat het verplegend personeel in een ziekenhuis onder een (te) hoge werkdruk staan dat zij weinig tijd hebben voor de patient. Dus ik verleen de patient passieve bijstand. Dat wil zeggen, ik zit naast hem en luister enkel en houd zijn hand vast, als hij dat wil. Verder doe ik niets. Nu zegt de patient dat hij getekend heeft voor euthansie. Ik zal niet afwijzend reageren omdat ik zijn situatie niet ken. Als de tijd van de toepassing komt, zal ik vragen uit beleefdheid of eerbied of hij nog iets te zeggen of te wensen heeft. Dan verlaat ik op zijn verzoek zwijgend zijn kamer.
Maar in een verzorgingstehuis ligt de situatie anders. Patient en verplegend kennen elkaar en er is een vertrouwensband gegroeid. Ook daar moet ik op mijn hoede zijn. ik mag nooit en nimmer ingrijpen als een patient duidelijk van te voren schriftelijk ingestemd heeft.
Dus ik stel je in het gelijk dat ik hier de patient het centrale punt is. Maar waar ik op blijf duiden, is de rol van tussenpersoon. Als de patient mij vragen stelt in het bijzijn van de familie, mag ik daar antwoorden op geven maar ik mag noch hem noch de familie ontwijken. Enkel als de emoties te hoog oplopen, mag ik de familie verzoeken de kamer te verlaten met eventuele hulp van het verplegend personeel.
In de post mortale situatie komen zelfverwijten degelijk tersprake en daar kan ik een lering uit trekken.
Daarom raad ik familieleden aan, wanneer een familielid te horen krijgt dat hij lijdt aan aan ongeneeslijke ziekte. Geef hem de de tijd om de klap verwerken en laat de beslissing aan hem over wel of geen euthanasie. Dat lijkt mij de weg naar een compromis.
Mocht ik aan zijn sterfbed vernemen, dat hij toch afziet van de toepassing, dan moet ik het verplegend personeel verwittigen maar ik mag geen eenzijdige beslissing nemen. Daarom is het goed dat er naast palliatieve medewerkers ook pastoraal werkers aanwezig zijn.

Het zou er nog bij moeten komen!
wat heeft een pastoraal werker te maken met mijn wens tot euthanasie?

veel of weinig of niets. Als de patient toch en pastoraal iemand wenst, dat mag je hem niet weigeren. Als jij als individu zegt "Neen"dan is het jouw keuze. Een vraag; bedoel je met "met mijn wens" jezelf?

Pastorale werkers zal ik nooit ontbieden bij mijn sterfbed. Moesten ze toevallig passeren en een woordje komen doen, zal ik ze ook niet wegsturen. En dan zullen we wat babbelen. Deze mensen doen maar ook wat ze denken te moeten doen. Maar dat is het dan.

inderdaad, ik bedoele met "mijn wens" het hypothetisch geval dat ik euthanasie zou wensen. Eenmaal ik beslist heb om in bepaalde gevallen tot euthanasie over te (laten) gaan, dan denk ik echt niet dat een pastoraal werker of mijn kinderen of gelijk wie nog moeten komen praten om mijn van mijn besluit af te houden, dit beschouw ik echt als een totaal gebrek aan respect voor mijn wensen.

Trouwens in de praktijk waarbij de patient zeer duidelijk heeft gesteld dat die onder bepaalde omstandigheden tot euthanasie wil overgaan, dan wordt daar niet meer aan getornd éénmaal de documenten in orde gebracht werden. geen pastorale werkers en geen familieleden die daar iets aan kunnen doen. en dat is maar goed ook.

Ik heb het nu wel niet over een christelijke kliniek, want die neigen nogal eens naar het omzeilen van de euthanasie wetgeving.

Dan is de boodschappelijk duidelijk. In de Brede Maatschappelijk Discussie worden de pro en contra's duidelijk tegen elkaar afgewogen en deze staan los van een individuele beslissing. Wel of geen omzeiling, het bekende hollandse vingertje mag de Maatschappelijke Discussie niet overheersen. Maar ik dacht het aantal euthanasieverzoeken in Nederland is verminderd evenals de abortus. Dat komt omdat de Nederlander in doorsnee meer bewust nadenkt Overigens veel "buitenlanders" die naar Nederland kwamen, kunnen nu euthanasie laten toepassen en abortus plegen in hun eigen land. Dus ik neem aan dat het afwegen een duidelijk effect heeft. Deze berichtgeving ontving ik van het CDA Politburo in Den Haag als van een onafhankeijk onderzoeksbureau. Dus de patient kan zijn besluit nog altijd wijzigen. Daarom onderstreep ik nogmaals; buitenstaanders mogen niet sollen en lichtig beslissen over leven dood. En daarover wordt ook in Nederland soms te nuchter over nagedacht.

kan je misschien even netjes quoten en je antwoord apart zetten?

ik kan zo niet aan je post aan uit. Ik zie enkel dat je een quote plaatst met daarbinnen commentaar die ik niet heb geplaatst

Enne nu mijn mening: laat het ieder mens en iedere familie voor zich beslissen ? Als ge steng christelijk zijt moogt ge voor mijn part nog maanden creperen, maar mensen die liever humaan en rustig wensen te sterven moeten ook die kans krijgen.

De hordes gelovigen hebben niks te maken met andermans manier om te sterven.

Dat is vreemd. Zo raken wij inderdaad in een babylonische spraakverwarring.

Wat een slap geleuter kraam je uit. Typisch iets voor iemand die voltooid lager vulgair onderwijs gevolgd heeft. Misschien ben jij wel het eindproduct (slachtoffer) van een mislukte fertlisatie.

Wat is de aanleiding voor deze persoonlijke aanval?

Ik vond het bericht van Tavek duidelijk; dat ieder mens zelf mag beslissen van hem. Je hoeft het met die mening niet eens te zijn, maar zijn bericht afdoen als het uitkramen van slap geleuter, is niet nodig.

Sommigen vinden dat mensen niet mogen beslissen over het einde van het leven van iemand die het leven niet meer ziet zitten, want die beslissing zou bij een god liggen. Anderen (of dezelfden) vinden dat mensen wel mogen beslissen over het einde van het leven van misdadigers en van soldaten van vijandige mogendheden.

Ik vind het goed als mensen hun instemming of afkeuring kunnen uitspreken over wat er gebeurt, of dat nu levensbeëindiging, kledingstijl of huidskleur is. Ik vind het niet goed als vanuit hun afkeuring of instemming beperkingen gaan opleggen aan het zelfbeschikkingsrecht van anderen.

nu maak ik toch onderscheid:
iemands wil tot EIGEN levensbeëindiging is een persoonlijke keuze, waar anderen m.i. niet mee over hoeven te beslissen, gezien ze ook niet mee kunnen voelen hoe pijnlijk of troosteloos het bestaan van de persoon in kwestie is. Ze kunnen natuurlijk altijd pogen om die patient zijn leven zo draaglijk mogelijk te maken, dat is iets anders.

een kledingstijl? tja, wat heeft dat in dit draadje te maken? Me dunkt is dat een kwestie van smaak en van gelegenheden. Als ik ooit ergens zou gelauwerd worden, kom ik daar ook niet aan in een minuskuul bikinitje.

en dan ineens huidskleur? nu vind ik wel dat ik desnoods het pikkezwart mooier of lelijker mag vinden dan het vuilgrauw, maar me dunkt is d�*t nu net iets waar niemand enige keuze in kan maken. Ik hoéf een roodrosse persoon niet mooi te vinden, evenmin hoéf ik een pikkezwarte persoon mooi te vinden. Maar wat doet dat er in feite toe?