Als er niemand is die een geheim weet, is er geen geheim:-)

1 dat weet iedereen:-)

2 dus is het geen geheim

3 Je uitspraak is totaal compatibel met mijn geheim, dat een specifieke invulling is van dat algemene adagio:-)

4 van die specifieke invulling verwacht ik voordelen voor de wereld in zijn geheel die vele individuele zingevingen niet opleveren.

Terwijl je aan het kruis hangt?:-)

Da's allemaal gemakkelijk gezegd van idle

Keek die niet in de fles voor zijn optimisme?

En wat is er so 'bright' aan 'a piece of shit?'

Hoogstens zal het door de mens gemaakte onderscheid tussen levende en dode materie wat veranderingen vertonen.


Ik betwijfel het ten zeerste. Het is door die pretentie dat wetenschap aan religie doet denken soms. Beiden tonen de onweerstaanbare drang definitieve antwoorden te willen geven die hun volgelingen gretig overnemen.

Maar toch zouden we weten dat het heelal 'eindig' is en zal 'ophouden te bestaan'? Klinkt tegenstrijdig. Is er volgens die knappe koppen ook een antwoord op de vraag wat er buiten dat eindige heelal ligt, of blijft dat antwoord beperkt tot het concept 'niets', een concept dat veel weg heeft van zo'n 'antrolopogische reductie' als je het mij vraagt?

Knappe koppen die tot in de puntjes kunnen bewijzen waar het leven om draait, wat de oorsprong is, het 'geheim' zoals Eno het noemt? Dat is een naïf geloof mijns inziens. Het is logica op het raakvlak tussen wetenschap en religie. Laten we het bij onderzoek, vragen, hypothesen, en deeltjes van een oneindige 'puzzel' houden. Zover wil ik volgen. De pretentie van 'bewijs' klinkt hol als de vraag het geheim van het leven aangaat.

Uw 'wetenschappelijk' antwoord heeft ook die eigenschappen mijns inziens

Dat zou kunnen.

Eens (its all mystery - we zijn miertjes die oreren over wat buiten ons bereik ligt))
Behalve dat mijn geheim in de sfeer van de zingeving ligt en niet in de sfeer van het transcendentale:-)

Integendeel. Van zodra je er een hogere macht bijsleurt, verdwijnt de verwondering bij alles wat we leren over de natuur, het heelal en het leven. Want zeg nu zelf, wat is indrukwekkender: het mechanisme van evolutie dat tot de huidige verscheidenheid geleid heeft, of een gefantaseerd opperwezen dat met een vingerknip alles doet verschijnen? De tweede mogelijkheid verdwijnt bij mij in het vakje "ja, zo kan ik het ook".

In tegenstelling tot religie, stelt de wetenschap zichzelf steeds opnieuw in vraag. Bovendien baseert ze zich op waarnemingen ipv sprookjes. Ze doet dus allerminst aan religie denken.

toet, ze zeggen allebei geheimen te ontsluieren over het leven en de wereld en de oorsprong ervan
bovendien is het (blinde) geloof in de wetenschap ook een vorm van blind geloof

mijn geheim ligt niet in die sferen,het is niet speculatief:-)

Als jij denkt dat je blind moet geloven in de wetenschap ben je gewoon vlakuit ignorant.

Alleen ontsluiert de wetenschap die effectief beetje bij beetje, terwijl religie de antwoorden verzint en vervolgens zonder enige staving in een dogma giet.

Ik kan niemand die een blind geloof in de wetenschap heeft. Ik ken wel mensen die een blind geloof in god hebben.

Er zijn er anders genoeg voor wie alles pure materie is en voor wie er niets anders bestaat dan dat, en het is de wetenschap die de geheimen van die materie een voor een ontsluiert en ontsluit. Voor iets geestelijks of transcendentaals is daar geen plaats. En er is geen mysterie,

Als we iets niet weten of begrijpen, dan komt dat, omdat we nog niet over alle informatie beschikken.
Die informatie is op komst:lol:

Ik vind dat duidelijk hubris.

Jij bent vlakuit ignorant over de strekking van mijn betoog.

Waar zeg ik dat, dat dat moet?

Ik stel vast dat velen dat doen, als wisseloplossing voor blind geloof in religie.

Dat is geen blind geloof in de wetenschap, het is een rationele en pragmatische kijk op de dingen. Immers:

- we kennen een duidelijk waarneembare evolutie in wat de wetenschap ontrafelt.
- we zien geen enkele reden of aanwijzing dat er supernatuurlijke zaken in het spel zijn.

Er is dus geen enkele reden om het bestaan van hogere machten te veronderstellen, terwijl we alle reden hebben om aan te nemen dat de wetenschap ons steeds meer kennis zal geven over het leven en het heelal.

Ik heb het niet over hogere machten, en wetenschap zal ons steeds meer kennis geven, maar kennis in een mieren-perspectief.
Ik heb het dus over kennis die ons ontsnapt en zal blijven ontsnappen en het mysterie niet alleen onopogelost zal laten, maar het steeds zal verdiepen.

Want naarmate dat we meer weten, werpen zich steeds meer nieuwe vragen op, dwz : wat we weten dat we nog niet weten, vermeerdert ook.

Daaraan de overtuiging ontlenen dat we alles een na een gaan in kennis omzetten en dat uiteindelijk alles zal bekend zijn, noem ik hubris.

Het geheim blijft zweven...:-(

Uiteraard zal nooit alles bekend zijn, maar de meest existentiele vragen zullen volgens mij op termijn toch beantwoord worden, en daar gaat het toch om?

Waarom denkt u dat? De mens mag dan wel wetenschap bedrijven, maar dat betekent niet meer dan hypotheses stellen over de eigenschappen van de materiële natuur en daarvoor bewijzen zoeken. De metafysica valt buiten dat bestek. Dus zie ik geen reden om uw verwachting te delen. Of weet u één existentiële vraag die al definitief is beantwoord?

De creationistische existentiele vraag of de aarde geschapen is zoals beschreven in de bijbel en dus niet ouder is dan enkele duizenden jaren bijvoorbeeld is al lang definitief van tafel geveegd.

Ik vraag me af wat je existentële vragen noemt.

Vanwaar en waarheen is volgens mij geen existentële vraag

Dat is een vroeg-filosofische vraag die later een wetenschappelijke werd.

Existentiële vragen liggen volgens mij meer in het subjectieve psychologische domein. Dat kan je natuurlijk proberen uit t ebreiden naar het morele domein.

Daar ligt ook mijn geheim:-)

Op zijn minst "vanwaar" is net hèt schoolvoorbeeld van een existentiele vraag...

In denk dat existentiële vragen dieper gaan en dat ze zeker niet afgeleid kunnen worden van een bepaalde dogmatiek, zoals bijvoorbeeld het scheppingsverhaal. Ze zijn wel vaak de oorzaak van het ontstaan van dogmatiek.