Inderdaad ! Wat ik echter niet begrijp is dat de *slachtoffers* daarvan grotendeels juichen hiervoor.

The virus is us,

verdeel en heers en een gemeenschappelijke externe vijand.

men maakt je altijd wijs dat het enkel om anderen gaat. tot het plots wel voor jezelf geldt en het te laat is.

je weet wel, First they came for the Communists.

Het eerste ja natuurlijk. Maar niet het laatste. Je kunt je eigen situatie verbeteren zonder die van anderen te verslechten.
Het verschil tussen samenwerken en parasiteren.

Ze missen het verband tussen hun verslechte situatie en diegenen die ze toejuichen. Dat is een typisch een gevolg van Big Lie strategie. Ze zien de misdaad, maar missen de dader, iets wat nazi's in de hand werken door anderen aan te wijzen, meestal hun tegenstanders, om de voor de hand liggende reden.

De zin van het leven is niet om uw eigen situatie gewoon maar te verbeteren. De zin van het leven is om uw eigen situatie TEN OPZICHTE VAN ANDEREN te verbeteren. Dat kan door uw eigen situatie meer te verbeteren dan die van anderen, of dat kan door anderen hun situatie meer te verslechteren dan de jouwe he.

Want het is niet "survival of the fit". Het is survival of the FITTEST. Het is een relatieve kwestie. Beter dan anderen. Niet gewoon "goed". Beter dan anderen bekom je door zelf te verbeteren, en/of anderen te verslechteren.

Als je twee keer meer honger hebt dan gisteren, maar de anderen hebben 10 keer meer honger, dan ben je goed bezig.

Het is zoals wielrennen he: zelfs al rijd je vandaag 2 keer trager dan gisteren, als de anderen 10 keer trager rijden, ben jij de winnaar.

Bij de mensheid zal het er uiteindelijk op aankomen in hoeverre een gemeenschap het interne geweld (of beter: het mimetisme dat leidt tot dit geweld) kan transformeren in bewuste (niet slechts met trucs kunstmatig opgewekte) synergie. Als we dat kunnen, zullen we 'fit' genoeg zijn om te overleven, maar ironisch genoeg zullen we dan net ook hogere doelen gevonden hebben dan dit 'overleven' op zich, namelijk de hogere vreugdes die uit die synergie zelf voortvloeien en die de lagere noden en passant mee oplossen.

Zo redeneert het Amerikaanse Imperium. De grootst denkbare zinloosheid als zin van het leven beschouwd. Concurrentie is nuttig en nodig, maar zingevend? Hoe kom je erbij?Dat gold ten tijde van Darwin voor het overleven van de soort, en geldt tegenwoordig voor het overleven van de genen. Het belang van mijn genen is echter niet mijn belang (als Schopenhauer genen gekend had, zou hij zelfs gezegd hebben dat deze belangen tegengesteld zijn. Voor hem was het nog de "soort"), en het overleven van mijn genen is noch mijn eigen overleven, noch de zin van mijn leven.Afgunst als leidraad hanteren lijkt me zowat de ideale formule om zinloos te leven. Ik zie niet meteen iets verschrikkelijkers.

Precies.

Dat is geen kwestie van afgunst - hoewel afgunst waarschijnlijk de gevoelsmatige implementatie is van die strategie.

Er van uit gaande dat alle leven een strijd levert voor eindige resources, zijn wij allemaal paperclip maximisers. En onze "welvaart" laat ons toe om beter de strijd te leveren om meer resources voor onszelf aan te slaan (en dus minder aan een ander te laten). Als wij de welvaart van anderen bevorderen, dan maken we de concurrentie gewoon sterker en maakt het onze taak moeilijker om alle resources voor onszelf op te eisen.

Het idee van "ik wil gewoon mijn deel, en laat de rest aan de anderen" is niet bestand tegen andere slokops. Men moet die dus beletten om een slokop te worden, voor ze daar de resources voor hebben om zich te kunnen verdedigen en nadien, voor ze de resources zullen hebben om U aan te vallen. Want vroeg of laat zullen ze dat, omdat die natuurlijk exact denken zoals gij.

Vandaar dat de situatie van anderen moet verslechterd worden: om ze te beletten machtig genoeg te worden om op resource jacht te gaan.

Of je kan kiezen voor een goede opvoeding van alle partijen.

Natuurlijk niet. Het zou willen zeggen dat je aan een partij zou vragen, en denken dat die partij dat gaat doen, van haar eigen voortbestaan te compromitteren ten aanzien van wat ze denkt te kunnen realiseren. Dat staat haaks op alles waar het leven voor "programmeert".

De minst goede leerling van uw klas heeft dan een gigantisch competitief voordeel.

Ik bedoel natuurlijk voordat er überhaupt 'partijen' zijn, door het aanleren hoe er net vreugde in de samenwerking zelf schuilt, en hoe er daardoor, simultaan met het vermijden van vrees voor 'schaarste' onder druk van strijd, maximale ruimte is voor gedeeld plezier in kennisvermeerdering, creatie van schoonheid, het samenzijn zelf (vriendschappelijkheid) etc. Het is net wanneer slecht gedrag de uitzondering is dat je het waar nodig kan aanpakken om te verhinderen dat dit je hele gemeenschap perverteert.

Leden, groepen, individuen.

Maar schaarste is universeel. Als er geen schaarste is, wil dat zeggen dat we gigantische opportuniteiten aan het verspelen zijn.

Mits zijn bijdragen aan de ziekteverzekering terugbetaald (of anderszins goedgemaakt) zijn.

Ga je gang, mits je hem zijn overtollige bijdragen aan de ziekteverzekering al terugbetaald hebt.

Ik zie geen nut in dat relatieve en dat competitionele.
Ik zoek geen zin van het leven.
Het leven is er, er is ander leven, samenwerken levert mij en ieder voordeel op, dus doe ik dat.
Ik denk ook dat zo een houding de mens doen evolueren heeft tot hoe ze nu is.

Ja, natuurlijk, maar op een zeker moment zegt dat ander leven:

- hier zie een boterham, daar word jij beter van, en help mij om een geweer te maken, daar word ik beter van.

- goed idee, we winnen hier allebei mee

---

- goed, en nu ik een geweer heb waaraan jij meegewerkt hebt, wordt gij nu mijn slaaf.

Ik weet niet wat ik moet aanvangen met je scenario.
Het lijkt me gezocht in uithoeken van het heelal.