Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Polle Tieker
(Bericht 3825152)
Welke actie zal jou altijd bij blijven? Of met de welke beleefde je de spannendste tijden of heb je het meest bereikt, of ...? Vertel gewoon eens een anekdote over een markante actie.
|
Er zijn er verschillende die aan één van de variabelen beantwoorden.
Wat me altijd zal bijblijven, zijn de acties tegen de executie van Mumia Abu-jamal. In Brussel, maar ook in de VS. Ik heb de man op deathrow geïnterviewd, in '94. Ik heb ook met hem gecorrespondeerd. Daarmee hield hij op een statistiek of een abstractie te zijn en werd hij een bekende, bijna een vriend voor zover dat onder de omstandigheden mogelijk is.
Dat veranderde ook de gedrevenheid waarmee ik tegen de executie actie voerde. De datum stond vast (ik denk augustus '95) en tegen juni van dat jaar, hadden we zowat al het mogelijke gedaan. We waren er in geslaagd om de Belgische regering een standpunt over de zaak te laten innemen en dat te laten door geven aan de ambassadeur van de VS en de Gouverneur van Pennsylvania. We waren er zelfs in geslaagd het Europees Parlement een motie te laten goedkeuren. En we waren er - met veel moeite - ook in gelukt om eindelijk Amnesty International een dossier te laten opstellen. Ik had lezingen gegeven van Luik tot in Zwevezele en van Tournai tot Hasselt. En de datum kwam gewoon dichterbij, alsof de executie onvermijdelijk was.
Toen beslisten we met een paar om elke donderdag voor de ambassade te gaan betogen. Ik liet een duizend affiches drukken (A1 formaat) en die her en der te verspreiden waar ik eerder gesproken had. De eerste donderdag waren we met een man of zes. Ik had geen toelating aangevraagd (ik doe dat nooit voor betogingen of acties) en de security, de Marines en de staatsveiligheid schrokken zich een ongeluk. Maar ze noteerden het doel, de duur van de actie, het feit dat we elke week zouden terugkomen en lieten betijen. We stonden daar een uur of twee en dat was dat. Dat hielden we een paar weken vol tot een aantal van de kameraden me lieten weten dat ze de eerstvolgende donderdag niet zouden komen wegens verhinderd. Het had geen zin om op mijn eentje voor de abassade te staan en dus ging ik ook niet. Die donderdag kreeg ik telefoon van de Staatsveiligheid: "Hé, waar zijn jullie?". Ik leg uit dat we verhinderd zijn maar volgende week zeker terug komen, waarop de man me zei: "als je nog eens niet kan komen, wil je dat dan laten weten? Dan hoeven wij hier ook niet te staan". Grappig, bedacht ik want dat was een goeie hint als je iets wil uitsteken zonder dat zij er zijn.
Maar de betogingen hielpen natuurlijk niets uit en de datum kwam snel dichterbij. Ik besliste daarop om naar de States te reizen en daar te gaan protesteren. En desnoods fysiek de executie tegen te houden. Zo naiëf was ik toen nog.
Ik dus naar ginds. Er was een massale betoging met enkele tienduizenden manifestanten onder de slogan 'if Mumia burns, Philly burns', een verwijzing naar de electrische stoel. 'Philly' staat voor Philadelphia.
Jesse Jackson was op die betoging, een aantal zwarte acteurs en ander groot volk dat ik niet kende. Ze spraken de betogers toe vanop een geïmproviseerd podium en Ramona Africa van MOVE deed mij teken omnar haar te komen. Toen ik bijna bij haar was, kondigde ze mij plotseling aan als 'a journalist from Belgium' die ook iets kwam zeggen. Dus deed ik wat van me verwacht werd en sprak de mensen toe. En plots werden al die camera's op mij gericht en gingen de fototoestellen af. Na mijn korte toespraak (ze wordt
hier vermeld), wilden diverse journalisten me interviewen en zo verscheen ik met mijn straffe uitspraken op de locale televisiezenders. Dat was niet de bedoeling, maar soit.
Uiteindelijk heeft het allemaal opgebracht: de man leeft nog altijd (hij zit sinds '81 in de gevangenis) en zijn zaak komt mogelijk opnieuw voor.
Van een totaal andere orde waren de acties van Spaak @ Tandrad. We noemden onszelf 'fietsguerrilla' en de praktijk was een voudig: de deelnemers aan de actie fietsten op hun eentje door de stad, onopvallend maar met de wetenschap dat we elkaar op een bepaald kruispunt op een vastgesteld uur zouden treffen. Daar aangekomen stonden de fietsers onopvaalend aan het rode licht tot er een fluitsignaal weerklonk. Dan legden de fietsers hun fiets in het midden van het kruispunt en gingen we daar zitten spelen, jongleren, vuurswpuwen, touwtje springen en allerlei andere leuke dingen. We hielden dat gemuddeld vijf tot tien minuten vol.
Onze slogans waren 'wie niet stilstaat bij het verkeer, zal stilstaan bij het verkeer'. We eisten een autovrije binnenstad en gratis openbaar vervoer. dat waren bijzonder grappige acties. We hadden namelijk een scanner waarmee we de politie afluisterden. Als we hoorden dat ze er bijna waren, klonk er weer een signaal, sprong iedereen op zijn fiets en verspreidde de groep zich weer in de stad, als individuele fietsers, op naar het volgende kruispunt. zo deden we er telkens een stuk of vijf, zes.
Hier staat een verlagje.
Opvallend bij beide acties (en de meeste anderen die ik mee organiseerde): ze hadden ook relatief succes. Mumia leeft nog maar zit nog in de gevangenis en in Antwerpen is er gratis openbaar vervoer voor kinderen en bejaarden. een beangrijke les: je krijgt nooit alles maar altijd een stukje vn wat je wil.
