Oververmoeitheid kan ook een oorzaak zijn ;-)

idd... ook ooit voorgehad. Lastige periode in het leven en plots begint dat te steken en trekken in de borststreek. Bleek gewoon een spier die constant gespannen stond. 1-2 weekjes hele lichte kalmeermiddelen gehad om die spier te ontspannen. Maar check-up rond dat gebied kan nooit kwaad.

http://forum.politics.be/showpost.ph...8&postcount=81 ;-)

ja maar het wordt wel minder. Toen ik na enkele jaren van de stress weer gerookt had (en meteen was hervallen tot 1 pak per dag), wilde ik na 2 weken weer stoppen en dat ging veel makkelijker. Ik voelde nl hoe ellendig de innerlijke pollutie was, dat was zo duidelijk, ik had hoofdpijn, kon niet slapen,..

En nu is de zin in siggie praktisch verdwenen, maar ja ik ben ook officieel al 13 jaar gestopt ;-)

beetje hyperventilatie, angsten. Heb ik ook jaren gehad. Vreselijk. Nevralgiën heet dat geloof ik. Maakt niet uit, betere leefwijze, en komaf maken met bepaalde fantomen en dat gaat zo over. Oh en minder caffeïne. ;-)

Is't grappig? ;-)

My mistake... mis geklikt... ik wou verwijzen naar post 82 waarin ik dus hetzelfde zei. ;-)

Euhm... het kan aan mij liggen (ik ken geen stress ;-) ) maar heeft stress iets te maken met oververmoeitheid? ;-)

ja natuurlijk. Vermoeidheid geeft een stress op je systeem. Dat is met geen pinten weg te drinken.

Ach kijk, en zo leren we dan toch nog iets bij ;-)

Maar ik zou het toch eerst met pinten proberen :-P

Mjah... met wat teveel koffie en ongezond leven heb ik me in lastiger periodes ook wat onheil op de hals gehaald. Maar dit ging gewoon om de combinatie alcohol + een sigaret na vier maanden niet roken. Ik kon gewoon niet meer recht blijven staan. Na 5 minuten was het ook weer over als het effect van die sigaret uitgewerkt was. Maar toen wel freaky.

Nee... mijn ergste ervaring was mijn eerste hyperventilatie-aanval toen ik compleet nuchter was. Op de snelweg tegen 150 per uur (wat rond die tijd voor mij een lage snelheid was...) begon dat op te komen en nog geen lichte ook niet. Alles begon wazig te worden, mijn hele lijf stond stijf, mijn tikker begon overuren te kloppen en ik kon niet meer doen dan mijn alarmlichten aansteken en hopen dat de rest van de snelweg dat had gezien zodat ik blindweg naar de pechstrook kon gaan zonder aangereden te worden. Daar dan uit de auto gestrompeld terwijl het bij zo'n angstaanval en je steeds sneller worden hartslag al niet te comfy is om te staan op het randje van een 3-vaksbaan waar men je voorbijscheurt. Ik had het geluk te landen aan een praatpaal waar ik meteen alarm gaf. Ik dacht echt dat ik een hartaanval had. Tegen dat de ambulance er was kon ik niet meer lopen en zat mijn hartslag net boven de 200 hoewel ik me nog amper bewogen had.

Meest akelige dat ik ooit heb meegemaakt.

Intussen ken ik hyperventilatie en als ik er soms nog eens naar neig (niet dat ik zo gestresseerd loop, maar ik heb zo de indruk dat eens je lichaam dat kent, je het makkelijker kan voorhebben) dan weet ik wel wat het is en ken ik de tips & tricks en de ademhalingsmethoden om het te vermijden.

Maar een trauma was het toen wel... dacht dat ik op de pechstrook van de E19 zou sterven :?

Dat is wel weg te drinken hoor, maar dan heel voorlopig. Maar een echte alcoholist die even geen drank heeft, die gaat wel stressen en nog erger dan een overwerkte manager met bloedrode kop. Enfin... dat weet ik van een paar gevalletjes uit de verdere familie. En hyperventilatie wordt dan ook een mogelijk probleem (nee... ikzelf had geen probleem met drank toen ik hyperde ;-) ). Om maar te zwijgen over Delirium Tremens, een trouwens mogelijk dodelijke vorm van afkickverschijnselen.

Maar wordt dit alles niet wat zwaar voor K&K? ;-)

Eigenlijk niet nee maar nu is het natuurlijk te laat...

Waarom? Het gaat toch over alkohol? :-D

Hé Jasje. Ik heb hetzelfde meegemaakt.. in een overvolle trein. Ben er jaren van in de trauma geweest, maar heb toen wel even alles op 'pause' gezet en ben voor mezelf gaan zorgen. Was wel heerlijk, zo alles eventjes naar de verdommenis sturen en op mezelf en mijn kind letten. Heb eigenlijk een goeie herinnering aan de periode achteraf. Een soort van alarmbel was dat. Goed geweest.

Wees daar maar zeker van. ;-)

Ok.. toch heavy shtuff hierzo. ;-)

Een alarmbel is het zeker. Het jammere is dat het daarna nog terug kan komen als je nog maar een beetje stress hebt of zo. Maar daarna ken je het en weet je hoe het aan te pakken, eh ;-)

De eerste keer is het ergste want dan weet je niet wat je overkomt.

Maar intussen heb ik er amper nog last van. Soms nog eens maar ik weet hoe erop te reageren. Wel leuk om horen dat er hier iemand is die het boeltje wel kent. ;-)

En ja... na mijn eerste hyperen ben ik meteen in ziekteverlof gegaan en niet terug naar het werk gegaan voordat ik weer geen last meer had van die aanvallen. Mijn baas wou me net toen ik terugkwam op een vliegtuig stoppen om me naar een vergadering te sturen waarvan ik amper wist waarover het ging ergens in Duitsland. Ik heb hem toen gezegd dat hij de boom in kon. Op vriendelijke wijze natuurlijk en dat ik na 4 weken thuis zitten maar best kon zorgen dat ik op het werk mijn jobje goed doe en niet teveel hooi op mijn vork moest nemen om te vermijden dat ik weer herviel.

Heeft geholpen toen. Maar dat was natuurlijk het jaar 2000... toen zouden werkgevers en managers hun werkvolk alles hebben gegeven.

Maar tja... ben er nu al vanaf hoor. Soms nog eens die neiging maar ik kan het zonder pillen en zo wegwerken.

Waarom zijn al die draden al bij de 7e reactie naar de knoppen? :-(

Naar de knoppen? Ze beginnen pas na de 7de post :-P

Ja, de ellende is dan die pillen. Want dan krijg je twee nieuwe problemen: 1) van jezelf vervreemd worden en 2) verslaafd raken aan die chemicaliën. Mij hebben ze dat ook aangedaan toen, maar zo erg dat écht een paar jaar uit de roelatie was, niet door mijn toestand, maar door die pillen die me groggy en werkonbekwaam maakten. Een schande eigenlijk van die dokters. En toen heb ik die plots allemaal uit het raam gekieperd en was het ongeveer over.

(Bij mij is het wel langer geleden, en toen waren de artsen nog primitiever daarmee, dus het is hard knokken geweest om daar vanaf te raken)

Je zou verbaasd zijn, Manteltje, als je zou horen wie daar allemaal al mee te maken heeft gehad. De directiesecretaresse die ik toen belde om te zeggen dat ik een tetanie-aanval had gehad, vertelde me dat zij dat ook eens had gehad, bij de tandarts.