Wel, u verweeft het soldaat-zijn met een politieke/patriottische filosofie.
Het doet me denken aan de film "Black hawk down" waar een veteraan van de delta force zegt:"When you hear the first bullet, you just forget about all that political bullshit." Dat wordt bevestigd door mijn vriend, die een para was in Afghanistan. Zijn collega trapte op een mijn een paar meter voor hem, waardoor hij deze waarheid alleen maar kan bevestigen. U denkt er momenteel geheel anders over, of dat veronderstel ik toch uit uw gebruikte woordkeuze en argumenten. Om te weten wie er dan het dichtste bij de waarheid zit, moet u toch ook wel wat ervaring hebben opgedaan. "De realiteit kan zich alleen maar openbaren door keihard de confrontatie mee aan te gaan".

Zie maar dat we uw vrouw niet opknopen 1 dezer dagen :-D :-D

Ik vind gewoon dat je je strijdmakkers en je land niet in de steek mag laten... En zeker niet als ze denken dat ze op je kunnen rekenen.

Maar u zegt wel dat desertie ook een schande voor het leger is, het leger dat een instituut is voor een natie. Dus u moet toch een bepaalde ideologie hebben om deze uitspraak te kunnen verdedigen (zie mijn voorgaande post).

Welja, niet vechten voor je land, is je land in de steek laten; dat zei ik toch...

En u weet 100% zeker dat die filosofie ook steek zal houden in de keiharde realiteit zonder deze echt beleefd te hebben?

Zeg eens eerlijk, welk land is het waard om daar indivudiele mensenlevens voor te gaan offeren?

Wat een redenering. Omdat niet iedereen zich hieraan houdt, is de filosofie fout? Waarom is moord dan nog steeds verboden?

Wel, het gaat over het consequent zijn op het slagveld. Daarvoor moet je echt eens Ernst Jünger lezen, er staat een korte samenvatting op mijn site.

http://www.coldfire.be/prae/viewtopic.php?t=2

Een individu moet bepaalde eigenschappen hebben om uw filosofie te laten kloppen, en daar zit het probleem. En u kan onmogelijk weten zonder ervaring of u ze wel bezit.

Je bedoelt dat ik moet kiezen tussen onvoorwaardelijk bevelen opvolgen en nadenken over wat je doet, of zie ik het fout?

Dat is al 1 mogelijkheid. En ook in hoeverre jouw perceptie aansluit bij een veteraan, in dat geval mijn vriend of Ernst Jünger. Je kan bepaalde idealen hebben over een oorlog, maar vermits jij het nooit hebt gekend, is er ook geen zekerheid of ze wel kloppen.

Grappig...

Ik heb m'n dienst wel gedaan en ben getuige geweest van de laatste processen tegen deserteurs (ofte dienstweigeraars); de militaire rechtbank was daarvoor bevoegd en was samengesteld uit hoge officieren en civiele magistraten. Het grappigste was dat die burgers maar bleven aandringen op de zwaarste sancties, terwijl de militaire rechters al het mogelijke deden om de straffen wat te milderen... Tja, de stoerste gezagvoerders staan langs de zijlijn, is het niet?

Er zijn niet veel gevallen waar de doodstraf effectief "werkt"... Voor moordenaars bvb. heeft die nagenoeg geen afschrikwekkend effect; met of zonder doodstraf doen ze toch hun "ding" (cf. de Verenigde Staten). Voor "kleinere" vergrijpen is de doodstraf duidelijk disproportioneel tot het gepleegde misdrijf, en dus ook niet te verdedigen. Maar in het unieke geval van desertie in oorlogstijd, wil het vooruitzicht van het vuurpeloton nog wel eens "werken"... Het alternatief is immers een soort "beloning"; je zit lekker veilig ver weg van het front waar je makkers de hete aardappels uit het vuur moeten halen. Ik ben radikaal tegen de doodstraf, maar in dit unieke geval twijfel ik wel aan die principiële opstelling.

Het geleuter over "volksbelangen" die boven de mensenrechten zouden staan, is praat van losers die het niet kunnen maken op eigen kracht. Zij gedijen immers heel goed in het soort van collectieve waanzin... rond de haaien zwemmen immers ook altijd een bende parasieten die weten buiten de greep van die vlijmschepe tanden te blijven. In elke organisatie zitten er wel een heel aantal van die lapzwanzen die zich enkel kunnen opwerken door vol pathos over de verdiensten van "de gemeenschap" te preken. Zo valt het immers niet al te zeer op dat ze op persoonlijk vlak bitter weinig toegevoegde waarde leveren.

Ook in oorlogstijd is het "bevel" geen excuus voor een individuele militair om zich te buiten te gaan aan machtsmisbruik of beestigheden. Je blijft persoonlijk aansprakelijk en als een bevel je zou dwingen om de mensenrechten te schenden, ben je als militair verplicht om hieraan geen gevolg te geven. Het ergste wat je kan overkomen is een aanklacht wegens insubordinatie, wat niet hetzelfde is als desertie. Kwestie van de begrippen eens uit elkaar te halen.

maar 2 posts gelezen. Een topic voor randdebielen medunkt!!!

Blijkbaar zijn er al 5 die voorstander van de doodstraf zijn in geval van dessertie... zijn die ZELF dan ook bereid om hen af te schieten?

8) Of om afgeschoten te worden............:-D

Weg met het leger zou ik zeggen!

We hebben het niet nodig. Wij gaan niemand verroveren en niemand zal ons aanvallen of onze buren gaan zich er sowieso mee bemoeien!

Als ze toch hun rekeningen niet kunnen betalen, trek dan uw les.
Nationale ordehandhaving (met militaire hulpdienst) blijft wel interessant.

Dienstplicht trok vroeger ook op niks; een succesvol Belgisch leger is altijd een farce geweest.

Met DE strijd bedoel je de realistisch mogelijke strijd die tegen vreemdelingen en moslims gevoerd zal worden of heb je het over om het even welke strijd ? Je bent namelijk erg vaag in je woorden.
Wat oorlogstijden betreft, dienstplicht hoeft dan niet verplicht te worden. Degenen die gemotiveerd zijn krijgen een degelijke opleiding in de kunst van het doden, een ongemotiveerd iemand die opgeroepen wordt mee te vechten ... aan zulk een iemand heb je niet veel. Motivatie en vechtslust maken immers een geduchtige strijder, niet de dienstplicht.
Iemand die niet wil vechten of doden moet er niet toe gedwongen worden in de strijd tegen de ethnische criminaliteit. Wel moet ook hij zijn plicht vervullen in oorlogstijden, is het niet als strijder dan als verzorger voor gewonden, kok die soldaten hun maaltijd bereidt, chauffeur voor het transsport voor legermateriaal, ...
Enkel diegene die z'n volk totaal in de steek laat door totaal geen bijdrage tot de oorlog willen te leveren op geen enkel vlak kan als een deserteur van z'n plichten beschouwd worden en verdient zwaar gestraft te worden.

Dat hangt er vanaf wat je met "de strijd" bedoelt. Als het zou gaan om een regulier leger dat het moet opnemen tegen de neonazistische bedreiging, zou ik zeggen dat dessertie bestraft wordt met de dood door de kogel. En dan ben ik altijd kandidaat om deel uit te maken van het vuurpeloton.

Een collega van me op het werk (de man is al enkele jaren overleden) heeft tijdens WOII zowel in het Belgisch leger gevochten in mei 1940, is later in het verzet gegaan, opgepakt en drie jaar in een concentratiekamp gezeten. Nauwelijks 40 kilo en zwaar ziek er weer uitgekomen, hersteld en opnieuw in het verzet gegaan. Na de oorlog heeft hij deelgenomen aan het executeren van ter dood veroordeelde collaborateurs.

Hij was een bijzonder man, en gezien zijn graad iemand met de hoogste en meeste onderscheidingen. Na de oorlog is hij 1ste wachtmeester geworden bij de Rijkswacht en toen hij op pensioen ging werd hij parttime bewaker in de diamantsector, waar ik hem heb leren kennen. Ik heb een enorm respect voor die man en het is mede door hem dat ik zo gedreven anti-extreemrechts ben geworden.

Dan vrees ik voor jou dat je nog niet iemand als mij tegen het lijf bent gelopen.
Geen cholestorol, geen drugsverslaving, geen schrik voor geweld, goede fysieke conditie, zwaar gebouwd, geen last van z'n geweten, en uiterst gemotiveerd om een vijand te elimineren zonder ook maar een fractie van een seconde te hoeven hesiteren.
Onderschatting van je vijand kan je duur komen te staan kerel als het op oorlog aankomt.

Hé, die lijkt een beetje op islamcollabo Piano tijdens de Zuivering na "de Strijd".

:-)