Oorspronkelijk geplaatst door C2C
(Bericht 2823124)
Ge kent het fenomeen: de keurige cleane fermette, vrouw, twee kids, den hond, drie autos, op vakantie naar de Vlaamse kust. Rolluiken dicht: gezinsdramake. De kids gekeeld. Moeder de vrouw beestachtig aan stukken gesneden. Boekhouder pleegt daarna zelfmoord omdat zijn aandelen de grond ingingen.
Enfin, de grootste miserie denkbaar dus.
Naar welke muziek luistert dit volk? Inderdaad, naar Will Tura, Isabelle A, Helmut Lotti, de nichterige Louis Neefs en Dana Winner.
Waarover zingen die Vlaamsche zangers? Over de echte liefde, over Betty die zo schoon is, over Nancy die nen bos rozen krijgt, over Johnny die blauwe ogen heeft om in te verdrinken.
Er is een duidelijk verband tussen de irreële verwachtingen geschapen door deze muziek, en de harde realiteit in de fermette, waar geen liefde te vinden is, alleen koude routine, en consumptie-artikeltjes uit de Makro waaraan de mensjes zich optrekken.
Wanneer zo'n depressieve fermette-boekhouder zo'n muziek hoort, flipt die natuurlijk helemaal en wordt die bloeddorstig: mijn Kathy is helemaal niet schoon en gewillig en de Will zegt nochtans vanwel. Omdat de Will onbereikbaar is, stort hij zich op ons Kathy.
De gevolgen laten zich raden.
Kortom, Vlaamsche muziek leidt onverkort tot geestelijke petitesse, miserie - en uiteindelijk tot moord. Zoveel is duidelijk.
Moet dat gevaarlijke gekweel verboden worden?
|
