Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door lombas
(Bericht 1765271)
Voor wat hebben "onze" voorouders "gevochten"?
|
Voor hetgeen de progressieven nu te grabbel gooien in ruil voor een fluwele zitje.
[SIZE=3]Multiculturele apologie en de stichting van EUrabia[/SIZE]

Het woord apologie (letterlijk: verdediging) wordt in de eerste plaats gebruikt in verband met de christelijke geloofsverdediging. Sinds de oliecrisis van 1973 is er in West-Europa een nieuwe apologetische stroming op gang gekomen: t.w. onder multiculturalisten, ook wel cultuurrelativisten genoemd, degenen, die een multiculturele samenleving nastreven c.q. voor het ontstaan ervan in West-Europa verantwoordelijk zijn.
Enkele jaartallen
In 732 na Chr.versloeg Hofmeier Karel de Moren (Noordafrikaanse islamieten) die tot Poitiers waren doorgedrongen. Zij sloegen tot over de Pyreneeën op de vlucht en Karel ging de geschiedenis in onder de naam Karel Martel.
Tot ver in de Middeleeuwen blijven Islamieten zowel vanuit het Zuidwesten als vanuit het Zuid-Oosten het subcontinent militair bedreigen. In 1356 vindt de slag bij Maupertuis (bij Poitiers) plaats en in 1453 na Chr. valt Constantinopel , dat door Constantijn in 330 na Chr. was gesticht en sindsdien het centrum van religie, wetenschap en cultuur was geweest, in handen van de Ottomanen, die de stad tot Istanbul omdopen, waarmee het eind van het Byzantijnse (Oost-Romeinse) Rijk wordt gemarkeerd.
Gastarbeiders
Na de immigratie van Zuid-Europese zogenaamde gastarbeiders in de jaren 1960 kwam aan het eind van het decennium een massale immigratie van "gastarbeiders" vanuit Marokko en Turkije op gang. Aanvankelijk leek het de bedoeling, dat zij slechts tijdelijk hier te lande zouden verblijven. Reeds in januari 1970 zond de regering een 'nota buitenlandse werknemers' aan de Tweede Kamer. Dit is het eerste beleidsstuk, waarin de regering haar totaalvisie op dit vraagstuk weergeeft. Hierin worden reeds de voornaamste problemen van de massa-immigratie waaronder de verblijfsduur, de sociale problematiek en de gezinshereniging aan de orde gesteld. Hoewel het gastarbeidersschap als een voordelige zaak voor de Nederlandse economie wordt afgeschilderd, blijkt er niet uit, dat de toenmalige regering een visie op de immigratieproblematiek had ontwikkeld of daartoe voornemens was.
Oliecrisis
Op 6 oktober 1973 (Yom Kippoer) wordt Israël onverhoeds aangevallen door Egypte en Syrie. Tot dan toe had Nederland Israël tegen de Arabische dreiging altijd gesteund. Deze keer stuurt Nederland o.l.v. het coalitiekabinet den Uyl (PvdA) een geheime wapenzending naar Israël, maar wordt door een Arabische olieboycot getroffen. Ook bedrijven die betrekkingen met Israël onderhouden worden sindsdien geboycot.
De andere 5 lidstaten van de EEG (de
economische voorloper van de EU) hebben slechts met een productiebeperking van 5% te maken. Dat verschil wordt groter, wanneer de Arabische landen op 18 november 1973 aan Frankrijk en Engeland geen verdere reductie opleggen. Later worden ze zelfs tot 'bevoorrechte landen' verklaard waarvoor geen oliebeperking geldt. Van een gezamenlijke Europese
energiepolitiek komt onder de oliecrisis weinig terecht. Nederland laat zich door andere lidstaten en de oliemaatschappijen onder druk zetten. Op 10 juli 1974 wordt de olieboycot van Nederland door de Arabische leiders officieel beeindigd. 1)
Rolwisseling
In ruil voor garanties aan de Europese landen dat zij het recht zouden krijgen de economische mogelijkheden en de olie van de Arabische landen te ontwikkelen doet de EEG
politieke concessies. Zij stemt erin toe zich in de strijd tégen Israël op te stellen en de kant van de Arabische wereld te kiezen. Dit betekent actieve steun aan een Palestijnse staat en aan de Palestijnse soevereiniteit over Jeruzalem. Hoewel sommige EEG-landen terughoudend waren om de
politieke eisen te verbinden aan de
economische overeenkomsten, kwamen de
Arabische politieke belangen overeen met die van Frankrijk: een
scheiding van Europa van de Amerikaanse invloed. Vanaf dat jaar bevindt de EEG zich feitelijk reeds in een staat van slavernij, van dhimmitude: ook politiek worden de Arabische leiders door de Europese collegae bediend. De Turkse leiders profiteren mee.
Double whammy
De befaamde Italiaanse journaliste Oriana Fallaci 2) schrijft hierover later in "De kracht van de rede" dat volgt op "De woede en de trots", haar bekende reactie op 11 september 2001: "Het Europa van staatshoofden zonder eer en hersens, van politici zonder geweten en zonder gezond verstand en zonder moed, kortom het zieke Europa. Het Europa dat zich als een sloerie aan sultans, kaliefen, viziers en janitsaren van het nieuwe Ottomaanse Rijk verkocht heeft. Met andere woorden: Europa is Eurabia geworden. Daar zal ik nu het bewijs voor leveren."
Waar levert Fallaci precies het bewijs van ? Wel, van het feit, dat de vloedgolf van miljoenen moslims in Europa het
politieke resultaat is van een overeenkomst tussen het Europese leiderschap (verenigd in wat toen nog EEG heette) en de Arabische leiders.
In plaats van de gastarbeiders, zoals was voorgenomen, te laten repatriëren, brengen Europese staatshoofden en regeringsleiders in de jaren '70 onder auspicien van de Arabische leiders een politiek van massa-immigratie van islamieten op gang. Islamitische gezinnen worden herenigd en de massa-immigratie van allochtone bruiden vangt aan. Tientallen jaren lang, tot het einde van de vorige eeuw, wordt het fnuikende immigratiebeleid voortgezet.
De Europese burger zit in een quadrupele Arabisch-Turkse klem. Want naast zijn economische afhankelijkheid betoont de Europese burger tegelijk zijn politieke en culturele diensten aan de Arabische en Turkse leiders.
Culturele oplichting én hoogverraad
Dit alles moet nog wel aan den volke verkocht worden. Daartoe halen in Nederland met name de socialisten / multiculturalisten diverse would-be intellectuele woordvoerders van stal 3). Onder het mom van de gestolen en ernstig misbruikte christelijke begrippen van "tolerantie" en "solidariteit" wordt sedertdien de culturele oplichting door deze multiculturele lakeien verpakt en m.b.v. apologetische teksten, voordrachten en discussies valselijk verkocht. Let wel: socialisten zijn in de ogen van de gelovige moslim net zo ongelovig als christenen.
Het hoogverraad leidt er tegenwoordig toe, dat een christelijk gelovig premier als Balkenende zich thans actief inzet voor de toelating van Turkije tot de EU. Het is slechts één van de gevolgen van de dhimmitude, de slavernij van de vazalstaat EUrabia. Overigens is het zeer opmerkelijk en interessant, dat onlangs ook Poetin-Rusland zich heeft aangemeld.
De Verklaring van Warschau: de capitulatie
De definitieve capitulatie van de EU voor de Islam wordt getekend op 17 mei 2005 bij de Verklaring van Warschau 4) op de Top van de Europese Raad, waar we lezen: "We can now focus on these challenges and continue to build a united Europe, based on our common values and on shared interests, by strengthening cooperation and solidarity between member states. We will remain open to co-operation with Europe's neighbouring regions and the rest of the world. (...)"
Art. 9 luidt: "We strongly condemn all forms of intolerance and discrimination, in particular those based on sex, race and religion,
including antisemitism and islamophobia. We affirm our determination
to further develop, within the Council of Europe,
rules and effective machinery to prevent and eradicate them. We will also further implement equal opportunity policies in our member states and we will step up our efforts to achieve real equality between women and men in all spheres of our societies. We are committed to eradicating violence against women and children, including domestic violence."
Onder
"islamophobie" moet blijkens de context worden verstaan:
elke oppositie tegen de Islam, waarbij de Islam een religieus/cultureel begrip is, terwijl antisemitisme racisme inhoudt. Dit zijn totaal verschillende categorieen, die volkomen ten onrechte op één lijn gesteld worden. De Verklaring van Warschau is een onverhulde capitulatie voor de Islamitische Wereld en moet dan ook worden aangemerkt als hoogverraad.
Geen wonder dat wij dagelijks getuige zijn van dit commitment van onze politieke leiders, een cynische apologie van -in de ogen van de moslim- ongelovige vazallen: de voortdurende horigheid van dit subcontinent aan de Arabische en Turkse leiders. Als we hen horen roepen: "het moet van Europa" weten we, dat we slechts te maken hebben met de uitvoerders van het Islamitisch Commando, die onmiddellijk bereid zijn de "rule of law" te vervangen door de Wetten van de Koran, de shari'a.
http://www.vrijspreker.nl